เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1010
บทที่เกี่ยวข้อง
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1011
โจเอลกล่าวว่า “ตระกูลโฮลท์กําลังวางแผนที่จะซื้อฮิลล์ คอร์ปอเรชั่นด้วยราคาที่ต่ำมากในขณะที่ตระกูลแคมโปสกําลังยุแยงปลุกปั่นเรื่องนี้อย่างลับ ๆ ตอนนี้บรรดาตระกูลร่ำรวยทั่วทั้งแคนเบอร์รากําลังซุ่มรอดูละครเรื่องนี้กันอยู่”ขณะที่แคทเธอรีนฟังโจเอล เธอรู้สึกรังเกียจบรรดาตระกูลร่ำรวยเหล่านั้นในแคนเบอร์รามากขึ้นเรื่อย ๆ“อนิจจาซูซี่ผู้น่าสงสารพ่อไม่ควรปล่อยให้เธอกลับไปที่ตระกูลฮิลล์เลย” โจเอลถอนหายใจ “ยังไงก็อย่าคิดมาก ไปมีชีวิตที่ดีกับเวสลีย์ในอนาคตซะ อย่าทําให้เขาผิดหวังอีก”"อืม" แคทเธอรีนค้อมศีรษะลงเมื่อถึงเวลาอาหารเย็น เวสลีย์ขับรถมาถึงนาทีที่เวสลีย์เห็นซูซี่ เขาก็อุ้มเธอขึ้นมาอย่างเบิกบานใจ “ซูซี่ ทําไมพรุ่งนี้หนูไม่มาที่บ้านลุงกับแม่ของหนูล่ะ?”“โอ้ โอเคค่ะ...” ซูซี่ตอบไปงั้น ๆ ไม่มีทั้งความสุขหรือเศร้า เธอก็แค่รู้สึกว่าบ้านของเวสลีย์ไม่ใช่บ้านของเธอ “แม่คะ แม่จะย้ายไปอยู่บ้านลุงเวสลีย์ไหมคะ?”“ซูซี่ ไปทานอาหารเย็นกับลูคัสก่อนจ้ะ”เมื่อแคทเธอรีนส่งซูซี่ห่างออกไปแล้ว เวสลีย์ก็จ้องมองเธอด้วยท่าทางอ่อนโยน "มีอะไรเหรอครับ?""“เวสลีย์คะ ฉันอาจจะ... ต้องย้ายไปหลังจากเสร็จสิ้นบางเรื
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1012
เวสลีย์ก้าวถอยหลังไปสองก้าวและหัวเราะออกมาอย่างขมขื่นก่อนที่เขาจะหมุนตัวลงส้นเท้าและจากไปลูคัสกับซูซี่วิ่งไปหาแคทเธอรีน“แม่ครับ ทําไมลุงเวสลีย์ถึงจากไปล่ะครับ? แม่กับเขาทั้งคู่ทะเลาะกันหรือเปล่าครับ?”"ไปกินมื้อเย็นกันจ้ะ" แคทเธอรีนโน้มตัวลงมาตอบเบา ๆมีความรู้สึกอ่อนล้าอย่างมากในส่วนลึกของดวงตาของเธอ…ในอีกสองวันถัดไป ฌอนขอให้สมาชิกไลโอน่าทั้งหมดทุกคนค้นหาเลียม แต่ดูเหมือนอย่างกับว่าเขาได้อันตรธานหายไปในอากาศที่บางเบา“คุณชายใหญ่ครับเราได้ตรวจสอบบันทึกที่สถานีรถไฟ สนามบิน และทางหลวงต่าง ๆ แล้ว แต่เลียมไม่ได้ออกจากสถานที่เหล่านี้เลย รวมทั้งแม้แต่โรงพยาบาลในต่างประเทศก็ไม่มีประวัติการรักษาของเลียม” แชนซ์ รายงานการค้นหาของเขาพลางขมวดคิ้ว“ในปัจจุบันมีความเป็นไปได้เพียงสองทางเท่านั้น ความเป็นไปได้แรกคือเลียมถูกขังไว้ อีกอย่างคือว่า... เขาตายแล้ว”ฌอนบนเก้าอี้หนัง รู้สึกราวกับว่าถังน้ำเย็นถูกเทราดลงบนร่างสูงของเขา"ตายงั้นเหรอ?"เป็นไปได้ยังไง? คนที่ใครเอาชนะได้ยากอย่างเลียมจะตายได้อย่างไรกัน?มือของเขาสั่นเทาขณะหยิบบุหรี่มวนหนึ่งออกมาจากซอง“แชนซ์คุณเป็นคนสุดท้ายที่เห็นเลียม
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1013
