บทที่ 30 เด็กดื้อต้องโดนอะไรเพียงเธอเม้มปากแน่นแล้วทำหน้าบึ้งใส่อีกฝ่าย เธอยกมือขึ้นมาตีปากขุนเขาไม่แรงนัก"จูบ..จูบเพียงคนเดียวจริง ๆ เหรอ""หมายความว่ายังไง อยากให้ฉันจูบเธอคนเดียวเหรอ?" ขุนเขาหันไปมองประตูลิฟต์ที่เปิดออกพอดีและเป็นจังหวะที่เพียงเธอกำลังจะตอบคำถามเขาแต่กลับถูกขุนเขาลากแขนออกมาเสียก่อน"อื้อ~ เพียงอยากอาบน้ำ""ใครใช้ให้กินเยอะเนี่ย กินเหมือนลืมว่าตัวเองคอไม่แข็ง" เขาวางกระเป๋าสะพายเพียงเธอลงบนโซฟาแล้วประคองตัวเด็กสาวเข้ามาในห้องนอนส่วนตัว เพียงเธอนั่งลงบนเตียงนอนหนานุ่มแล้วกระเด้งตัวเบา ๆ อย่างนึกสนุก"นุ่มดีจังเยย~" เธอเหมือนเด็กน้อยที่ได้เล่นของแปลกใหม่"ไปอาบน้ำ" ขุนเขาเอ่ยบอกพลางเดินไปหยิบผ้าขนหนูมาให้เพียงเธอ "หรือให้ฉันอาบให้?""อาบน้ำ~ ร้อนแล้ว อยากนอนด้วย""ถ้าเมาแล้วเป็นแบบนี้คราวหน้าจะไม่ให้เหล้าเข้าปากเธอเลยสาบานได้" เมื่อเห็นว่าเพียงเธอคงยืนอาบน้ำเองไม่ไหวขุนเขาจึงอาสาอาบน้ำให้เลย เขาค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อเธอออกและถอดมันออกไปตามด้วยปลดตะขอบราเซียร์ที่ห่อหุ้มหน้าอกอวบอิ่มจนมันถลางออกจากกันในตอนที่ตะขอปลดออกจากกัน"อื้อ~ จะทำอะไร" เพียงเธอจ้องหน้าขุนเขาอย่
บทนำ"เพียง เธอต้องออกไปรับแขกวีไอพีแล้วนะ" ร่างบางที่กำลังนั่งประทินโฉมอยู่หน้ากระจกแบบตั้งโต๊ะเล็ก ๆ รีบพยักหน้าให้รุ่นพี่ ปลายนิ้วเรียวยาวปาดลิปสติกออกจากมุมปากแล้วลุกขึ้นหมุนตัวเช็กความเรียบร้อย"พี่เขาจะมาไหมนะ" เพียงเธอพึมพำกับตัวเองแล้วเดินออกมาจากห้องแต่งตัว เสียงเพลงดังกระหึ่มเริ่มชัดขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเท้าทั้งสองข้างหยุดอยู่ด้านหลังประตูทางเข้าผับ เธอสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ แล้วเปิดประตู กรีดกรายเดินเข้ามาในผับที่เต็มไปด้วยไฟแสงสีและเสียงเพลงที่ทางดีเจเป็นคนจัดการที่เธอทำงานในผับแบบนี้เรื่องหวงเนื้อหวงตัวแทบไม่ได้คิดเลย ถูกจับมือจับตัวเป็นเรื่องธรรมดาแต่ก็มีบ้างที่ถูกลวนลามแต่ก็เลี่ยงที่จะเข้าไปหากลุ่มคนประเภทนั้นโดยมีรุ่นพี่คอยช่วยเหลือเพียงเธอเดินขึ้นมาชั้นสองโซนวีไอพี สิ่งแรกที่เธอมองหาคือชายหนุ่มคนหนึ่งที่มักจะนั่งอยู่มุมด้านในของโซนวีไอพี เธอกับเขาไม่ได้รู้จักกันเป็นการส่วนตัวแต่ทุก ๆ ครั้งที่เขามาจะต้องเรียกใช้เธอตลอด แต่สิ่งที่เขาให้ทำกลับสวนทางกับลูกค้าคนอื่น คือเขาจะให้เธอนั่งบนหน้าตักแล้วซบหน้าลงกับอกโดยไม่ต้องทำอะไรมากกว่านั้น ชงเหล้าก็ไม่ให้ทำแถมยังให้ทิปเป็นการส
