ตอนที่ 8 ไม่มีทางจะหลงกับมารยาหญิง

 

เขมณัฏฐ์มาจอดรถรับกานต์ชิสาที่ป้ายรถเมล์แห่งหนึ่งเขามองกระเป๋าเป้ที่เธอวางไว้ที่เบาะหลังด้วยอยู่ความสงสัยและเมื่อเธอขึ้นมานั่งในรถแล้วก็อดถามไม่ได้

“ทำไมมีกระเป๋าเป้แค่ใบเดียวล่ะ”

“เดี๋ยวฉันค่อยไปหาซื้อข้างหน้าก็ได้เพราะถ้าฉันเอากระเป๋าใบใหญ่ไปคนอื่นจะได้สงสัยกันพอดีว่าฉันจะไปไหน”

“แต่จังหวะที่เราจะไปมันไม่มีห้างใหญ่ๆ เหมือนในกรุงเทพบอกนะ ถ้าอยากจะมาซื้อก็ต้องเข้ามาอีกจังหวัดหนึ่ง”

“ถ้างั้นคุณก็พาฉันแวะซื้อก่อนกลับสิ”

“ผมไม่มีเวลาว่างขนาดนั้นหรอกนะ เราออกจากที่นี่บ่ายมากแล้วไปถึงก็น่าจะดึก ผมไม่ค่อยชอบขับรถกลางคืนสักเท่าไหร่”

“ฉันนึกว่าเราจะนั่งเครื่องไป”

“จริงๆ แล้วไปสุโขทัยมันก็มีเที่ยวบินอยู่แล้วแต่บังเอิญว่าผมขับรถมาน่ะคุณก็เลยต้องนั่งรถกลับกับผมหลายชั่วโมง ส่วนเรื่องเสื้อผ้าเอาไว้ผมว่างผมจะพาคุณไปซื้อที่ห้างใกล้ๆ แถวนั้นก็แล้วกันนะ”

“ได้ไม่มีปัญหาหรอก แต่ฉันสั่งออนไลน์เอาก็ได้ คุณช่วยแวะร้านสะดวกซื้อให้ฉันหน่อยสิฉันว่าคงต้องตุนเสบียงแล้วแหละ นั่งรถหลายชั่วโมงแบบนี้”

เขมณัฏฐ์พยักหน้าจากนั้นเขาก็ขับไปจอดที่หน้าร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่ง

“คุณจะลงไปกับฉันไหม”

“ไม่ล่ะ ผมให้เวลาคุณ 10 นาทีพอนะ”

“คุณจะเอาอะไรหรือเปล่า”

“ไม่ละคุณซื้อแค่ของคุณก็พอ”

กานต์ชิสาลงจากรถและเลือกซื้อขนมมาอยู่หลายอย่างก่อนจะกลับขึ้นรถมาอีกพร้อมกับส่งกาแฟให้กับชายหนุ่ม

“ฉันซื้อกาแฟมาให้ด้วย คุณต้องขับรถอีกไกลคงง่วงแน่ๆ”

“ขอบใจนะ”

เขาเจอกับกานต์ชิสาสามครั้งและทุกครั้งทั้งสองก็จะดื่มกาแฟด้วยกันละนับว่าเธอเป็นคนช่างสังเกตว่าเขาดื่มกาแฟแบบไหน ปกติแล้วผู้ชายส่วนใหญ่มักจะชอบดื่มอเมริกาโน่เย็นแต่สำหรับเขาชอบดื่มคาปูชิโน่เอามากๆ และเธอก็ซื้อมาให้เขาตรงกับสิ่งที่เขาชอบด้วย

เมื่อขับรถออกมาได้สักพักหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็หยิบขนมก๊อบแก๊บขึ้นมาทาน เขามองด้วยความไม่ชอบใจเท่าไหร่เพราะไม่ชอบให้ใครทานขนมบนรถแบบนี้ เนื่องจากเศษของมันจะตกไว้ตามเบาะและมันจะลำบากในการความสะอาด แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้พูดอะไรเพราะระยะทางที่จะต้องใช้เดินทางร่วมกันมันหลายชั่วโมงถ้าให้เธอนั่งอยู่เฉยๆ เธอก็น่าจะง่วงและเขาก็อาจจะง่วงตามก็เป็นได้

