เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 826
บทที่เกี่ยวข้อง
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 827
“ผู้หญิงคนนั้นกลับไปแล้วเหรอ?” ฌอนลงนั่งข้างเชสเตอร์ “เชสเตอร์ นายจะอดทนกับผู้หญิงคนนั้นต่อไปเหรอ? ฉันไม่ค่อยชอบซินดี้มากนักรอกนะ แต่หลังจากเหตุคืนนี้ฉันว่าเธอแย่มากจริง ๆ เธอไม่คู่ควรกับนาย”"เรื่องบางอย่างก็ช่วยไม่ได้" เชสเตอร์จิบไวน์นัยน์ตาลุ่มลึก “แล้วนายล่ะ? จะกลับไปหาแคทเธอรีนจริง ๆ เหรอ?”“"ใช่เลย” คืนนี้ฌอนอารมณ์ดี แน่นอนว่ามันคงดีกว่านี้ถ้าเขาไม่ได้เจอซินดี้กลางคันเชสเตอร์มองเขาอย่างเป็นห่วง “นายเคยคิดบ้างไหมว่าแคทเธอรีนจริงใจที่จะอยู่กับนายหรือว่า... เธอมาเพื่อแก้แค้นนายเท่านั้น?”ใบหน้าหล่อเหลาเริงร่าอยู่ถึงกับเหวออ้าปากค้างทันที ฌอนวางแก้วไวน์ของเขาและแววตาเย็นชาก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขาถ้าเป็นคนอื่นอาจจะกลัวลนลาน แต่เชสเตอร์รู้จักเขาตั้งแต่ยังเป็นเด็กจึงเข้าใจ เขากล่าวต่อไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ลองนึกถึงสิ่งที่นายทํากับเธอไว้ในอดีตเพราะซาร่าสิ นายกักบริเวณเธอในบ้าน บังคับให้เธอหย่า ผลักเธอล้มลงไปซึ่งทําให้เธอสูญเสียลูก ส่งเธอเข้ารับการบำบัดรักษาที่โรงพยาบาลจิตเวชและอื่น ๆ อีกหลายอย่าง นายคิดว่าเธอปล่อยวางความแค้นในใจเธอจนหมดสิ้นไม่เหลือความเกลียดชังอยู่เลยได้หรือเปล่า?
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 828
แคทเธอรีนก้มลงมอง เธอก็อดยิ้มไม่ได้ แม้ว่าเธอควรจะเขินอายแต่ยังไงซะเธอก็เคยใช้อุบายนี้มาก่อนตอนที่พวกเขาอยู่ด้วยกันในเมลเบิร์นเฮ้อ เขาทําราวกับว่าไม่เคยเห็นผู้หญิงมาก่อน"ก็ได้ค่ะ"เธอเม้มริมฝีปากสีชมพูของเธอ แล้วกลับห้องนอนไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเธอก็ออกมาฌอนนั่งที่โต๊ะอาหารพร้อมอาหารเช้าที่เขาซื้อจากร้านอาหารเช้าชื่อดัง“ผมขอให้สุดยอดเชฟในฟอร์คฟูลปรุงมื้อเช้านี้ให้คุณเลยนะ มีวาฟเฟิล อะโวคาโดโทสต์ เบรคฟาสต์แร้ป เฟรนช์โทสต์...” ฌอนระบุทีละรายการเพียงได้กลิ่นของอาหาร แคทเธอรีนบอกได้เลยว่าเมนูเหล่านี้อร่อยเพียงใดดังนั้นเธอจึงหยิบส้อมขึ้นมาเริ่มกิน กินไปสักพักเธอพบว่าฌอนยังไม่เริ่มขยับเลย "อ้าว คุณไม่กินเหรอ?""ผมไม่ค่อยอยากอาหารน่ะ" ฌอนพูดความจริง เขาไม่ค่อยอยากกินอะไรนักนอกจากอาหารฝีมือของเธอ“อย่าทำงั้นสิคะ คุณต้องกินอาหารเช้านะ มาฉันจะป้อนคุณเอง”แคทเธอรีนเลิกคิ้ว แล้วเธอก็หยิบขนมปังปิ้งชิ้นหนึ่งใส่ปากเธอแล้วเอนตัวเข้าไปหาเขาฌอนกลั้นหายใจ เธออยู่ใกล้เขามากจนเขาเห็นขนตางอนยาวของเธอ เธอ...ใช้ปากเธอป้อนอาหารเขาเดิมทีฌอนไม่อยากทานอาหารเช้าประเภทนี้ แต่เขากลืนน้ำลาย
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 829