บทที่ 1 คุ้นเคยเพียงเธอถอยออกห่างจากราวสะพานหนึ่งก้าวท่ามกลางสายลมที่พัดมากระทบใบหน้าแดงซ่าน พาให้หยาดน้ำตาไหลออกจากขอบตาแดงก่ำเหือดหายไปเสียงที่คุ้นหูและกลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคย..ใช่เขาแน่ ๆขุนเขาเดินเข้าไปใกล้ ๆ แล้วจับแขนเธอไว้ออกแรงดึงให้ออกห่างจากราวสะพานด้วยกลัวว่าเธอจะขัดขืนแล้วกระโดดลงไป"เธอ..คิดจะทำอะไร" คำถามไร้ซึ่งคำตอบนั้นพาให้บรรยากาศโดยรอบดูน่าอึดอัดเข้าไปอีก เพียงเธอมองหน้าชายคนตรงหน้าไม่ละสายตา เธอไม่ได้คิดสั้นแต่อยากปรับอารมณ์และยืนรับลมให้หายฟุ้งซ่านก่อนเข้าบ้านก็เท่านั้น"เปล่าค่ะ""…" ขุนเขาไม่ถามอะไรต่อ เขามองปราดเดียวก็พอรู้ว่าเธอเจอเรื่องแย่ ๆ มาจึงถอดเสื้อไปคลุมไหล่ให้ "บ้านอยู่ตรงไหน เดี๋ยวฉันไปส่ง""ลงสะพานไปแล้วเลี้ยวขวาค่ะ ห้องเช่าเจ๊พร""อืม ขึ้นรถสิ" คำชวนที่พาให้รู้สึกโล่งอก เพียงเธอกระชับเสื้อที่เขาคลุมไหล่ให้แน่นขึ้น เดินตามมาที่รถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ ขุนเขาก้าวไปนั่งก่อนและสตาร์ทเครื่องรอขณะที่เพียงเธอเดินกระเผลก ๆ มาเรื่อย ๆ จนถึงรถ เธอไม่รู้ว่านี่คือโชคชะตาหรือเรื่องบังเอิญที่เขาขับรถผ่านมาเจอ "ยืนคิดให้เสร็จก่อนแล้วกัน เดี๋ยวเรียกแท็กซี่ให้" ขุนเขาพ
บทที่ 2 ลำบากหลายนาทีต่อมา ขุนเขาสละพื้นที่ตรงหน้าอกแกร่งให้เพียงเธอได้ใช้คลอเคลียและซับน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ขาดสาย เสื้อเขาเปียกเป็นวงกว้างแถมยังเปียกไปถึงผิวเนื้อด้านในอีกต่างหาก เมื่อร้องไห้ให้กับชีวิตน่าสมเพชตัวเองพอแล้วจึงผละออกจากอกแกร่ง มองคราบน้ำตาที่ตนเองเป็นคนสร้างขึ้นด้วยความรู้สึกผิด"ขะ..ขอโทษนะคะ เดี๋ยวเพียงเอาไปซักให้นะ" ฝ่ามือน้อย ๆ ลูบคราบน้ำตาที่ยังเปียกปอนเบา ๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับขุนเขาตรง ๆ "เพียงขอตัวกลับก่อนนะคะ เพียงคิดว่าเพียงทำงานให้คุณไม่เต็มที่""งั้นฉันไปส่ง จะได้เอาเสื้อให้เธอซักมาคืนด้วย" เด็กสาวทำหน้านิ่งอย่างใช้ความคิดหากแต่ริมฝีปากกลับขบเม้มเข้าหากัน ขุนเขาหลุดยิ้มเพราะเขาเดาใจเธอออกได้ไม่ยากเลย แววตาเอย สีหน้าเอยทุกอย่างล้วนแสดงออกมาจากความรู้สึกภายในใจเธอ"ก็ได้ค่ะ แต่เพียงกลัวว่าจะทำให้คุณเดือดร้อน""ฮึ..