“กินขนมด้วยกันไหม”

“ไม่ล่ะผมไม่ชอบกินขนมพวกนี้”

“ฉันขอโทษนะ”

“ขอโทษผมทำไมล่ะ”

“ฉันรู้หรอกน่าว่าคุณไม่ชอบให้ใครเอาขนมขึ้นมากินบนรถใช่ไหมล่ะ แต่เดินทางไกลแบบนี้ให้ฉันนั่งอยู่เฉยๆ คงได้ง่วงกันพอดี”

“คุณจะหลับก็ได้เดี๋ยวถึงแล้วผมจะบอก”

“ฉันไม่ชอบหลับเวลานั่งรถหรอกนะโดยเฉพาะการเดินทางไปต่างจังหวัด”

“ทำไมล่ะ”

“ก็เพราะ.....”หญิงสาวเงียบไปนิดหนึ่งก่อนจะพูดต่อ “ฉันชอบดูวิวสองข้างทางน่ะ” กานต์ชิสาเกือบจะหลุดตอบแล้วว่าเธอไม่เคยไปจังหวัดสุโขทัยมาก่อนก็อยากจะดูวิวและมันก็นานมากๆ แล้วที่เธอไม่ได้เที่ยวในเมืองไทย

เมื่อขับมาถึงจังหวัดอยุธยาเขมณัฏฐ์ก็ชะลอรถและจอดบริเวณข้างทาง

“คุณจะซื้อขนมนั่นเหรอคะ”

“เขาเรียกขนมสายไหมคุณเคยกินหรือเปล่า”

“เคยสิแต่ฉันไม่ค่อยชอบเท่าไหร่เพราะรสชาติมันหวานมากๆไม่คิดเลยว่าผู้ชายอย่างคุณจะชอบกินขนมแบบนี้”

“ผมก็ไม่ได้ชอบหรอกแต่จะซื้อไปฝากคนอื่นน่ะ รออยู่ในรถแล้วกันนะ” ชายหนุ่มลงไปซื้อขนมสายไหมจากนั้นก็เอาใส่ไว้ในหลังรถก่อนจะกลับขึ้นมาบนรถยนต์อเนกประสงค์ขนาดเจ็ดที่นั่งมุ่งหน้าสู่ปลายทางอีกครั้ง

เขามาถึงจังหวัดชัยนาทในเวลาเย็นพอดี

“คุณหิวไหมผมว่าจะจอดรถกินข้าวแถวชัยนาท ตรงนี้มีร้านอาหารเยอะเลย”

“ก็ดีเหมือนกันค่ะ ฉันไม่เคยมากินอาหารแถวนี้เลยส่วนใหญ่ก็จะอยู่แต่ในกรุงเทพ”

“คุณกินได้ทุกอย่างหรือเปล่า”

“ค่ะ”

เขาจอดรถที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งซึ่งส่วนใหญ่ถ้าเวลากลับจากกรุงเทพก็มักจะมาทานอาหารที่นี่ทุกครั้ง

“อยากกินอะไรก็สั่งเลย”

“คุณสั่งให้ฉันก็แล้วกันนะ ฉันกินได้ทุกอย่างแต่ขอเผ็ดกลางได้ไหม เผ็ดมากฉันไม่ไหวน่ะ มันจะปวดท้องเอา”

หลังจากทานอาหารเสร็จแล้วทั้งสองก็กลับมาขึ้นรถและมุ่งหน้าสู่จังหวัดสุโขทัยอีกครั้ง

“คุณจะเข้าห้องน้ำหน่อยไหม เดี๋ยวจะถึงปั๊มข้างหน้าแล้ว”

“ก็ได้ค่ะ”