“แม้ว่าแกจะไม่ได้ทําแบบนั้น แต่การหายตัวไปของเลียมก็เกี่ยวข้องกับแกอย่างแน่นอน” ลีอามีอาการเสียใจเข้าครอบงำช่วงหลายวันมานี้ เธอรู้สึกสับสนและเอือมระอากับการฉ้อโกงและทรยศหักหลังของเมสันมากเหลือเกินจนละเลยลูกชายทั้งสองของเธอพอเธอได้สติกลับคืนมา เลียมก็หายตัวไปแล้ว“ฌอน ฮิลล์ ถ้าแกไม่พาเลียมกลับมา ฉันจะไม่มีวันยอมรับว่าแกเป็นลูกชายของฉันอีกต่อไป” เมื่อลีอาพูดจบประโยคด้วยอาการหัวเราะทั้งน้ำตา แล้วเธอก็รู้สึกหน้ามืดจะเป็นลม"ท่านผู้หญิง" แชนซ์ประคองรั้งเธออย่างว่องไวฌอนก้าวกระโดดเข้าไปอุ้มลีอา จากนั้นเขาก็บึ่งพาเธอไปโรงพยาบาลหลังจากทำการตรวจเลือดประเภทต่าง ๆ แพทย์กล่าวว่า “ท่านผู้หญิงฮิลล์ไม่ได้นอนมาสองสามวันแล้ว ความเหนื่อยล้าและขาดเลือดของเธอส่งผลทำให้เธอรู้สึกหน้ามืดเป็นลม เธอต้องดูแลสุขภาพของเธอด้วยการผ่อนคลายและลดความกังวลลง”ความขมขื่นเต็มบนใบหน้าฌอน ดูแววของสิ่งต่าง ๆ ที่เข้ามาแล้วลีอาจะผ่อนคลายได้อย่างไร?ไม่นานหลังจากหมอออกจากวอร์ดไป เจ้าหน้าที่ตํารวจสองสามนายก็เดินเข้ามา“คุณฮิลล์ เมสัน แคมโปส ได้แจ้งความกับตํารวจว่าคุณได้ลักพาตัวลูกชายคนสุดท้องของเขาไป ยังไม่ทราบที่อ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1014
[นี่ฉันตาฝาดไปหรือเปล่า? คุณชายใหญ่ฮิลล์ถูกจับในข้อหาลักพาตัวคุณชายรองฮิลล์ ว่าแต่เขาไม่ได้ลักพาตัวแคทเธอรีนไปด้วยเหรอ? ฮึ เขาช่างสนุกกับการลักพาตัวผู้คนจริง ๆ?][เขาผิดกฎหมายเต็ม ๆ เขายังถึงกับลักพาตัวพี่น้องของเขาเองด้วย รีบขังเขาซะให้ไว][ฉันได้ยินมาว่าฌอนอารมณ์ร้าย และเขาเคยระบายใส่เลียมอย่างไร้เหตุผลมาแล้ว][สิ่งที่เกิดขึ้นครั้งนี้ดูร้ายแรงกว่าคราวนั้นมาก มีข่าวลือว่าเลียมหายตัวไปหลายวันแล้ว พยานในโรงแรมกล่าวว่าครั้งสุดท้ายที่เขาเห็นเลียมคือตอนที่ฌอนพาเลียมไป โชคดีที่เมสัน แคมโปส พ่อของเลียมได้เข้าแจ้งความต่อตํารวจ][ตอนนี้ตระกูลแคมโปสเป็นตระกูลที่มีอิทธิพลมากที่สุดในออสเตรเลีย พวกเขาสามารถส่งฌอนเข้าคุกได้ อย่าปล่อยเขาออกมาอีกนะ]ประเด็นนี้เป็นเหตุให้เกิดการถกเถียงอย่างดุเดือดในหมู่ชาวเน็ต แม้แต่แคทเธอรีนก็ทราบเรื่องนี้ผ่านทางอินเทอร์เน็ตขณะที่ผู้ช่วยของเธอฮาร์วีย์ยังได้แจ้งเธอทราบถึงสิ่งที่เขาได้ยินมาว่า “ผมได้ยินว่าฮิลล์ คอร์ปอเรชั่นกําลังวางแผนจะเทขายบริษัทย่อยต่าง ๆ อาทิเช่น บริษัทประกันภัย และอิเล็กทรอนิกส์”“ด้วยสภาพขาดแคลนกระแสเงินสดของฮิลล์ คอร์ปอเรชั่นจึงเป็นการตั
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1015
