เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1
บทที่เกี่ยวข้อง
ความลับในห้องน้ำ บทที่ 2
ในตอนกลางคืน พวกเราแอบปีนกำแพงหลังโรงเรียน โดยช่วยกันปีนขึ้นกำแพงและเข้าไปในโรงเรียนโรงเรียนที่เต็มไปด้วยความสวยงามในตอนกลางวัน มีต้นไม้เขียวครึ้มแผ่กิ่งก้านสวยงาม แต่ในตอนกลางคืนกลับดูว่างเปล่าและน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูกสุดท้ายเราเลือกห้องเรียนที่อยู่บนชั้นสี่ ซึ่งเป็นห้องที่เราเรียนกันพวกเรานั่งล้อมเป็นวงกลม มีคนหนึ่งบอกกฎพร้อมกับหยิบจานและกระดาษแผ่นหนึ่งวางไว้ตรงกลาง กระดาษมีคำว่า ใช่ และ ไม่ใช่ เขียนไว้หลังจากนั้นพวกเราทุกคนวางนิ้วลงบนจาน[ผีถ้วยแก้วมาไวๆ!] ทุกคนนำพากันว่าออกเสียงออกมา[ผีถ้วยแก้ว ฉันถามคำถามหน่อย มีใครแอบชอบฉันไหม?]หวังเผิงถามขึ้นทันทีจานที่อยู่ใต้ปลายนิ้วค่อยๆ เคลื่อนไปทางคำว่าไม่ใช่หวังเผิงถอนหายใจออกมา[คุณคือรุ่นพี่ผู้หญิงที่ตายไปแล้วใช่ไหม?] ซุนไห่จวินที่ใจกล้าถามขึ้นมาโดยไม่ลังเลตอนนั้นมือที่กดจานของฉันเริ่มรู้สึกตึงเครียด มือเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อจู่ๆจานก็เริ่มเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วระหว่างคำว่าใช่และไม่ใช่ มือของพวกเราก็สั่นไหวไปตามแรงไม่นาน จานในมือก็แตกสลายลงมือของเราทุกคนพลาดเป้าไปหมด[แตก... จานแตกแล้ว!] อิงจึพูดด้วยเสียงสั่นเครื
ความลับในห้องน้ำ บทที่ 3
คืนนั้น ฉันและเฉินเสี่ยวเสี่ยวแยกกันกลับบ้านโดยนั่งแท็กซี่หลังจากลงจากรถเดินเข้าไปในหมู่บ้าน ขณะที่สมองที่มึนงงเริ่มชัดเจนขึ้นเพราะลมเย็นทันใดนั้น รู้สึกมีมือหนึ่งจับจากด้านหลังฉันและดึงตัวฉันเข้าไปในอ้อมกอดของเขาฉันดิ้นรนอย่างหนัก ขณะดิ้นนั้นก็เห็นคนรู้จักเป็นจ้าวซือเฉิน!เขามองฉันด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยอาการเมาโดยไม่มีสัญญาณใดๆ เขาก็เริ่มจูบฉัน มือเริ่มสำรวจไปทั่วร่างของฉันฉันตบเขาไป เขาถอยหลังไปหลายก้าวฉันมองเขาด้วยความโกรธเขายิ้มและมองมาที่ฉัน [เธอและจ้าวอิงจึไม่ใช่เพื่อนสนิทกันเหรอ? ทำไมเธอไม่ไปดูล่ะว่าเธอเป็นอย่างไรบ้าง?]