“แต่...” แคทเธอรีนเปลี่ยนเรื่อง “มีคนหนึ่งที่ฉันอยากสั่งสอน ถ้าคุณไม่ให้ฉันระบายความโกรธนี้ ฉันก็ยังคงสงสัยความรู้สึกของคุณอยู่” "ใครกันล่ะ?""ยาเอล แช็ดวิค" แคทเธอรีนเน้นสองคําอย่างช้า ๆ น้ำเสียงของเธอฟังดูเหมือนเธอกําลังกัดฟันพูดฌอนตกใจมาก เขาขมวดคิ้วทันที “ยาเอลทําคุณขุ่นเคืองได้อย่างไรกัน? หรือเพราะผมขอให้เธอคอยปกป้องซาร่า...”"ไม่ค่ะ" แคทเธอรีนจ้องมองเขาด้วยความเกลียดชัง “วันที่คุณให้ฉันลงนามในข้อตกลงการหย่า คุณเองไม่ใช่เหรอที่ให้ยาเอลค้นตัวฉันหาทะเบียนสมรส? แต่เธอกลับจะถอดเสื้อผ้าของฉันต่อหน้าคนของไลโอน่า ตอนนั้นถ้าเฮดลีย์ไม่ห้ามไว้ เธอคงจะถอดกางเกงของฉันออกด้วย ฉันจะไม่มีวันลืมความอัปยศนี้”ดวงตาสีดําของฌอนเย็นชาเล็กน้อยวันนั้นโกลาหลวุ่นวายมาก ทั้งหมดที่เขาจําได้คือเขาอยู่ด้านนอกและเข้ามาหลังจากได้ยินเสียงของเฮดลีย์และยาเอลเท่านั้น แต่ตอนนั้นเขาเห็นว่าแคทเธอรีนยังอยู่ดีและแต่งตัวครบครัน...“หมายความว่ายังไง? คุณไม่เชื่อฉันเหรอ?” แคทเธอรีนผละออกจากอ้อมแขนของเขาอย่างโกรธเคือง “ฉันไม่ได้มีอะไรขัดแย้งกับยาเอลเลย ทําไมฉันต้องไปกล่าวหาผู้คุ้มกันคนนึงด้วยล่ะ? ถ้าคุณไม่เชื่อฉั
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 830
เฮดลีย์เงยหน้ามองด้วยความประหลาดใจ ดูเหมือนว่าคุณโจนส์กําลังสะสางหนี้เก่าปิดบัญชี ถ้าเป็นเขา เขาก็คงไม่พอใจเช่นกัน “ผมก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน ครั้งนั้นผมเห็นยาเอลถอดเสื้อโค้ทของคุณโจนส์ออก เผยให้เห็นสายรัดด้านใน แล้วดึงเสื้อผ้าอื่น ๆ อีกและหลายส่วนก็... เปิดเผย ผมหยุดเธอตอนที่เธอกําลังจะถอดกางเกงของคุณโจนส์เท่านั้น แต่ยาเอลคิดว่าผมข้องใจเธอที่ทำการค้นตัวได้ไม่ดี เธอจึงต้องการให้ผมทําแทน นั่นคือตอนที่คุณเข้ามา”ฌอนกําหมัดแน่นและจ้องไปที่เออร์วิงและรอย "บอกความจริงมา"เออร์วิงกลัวมากจนโพล่งออกมาว่า “เป็นตามที่ผู้ช่วยยังพูดนั่นแหละครับ”“แล้ว... ยาเอลพยายามจะถอดกางเกงของแคทเธอรีนงั้นหรือ?” ฌอนหรี่ตาลงรอยสําลักน้ำลายอย่างประหม่า “ยาเอลบอกว่าเธอกลัวว่าแคทเธอรีน โจนส์จะซ่อนมันไว้ในกางเกงครับ...”ก่อนที่เขาได้ทันพูดจบ ฌอนก็ต่อยหมัดแรงใส่เขาไปทีหนึ่งเออร์วิงและรอยถูกทุบตีจนสะบักสะบอม แต่ไม่มีใครกล้าสู้กลับหรือส่งเสียงร้อง"ดังนั้นพวกแกก็เห็นหมดทุกอย่าง" เส้นเลือดที่แขนของฌอนนูนขึ้นมา คนเหล่านี้เคยเห็นผู้หญิงของเขาแล้วและเขาไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าได้ควักลูกตาพวกเขาออกมา“เรา... เราเปล่าน
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 831
“คุณตรวจสอบมาจริง ๆ เหรอ?” แคทเธอรีนเยาะเย้ย “ดูเหมือนว่าคุณไม่เชื่อฉันเลยสินะ”ฌอนไม่รู้จะตอบเธอว่ายังไงดีเขาโกรธมาก เขาเข้าใจถ่องแท้แล้วว่าการยกหินทับเท้าตัวเองหมายความว่าอย่างไร เขาทำพลาดจนเสียโอกาสสำเร็จในมือ“ตามที่อินเทอร์เน็ตว่าไว้ ถ้าหากท่านประธานาธิบดีผู้ทรงอำนาจคนหนึ่งมาตกหลุมรักฉันเข้า ฉันพูดอะไรก็ตามเขาก็เลือกที่จะเชื่อฉันโดยไม่มีข้อแม้ แต่ความจริงไม่ใช่เลยสักนิด” แคทเธอรีนถอนหายใจเงียบ ๆ “พอเข้าใจได้แหละว่าคุณเชื่อทุกอย่างที่ซาร่าบอกคุณ แต่คุณไม่เคยเชื่อสิ่งที่ฉันพูดเลย ถ้าเป็นซาร่าทุกอย่างก็คงแตกต่างไป”“ผมขอโทษ...” หัวใจของฌอนวูบใช่เลย ทุกครั้งที่เธอทะเลาะกับซาร่า เขาเลือกที่จะเชื่อซาร่าโดยไร้ข้อแม้เสมอ แต่จากนี้ไปเขาเข้าใจแล้วว่าในอดีตอาจมีบางครั้งที่เขาเข้าใจเธอผิดไปบางทีซาร่าก็โกหกด้วยเช่นกัน เขาไม่คิดเลยว่าในวันนั้นยาเอลจะทำได้ถึงขนาดนี้ทั้งที่เขาอยู่แค่ตรงข้างนอกประตูนั้นเอง“ฉันกําลังลงไปค่ะ ฉันจะได้ทวงคืนความแค้นในวันนั้นด้วยตัวเอง” จู่ ๆ แคทเธอรีนก็พูดอย่างเย็นชา"ตกลง"ฌอนรออยู่ชั้นล่างเป็นเวลาสิบนาทีก่อนที่แคทเธอรีนจะขึ้นรถ.“แคธี่นี่คือของขวัญที่ผ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 832
“ไม่เป็นไร ฉันรู้ว่าคุณแค่ตามคําสั่ง” แคทเธอรีนเหลือบมองฌอน “ทําไมคุณถึงทุบตีเขาแบบนั้น? พวกเขาแค่ทำตามคำสั่งคุณไม่ใช่เหรอ”“...”หัวใจของฌอนเจ็บปวดจากการที่ต้องอดกลั้นไว้ แต่เขาไม่กล้าพูดอะไรสักคําเพราะเธอพูดถูกเออร์วิงมองไปยังสีหน้าที่พ่ายแพ้ของฌอน และอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นคุณชายใหญ่ฮิลล์ยอมเชื่อฟังผู้หญิงคนหนึ่งเหลือเกิน แม้แต่ซาร่าก็ไม่ได้รับการปรนนิบัติเยี่ยงนี้มาก่อน ดูเหมือนว่าเขาจะต้องเคารพยำเกรงคุณโจนส์ในอนาคต“คุณชายใหญ่ฮิลล์ครับ ยาเอลอยู่ในห้องลงโทษ” รอยวิ่งมาตัวสั่น ก้นของเขาถูกตีจนเลือดออกและมันก็ยังเจ็บอยู่"ตกลง"ฌอนพาแคทเธอรีนเดินเข้าไป… ในห้องลงโทษยาเอลถูกพามายังที่นี่ทันทีที่ถูกเรียกกลับ โทรศัพท์ของเธอถูกเก็บไปทันที ความรู้สึกกังวลใจของเธอก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ“หลีกทางไปให้พ้น ฉันต้องไปที่โรงพยาบาล” ยาเอลพูดกับคนที่ประตูอย่างเคร่งเครียด “คุณชายใหญ่ฮิลล์สั่งให้ฉันปกป้องคุณนีสัน อย่าทำให้ฉันเสียเวลาอยู่ที่นี่”“ไม่ได้คุณต้องรอที่นี่ คุณชายใหญ่กำลังจะมา” คนเฝ้าประตูกล่าวด้วยเสียงต่ำ“ทําไมเขาถึงโทรเรียกฉันมาที่นี่? ฉันไม
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 833
“อืม... ฉันเป็นแฟนของฌอน น้ำเสียงของเธอตอนนี้ไม่ดูหมิ่นฉันหรอกเหรอ? หรือเป็นเพราะฉันไม่ใช่ซาร่าเธอถึงได้เกลียดฉันนักหนาและปฏิบัติต่อฉันด้วยความเกลียดชัง เธอยังดูถูกแอลที่ปกป้องฉันด้วยซ้ำไป บางทีเธออาจปกป้องซาร่ามานานจนตอนนี้เห็นหล่อนเป็นเจ้านายที่แท้จริงของเธอใช่ไหม?” แคทเธอรีนเลิกคิ้ว เธอพูดจี้ใจดำ"ไม่ใช่นะ" ใบหน้าของยาเอลซีดลงในไลโอนา