ไอ้คนโหดเหี้ยมนั้นมันเป็นใครหน้าไหนบนโลก?เมสัน แคมโปส? เขาไม่มีความเกลียดชังฝังลึกเพื่อเลียมถึงขนาดนี้หรอก จะใช่เขาเหรอ?อาจเป็นคนอื่นได้อีกไหม? “แม่*เอ๊ย แกกล้าดียังไงมาเตะฉัน?” ผู้ชายคนนั้นเช็ดถูปากของเขาที่ได้รับบาดเจ็บขณะที่เขากําลังย่างเท้าก้าวเข้าหาฌอน ตํารวจก็เข้ามาทันทีและตะโกน “นี่พวกแกกําลังทําอะไรอยู่? พวกแกกล้าดียังไงที่ต่อยตีกันเองทั้งที่พวกแกถูกคุมขังอยู่ด้วยซ้ำ”…ในวิลล่าหลังนั้นซึ่งที่ตั้งอยู่บนชายฝั่งเมื่อเวสลีย์ได้รับโทรศัพท์ ริมฝีปากของเขาก็โค้งขึ้นยิ้มกริ่ม "เรียบร้อยแล้วเหรอ?"“ครับ บุคคลในศูนย์กักกันกล่าวว่าต้นขาของฌอนมีเลือดออกมาก ดังนั้นเป็นไปได้มากสุดที่เขาจะกลายเป็นขันทีอนาคต” "เป็นไปได้มากที่สุดเลยหรือ?" เวสลีย์หรี่ตาลง "ฉันอยากให้เป็นอย่างนั้นแหละ"เมื่อพิจารณาว่าฌอนทําให้เขาอับอายครั้งแล้วครั้งเล่า เวสลีย์ต้องการให้เขาถูกทําลายให้เหี้ยนเตียนไปหมดเวสลีย์สงสัยว่าทีนี้ฌอนจะบรรเลงกับผู้หญิงอย่างไรเพราะเขาชอบสนุกกับมันนักฌอนยังจะมีหน้าเข้าหาแคทเธอรีนอีกไหมถ้าเขาเป็นขันที?“ผมไม่แน่ใจนักนะครับเรื่องนี้” ลูกน้องของเวสลีย์กล่าวด้วยเสียงต่ำ “เมื
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1016
“คิดดูสินายไม่คิดว่าคนผู้นี้น่ากลัวมากเหรอ?” เชสเตอร์แว่บชำเลืองมองร็อดนีย์ “เราทุกคนล้วนห้ำหั่นกันในวงการธุรกิจ และผู้ที่ประสบความสําเร็จล้วนมีเล่ห์เหลี่ยมและเด็ดเดี่ยวไม่ยอมใคร บริษัทของเวสลีย์เพิ่งตั้งมาเพียงไม่กี่ปีเองแต่ตอนนี้เป็นบริษัทชั้นนําในออสเตรเลียแล้ว ย้อนไปไม่กี่ปีก่อนฉันยังจําได้เมื่อโกลเด้น คอร์ปอเรชั่นจัดตั้งขึ้นในแคนเบอร์รา คนส่วนมากดูถูกมัน ยังไม่ชัดเจนว่าเขายึดที่มั่นในแคนเบอร์ราได้ตอนไหน แต่ทุกวันนี้เขามักไปปรากฏตัวเสมอในงานสังคมที่บรรดาบุคคลสำคัญทั่วทั้งแวดวงธุรกิจมารวมตัวกัน”“... เฉียบขาด" ร็อดนีย์ตื่นตะลึงตามที่เขาได้ฟัง“ยิ่งกว่านั้น... นายจําตอนที่แคทเธอรีนมาจากเมลเบิร์นเมื่อสามปีก่อนได้ไหม? ตอนนั้นเธอเป็นคู่หมั้นของเวสลีย์ แต่ต่อมาฌอนก็คว้าเธอไปจากเวสลีย์ จากนั้นระหว่างงานแต่งงานของเวสลีย์กับแคทเธอรีน ฌอนก็เข้ามาแย่งชิงตัวเธอต่อหน้าสาธารณะอีกครั้ง มันเป็นการตบหน้าเวสลีย์ฉาดใหญ่ นายคิดว่าผู้ชายคนไหนจะทนเรื่องนั้นได้?”"ใช่แล้ว" ร็อดนีย์นึกถึงเหตุการณ์นั้นและพยักหน้า “เชสเตอร์ถ้าเป็นกรณีนี้เวสลีย์ก็เป็นจอมบิดเบือนตัวจริง เนื่องจากเขาเข้าไปยุ่งกับฌอนในสถาน
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1017
“เฮ้ พูดอะไรบ้างสิ”พฤติกรรมของฌอนทําให้ร็อดนีย์ไม่สบายใจ “ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาเศร้า นายยังมีคดีความให้โต้แย้ง ตระกูลแคมโปสจงใจทําให้เรื่องนี้ใหญ่โตเพื่อดึงดูดความสนใจของสาธารณะ หากไม่เกิดเหตุขึ้นกับนายในเรือนจำ เราคงไม่สามารถประกันตัวนายได้หรอก”“ตํารวจห้ามนายออกจากแคนเบอร์รา” เชสเตอร์ถอนหายใจและพูดว่า “เกิดอะไรขึ้นกับเลียมกันแน่นะ? ทําไมจู่ ๆ เขาถึงหายตัวไป?”