บทที่ 614

แคทเธอรีนพยายามดิ้นหนีให้พ้นจากฌอนโดยไม่ทันได้รู้ตัวว่าเธอกำลังดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนของฌอน เมื่อเธอรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงในตัวเขา ใบหน้าของเธอก็แดงก่ำด้วยความอับอาย

“ฌอน คุณนี่มันเลวจริง ๆ”

เขาเองก็รู้สึกอับอายอย่างเห็นได้ชัด ลึก ๆ แล้ว ฌอนก็รู้สึกค่อนข้างตกใจเหมือนกัน

เขาเข้าใจมาตลอดว่าเขาคงจะไม่ถูกเร้าอารมณ์ได้อีกแล้ว ดังนั้น เมื่อไรก็ตามที่เขาเจอซาร่า เขาจึงรู้สึกขยะแขยงเธอขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว เขายังสงสัยด้วยซ้ำว่าเขาไร้สมรรถภาพ

เขาคิดไม่ถึงเลยสักนิดว่าจะถูกเร้าอารมณ์เพียงแค่กอดแคทเธอรีนเท่านั้น

ความรู้สึกนี้ทำให้เขารู้สึกอับอายเป็นพิเศษ และด้วยเหตุผลบางอย่างก็ทำให้เขาควบคุมตัวเองไม่ได้อีกด้วย

เขารู้สึกรำคาญกับคำพูดของแคทเธอรีนจึงพูดขึ้น “อะไรทำให้ฉันเลว? เธอน่ะสิที่เป็นคนทะลึ่ง ฉันเป็นคนปกติ”

“คุณงั้นเหรอ? คุณไปที่บุรุษเวชวิทยาเมื่อเช้านี้” แคทเธอรีนพูดโพล่งออกมา

ฌอนรู้สึกอับอายจนหูแดงก่ำ เขาเกือบคิดจะฆ่าเธอ “ฉันบอกเธอแล้วไงว่าฉันพาเฮดลีย์ไปที่นั่น”

“คุณคิดว่าฉันโง่อย่างนั้นเหรอ? ทำไมเจ้านายต้องพาผู้ช่วยไปที่แบบนั้นด้วย?” แคทเธอรีนผลักเขาออก เธอชี้นิ้วไปข้างนอกพลางพูดข