การกระทําต้องห้ามที่สุดคือความไม่ซื่อสัตย์ต่อตระกูลฮิลล์และผลที่ตามมานั้นร้ายแรงมาก “คุณโจนส์ทําไมคุณถึงใส่ร้ายฉันแบบนี้? ฉันไม่ได้มีอะไรโกรธแค้นต่อคุณเลยนะคะ ฉันเป็นแค่บอดี้การ์ดที่ต่ำต้อยเท่านั้น”“คุณเป็นสมาชิกคนหนึ่งของไลโอน่า หน้าที่คุณจึงไม่ง่ายเหมือนบอดี้การ์ด คุณมองตัวเองต่ำต้อยไป” แคทเธอรีนยิ้มและถามฌอนว่า “ฉันมีคำถามหนึ่งขอถามคุณได้ไหมคะ? ยาเอลปกป้องซาร่ามานานแค่ไหน?”ฌอนขมวดคิ้ว “หากรวมถึงเวลาก่อนที่ซาร่าจะหายไป ก็ประมาณเจ็ดหรือแปดปี”“ดูเหมือนว่าเธอปกป้องซาร่ามาตั้งแต่เธอเองยังเด็กอยู่มาก” แคทเธอรีนชี้ให้เห็นยาเอลเข้าใจประเด็นของเธออย่างรวดเร็ว “ถึงแม้ว่าฉันปกป้องคุณนีสันมาเป็นเวลานานแล้ว แต่ระยะเวลาก็ไม่เกี่ยวอะไร ฉันเชื่อฟังคําส
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 834
แคทเธอรีนชะงัก แววตาดูประหลาดใจยาเอลเข้าใจว่าเธอยุขึ้นจึงพูดอย่างรุนแรงต่อไปว่า “ถ้าเขาทำกับคุณนีสันได้ เขาคงไม่แม้แต่จะมองเธอหรอก ถ้าไม่เชื่อฉันลองสืบดูเองก็ได้ เมื่อเขาดีขึ้นเธอจะไม่มีค่าอะไรเลยสําหรับเขา เธอควรไว้หน้าฉันนะไม่งั้นฉันจะไม่ปล่อยเธอไปแน่”"อย่างนั้นเหรอ" แคทเธอรีนหายใจเข้าลึก ๆ และพยักหน้าอย่างไม่เชื่อ "งั้นไว้ฉันจะไปถามฌอนทีหลัง""อย่าเชียวนะ"ยาเอลตกใจมาก เธอแค่ต้องการยั่วยุแคทเธอรีนเท่านั้น ถ้าฌอนรู้ว่าเธอบอกแคทเธอรีนแบบนั้นเขาคงจะฆ่าเธอแน่ สุดท้ายแล้วพวกผู้ชายก็ห่วงศักดิ์ศรีของตัวเองมากแคทเธอรีนหัวเราะเบา ๆ ยาเอลกลัวซึ่งหมายความว่าสิ่งที่เธอพูดน่าจะจริงเธอคิดไม่ถึงเลยว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างฌอนและซาร่าทั้งที่พวกเขาอยู่ด้วยกันมานานมากโอ้โห น่าสนใจทีเดียวสมองของเขาถูกสะกดจิต แต่ร่างกายของเขาขัดขืนโดยสัญชาตญาณงั้นเหรอ?ความเกลียดชังที่เธอมีต่อชายคนนี้ก็เบาลงเล็กน้อยทันทีและเธอก็ไม่รังเกียจเขาเท่าแต่ก่อน“ยาเอล ยังไม่เข้าใจเหรอว่าทําไมเขาถึงสนใจแต่ฉัน ก็เป็นเพราะเขามีฉันอยู่ในใจไง”กรรไกรของแคทเธอรีนค่อย ๆ ตัดที่กางเกงของเธอยาเอลไม่มีอารมณ์คุยกับเ
บทล่าสุด
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1072
ขณะฌอนอุ้มซูซี่ขึ้นรถ จู่ ๆ คนขับก็ถามขึ้นว่า “นี่ลูกของคุณหรือเปล่าครับ?”“... อืม” ฌอนตอบไปทั้งอย่างนั้นเนื่องจากเลียมหายตัวไป เขาจึงจะปฏิบัติต่อซูซี่เหมือนลูกสาวแท้ ๆ ของเขาต่อไปในอนาคต"คุณทั้งคู่ดูเหมือนกันมากเลยนะครับ" คนขับยิ้ม"ใช่ครับ เธอดูเหมือนผม" ฌอนเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลายผสมปนเป “คุณเพิ่งย้ายมาที่นี่เมื่อเร็ว ๆ นี้ใช่ไหม? ผมไม่เคยเห็นคุณมาก่อนเลยครับ”"ใช่ครับ" คนขับหันกลับไปขึ้นรถหลังจากที่รถทั้งสองคันขับผ่านกันไป ฌอนก็เหลือบมองไปยังทิศทางที่รถคันนั้นกําลังมุ่งหน้าไปคฤหาสน์ที่ด้านบนนั้นเคยเป็นคฤหาสน์ของตระกูลฮิลล์ชายผู้นั้นใช่คนที่ซื้อคฤหาสน์ไปหรือเปล่านะ?