บทที่ 1

บนรถโดยสารยามค่ำคืน ทันใดนั้นเองก็มีมือๆหนึ่งยื่นเข้ามาใต้กระโปรงของฉัน ลมหายใจร้อนระอุของชายคนนั้นพ่นใส่หลังใบหูของฉัน

ฉันพยายามแนบตัวเองกับประตูกระจกจนสุด แต่ก็ไม่อาจเห็นใบหน้าของชายคนนั้นได้ ฉันสัมผัสได้เพียงเข่าของเขาที่เบียดชิดต้นขาของฉัน ทำให้ฉันรู้สึกประหม่าอย่างมาก

“สาวน้อย นี่คือก้าวแรกสู่จุดตกต่ำของเธอ”

ในช่วงกลางฤดูร้อน ความร้อนอบอ้าวและความชื้นแผ่ซ่านไปทั่ว อากาศยามค่ำคืนยังคงอวลไปด้วยความเหนียวเหนอะจากฝนที่เพิ่งตกลงมา

ฉันขึ้นรถบัสทั้งตัวที่เปียกโชก

กลิ่นของน้ำฝนผสมปนเปไปกับกลิ่นเหงื่ออบอวลไปทั่วในรถ ฉันหาที่ว่างใกล้ประตูแล้วยืนอยู่ตรงนั้น

หยดน้ำฝนที่กระเด็นมาโดนหน้าของฉันเป็นครั้งคราว ทำให้รู้สึกเย็นวาบ

ฉันสูดหายใจเข้าลึก มองดูเสื้อผ้าที่เปียกแนบติดกับร่างกาย รู้สึกอึดอัดจนอดไม่ได้ที่จะดึงคอเสื้อออกสองสามครั้ง เนื้อผ้าติดแน่นกับผิวหนังนี่มันช่างไม่สบายเอาเสียเลย

ระแวกนี้มีบริษัทอินเทอร์เน็ตชื่อดังตั้งอยู่ใกล้ๆ รถจึงแน่นไปด้วยผู้คนที่เพิ่งเลิกงาน แต่จู่ๆก็มีบางอย่างมากระทบกับต้นขาของฉันเป็นระยะ จนกระทั่งฉันรู้สึกแปลกใจและหันไปมอง

กลับเป็นเพียงแค่กระเป๋าถือเท่านั้น

ดูเหมือนว่าฉันจะอ่อนไหวเกินไป

ฉันถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก ขณะที่ผมหน้าม้าซึ่งเปียกชื้นยังคงหยดน้ำลงมาไม่หยุด

รถเคลื่อนไปข้างหน้า ผู้คนรอบตัวก็เบียดมาใกล้ฉันอยู่บ่อยครั้ง จนทำให้ฉันเริ่มรู้สึกรำคาญและถอยออกไปด้านข้าง

ในขณะนั้นเอง เท้าของฉันก็เหยียบลงไปบนรองเท้าหนังคู่หนึ่ง

ฉันไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปมอง แค่พูดขอโทษออกไป

ทันใดนั้น เสียงเบรกของรถก็ดังขึ้น

ทำให้ร่างของฉันถูกแรงกระแทกดันจนแนบไปกับประตูกระจก

ฉันเตรียมตัวจะลุกขึ้นยืน แต่จู่ๆก็มีมืออุ่นๆ ข้างหนึ่งมาสัมผัสเข้าที่ต้นขาของฉัน

ฉันตกใจหันไปมอง แต่กลับไม่เห็นชายที่มีท่าทีที่น่าสงสัยใดๆ

ข้างหลังฉันเป็นชายหนุ่มที่กำลังจดจ่อกับการส่งข้อความอยู่

การสัมผัสนั้นยังคงดำเนินต่อไป ฝ่ามือของเขาหยาบกร้าน ลูบไล้ผิวของฉันจนทำให้ฉันรู้สึกจั๊กจี้

หัวใจฉันเต้นแรงขึ้น การกระทำของเขารุนแรงมากขึ้น ภาพความเป็นไปได้ต่างๆ แวบเข้ามาในหัวของฉันก่อนจะตระหนักถึงสิ่งๆหนึ่ง

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันจะเจอการลวนลามบนรถโดยสารนี้!

ฉันพยายามจะหลบมือของชายคนนั้น แต่กลับถูกกดทับให้แนบติดกับประตูกระจกไว้

ลมหายใจร้อนๆ ของเขาพ่นใส่ข้างหูของฉัน จนทำให้ฉันขนลุกซู่

“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ฉันจะไม่กรี๊ดร้องขอความช่วยเหลือจากใคร แต่ถ้า...”

ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบ มือของชายคนนั้นก็สอดเข้ามาในเนื้อผ้าบางๆ

ฉันตกใจจนพยายามจะส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือ แต่ก็ถูกมือใหญ่ของเขาปิดปากไว้แน่น

นิ้วของเขากดลงในปากของฉันและกดลิ้นของฉันไว้

คำพูดของฉันเลยกลายเป็นเพียงแค่เสียงอู้อี้เบาๆ เท่านั้น

การที่ฉันไม่สามารถเห็นใบหน้าของชายคนนั้น ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกหวาดกลัวมากขึ้น ฉันพยายามมองหาความช่วยเหลือรอบๆตัว

แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกลับทำให้ฉันตัวสั่นไปทั้งตัว

น้ำตาแห่งความอับอายไหลออกมาอย่างอดไม่ได้ ทั้งตัวฉันสั่นเทาและหวังว่าทุกอย่างจะจบลงเร็วๆ

ฉันรู้สึกสับสนในตัวเองมาก

ฉันมองดูผู้คนบนถนนที่เดินผ่านไปมา และรู้สึกได้ถึงสายตาที่พวกเขามองมาที่ฉัน

ขาของฉันสั่นเทา ความอับอายท่วมท้นขึ้นมาในใจจนอยากจะหาที่ซ่อนตัวไม่ให้ใครเห็น

ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่ามันจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับตัวฉัน

ทันใดนั้น สายตาของฉันก็ได้สบตากับชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างๆ

ในขณะที่ฉันส่งสายตาเพื่อขอความช่วยเหลือ ชายคนนั้นกลับผิวปากและเบือนหน้าหนีไป

ผู้โดยสารบนรถประจำทางทั้งหมดต่างก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว

สายตาของพวกเขาจับจ้องมาที่ฉัน ราวกับว่าพวกเขารู้ดีอยู่แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นตรงมุมนี้

ฉันส่ายหัวไปมาอย่างหมดหนทาง

“ขอร้องล่ะ คุณต้องการอะไรฉันจะยอมทุกอย่าง”

ทันทีที่พูดจบ รถประจำทางก็ค่อยๆ จอดลง

ความรู้สึกพึงพอใจหายวับไปทันที แทนที่ด้วยความว่างเปล่า

ฉันยืนงงอยู่กับที่ตรงนั้น

ผู้โดยสารด้านหลังเร่งเร้าให้ฉันลงจากรถ “ลงไปเร็วๆ สิ!”

จิตใจของฉันว่างเปล่า เสียงหึ่งๆ ดังอยู่ในหูของฉัน พร้อมกับคำพูดของชายคนนั้นที่กระซิบใกล้หูฉันในวินาทีสุดท้ายก่อนที่จะจากไป

“สาวน้อย นี่คือก้าวแรกสู่จุดตกต่ำของเธอ”