ชายหนุ่มจอดรถเติมน้ำมันจากนั้นก็ขับไปจอดบริเวณหน้าห้องน้ำเขาให้เวลาเธอยืดเส้นยืดสายอยู่พักใหญ่ก่อนจะกลับขึ้นมาบนรถหญิงสาวส่งผ้าเย็นที่เข้าไปซื้อในร้านสะดวกซื้อให้กับเขา”

“ขอบใจนะ” เขารับผ้าเย็นมาจากนั้นก็เช็ดในบริเวณใบหน้าและต้นคอมันทำให้รู้สึกสดชื่นขึ้นมากๆ ความรู้สึกบางอย่างก่อตัวขึ้นตั้งแต่ออกจากกรุงเทพมาด้วยกัน ผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนจะเอาใจใส่และเทคแคร์เขาดีเหลือเกินอาจจะเป็นเพราะแบบนี้หรือเปล่าที่ทำให้น้องเขยของเขาปันใจไปให้เธอ ทั้งที่ก่อนหน้านั้นก็รักกันดีกับเขมิกา

แต่สำหรับเขาไม่มีทางหลงมารยาผู้หญิงคนนี้อย่างเด็ดขาดทุกอย่างที่ทำก็เพื่อความสบายใจของน้องสาวเท่านั้น

เขมิกาเคยป่วยเป็นโรคซึมเศร้าและรักษาอยู่นานกว่าหมอจะให้หยุดทานยาเขมณัฏฐ์เลยไม่อยากให้น้องสาวของตนเองเครียด อีกทั้งตอนนี้เธอก็ยังตังครรภ์อยู่ด้วย เขากลัวว่าถ้าน้องสาวเครียดมากๆ อาการซึมเศร้าจะกลับมาอีกและมันคงจะส่งผลกระทบต่อเด็กในท้องแน่ๆ

“คุณง่วงไหม” หญิงสาวถามเมื่อเขาขับรถออกมาได้พักใหญ่

“ไม่หรอกแต่ถ้าคุณง่วงก็นอนเลยนะ ถนนเส้นนี้ผมขับเป็นประจำอีกอย่างมันก็มืดแล้วมองสองข้างทางไปก็ไม่เห็นอะไรหรอก”

“ฉันไม่ง่วงหรอกกินผลไม้ไหม เมื่อกี้ฉันซื้อฝรั่งมาด้วยนะ”หญิงส่งฝั่งให้กับชายหนุ่มปกติแล้วเขมณัฏฐ์ไม่ค่อยทานอะไรเวลาขับรถแต่ก็ไม่อยากให้เธอเสียน้ำใจจึงรับฝรั่งมาทาน

เมื่อเขาทานไปหมดชิ้นแรกหญิงสาวก็ส่งชิ้นที่สองให้จากนั้นชิ้นที่สามและชิ้นที่สี่ก็ตาม,k

“พอแล้วคุณ” เขารีบพูดเมื่อเห็นเธอจะหยิบชิ้นที่ห้าส่งให้กับเขา

“ตอนนี้เราถึงจังหวัดอะไรแล้วคะ” หญิงสาวถามเพราะรู้สึกว่าถนนที่เขาขับมันจะแปลกๆ ต่างจากเส้นที่ผ่านมา

“แสดงว่าคุณไม่เคยมาแถวจังหวัดนี้”

“ค่ะ ฉันไม่เคยมาเลยแล้วมันใกล้ถึงแล้วหรือยังคะ”

“ยังหรอกเดี๋ยวเราต้องผ่านอีกหลายจังหวัด แต่ถนนเส้นนี้มันจะขรุขระแบบนี้แหละมันถือว่าเป็นเอกลักษณ์” เขาพูดแล้วหัวเราะจากนั้นก็ขับรถต่อไป

เขมณัฏฐ์รู้สึกว่ามีคนนั่งมาด้วยแบบและชวนคุยแบบนี้มันทำให้เขาให้ไม่รู้สึกง่วงเลย