แต่เขาไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะรวบรวมความคิดที่เกี่ยวข้องกับคฤหาสน์ เนื่องจากเขาเพิ่งรู้ว่าแคทเธอรีนกําลังจะไปอยู่ด้วยกันกับเวสลีย์เขามั่นใจว่าเวสลีย์คงนอนกับแคทเธอรีนแล้วหัวใจของเขาอัดแน่นเมื่อนึกถึงแคทเธอรีนนอนอยู่ใต้ร่างของเวสลีย์จุดนี้ไม่สำคัญอะไรหรอก สิ่งที่ฌอนกังวลมากกว่าคือความเป็นไปได้ที่แคทเธอรีนจะตั้งครรภ์ลูกของเวสลีย์ เวสลีย์ไม่ใช่คนดีอย่างแน่นอน ฌอนไม่รังเกียจที่แยกทางกับแคทเธอรีนหรอก
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1071
“เวสลีย์ ลียงส์ นายก็หยาบคายกับฉันมาตลอดอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? น่าเสียดายที่นายซ่อนมันดีเกินไป ไว้มาดูกันตอนที่หน้ากากของนายหลุดเถอะ”ทันทีที่ฌอนพูดจบเขาก็เหลือบมองแคทเธอรีน เมื่อได้เห็นสีหน้าเรียบเฉยของเธอ หัวใจของเขาก็เจ็บปวดอยู่ลึก ๆ ข้างในซูซี่เลื่อนหน้าต่างด้านหลังลงและยื่นศีรษะเธอออกมา จากนั้นเธอก็ถามด้วยน้ำเสียงเร่งเร้าว่า “ลุงฌอนคะ ลุงจะพูดไปอีกนานแค่ไหนคะ?”"ลุงกําลังจะไปเดี๋ยวนี้จ้ะ" ฌอนก้าวขึ้นรถเมื่อเขาขับรถออกไป เขาเห็นเวสลีย์ก้มศีรษะลงจูบปากกับแคทเธอรีนผ่านกระจกมองหลังเขาจับพวงมาลัยแน่นจนเส้นเลือดที่หลังมือปูดโปนออกมา ขณะเดียวกันเขาก็กดคันเร่งลงไปอย่างดุเดือดรุนแรงยิ่งขึ้นด้วยความโกรธซูซี่เริ่มหวีดร้องด้วยความตกใจ “ลุงฌอน ลุงขับรถเร็วเกินไปแล้ว! หนูกลัวนะคะ"ฌอนกลับมามีสติสัมปชัญญะทันที เขาลดความเร็วลงอย่างว่องไวและยอมรับความผิด "โทษทีนะจ๊ะ"“ลุงฌอน ลุงยังไม่บรรลุนิติภาวะเหรอเนี่ย ไม่น่าแปลกใจเลยที่ภรรยาของลุงทิ้งลุงไป” ซูซี่อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยเขาด้วยมือเธอที่ท้าวสะเอวอยู่“... หนูพูดถูก" ฌอนหลบตาลงอย่างเศร้าซึมซูซี่ถอนหายใจกับพฤติกรรมของเขา เธอรู้ว่าแม่ของเ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1070
แคทเธอรีนไม่ได้แสดงปฏิกิริยาอื่นใดเลย ทว่าฌอนรู้สึกอารมณ์ปั่นป่วนกระวนกระวายช่วงสองสามวันมานี้ เขาพบว่าตัวเองอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกว่าจะพบเธอดีหรือไม่ เขาลังเลที่จะพบเธอ แต่ในขณะเดียวกันเขาก็คิดถึงเธอสุดหัวใจ“แคธี่ผมขอโทษ ผมไม่รู้จริง ๆ นะ...” ฌอนเริ่มอธิบายเหมือนเด็กหลงทาง “ผมไม่ได้ตั้งใจจะทําตัวแบบนั้น ผมคิดไม่ถึงเลยว่าเรื่องไร้สาระเช่นนี้จะเกิดขึ้นกับผมด้วย การสะกดจิตของซาร่านั้นแรงกล้ามากจนเขียนทับความทรงจําของผมไปจนหมดและทําให้ผมเกลียดคุณมากเหลือเกิน นั่นเป็นเหตุผลที่ทำไมผมถึงไม่ทันได้รู้ตัวเลยว่ามัน...” .“แล้วคุณมาขอให้ฉันยกโทษให้คุณเหรอ?” จู่ ๆ แคทเธอรีนก็หันหน้ากลับมาทันที ดวงตาเงียบสงบของเธอจับจ้องไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของเขา“ผม...” ฌอนกระอักกระอ่วนใจจนไม่รู้จะพูดยังไง ดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยความทุกข์ระทม “แคธี่ผมรักคุณความรักของผมที่มีต่อคุณไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลยนะ...”"ฮะ!"ในที่สุดแคทเธอรีนก็หัวเราะ “ฌอนถึงคุณจะไม่ได้ถูกซาร่าสะกดจิตแต่ป่านนี้เราอาจจะหย่ากันไปแล้วก็ได้นะ”ฌอนอึ้งไปเลย "คงไม่เป็นแบบนั้นหรอก"“ตลกดีที่ฉันเป็นคนเดียวที่จําความสัมพันธ์นั้นของเรา
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1069
แคทเธอรีนวางสายเมื่อเธอมาถึงวิลล่าของครอบครัวยูลเป็นเวลาสองทุ่มแล้ว เวสลีย์กําลังเล่านิทานให้เด็กทั้งสองฟังด้วยท่าทางอ่อนโยนและเสียงทุ้มเบา ๆ เขามองดูเหมือนคุณพ่อใจดีเมื่อเห็นภาพอย่างนี้ ความรู้สึกผิดก็พุ่งปะทะเข้ามาในจิตใจของแคทเธอรีน เธอนี่นะสงสัยเขาได้ลงคอนั่นมันมากไปแล้วจริง ๆหลังจากที่เวสลีย์เล่านิทานจบเขาถึงสังเกตเห็นเธอ "คุณกลับมาแล้ว"โจเอลจ้องแคทเธอรีนเขม็ง “ลูกเป็นแม่ของซูซี่และลูคัสนะแต่ลูกกลับบ้านดึกตลอด แม้แต่เวสลีย์ก็ยังทําหน้าที่เป็นพ่อแม่ได้ดีกว่าลูกอีก”“ลูกจะไตร่ตรองตัวเองและจะไม่ทําอีกค่ะ” แคทเธอรีนขอโทษอย่างจริงใจ“ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณทุ่มเททํางานไปเถอะครับผมจะช่วยคุณดูแลลูก ๆ คุณที่บ้านเอง” เวสลีย์กล่าวด้วยรอยยิ้มมองเขาแล้วแคทเธอรีนจึงตัดสินใจบางอย่างอยู่ลึก ๆ ในใจ…ในตอนกลางคืนแคทเธอรีนอยู่เป็นเพื่อนซูซี่และลูคัสจนพวกเขาหลับ จู่ ๆ ซูซี่ก็พูดว่า “แม่ขา คุณย่าโทรหาหนูวันนี้และบอกว่าย่าคิดถึงหนู ปู่ทวดและย่าทวดก็คิดถึงหนูด้วยเช่นกันค่ะ หนูรู้สึกอยากเอ่อ ... อยู่ที่นั่นสักพักค่ะ”"การไปอยู่ที่นั่นดีอะไรนักหนา?" ลูคัสถามอย่างไม่พอใจซูซี่ทําหน้ามุ่ยโดย
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1068
"ไม่จําเป็น" เฟรยาส่ายหัว “ฉันไม่ต้องการให้คุณมารับผิดชอบฉันหรอก แต่เนื่องจากตระกูลสโนว์บังคับให้ฉันให้กําเนิดเด็กคนนี้และถึงกับข่มขู่ฉันด้วยเด็กคนนี้ดังนั้นฉันจะให้กําเนิดเขาแต่ฉันจะไม่แต่งงานกับคุณหรอกนะ”ร็อดนีย์ไม่เคยคิดเลยว่าเธอเลือกจะให้กําเนิดลูกทั้งที่ยังไม่แต่งงานมากกว่าที่จะแต่งงานกับเขาซะอีกเขาควรจะดีใจสิ ทว่าเขาก็อารมณ์เสียซะอย่างนั้น“เฟรยา ลินช์ คุณไม่ชอบผมมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”“...”