ในใจฉันรู้สึกสับสนและกลัวขึ้นมา[เธอทำอะไรกับเธอ! เธออยู่ไหน!?] ฉันพูดด้วยความร้อนรนเขามองฉันอย่างสนใจ แต่ไม่ได้ตอบอะไร[ทุกอย่างจบแล้ว] เขาพูดประโยคนี้ขึ้นมาอย่างกระทันหัน[อะไรคือ "ทุกอย่างจบแล้ว"?] ฉันรู้สึกมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีฉันจึงเรียกแท็กซี่กลับไปยังที่ที่เราเพิ่งจากมาอย่างรวดเร็วแต่ข้างกลับไม่มีใครเลย ร้านค้าทั้งหมดปิดแล้ว แม้กระทั่งร้านที่เราพึ่งออกมาจากการดื่มก็จะปิดเช่นกันก่อนที่เจ้าของร้านจะปิดประตู เขาบอกกับฉันว่ามีลูกค้าใน
ความลับในห้องน้ำ บทที่ 4
จั๊กจั่นบนต้นไม้ส่งเสียงร้องอย่างไม่หยุดหย่อน เสียงใบไม้ที่ถูกลมพัดก็ยังคงดังอยู่ข้างหูฉันนอนอยู่บนเก้าอี้เพื่อพักผ่อน และได้ยินเสียงกระซิบพูดกันจากไม่ไกลนักฉันลุกขึ้นยืน อาศัยความเป็นเงาจากต้นไม้เอียงตัวไปมองชายหญิงหนึ่งคู่กำลังโอบกอดกันอยู่[ซือเฉิน เธอคงไม่ได้ชอบจ้าวอิงจึจริงๆ ใช่ไหม?][ไม่มีทาง! ฉันชอบเธอมากที่สุด][น่าเบื่อ~ แล้วเมื่อไหร่เธอจะเลิกกับเธอล่ะ?] เฉินเสี่ยวเสี่ยวพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดยังไม่ทันที่เฉินเสี่ยวเสี่ยวจะพูดจบ จ้าวซือเฉินก็คว้ามือปิดปากเธอฉันรู้สึกโกรธมากรีบวิ่งกลับไปที่หอพัก ฉันตัดสินใจจะบอกเรื่องนี้กับอิงจึทันที ฉันไม่สามารถปล่อยให้เธอได้รับบาดเจ็บได้แต่สุดท้ายแล้ว อิงจึกลับไม่เชื่อในสิ่งที่ฉันพูด เธอยังคอยแก้ตัวให้จ้าวซือเฉินสุดท้าย เราทั้งคู่เริ่มไม่มีการพูดคุยกันอีกเลยจากการสนทนาที่เคยเปิดใจถ้าไม่ใช่เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในภายหลัง ฉันคิดว่าเราอาจจะไม่มีวันพูดคุยกันอีก[ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของจ้าวซือเฉิน! เขาคือผู้ชายที่แย่ที่สุด!][แล้วสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นคืออะไร?] ตำรวจข้างๆ ขัดจังหวะการระบายของฉันและถามต่อเพื่อที่จะได
ความลับในห้องน้ำ บทที่ 5
[เธอนี่เอง หวางเสี่ยวเสวี่ย เธอหลงรักจ้าวซือเฉิน][แต่เขากลับชอบเพื่อนสนิทของเธอ จ้าวอิงจึ][เธอโกรธและไม่พอใจ ในใจเต็มไปด้วยความเกลียดชัง][คืนวันเฉลิมฉลองนั้น เธอพยายามที่จะใช้โอกาสนี้นัดจ้าวซือเฉินออกไปตามลำพัง เพื่อสารภาพรักกับเขา][แต่ไม่คาดคิดว่าเขาจะปฏิเสธเธอ][ดังนั้น เธอจึงคิดว่าจะฆ่าเขาเพื่อตอบโต้][เธอไม่เข้าใจว่าทำไมโลกนี้ถึงเหมือนจะต่อต้านเธอ และอารมณ์ของเธอก็ดิ่งลงมามาก][พร้อมกับไม่คิดจะปล่อยเพื่อนสนิทของเธอ จ้าวอิงจึไปอีก ในคืนวันนั้นเธอไม่ได้กลับบ้าน