บทที่ 1002

ฌอนยิ่งพูดไปมากเท่าไรเขาก็ยิ่งโกรธมากขึ้น ทันใดนั้นเขาก็กระชากเลียมขึ้นมาต่อยอย่างไร้ความปราณี

เลียมยังมีอาการเมาค้างจึงสู้ฌอนไม่ได้เลย ประกอบกับอาการทางจิตใจที่เขาต้องเจอกับเรื่องต่าง ๆ ตัวเขาก็ได้แต่มึนงงเซ่อเป็นเป้านิ่งไป

เขาถูกฌอนซ้อมจนกระอักเลือดออกมา

เขานอนอยู่บนพื้นและเริ่มหัวเราะ เขาหัวเราะหนักมากจนน้ำตาคลอเบ้า

อะไร... เขาทําอะไรผิดเหรอ?

เขาไม่ได้ทําอะไรเลย ทําไมทุกคนถึงเอาแต่โทษเขา?

“ตีฉัน ฌอน ทุบตีฉันให้ตายไปเลยถ้านายทําได้ลงคอ!” เลียมคํารามใส่เขาด้วยดวงตาแดงก่ำ

“ฉันจะไม่ทุบตีนายจนตายหรอก แต่ฉันต้องการทําให้นายไม่สามารถเข้ายึดครองแคมโปส คอร์ปอเรชั่นได้ในชาตินี้ เมสัน แคมโปสเป็นคนเลวทราม นายคิดว่าเขาจะอยากได้ลูกชายพิการไหมล่ะ?”

ฌอนหยิบท่อเหล็กขึ้นมาแล้วตีขาของเลียมอย่างแรง

เลียมได้ยินเสียงแตกร้าวดังออกมาจากข้างในข้อต่อที่ขาของเขา ดวงตาของเขาเบิกกว้างแล้วเขาก็ล้มลงกับพื้นทันที เขาจับขาตัวเอง นอนขดตัวเป็นลูกบอล เขาเกือบเป็นลมจากความเจ็บปวด

ฌอนก้มลงมองเขา มือของเขาที่ถือท่อเหล็กอยู่สั่นเล็กน้อย หลังจากหักห้ามใจอยู่เป็นเวลานาน เขาก็หันหน้าไปทางแชนซ์แล้วพูดว่า “เอาเขาไปโย