ร็อดนีย์กล่าว “อาจเป็นเลียมกับเมสันที่พยายามวางแผนโจมตีนายไหม? เลียมอาจจะแอบซ่อนตัวมิดชิดอย่างดีอยู่ก็เป็นได้นะ”ฌอนหลับตาลง ขนตาของเขาทําให้เกิดเงาที่อ่อนล้าใต้ขอบตาของเขา “ฉันไม่แน่ใจ แต่ฉันมีความรู้สึกลึก ๆว่าเรื่องนี้อาจเกี่ยวข้องกับเมสันนะ เมสันดูเป็นยังไงบ้าง?”เชสเตอร์เล่าถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นว่า “ตอนฉันเผชิญหน้ากับเขาที่สถานีตํารวจ เขาดูโกรธมากทีเดียว แต่ทว่า... ฉันไม่รู้สึกถึงความเศร้าของเขาเลยล่ะ”“เลียมมันต้องไปซ่อนตัวอยู่แน่เลย” ร็อดนีย์กล่าวด้วยความโกรธเกรี้ยว"อาจจะไม่นะ" ฌอนส่ายหัว “ตอนนั้นเลียมได้รับบาดเจ็บสาหัสมาก ถ้าเขาซ่อนตัวอยู่ เมสันจะต้องพาเขาไปหาหมอรักษาอย่างแน่นอน แต่ฉันได้ยินมาว่าแคมโปสรวมทั้
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1018
ขณะที่แคทเธอรีนกําลังดูชุดสูทผู้ชายอยู่ก็มีคนเข้ามาแตะตัวเธอเบา ๆ จากด้านหลังปรากฏเป็นเฟรยายิ้มแฉ่งอยู่ข้าง ๆ เธอ “ผ่านมากว่าหนึ่งเดือนแล้ว แหม หายหน้าไปทำเอาหัวใจเบิกบานซะจริงเชียวในที่สุดเธอก็ชวนฉันออกมาเที่ยว”“เอาล่ะ ฉันแค่อยากให้เธอช่วยฉันเลือกเสื้อเชิ้ตผู้ชายให้หน่อยน่ะ” แคทเธอรีนหยิบเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินขึ้นมาแล้วถาม "ตัวนี้เป็นไง?"“เสื้อเชิ้ตตัวนี้ดูเด็กไป หากเธอไม่ได้ซื้อตัวนี้ให้พ่อเธอก็ต้องเป็นของเวสลีย์หรือไม่ก็ฌอนแหละ” เฟรยาตอบหลังจากเหลือบมองมันใบหน้าของแคทเธอรีนห่อเหี่ยว “เธอคิดว่าฉันจะซื้อให้ฌอนไหมล่ะเนี่ย? ฉันจะเอาไว้สําหรับเวสลีย์จ้ะ ฉันทําให้เขาโกรธ ดังนั้นฉันจึงตั้งใจจะซื้อเสื้อเขิ้ตให้เขาเป็นการขอโทษ แต่ฉันก็ไม่รู้ขนาดของเขา เฮ้อ"“อย่ามัวซื้อเสื้ออยู่เลย ถ้าสําหรับผู้ชายเธอควรซื้อนาฬิกาแทน เถอะน่า ไปเลือกนาฬิกาสวย ๆ กัน”แล้วเฟรยาก็ดึงเธอออกจากร้านไปแคทเธอรีนคิดอยู่สักพักก็รู้สึกว่านาฬิกาสักเรือนน่าจะเข้ากับเอกลักษณ์เฉพาะตัวของผู้ชายได้ดีกว่าเช่นกัน “นี่ฉันรบกวนงานของเธอหรือเปล่าเนี่ยที่ชวนเธอออกมาช่วงบ่ายนี้?”“ได้โปรดฉันเป็นผู้อำนวยการฝ่ายและยังเป็นคู
บทล่าสุด
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1072
ขณะฌอนอุ้มซูซี่ขึ้นรถ จู่ ๆ คนขับก็ถามขึ้นว่า “นี่ลูกของคุณหรือเปล่าครับ?”“... อืม” ฌอนตอบไปทั้งอย่างนั้นเนื่องจากเลียมหายตัวไป เขาจึงจะปฏิบัติต่อซูซี่เหมือนลูกสาวแท้ ๆ ของเขาต่อไปในอนาคต"คุณทั้งคู่ดูเหมือนกันมากเลยนะครับ" คนขับยิ้ม"ใช่ครับ เธอดูเหมือนผม" ฌอนเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลายผสมปนเป “คุณเพิ่งย้ายมาที่นี่เมื่อเร็ว ๆ นี้ใช่ไหม? ผมไม่เคยเห็นคุณมาก่อนเลยครับ”"ใช่ครับ" คนขับหันกลับไปขึ้นรถหลังจากที่รถทั้งสองคันขับผ่านกันไป ฌอนก็เหลือบมองไปยังทิศทางที่รถคันนั้นกําลังมุ่งหน้าไปคฤหาสน์ที่ด้านบนนั้นเคยเป็นคฤหาสน์ของตระกูลฮิลล์ชายผู้นั้นใช่คนที่ซื้อคฤหาสน์ไปหรือเปล่านะ?