ฉันไม่เคยกลัวใครอยู่แล้ว" ว่าจบขุนเขาก็ขยับตัวเพื่อให้เพียงเธอลุกขึ้นแล้วตัวเองก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เขาปรายตามองเพียงเธอแล้วจับมือเธอไว้หลวม ๆ ตั้งใจจะพาลงไปด้านล่างแต่เธอกลับรั้งมือเขาไว้ก่อน "ทำไม?""คุณมาช่วยเพียงแบบนี้..ไม่กลัวพวกนั้นต
บทที่ 3 หาเรื่องใส่ตัว19:00ขุนเขานั่งทำความสะอาดโต๊ะวางอุปกรณ์การสักอยู่ในห้องทำงานคนเดียว มีเพียงเสียงเพลงคลาสสิคเบา ๆ เท่านั้นที่ทำให้ความเงียบไม่ก่อตัวขึ้นกริ่ง!เสียงกระดิ่งตรงประตูทางเข้าร้านดังขึ้นทำใหเขาต้องปลีกตัวออกมาจากห้องทำงานส่วนตัว "มีอะไรเหรอครับ" ขุนเขาถามอย่างสุภาพ"มาเจอคนชื่อขุน""ครับ ผมเอง" เขาถอดถุงมือยางสีดำออกแล้วหันมาสบตากับชายหนุ่มร่างสูงใหญ่แต่ทว่ากลับมีผู้ชายสองคนเปิดประตูเข้ามาก่อน บดินทร์กับปกป้องเอียงคอมองขุนเขาอย่างมึนงงที่เห็นเขากำหมัดแน่นก่อนที่ทั้งสองจะซอยเท้าถี่ ๆ มายืนข้างเพื่อน"มีไรวะ" ปกป้องกระซิบถาม"ไม่รู้ คุณเขาน่าจะมาผิดที่มั้ง""งั้นพรุ่งนี้มาหาใหม่!" ว่าจบชายคนดังกล่าวก็เดินออกไปด้วยท่าทางหัวเสียอย่างหนักที่ถูกขัดจังหวะ"มันคงไม่ได้หลงมาหรอก คงตั้งใจมาหาเรื่องกู" ขุนเขานั่งลงบนเก้าอี้ที่ไว้รับลูกค้าแล้วมองหน้าเพื่อนทั้งสองซึ่งกำลังมองเขาอยู่ตอนนี้ "ก็นี่ไง กำลังจะพูดแล้วนี่ไง""ไปมีเรื่องกับใครมา" บดินทร์ถามหน้าเครียด ปกติขุนเขาไม่ชอบหาเรื่องใครก่อน แต่ก็ไม่แน่ว่าเขาอาจจะเมาแล้วไปก่อเรื่องไว้"ไปช่วยเด็กคนหนึ่งจากการถูกทำร้ายมา พวกนั้นไ
บทที่ 4 ข้อตกลง(พื้นที่ส่วนตัว)เพียงเธอกำมือแน่นเมื่อเขาโน้มตัวมาใกล้ ๆ อีก “ระหว่างที่เธอหลบอยู่ที่นี่ ข้อหนึ่ง ห้ามสร้างความวุ่นวายในห้องและนอกห้อง สอง ห้ามทำข้าวของในห้องพังหรือเสียหาย สามห้ามเข้าไปในพื้นที่ส่วนตัวฉันและห้ามหยิบจับอะไรโดยไม่ได้รับอนุญาต สี่..ห้ามส่งเสียงดัง ห้า..ห้าม” ‘ห้ามอะไรอีกวะ’ เขาพยายามนึกแต่ก็นึกไม่ออก“ห้ามอะไรเหรอคะ” เพียงเธอถามเสียงหวาน“เอาไว้จะบอกแล้วกัน” ขุนเขาพ่นลมหายใจออกหนัก ๆ แล้วเดินหายเข้าไปในห้องนอนส่วนตัว ไม่นานเขาก็กลับมาพร้อมกับเสื้อเชิ้ตหนึ่งตัว“มีแค่นี้ ใส่ไปก่อนแล้วพรุ่งนี้จะพาไปเอาเสื้อผ้าที่ห้องแล้วกัน”“ขอบคุณค่ะ” เธอยกมือไหว้จนขุนเขารีบยกมือรับไหว้ไม่ทัน เขาไม่ชินกับการมีคนมาอยู่ด้วยแบบนี้ เพราะปกติชอบอยู่คนเดียวเงียบ ๆ มากกว่า“เธอเรียนอยู่ที่ไหน” ชายหนุ่มหันหลังเดินไปสูบบุหรี่เมื่อถามเธอแล้ว เพียงเธอเม้มริมฝีปากแน่นแล้วเอ่ยตอบ“เรียนอยู่ปีหนึ่งมหาวิทยาลัย..