เธอตามจ้าวอิงจึไปและจัดคนไปข่มขืนเธอ][เธอก็คือแบบนี้ เธออิจฉาทุกคนที่มีความสัมพันธ์ดีกับจ้าวซือเฉิน]ในที่สุดฉันรู้สึกถูกกระตุ้น [พอแล้ว อย่าพูดอีก][แล้วทำไมเธอไม่ไป?][ฉันไม่ไปเพราะ…][พอแล้ว ไม่ต้องพูดต่อ]ฉันเงยหน้าขึ้น พบว่าทุกคนมองฉันด้วยสายตาแปลกๆ[ร้านอาหารใหญ่ไม่ได้ติดกล้องวงจรปิดเลย มีแค่ที่มุมถนนเท่านั้น]ฉันสะดุดใจและเข้าใจได้ในทันที พยายามอย่างเต็มที่ที่จะปิดบังความโกลาหลในใจและรักษาอาการของตนให้ดี[ขอบคุณที่ทำให้การคาดเดาของเราเป็นจริง]ในขณะนั้น ฉันเข้าใจถึงที่มาของสายตาแปลกๆ บนใบหน้าของพวก
บทล่าสุด
ความลับในห้องน้ำ บทที่ 5
[เธอนี่เอง หวางเสี่ยวเสวี่ย เธอหลงรักจ้าวซือเฉิน][แต่เขากลับชอบเพื่อนสนิทของเธอ จ้าวอิงจึ][เธอโกรธและไม่พอใจ ในใจเต็มไปด้วยความเกลียดชัง][คืนวันเฉลิมฉลองนั้น เธอพยายามที่จะใช้โอกาสนี้นัดจ้าวซือเฉินออกไปตามลำพัง เพื่อสารภาพรักกับเขา][แต่ไม่คาดคิดว่าเขาจะปฏิเสธเธอ][ดังนั้น เธอจึงคิดว่าจะฆ่าเขาเพื่อตอบโต้][เธอไม่เข้าใจว่าทำไมโลกนี้ถึงเหมือนจะต่อต้านเธอ และอารมณ์ของเธอก็ดิ่งลงมามาก][พร้อมกับไม่คิดจะปล่อยเพื่อนสนิทของเธอ จ้าวอิงจึไปอีก ในคืนวันนั้นเธอไม่ได้กลับบ้าน เธอตามจ้าวอิงจึไปและจัดคนไปข่มขืนเธอ][เธอก็คือแบบนี้ เธออิจฉาทุกคนที่มีความสัมพันธ์ดีกับจ้าวซือเฉิน]ในที่สุดฉันรู้สึกถูกกระตุ้น [พอแล้ว อย่าพูดอีก][แล้วทำไมเธอไม่ไป?][ฉันไม่ไปเพราะ…][พอแล้ว ไม่ต้องพูดต่อ]ฉันเงยหน้าขึ้น พบว่าทุกคนมองฉันด้วยสายตาแปลกๆ[ร้านอาหารใหญ่ไม่ได้ติดกล้องวงจรปิดเลย มีแค่ที่มุมถนนเท่านั้น]ฉันสะดุดใจและเข้าใจได้ในทันที พยายามอย่างเต็มที่ที่จะปิดบังความโกลาหลในใจและรักษาอาการของตนให้ดี[ขอบคุณที่ทำให้การคาดเดาของเราเป็นจริง]ในขณะนั้น ฉันเข้าใจถึงที่มาของสายตาแปลกๆ บนใบหน้าของพวก
ความลับในห้องน้ำ บทที่ 4
จั๊กจั่นบนต้นไม้ส่งเสียงร้องอย่างไม่หยุดหย่อน เสียงใบไม้ที่ถูกลมพัดก็ยังคงดังอยู่ข้างหูฉันนอนอยู่บนเก้าอี้เพื่อพักผ่อน และได้ยินเสียงกระซิบพูดกันจากไม่ไกลนักฉันลุกขึ้นยืน อาศัยความเป็นเงาจากต้นไม้เอียงตัวไปมองชายหญิงหนึ่งคู่กำลังโอบกอดกันอยู่[ซือเฉิน เธอคงไม่ได้ชอบจ้าวอิงจึจริงๆ ใช่ไหม?][ไม่มีทาง! ฉันชอบเธอมากที่สุด][น่าเบื่อ~ แล้วเมื่อไหร่เธอจะเลิกกับเธอล่ะ?] เฉินเสี่ยวเสี่ยวพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดยังไม่ทันที่เฉินเสี่ยวเสี่ยวจะพูดจบ จ้าวซือเฉินก็คว้ามือปิดปากเธอฉันรู้สึกโกรธมากรีบวิ่งกลับไปที่หอพัก ฉันตัดสินใจจะบอกเรื่องนี้กับอิงจึทันที ฉันไม่สามารถปล่อยให้เธอได้รับบาดเจ็บได้แต่สุดท้ายแล้ว อิงจึกลับไม่เชื่อในสิ่งที่ฉันพูด เธอยังคอยแก้ตัวให้จ้าวซือเฉินสุดท้าย เราทั้งคู่เริ่มไม่มีการพูดคุยกันอีกเลยจากการสนทนาที่เคยเปิดใจถ้าไม่ใช่เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในภายหลัง ฉันคิดว่าเราอาจจะไม่มีวันพูดคุยกันอีก[ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของจ้าวซือเฉิน! เขาคือผู้ชายที่แย่ที่สุด!][แล้วสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นคืออะไร?] ตำรวจข้างๆ ขัดจังหวะการระบายของฉันและถามต่อเพื่อที่จะได
ความลับในห้องน้ำ บทที่ 3
คืนนั้น ฉันและเฉินเสี่ยวเสี่ยวแยกกันกลับบ้านโดยนั่งแท็กซี่หลังจากลงจากรถเดินเข้าไปในหมู่บ้าน ขณะที่สมองที่มึนงงเริ่มชัดเจนขึ้นเพราะลมเย็นทันใดนั้น รู้สึกมีมือหนึ่งจับจากด้านหลังฉันและดึงตัวฉันเข้าไปในอ้อมกอดของเขาฉันดิ้นรนอย่างหนัก ขณะดิ้นนั้นก็เห็นคนรู้จักเป็นจ้าวซือเฉิน!เขามองฉันด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยอาการเมาโดยไม่มีสัญญาณใดๆ เขาก็เริ่มจูบฉัน มือเริ่มสำรวจไปทั่วร่างของฉันฉันตบเขาไป เขาถอยหลังไปหลายก้าวฉันมองเขาด้วยความโกรธเขายิ้มและมองมาที่ฉัน [เธอและจ้าวอิงจึไม่ใช่เพื่อนสนิทกันเหรอ? ทำไมเธอไม่ไปดูล่ะว่าเธอเป็นอย่างไรบ้าง?]ในใจฉันรู้สึกสับสนและกลัวขึ้นมา[เธอทำอะไรกับเธอ! เธออยู่ไหน!?] ฉันพูดด้วยความร้อนรนเขามองฉันอย่างสนใจ แต่ไม่ได้ตอบอะไร[ทุกอย่างจบแล้ว] เขาพูดประโยคนี้ขึ้นมาอย่างกระทันหัน[อะไรคือ "ทุกอย่างจบแล้ว"?] ฉันรู้สึกมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีฉันจึงเรียกแท็กซี่กลับไปยังที่ที่เราเพิ่งจากมาอย่างรวดเร็วแต่ข้างกลับไม่มีใครเลย ร้านค้าทั้งหมดปิดแล้ว แม้กระทั่งร้านที่เราพึ่งออกมาจากการดื่มก็จะปิดเช่นกันก่อนที่เจ้าของร้านจะปิดประตู เขาบอกกับฉันว่ามีลูกค้าใน
ความลับในห้องน้ำ บทที่ 2