แต่เขาไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะรวบรวมความคิดที่เกี่ยวข้องกับคฤหาสน์ เนื่องจากเขาเพิ่งรู้ว่าแคทเธอรีนกําลังจะไปอยู่ด้วยกันกับเวสลีย์เขามั่นใจว่าเวสลีย์คงนอนกับแคทเธอรีนแล้วหัวใจของเขาอัดแน่นเมื่อนึกถึงแคทเธอรีนนอนอยู่ใต้ร่างของเวสลีย์จุดนี้ไม่สำคัญอะไรหรอก สิ่งที่ฌอนกังวลมากกว่าคือความเป็นไปได้ที่แคทเธอรีนจะตั้งครรภ์ลูกของเวสลีย์ เวสลีย์ไม่ใช่คนดีอย่างแน่นอน ฌอนไม่รังเกียจที่แยกทางกับแคทเธอรีนหรอก
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1071
“เวสลีย์ ลียงส์ นายก็หยาบคายกับฉันมาตลอดอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? น่าเสียดายที่นายซ่อนมันดีเกินไป ไว้มาดูกันตอนที่หน้ากากของนายหลุดเถอะ”ทันทีที่ฌอนพูดจบเขาก็เหลือบมองแคทเธอรีน เมื่อได้เห็นสีหน้าเรียบเฉยของเธอ หัวใจของเขาก็เจ็บปวดอยู่ลึก ๆ ข้างในซูซี่เลื่อนหน้าต่างด้านหลังลงและยื่นศีรษะเธอออกมา จากนั้นเธอก็ถามด้วยน้ำเสียงเร่งเร้าว่า “ลุงฌอนคะ ลุงจะพูดไปอีกนานแค่ไหนคะ?”"ลุงกําลังจะไปเดี๋ยวนี้จ้ะ" ฌอนก้าวขึ้นรถเมื่อเขาขับรถออกไป เขาเห็นเวสลีย์ก้มศีรษะลงจูบปากกับแคทเธอรีนผ่านกระจกมองหลังเขาจับพวงมาลัยแน่นจนเส้นเลือดที่หลังมือปูดโปนออกมา ขณะเดียวกันเขาก็กดคันเร่งลงไปอย่างดุเดือดรุนแรงยิ่งขึ้นด้วยความโกรธซูซี่เริ่มหวีดร้องด้วยความตกใจ “ลุงฌอน ลุงขับรถเร็วเกินไปแล้ว! หนูกลัวนะคะ"ฌอนกลับมามีสติสัมปชัญญะทันที เขาลดความเร็วลงอย่างว่องไวและยอมรับความผิด "โทษทีนะจ๊ะ"“ลุงฌอน ลุงยังไม่บรรลุนิติภาวะเหรอเนี่ย ไม่น่าแปลกใจเลยที่ภรรยาของลุงทิ้งลุงไป” ซูซี่อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยเขาด้วยมือเธอที่ท้าวสะเอวอยู่“... หนูพูดถูก" ฌอนหลบตาลงอย่างเศร้าซึมซูซี่ถอนหายใจกับพฤติกรรมของเขา เธอรู้ว่าแม่ของเ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1070
แคทเธอรีนไม่ได้แสดงปฏิกิริยาอื่นใดเลย ทว่าฌอนรู้สึกอารมณ์ปั่นป่วนกระวนกระวายช่วงสองสามวันมานี้ เขาพบว่าตัวเองอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกว่าจะพบเธอดีหรือไม่ เขาลังเลที่จะพบเธอ แต่ในขณะเดียวกันเขาก็คิดถึงเธอสุดหัวใจ“แคธี่ผมขอโทษ ผมไม่รู้จริง ๆ นะ...” ฌอนเริ่มอธิบายเหมือนเด็กหลงทาง “ผมไม่ได้ตั้งใจจะทําตัวแบบนั้น ผมคิดไม่ถึงเลยว่าเรื่องไร้สาระเช่นนี้จะเกิดขึ้นกับผมด้วย การสะกดจิตของซาร่านั้นแรงกล้ามากจนเขียนทับความทรงจําของผมไปจนหมดและทําให้ผมเกลียดคุณมากเหลือเกิน นั่นเป็นเหตุผลที่ทำไมผมถึงไม่ทันได้รู้ตัวเลยว่ามัน...” .