ค่ะ” เพียงเธอตอบไปตรง ๆ ขณะเดียวกันก็มองหาห้องน้ำเพื่อจะอาบน้ำแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วย เธอเห็นปลายผมเขาพลิ้วไหวน้อย ๆ เลยคิดเอาเองว่าขุนเขารับรู้แล้ว แต่จู่ ๆ เขาก็เดินเข้ามาในห้
บทที่ 5 อบอุ่นหัวใจเพียงเธอปิดประตูห้องแน่นหนาแล้วเดินกลับไปนั่งลงบนโซฟาตัวเดิมที่ใช้เป็นที่นอนตลอดทั้งคืนที่ผ่านมา ความนุ่มนิ่มของมันเล่นเอาเธอปวดหลังเลยล่ะ กำปั้นน้อย ๆ ทุบเอวตัวเองเบา ๆ แล้วขยับไปทุบหลังด้วย ก่อนจะเดินดูรอบห้องขุนเขาเมื่อมีโอกาสตอนที่เขาไม่อยู่"ว้าว..อันนี้ราคาท่าจะแพง" เธอมองชุดถ้วยน้ำชาที่ตั้งอยู่ในตู้โชว์ด้วยดวงตาแววตาเป็นประกาย เพียงเธอกำมือตัวเองแน่นเพื่อหักห้ามใจไม่ให้ยกขึ้นมาจับสิ่งของสวยงามตรงหน้าแล้วรีบหันหลังเดินกลับไปนั่งที่โซฟาตัวเดิม นี่ก็เพิ่งเจ็ดโมงเช้าเองจะให้เธอนั่งเหงา ๆ รอเขาจนถึงเที่ยงมันก็ยังไงอยู่"เปิดทีวีดูก็ยังดี" ว่าแล้วก็กวาดสายตามองหารีโมททีวีแต่หาเท่าไรก็หาไม่เจอจนรู้สึกท้อใจ จนกระทั่งเห็นรีโมทอันหนึ่งที่คาดว่าจะเป็นรีโมททีวีแต่พอได้มาถือไว้ในมือแล้วกลับไม่กล้าเปิด เธอจึงเดินไปที่โต๊ะตั้งโทรศัพท์บ้าน "จะโทรไปถามพี่ขุนดีไหม.." เพียงเธอคิดไม่นานก็โทรไปหาพนักงานที่อยู่หน้าล็อบบี้ตามเบอร์ที่ติดไว้บนโต๊ะแล้วขอเบอร์โทรศัพท์ขุนเขามาก่อนจะโทรไปหาเขาณ ร้านสักลาย"ไอ้ขุน..โทรศัพท์มึงดังอะ ให้กูรับให้ไหม" ปรินที่กำลังนั่งเล่นเกมอยู่ด้านนอกตะโกน
บทที่ 6 ความสุขรอคุณอยู่แค่คลิกพรึบ!กระเป๋าเสื้อผ้า ถุงใส่ของอีกหลายถุงถูกวางลงบนพื้นกลางห้องโถง ขุนเขายกมือปาดเหงื่อออกจากกรอบหน้าแต่จู่ ๆ ก็มีผ้าสะอาดเย็นเฉียบมาทาบที่แก้มเขาทำเอาสะดุ้งโหยงเลยล่ะ ก่อนจะปัดมือเพียงเธอออก"ทำอะไร""เพียงเห็นพี่มาเหนื่อย ๆ เลยเอาผ้าเย็นมาซับหน้าให้ค่ะ" เธอยิ้มให้น้อย ๆ ก่อนจะยัดผ้าเย็นใส่มือขุนเขาทั้งที่เขากำลังจะยื่นหน้าให้เธอเช็ดเหงื่อให้ 'เก้อเลยกู..' เขาหยิบผ้ามาซับเหงื่อเองแล้วก้มมองเด็กสาวที่กำลังตรวจเช็กของ"ลืมสายชาร์จโน้ตบุ๊กค่ะ เพียงลืมชาร์จไว้ด้วย.." เธอย่นหัวคิ้วเข้าหากันเงยหน้าขึ้นมาสบตากับขุนเขาที่ยืนมองเธออยู่"นั่นมันเรื่องของเธอ ไม่รอบครอบเอง" เขาปลีกตัวเดินไปที่โต๊ะทำงานแล้วเปิดไอแพดทำงานต่อ เพราะคิดว่าเย็น ๆ จะพาเพียงเธอไปดูห้องก่อนเข้าร้าน ขุนเขามองโน้ตบุ๊กที่ไม่ได้เปิดใช้งานจึงเอ่ยเรียกเพียงเธอ "เพียง" คงเป็นครั้งแรกที่เขาเรียกชื่อเธอ"คะ?" เพียงเธอหันขวับไปมองเจ้าของเสียงทันที"ฉันให้ยืมใช้ก่อน" เพียงเธอยิ้มให้เขา แววตาเธอเป็นประกายแวววาวจนขุนเขาต้องเบือนหน้าไปมองทางอื่นในตอนที่เธอเดินเข้ามาเอาโน้ตบุ๊ก แล้วทำงานต่อเพียงเธอนั่ง
บทที่ 30 เด็กดื้อต้องโดนอะไรเพียงเธอเม้มปากแน่นแล้วทำหน้าบึ้งใส่อีกฝ่าย เธอยกมือขึ้นมาตีปากขุนเขาไม่แรงนัก"จูบ..จูบเพียงคนเดียวจริง ๆ เหรอ""หมายความว่ายังไง อยากให้ฉันจูบเธอคนเดียวเหรอ?" ขุนเขาหันไปมองประตูลิฟต์ที่เปิดออกพอดีและเป็นจังหวะที่เพียงเธอกำลังจะตอบคำถามเขาแต่กลับถูกขุนเขาลากแขนออกมาเสียก่อน"อื้อ~ เพียงอยากอาบน้ำ""ใครใช้ให้กินเยอะเนี่ย กินเหมือนลืมว่าตัวเองคอไม่แข็ง" เขาวางกระเป๋าสะพายเพียงเธอลงบนโซฟาแล้วประคองตัวเด็กสาวเข้ามาในห้องนอนส่วนตัว เพียงเธอนั่งลงบนเตียงนอนหนานุ่มแล้วกระเด้งตัวเบา ๆ อย่างนึกสนุก"นุ่มดีจังเยย~" เธอเหมือนเด็กน้อยที่ได้เล่นของแปลกใหม่"ไปอาบน้ำ" ขุนเขาเอ่ยบอกพลางเดินไปหยิบผ้าขนหนูมาให้เพียงเธอ "หรือให้ฉันอาบให้?""อาบน้ำ~ ร้อนแล้ว อยากนอนด้วย""ถ้าเมาแล้วเป็นแบบนี้คราวหน้าจะไม่ให้เหล้าเข้าปากเธอเลยสาบานได้" เมื่อเห็นว่าเพียงเธอคงยืนอาบน้ำเองไม่ไหวขุนเขาจึงอาสาอาบน้ำให้เลย เขาค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อเธอออกและถอดมันออกไปตามด้วยปลดตะขอบราเซียร์ที่ห่อหุ้มหน้าอกอวบอิ่มจนมันถลางออกจากกันในตอนที่ตะขอปลดออกจากกัน"อื้อ~ จะทำอะไร" เพียงเธอจ้องหน้าขุนเขาอย่
บทที่ 29 จูบ(ทำสัญญา)เพียงเธอย่นจมูกใส่แก้เขินก่อนที่คนตรงหน้าจะยื่นมือมาเลื่อนหน้ากากบังลมลงให้"นั่งนิ่ง ๆ ห้ามดิ้นเพราะถ้าดิ้นฉันไม่รับประกันว่าเธอจะตกไหม""โอเคค่ะ" เพียงเธอยอมทำตามที่เขาสั่งอย่างว่าง่ายแถมยังไม่ถามไม่พูดอะไรจนกระทั่งรถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์คันใหญ่จอดสนิทอยู่หน้าร้านขายไก่ทอดเกาหลีที่เพิ่งมาเปิดใหม่ไม่นานมานี้ เด็กนักเรียนกับนักศึกษาเต็มร้านหันมามองเขากับเพียงเธอเป็นตาเดียว บ้างก็ยิ้มบ้างก็หันไปคุยกับเพื่อน และยังมีสาวสองที่ส่งจูบให้ขุนเขาอีกต่างหาก"ทำใจหน่อยนะ คนมันหล่อสาวก็ต้องมองเยอะแบบนี้แหละ" เพียงเธอสะดุดลมหายใจตัวเองที่ได้ฟังคำพูดของขุนเขา เธอลอบเบ้ปากใส่เขาอย่างนึกหมั่นไส้ "กินไก่กับเบียร์ไหม เหมือนที่เกาหลีชอบกิน" ขุนเขาถามเธออย่างยิ้ม ๆ ขณะที่เปิดเมนูอาหาร"เพียงดื่มไม่เก่ง""ก็ไม่ได้บอกว่าให้กินจนเมาหนิ" เขาพูดออกมาง่ายมาก ดื่มแล้วไม่เมามีที่ไหนไม่ใช่ธอร์เทพเจ้าสายฟ้านะที่จะได้ซดเบียร์เป็นถังแล้วไม่เมาอะ เพียงเธอย่นจมูกใส่เขา "เอาไก่ทอดเกาหลีชุดใหญ่ แล้วก็ขอหัวไชเท้าดองเพิ่มด้วยสองที่ และเอาเบียร์สดอีกหนึ่งถังใหญ่""เพียงไม่กินช่วยนะคะ" เธอรีบออกปากดักทา
บทที่ 28 เชื่อฟังเธอ(คนเดียว)"แค่ก ๆ.. เดี๋ยวนะคะ พี่ขุนเป็นอะไรมากไหมเนี่ย""ทำไม ปกติคนที่เข้ามาจีบไม่ได้เป็นแบบนี้เหรอ""ไม่ ไม่เคยมีใครเป็นแบบนี้""อ่อ! งั้นดีเลยฉันเป็นคนแรก""เฮ้อ~" เธอพ่นลมหายใจออกยาว ๆ ด้วยความเหนื่อยหน่ายใจก่อนจะตั้งใจกินข้าวต้มในถ้วยให้หมด "เพียงอิ่มแล้วค่ะ" เพียงเธอยกมือขึ้นมาผสานกันไว้ที่หน้าตักรอขุนเขากินข้าวจนหมด"กินเหมือนแมวดม จริง ๆ วันนี้ฉันจ่ายเงินเธอเพราะให้มาเอนเตอร์เทนนอกสถานที่นะรู้ไหม""ไม่รู้ค่ะ เพียงไม่อยากรู้ด้วย" เพียงเธอทำหน้าบึ้งตึงใส่เขาแล้วยกแก้วน้ำขึ้นมาจิบเล็กน้อยในขณะที่อีกฝ่ายจ้องหน้าเธอแล้วยิ้มบาง ๆ "ยะ..ยิ้มทำไมเหรอ" หัวใจเธอเริ่มเปลี่ยนจังหวะจากเต้นปกติมาเต้นเร็วขึ้นจนต้องหลบสายตาขุนเขา นี่เขายิ้มหวานละมุนแบบนั้นให้เธองั้นเหรอ"คืนนี้ฉันจะนอนกับเธอ""คะ?""ตามนั้น" ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปากแล้วหยิบเงินจำนวนหนึ่งออกมาจากกระเป๋าสตางค์แล้วลุกขึ้นยืน มือหนายื่นไปตรงหน้าแต่ด้วยความชักช้าของเพียงเธอเขาจึงเดินอ้อมไปคว้าเอามือเรียวเล็กแล้วพาเธอไปขึ้นรถ ขับกลับไปที่อพาร์ตเมนต์"เดี๋ยวก่อน เพียงว่าเราสองคนต้องคุยกัน" เพียงเธอยกมือขึ้นมาห้ามปร