ในตอนกลางคืน พวกเราแอบปีนกำแพงหลังโรงเรียน โดยช่วยกันปีนขึ้นกำแพงและเข้าไปในโรงเรียนโรงเรียนที่เต็มไปด้วยความสวยงามในตอนกลางวัน มีต้นไม้เขียวครึ้มแผ่กิ่งก้านสวยงาม แต่ในตอนกลางคืนกลับดูว่างเปล่าและน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูกสุดท้ายเราเลือกห้องเรียนที่อยู่บนชั้นสี่ ซึ่งเป็นห้องที่เราเรียนกันพวกเรานั่งล้อมเป็นวงกลม มีคนหนึ่งบอกกฎพร้อมกับหยิบจานและกระดาษแผ่นหนึ่งวางไว้ตรงกลาง กระดาษมีคำว่า ใช่ และ ไม่ใช่ เขียนไว้หลังจากนั้นพวกเราทุกคนวางนิ้วลงบนจาน[ผีถ้วยแก้วมาไวๆ!] ทุกคนนำพากันว่าออกเสียงออกมา[ผีถ้วยแก้ว ฉันถามคำถามหน่อย มีใครแอบชอบฉันไหม?]หวังเผิงถามขึ้นทันทีจานที่อยู่ใต้ปลายนิ้วค่อยๆ เคลื่อนไปทางคำว่าไม่ใช่หวังเผิงถอนหายใจออกมา[คุณคือรุ่นพี่ผู้หญิงที่ตายไปแล้วใช่ไหม?] ซุนไห่จวินที่ใจกล้าถามขึ้นมาโดยไม่ลังเลตอนนั้นมือที่กดจานของฉันเริ่มรู้สึกตึงเครียด มือเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อจู่ๆจานก็เริ่มเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วระหว่างคำว่าใช่และไม่ใช่ มือของพวกเราก็สั่นไหวไปตามแรงไม่นาน จานในมือก็แตกสลายลงมือของเราทุกคนพลาดเป้าไปหมด[แตก... จานแตกแล้ว!] อิงจึพูดด้วยเสียงสั่นเครื
ความลับในห้องน้ำ บทที่ 1
ทันทีที่เห็นรถตำรวจ ฉันก็หวาดกลัวมากจนตัวสั่นไปหมดอาจารย์สังเกตเห็นความผิดปกติและถามฉัน[เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?]ฉันกำลังจะตอบ ขณะนั้นอาจารย์ประจำชั้นก็ปรากฏตัวที่ประตู[หวางเสี่ยวเสวี่ย ออกมาข้างนอกหน่อย]เมื่อได้ยินอาจารย์ประจำชั้นเรียกชื่อ ฉันก็เดินออกจากห้องเรียนไปอย่างสั่นเทาข้างๆอาจารย์ประจำชั้นยังมีสองคนที่ใส่ชุดตํารวจยืนอยู่ด้วยทันทีที่เห็นตำรวจ หัวใจของฉันก็เต้นแรงขึ้น ร่างกายตัวสั่น และเหงื่อออกเต็มฝ่ามือ[เธอคือหวางเสี่ยวเสวี่ยใช่ไหม? มีความสัมพันธ์อะไรกับจ้าวอิงจึ?] ตำรวจคนหนึ่งถาม[เพื่อน… เพื่อนสนิทค่ะ] ฉันก้มหน้ามองพื้นและตอบเบาๆตำรวจไม่ได้พูดอะไร แต่ฉันรู้สึกว่าเขากำลังจับตามองฉันสุดท้าย พวกเขาไม่ได้ถามอะไร แต่ให้ฉันกลับไปที่ห้องเรียนก่อนฉันถอนหายใจด้วยความโล่งอกฝ่ามือของฉันเปียกชุ่มไปหมด ฉันพยายามเช็ดมือกับกางเกงอย่างต่อเนื่องฉันเหลือบมองออกไปนอกหน้าต่าง ตำรวจกำลังคุยกับอาจารย์ประจำชั้น ไม่รู้ตำรวจบอกอะไรกับอาจารย์ประจำชั้นแล้วอาจารย์ประจำชั้นหันกลับมามองฉันด้วยสายตาแปลกๆ ในใจของฉันเต็มไปด้วยความสับสนวุ่นวาย พวกเขากำลังพูดถึงอะไรอยู่?ความกังวลเ