“แล้วคุณมาขอให้ฉันยกโทษให้คุณเหรอ?” จู่ ๆ แคทเธอรีนก็หันหน้ากลับมาทันที ดวงตาเงียบสงบของเธอจับจ้องไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของเขา“ผม...” ฌอนกระอักกระอ่วนใจจนไม่รู้จะพูดยังไง ดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยความทุกข์ระทม “แคธี่ผมรักคุณความรักของผมที่มีต่อคุณไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลยนะ...”"ฮะ!"ในที่สุดแคทเธอรีนก็หัวเราะ “ฌอนถึงคุณจะไม่ได้ถูกซาร่าสะกดจิตแต่ป่านนี้เราอาจจะหย่ากันไปแล้วก็ได้นะ”ฌอนอึ้งไปเลย "คงไม่เป็นแบบนั้นหรอก"“ตลกดีที่ฉันเป็นคนเดียวที่จําความสัมพันธ์นั้นของเรา
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1069
แคทเธอรีนวางสายเมื่อเธอมาถึงวิลล่าของครอบครัวยูลเป็นเวลาสองทุ่มแล้ว เวสลีย์กําลังเล่านิทานให้เด็กทั้งสองฟังด้วยท่าทางอ่อนโยนและเสียงทุ้มเบา ๆ เขามองดูเหมือนคุณพ่อใจดีเมื่อเห็นภาพอย่างนี้ ความรู้สึกผิดก็พุ่งปะทะเข้ามาในจิตใจของแคทเธอรีน เธอนี่นะสงสัยเขาได้ลงคอนั่นมันมากไปแล้วจริง ๆหลังจากที่เวสลีย์เล่านิทานจบเขาถึงสังเกตเห็นเธอ "คุณกลับมาแล้ว"โจเอลจ้องแคทเธอรีนเขม็ง “ลูกเป็นแม่ของซูซี่และลูคัสนะแต่ลูกกลับบ้านดึกตลอด แม้แต่เวสลีย์ก็ยังทําหน้าที่เป็นพ่อแม่ได้ดีกว่าลูกอีก”“ลูกจะไตร่ตรองตัวเองและจะไม่ทําอีกค่ะ” แคทเธอรีนขอโทษอย่างจริงใจ“ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณทุ่มเททํางานไปเถอะครับผมจะช่วยคุณดูแลลูก ๆ คุณที่บ้านเอง” เวสลีย์กล่าวด้วยรอยยิ้มมองเขาแล้วแคทเธอรีนจึงตัดสินใจบางอย่างอยู่ลึก ๆ ในใจ…ในตอนกลางคืนแคทเธอรีนอยู่เป็นเพื่อนซูซี่และลูคัสจนพวกเขาหลับ จู่ ๆ ซูซี่ก็พูดว่า “แม่ขา คุณย่าโทรหาหนูวันนี้และบอกว่าย่าคิดถึงหนู ปู่ทวดและย่าทวดก็คิดถึงหนูด้วยเช่นกันค่ะ หนูรู้สึกอยากเอ่อ ... อยู่ที่นั่นสักพักค่ะ”"การไปอยู่ที่นั่นดีอะไรนักหนา?" ลูคัสถามอย่างไม่พอใจซูซี่ทําหน้ามุ่ยโดย
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1068
"ไม่จําเป็น" เฟรยาส่ายหัว “ฉันไม่ต้องการให้คุณมารับผิดชอบฉันหรอก แต่เนื่องจากตระกูลสโนว์บังคับให้ฉันให้กําเนิดเด็กคนนี้และถึงกับข่มขู่ฉันด้วยเด็กคนนี้ดังนั้นฉันจะให้กําเนิดเขาแต่ฉันจะไม่แต่งงานกับคุณหรอกนะ”ร็อดนีย์ไม่เคยคิดเลยว่าเธอเลือกจะให้กําเนิดลูกทั้งที่ยังไม่แต่งงานมากกว่าที่จะแต่งงานกับเขาซะอีกเขาควรจะดีใจสิ ทว่าเขาก็อารมณ์เสียซะอย่างนั้น“เฟรยา ลินช์ คุณไม่ชอบผมมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”“...”