บทที่ 27 จีบขุนเขายิ้มให้บดินทร์ด้วยความรู้สึกดี ทั้งสองหนุ่มนั่งกินนมปั่นด้วยกันอยู่พักใหญ่ก่อนจะแยกย้ายกันกลับ ขุนเขาขับรถวนกลับไปที่มหาวิทยาลัยเพื่อรับเพียงเธอกลับพร้อมกันครืด~ ครืด~เพียงเธอที่กำลังนั่งคุยกับเพื่อนอย่างออกรสต้องชะงักแล้วกดรับสายขุนเขา(อยู่ไหน)"โรงอาหค่ะ ทำไมเหรอ" เด็กสาวตอบกลับคนปลายสายอย่างยิ้ม ๆ(หันมาสิ)"…"! เด็กสาวหันขวับไปมองด้านหลังด้วยความตกใจและยิ่งตกใจกว่าเมื่อเห็นขุนเขากำลังเดินเข้ามาหาท่ามกลางสายตาของรุ่นพี่และเพื่อนรุ่นเดียวกันกับเธอ พวกเธอเพ่งสายตาไปที่ร่างหนาที่กำลังเดินอาด ๆ มา ด้วยแว่นกันแดดสีดำสนิทที่ปกปิดสายตาเขายิ่งขับให้ขุนเขาดูเท่และหล่อมาก ๆ"อ้าปากค้างทำไม ไม่เคยเห็นคนเหรอ""เดี๋ยว! เดี๋ยวนะคะ นี่พี่ขุนมาได้ยังไง" เพียงเธอพยายามรวบรวมสติแล้วถามขุนเขาด้วยความมึนงง"ก็ขับรถมา""รู้แล้วว่าขับรถมา แต่ที่ต้องการจะสื่อคือพี่มาที่นี่ทำไม?""ก็มารับเธอ""รับเพียง?""ใช่""ระ..รับเพียง" เพียงเธอเสียงสั่นเธอเหลือบตามองสีหน้าตกใจของเพื่อนแล้วมองหน้าขุนเขา "รับเพียงที่นี่เนี่ยนะ""ทำหน้าตกใจอะไรนักหนา" เขาถามเสียงเข้มแล้วก้าวเข้ามาใกล้ ๆ เพียงเธอเอ
บทที่ 26 คนปัจจุบันขุนเขามองรอยยิ้มตัวเองที่ปรากฏอยู่ในรูปถ่าย เขาจำได้ไหมแล้วว่ายิ้มกว้าง ๆ แบบนั้นครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่"ฉันลืมเธอแล้ว.." ชายหนุ่มขยับไปพิงเคาน์เตอร์ หลับตาแล้วพ่นลมหายใจออกหนัก ๆ ก่อนจะเก็บกล่องของขวัญนั่นไว้ที่เดิมวันต่อมาบดินทร์นั่งซ่อมรถมอเตอร์ไซค์ของลูกค้าอยู่ในบ้านก็ต้องละสายตามามองเพื่อนที่นั่งเหม่ออยู่ราว ๆ หนึ่งชั่วโมงได้"เป็นเหี้ยอะไร" บดินทร์ถามขุนเขาทำให้เขาดึงสติกลับมาได้ "นั่งเงียบอยู่เป็นชั่วโมง เป็นห่าอะไรก็ไม่พูด""แพทโทรมา""…" บดินทร์นิ่งงันไปเหมือนกันเมื่อได้ฟังคำตอบจากปากขุนเขาสิ่งที่ทำให้เขานั่งนิ่งมานานร่วมชั่วโมง "เธอโทรมาหามึงเรื่องอะไร""ไม่รู้ ไม่ได้คุยอะไรมาก""แล้วมึงเป็นอะไรวะ" บดินทร์ถามพลางหรี่ตามองเพื่อนที่นั่งถอนหายใจอยู่ "อย่าบอกนะว่ายังลืมแพทไม่ได้อะ""กูคิดว่ากูลืมได้แล้วนะ จนกระทั่งเมื่อวาน..""เลิกคิดถึงผู้หญิงเหี้ย ๆ คนนั้นได้แล้ว ลืมไปแล้วเหรอว่ามันทำอะไรไว้บ้างอะ""ก็รู้แต่กูแม่งลืมไม่ได้สักที ยังจำตอนที่อยู่ด้วยกันได้""ก็ใช่สิ แพทคือผู้หญิงคนแรกที่เปิดซิงมึงหนิ" ขุนเขาทำหน้าระอาใส่บดินทร์ที่พูดคำนั้นออกมา"ไอ้ห่า""กูแ