“ฉันไม่เคยชอบคุณเลยน่ะสิ”เฟรยาเก็บอาการดูถูกเขาไว้ข้างในใจก่อนที่เธอจะเอ่ยอย่างจริงจังว่า “เมื่อสามปีก่อนฉันเคยมีความสัมพันธ์ฉันตกหลุมรักชายคนหนึ่งที่วิทยาลัยและเราอยู่ด้วยกันมาสี่ถึงห้าปี เรายังได้พบกับพ่อแม่ของแต่ละฝ่ายและพร้อมที่จะมีงานแต่งงานของเรา แต่แล้ววันหนึ่งเขาปล่อยให้ครอบครัวของฉันกับฉันต้องรอเก้อเพื่อหวานใจในวัยเด็กของเขา เขาไม่ได้ทําแค่ครั้งเดียวแต่เป็นครั้งแล้วครั้งเล่า เขามักจะยกให้เพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาอยู่เหนือสิ่งอื่นใดเสมอ“เมื่อใดก็ตามที่เราไปออกเดทกัน เขาก็จะพาเพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาไปด้วย“เมื่อเพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาป่วยเขาก็จะดูแลเธอ“เขาอ้างว่าเขาปฏิบ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1067
“ฉันไม่สน เนื่องจากคุณโยนผักดองของฉันทิ้งไปแล้ว คุณต้องทําอาหารให้ฉัน ฉันหิวนะ"ร็อดนีย์เหลือบมองท้องของเฟรยา ตอนแรกเขาไม่อยากทําอาหารให้เธอหรอก ทว่าเขากังวลว่าเฟรยาจะนําลูกอ๊อดน้อยในตัวเธอออกไปกินอาหารที่ไม่ถูกสุขลักษณะ ในที่สุดเขาก็ยอมจํานนต่อโชคชะตาของเขาและตัดสินใจทําอาหารให้เธอแต่เมื่อเขาเปิดตู้เย็นของเธอดู เขาก็ไม่พบส่วนประกอบเครื่องปรุงใด ๆ นอกจากเส้นพาสต้าเขาถอนหายใจออกมา “เฟรยา ลินช์ คุณเป็นผู้หญิงนะ คุณทําตัวเป็นแม่บ้านให้มากกว่านี้ไม่ได้เหรอ? คุณไม่มีไข่ที่บ้านด้วยซ้ำ ไม่มีใครอยากอยู่กับคุณหรอก” “ฉันกินในที่ทำงานทุกวัน ฉันทํางานให้คุณยังกับหมานะ แล้วคุณยังมาคาดหวังให้ฉันกลับมาเข้าครัวทําอาหารหลังจากที่ฉันเพิ่งทํางานล่วงเวลาเสร็จอีกเหรอ? ฉันมีเวลาว่างมากนักเหรอไง?”เฟรยาวิจารณ์เขาอย่างเผ็ดร้อน “อย่ามองฉันแบบนั้นสิ ซาร่าก็ไม่ดีไปกว่าฉันหรอก เธอยังจ้างแม่บ้านมาคนหนึ่งไม่ใช่เหรอไง?” “คุณนี่พล่ามไปใหญ่ บางครั้งเธอก็ทําอาหารด้วยตัวเองแหละน่า”“ฮ่า! คุณหมายถึงสัปดาห์ละครั้งเหรอ? ฉันก็ทําแบบนั้นแหละ”“...”ร็อดนีย์เงียบไปเลยเมื่อเอ่ยเรื่องนั้นขึ้นมาเห็นได้ชัดว่าเขาโน้
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1066
เฟรยาขมวดคิ้วย่น ก่อนหน้านี้เธอไม่ชอบกินผักดองและสงสัยว่าทําไมผู้คนมากมายถึงได้ชอบกินอาหารหมักดองอย่างนี้กันนัก แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็รู้ตัวว่าติดหนึบมันเข้าแล้วในเดือนนี้ด้วยเหตุนี้เธอถึงได้รู้ว่าเพราะการตั้งครรภ์ของเธอนั่นเองเป็นเหตุ“เข้าใจผิดแล้ว ฉันเพิ่งจะเริ่มชอบผักดองเพราะว่าฉันตั้งครรภ์ เป็นทารกเองที่ต้องการหม่ำของพวกนั้น” เธอตอบด้วยท่าทางว่าตัวเองเป็นฝ่ายถูก“ลูกของผมไม่ชอบกินอาหารหมักดองแบบนี้หรอก” ร็อดนีย์คว้าขวดโหลออกไปและเทผักดองทั้งหมดลงไปในถังขยะโดยไม่ลังเลเฟรยาระเบิดลงทันที “ร็อดนีย์ สโนว์ คุณรู้ไหมว่าผักดองขวดหนึ่งมันแพงขนาดไหน? มันมีราคากว่าสิบดอลลาร์เชียวนะ”“...”ร็อดนีย์อึ้งจนไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูด “นั่นแพงเรอะ ฮึ? คุณกําลังพักอยู่ในอพาร์ตเมนต์แบบดูเพล็กซ์มูลค่าหลายแสนล้านดอลลาร์และได้รับค่าจ้างเดือนละหลายแสนดอลลาร์ คุณยังมีเงิน 100 ล้านดอลลาร์ในบัตรที่โอเชอร์ คอร์ปอเรชั่นมอบให้คุณไปเมื่อวันก่อนด้วย คุณกล้าพูดว่าผักดองมีราคาแพงได้ยังไงกัน?!”“มันก็แพงอยู่ดี ผักดองในถุงเล็ก ๆ ที่ฉันได้มาบ่อย ๆ ราคาเพียงแค่ห้าดอลลาร์เอง”"หุบปากเลย"ร็อดนีย์เบื่อหน่ายกับเธอ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1065