“ฉันไม่เคยชอบคุณเลยน่ะสิ”เฟรยาเก็บอาการดูถูกเขาไว้ข้างในใจก่อนที่เธอจะเอ่ยอย่างจริงจังว่า “เมื่อสามปีก่อนฉันเคยมีความสัมพันธ์ฉันตกหลุมรักชายคนหนึ่งที่วิทยาลัยและเราอยู่ด้วยกันมาสี่ถึงห้าปี เรายังได้พบกับพ่อแม่ของแต่ละฝ่ายและพร้อมที่จะมีงานแต่งงานของเรา แต่แล้ววันหนึ่งเขาปล่อยให้ครอบครัวของฉันกับฉันต้องรอเก้อเพื่อหวานใจในวัยเด็กของเขา เขาไม่ได้ทําแค่ครั้งเดียวแต่เป็นครั้งแล้วครั้งเล่า เขามักจะยกให้เพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาอยู่เหนือสิ่งอื่นใดเสมอ“เมื่อใดก็ตามที่เราไปออกเดทกัน เขาก็จะพาเพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาไปด้วย“เมื่อเพื่อนสนิทในวัยเด็กของเขาป่วยเขาก็จะดูแลเธอ“เขาอ้างว่าเขาปฏิบ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1067
“ฉันไม่สน เนื่องจากคุณโยนผักดองของฉันทิ้งไปแล้ว คุณต้องทําอาหารให้ฉัน ฉันหิวนะ"ร็อดนีย์เหลือบมองท้องของเฟรยา ตอนแรกเขาไม่อยากทําอาหารให้เธอหรอก ทว่าเขากังวลว่าเฟรยาจะนําลูกอ๊อดน้อยในตัวเธอออกไปกินอาหารที่ไม่ถูกสุขลักษณะ ในที่สุดเขาก็ยอมจํานนต่อโชคชะตาของเขาและตัดสินใจทําอาหารให้เธอแต่เมื่อเขาเปิดตู้เย็นของเธอดู เขาก็ไม่พบส่วนประกอบเครื่องปรุงใด ๆ นอกจากเส้นพาสต้าเขาถอนหายใจออกมา “เฟรยา ลินช์ คุณเป็นผู้หญิงนะ คุณทําตัวเป็นแม่บ้านให้มากกว่านี้ไม่ได้เหรอ? คุณไม่มีไข่ที่บ้านด้วยซ้ำ ไม่มีใครอยากอยู่กับคุณหรอก” “ฉันกินในที่ทำงานทุกวัน ฉันทํางานให้คุณยังกับหมานะ แล้วคุณยังมาคาดหวังให้ฉันกลับมาเข้าครัวทําอาหารหลังจากที่ฉันเพิ่งทํางานล่วงเวลาเสร็จอีกเหรอ? ฉันมีเวลาว่างมากนักเหรอไง?”เฟรยาวิจารณ์เขาอย่างเผ็ดร้อน “อย่ามองฉันแบบนั้นสิ ซาร่าก็ไม่ดีไปกว่าฉันหรอก เธอยังจ้างแม่บ้านมาคนหนึ่งไม่ใช่เหรอไง?” “คุณนี่พล่ามไปใหญ่ บางครั้งเธอก็ทําอาหารด้วยตัวเองแหละน่า”“ฮ่า! คุณหมายถึงสัปดาห์ละครั้งเหรอ? ฉันก็ทําแบบนั้นแหละ”“...”ร็อดนีย์เงียบไปเลยเมื่อเอ่ยเรื่องนั้นขึ้นมาเห็นได้ชัดว่าเขาโน้
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1066
เฟรยาขมวดคิ้วย่น ก่อนหน้านี้เธอไม่ชอบกินผักดองและสงสัยว่าทําไมผู้คนมากมายถึงได้ชอบกินอาหารหมักดองอย่างนี้กันนัก แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็รู้ตัวว่าติดหนึบมันเข้าแล้วในเดือนนี้ด้วยเหตุนี้เธอถึงได้รู้ว่าเพราะการตั้งครรภ์ของเธอนั่นเองเป็นเหตุ“เข้าใจผิดแล้ว ฉันเพิ่งจะเริ่มชอบผักดองเพราะว่าฉันตั้งครรภ์ เป็นทารกเองที่ต้องการหม่ำของพวกนั้น” เธอตอบด้วยท่าทางว่าตัวเองเป็นฝ่ายถูก“ลูกของผมไม่ชอบกินอาหารหมักดองแบบนี้หรอก” ร็อดนีย์คว้าขวดโหลออกไปและเทผักดองทั้งหมดลงไปในถังขยะโดยไม่ลังเลเฟรยาระเบิดลงทันที “ร็อดนีย์ สโนว์ คุณรู้ไหมว่าผักดองขวดหนึ่งมันแพงขนาดไหน? มันมีราคากว่าสิบดอลลาร์เชียวนะ”“...”ร็อดนีย์อึ้งจนไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูด “นั่นแพงเรอะ ฮึ? คุณกําลังพักอยู่ในอพาร์ตเมนต์แบบดูเพล็กซ์มูลค่าหลายแสนล้านดอลลาร์และได้รับค่าจ้างเดือนละหลายแสนดอลลาร์ คุณยังมีเงิน 100 ล้านดอลลาร์ในบัตรที่โอเชอร์ คอร์ปอเรชั่นมอบให้คุณไปเมื่อวันก่อนด้วย คุณกล้าพูดว่าผักดองมีราคาแพงได้ยังไงกัน?!”“มันก็แพงอยู่ดี ผักดองในถุงเล็ก ๆ ที่ฉันได้มาบ่อย ๆ ราคาเพียงแค่ห้าดอลลาร์เอง”"หุบปากเลย"ร็อดนีย์เบื่อหน่ายกับเธอ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1065
เชสเตอร์ตะคอก “ก็ได้ นายแค่ลําเอียงเข้าข้างซาร่า แต่ขอฉันเตือนนายหน่อยนะว่าหากนายออกจากตระกูลสโนว์ไปแล้ว รับรองว่ายัยซาร่าจะทิ้งนายไปในไม่ช้าก็เร็ว”"นายนี่ตอแหลว่ะ"ร็อดนีย์อดไม่ได้ที่จะโวยวายใส่เขา “เชสเตอร์ จิวเวลนายก็เหมือนกับฌอน! ทําไมพวกนายถึงเป็นแบบนี้กันไปได้? พวกเราทั้งห้าคนโตมาด้วยกัน แต่พวกนายก็ยังมาเลือกปฏิบัติต่อซาร่าอีก”“ใช่ คนทั้งโลกกําลังเลือกปฏิบัติต่อซาร่าและนายเป็นเพียงคนเดียวที่ปกป้องเธอ นายเป็นคนฉลาดหัวใสและคนอื่นมีบางอย่างผิดปกติ งั้นเอาเลยไปสู้โลกเพื่อประโยชน์ของเธอรวมทั้งฆ่าลูกของนายเองด้วย”เชสเตอร์เริ่มรําคาญ “ฉันกําลังจะทําการผ่าตัดตอนนี้ ฉันไม่ว่างที่จะคุยกับนายละนะ”ทันทีที่เขาจบการสนทนา เขาก็เดินดุ่มออกไปด้วยสีหน้าสงบนิ่งอันที่จริงการพูดคุยกับร็อดนีย์ทําให้เลือดของเขาเดือดดาลเชสเตอร์เริ่มรู้สึกเห็นอกเห็นใจเฟรยาขึ้นมาเล็กน้อยจากนั้นร็อดนีย์ก็เดินออกจากสำนักงานแพทย์เขาเดินลงบันไดมาอย่างร่างไร้วิญญาณเมื่อเขาเซล้มลงไปโดยบังเอิญที่หน่วยกุมารเวชศาสตร์คุณพ่อคนหนึ่งในวัย 30 ปีที่กําลังกอดทารกน้อยน่ารักเดินผ่านเขาไปพอดี ทารกขวบเดียวคนนั้นมีดวงตาโ
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! บทที่ 1064
พ่อ...คํานี้ทําให้ร็อดนีย์อึ้งไปครู่หนึ่งทันทีเวนดี้พูดอย่างตั้งใจว่า “ใช่ ลูกอาจมีส่วนแค่สเปิร์มตัวหนึ่งเท่านั้น แต่ตอนนี้เด็กคนนี้มีความยาวประมาณหนึ่งเซนติเมตรแล้วนะ ลูกอาจเคยคิดที่จะทําให้เธอแท้งเด็ก แต่ลูกเคยคิดบ้างไหมว่าการทําแท้งจะสร้างความเสียหายให้กับร่างกายของผู้หญิงคนหนึ่งได้มากขนาดไหน?“มันง่ายมากเลยที่ลูกจะพูดแบบนั้นเพราะว่าลูกไม่ใช่คนที่ทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวด ร่างกายของผู้หญิงจะได้รับความเสียหายหลังจากผ่านการทําแท้ง ผู้หญิงบางคนถึงกับประสบกับภาวะแทรกซ้อนต่าง ๆ นานาหรือมีอุปสรรคปัญหาในการตั้งครรภ์อีกครั้ง“นอกจากนี้ลูกคิดว่าถ้าแฟนหรือสามีในอนาคตของเธอรู้ว่าเธอเคยทำแท้งลูกของชายอื่นมาก่อน พวกเขาจะมองเธอยังไง? ลูกลองมองในมุมของเธอบ้าง ถ้าลูกรู้ว่าภรรยาในอนาคตของลูกเคยตั้งท้องลูกของชายอื่นมา ลูกจะผิดหวังไหม?”ร็อดนีย์ยังคงเงียบขณะฟังถ้อยคําเหล่านั้นเขาไม่ได้ใจร้ายโดยสันดาน หลังจากที่เวนดี้ชี้แนะเขาอย่างละเอียด ความสับสนเจ็บแปลบและความรู้สึกผิดก็ค่อยๆ คืบคลานเข้ามาในจิตใจของเขาในตอนนั้นเขาเคยคิดที่จะแต่งงานกับผู้หญิงคนไหนก็ได้เพื่อตอบสนองความปรารถนาของพ่อแม่ถ้าหาก