เชสเตอร์ตะคอก “ก็ได้ นายแค่ลําเอียงเข้าข้างซาร่า แต่ขอฉันเตือนนายหน่อยนะว่าหากนายออกจากตระกูลสโนว์ไปแล้ว รับรองว่ายัยซาร่าจะทิ้งนายไปในไม่ช้าก็เร็ว”"นายนี่ตอแหลว่ะ"ร็อดนีย์อดไม่ได้ที่จะโวยวายใส่เขา “เชสเตอร์ จิวเวลนายก็เหมือนกับฌอน! ทําไมพวกนายถึงเป็นแบบนี้กันไปได้? พวกเราทั้งห้าคนโตมาด้วยกัน แต่พวกนายก็ยังมาเลือกปฏิบัติต่อซาร่าอีก”“ใช่ คนทั้งโลกกําลังเลือกปฏิบัติต่อซาร่าและนายเป็นเพียงคนเดียวที่ปกป้องเธอ นายเป็นคนฉลาดหัวใสและคนอื่นมีบางอย่างผิดปกติ งั้นเอาเลยไปสู้โลกเพื่อประโยชน์ของเธอรวมทั้งฆ่าลูกของนายเองด้วย”เชสเตอร์เริ่มรําคาญ “ฉันกําลังจะทําการผ่าตัดตอนนี้ ฉันไม่ว่างที่จะคุยกับนายละนะ”ทันทีที่เขาจบการสนทนา เขาก็เดินดุ่มออกไปด้วยสีหน้าสงบนิ่งอันที่จริงการพูดคุยกับร็อดนีย์ทําให้เลือดของเขาเดือดดาลเชสเตอร์เริ่มรู้สึกเห็นอกเห็นใจเฟรยาขึ้นมาเล็กน้อยจากนั้นร็อดนีย์ก็เดินออกจากสำนักงานแพทย์เขาเดินลงบันไดมาอย่างร่างไร้วิญญาณเมื่อเขาเซล้มลงไปโดยบังเอิญที่หน่วยกุมารเวชศาสตร์คุณพ่อคนหนึ่งในวัย 30 ปีที่กําลังกอดทารกน้อยน่ารักเดินผ่านเขาไปพอดี ทารกขวบเดียวคนนั้นมีดวงตาโ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1064
พ่อ...คํานี้ทําให้ร็อดนีย์อึ้งไปครู่หนึ่งทันทีเวนดี้พูดอย่างตั้งใจว่า “ใช่ ลูกอาจมีส่วนแค่สเปิร์มตัวหนึ่งเท่านั้น แต่ตอนนี้เด็กคนนี้มีความยาวประมาณหนึ่งเซนติเมตรแล้วนะ ลูกอาจเคยคิดที่จะทําให้เธอแท้งเด็ก แต่ลูกเคยคิดบ้างไหมว่าการทําแท้งจะสร้างความเสียหายให้กับร่างกายของผู้หญิงคนหนึ่งได้มากขนาดไหน?“มันง่ายมากเลยที่ลูกจะพูดแบบนั้นเพราะว่าลูกไม่ใช่คนที่ทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวด ร่างกายของผู้หญิงจะได้รับความเสียหายหลังจากผ่านการทําแท้ง ผู้หญิงบางคนถึงกับประสบกับภาวะแทรกซ้อนต่าง ๆ นานาหรือมีอุปสรรคปัญหาในการตั้งครรภ์อีกครั้ง“นอกจากนี้ลูกคิดว่าถ้าแฟนหรือสามีในอนาคตของเธอรู้ว่าเธอเคยทำแท้งลูกของชายอื่นมาก่อน พวกเขาจะมองเธอยังไง? ลูกลองมองในมุมของเธอบ้าง ถ้าลูกรู้ว่าภรรยาในอนาคตของลูกเคยตั้งท้องลูกของชายอื่นมา ลูกจะผิดหวังไหม?”ร็อดนีย์ยังคงเงียบขณะฟังถ้อยคําเหล่านั้นเขาไม่ได้ใจร้ายโดยสันดาน หลังจากที่เวนดี้ชี้แนะเขาอย่างละเอียด ความสับสนเจ็บแปลบและความรู้สึกผิดก็ค่อยๆ คืบคลานเข้ามาในจิตใจของเขาในตอนนั้นเขาเคยคิดที่จะแต่งงานกับผู้หญิงคนไหนก็ได้เพื่อตอบสนองความปรารถนาของพ่อแม่ถ้าหาก