บทที่ 25 แฟนเก่า"มีกุญแจสำรอง? มีได้ไงคะเพียงไม่ได้ให้กุญจกับใครเลยนะ" เพียงเธอขมวดคิ้วยุ่ง "พี่ขุนขโมยไปเหรอ" เธอถามเขาตรง ๆ"เปล่า แค่หยิบมา""จะกวนประสาทเพียงใช่ไหม""เปล่า..ก็ตอบตรง ๆ ผิดตรงไหน แค่หยิบมาแล้วก็จะเอาคืนแค่นั้น""หยิบไป แล้วเอาไปทำคะ""ฉันให้ช่างไปติดแอร์ให้แล้ว จะได้ไม่ต้องทนร้อนไง แล้วก็ติดเครื่องทำน้ำอุ่นด้วย""แต่เพียงไม่ได้อยากได้""แต่ฉันอยากให้ เพราะคิดไว้แล้วว่าคง..ต้องไปค้างที่นั่นบ่อย ๆ""นี่!" เพียงเธอดิ้นยุกยิกไปมาแต่กลับถูกขุนเขากอดรัดไว้แน่นขึ้น ปรินกับบดินทร์มองหน้ากันอย่างยิ้ม ๆ แป้งปั้นที่นั่งซบอกอุ่น ๆ คนรักอยู่ก็หลุดยิ้มตามบดินทร์ เธอเพิ่งได้เห็นคนห่าม ๆ อย่างขุนเขาอ่อนโยนกับผู้หญิง เพราะบดินทร์เคยเล่าให้เธอฟังว่าขุนเขาเป็นผู้ชายเย็นชามาก ๆ ชอบเมินผู้หญิงที่เข้ามาหาแบบทอดสะพาน แต่กับเพียงเธอ…เขาทำตรงกันข้าม"ถ้าพรุ่งนี้เธอมาอีก ฉันก็จะตามมา" ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปากแต่คนที่นั่งบนหน้าตักกลับทำหน้าบึ้งจนหัวคิ้วแทบจะชนกัน "ต้องดีใจหน่อยสิ ฉันมาใช้บริการเธอก็ได้เงินและยังปลอดภัยอีก ไม่ดีเหรอ""พี่ขุนวางแผนมาแล้วเหรอ" เพียงเธอมึนงงเข้าไปใหญ่กับสิ่งที่
บทที่ 24 เฝ้า(เมีย)21:00ขุนเขาขับรถเข้ามาจอดที่ประจำข้างสถานเริงรมย์แห่งหนึ่ง ร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำแหวกอกโชว์อกกำยำเดินอาด ๆ เข้ามาด้านในแล้วเดินขึ้นไปยังโซนวีไอพี"มาช้าอีกแล้ว ตกลงใครชวนใครกันวะเนี่ย" ปรินเลิกคิ้วทักทายเพื่อนรัก เขามาเร็วกว่าขุนและบดินทร์ประมาณยี่สิบนาทีเห็นจะได้ ขุนเขาพับแขนเสื้อขึ้นเล็กน้อยแล้วนั่งลงบนโซฟาอีกตัว มองกับแกล้มและเหล้าเตกีลาชั้นดีที่ปรินสั่งมาดื่มก่อน"สั่งเตกีลามากินเลยเหรอ" เขายกขาไขว่ห้างแต่แทนที่จะมองหน้าคนที่เขาถามแต่ขุนเขากลับมองลงไปชั้นล่าง ปรินยกแก้วขึ้นมาจ่อริมฝีปากแล้วเอ่ยถามอย่างแซว ๆ"หาเด็กนั่งดริ้งค์หรือหาเพียงเธอ" ขุนเขาละสายตาจากการหาร่างเล็กแล้วหันมามองหน้าปริน "ว่าไง หาใครอยู่เหรอ""รู้แล้วจะถามทำไม""อ่า..แบบนี้นี่เองสินะ ชวนเพื่อนมาดื่มเพราะวันนี้น้องเพียงคนสวยมาทำงานนี่เอง" ปรินกระดกเหล้าเข้าปากแล้วกลั้วเบา ๆ ก่อนจะกลืนลงคอรวดเดียว "อ๊า…บาดคอดีเป็นบ้า""แล้วบดินทร์ยังไม่มาอีกเหรอ""เห็นบอกกำลังตามมา นั่นไง" ปรินเชิดหน้าไปที่ทางขึ้นมาโซนวีไอพีแต่ทั้งสองหนุ่มต้องชะงักค้างกับคนที่บดินทร์พามาด้วย"แอบมาเที่ยวไม่ชวนแป้งได้ย
บทที่ 23 ข้างกายเพียงเธอหลบหน้าชายหนุ่ม"จะกลับเลยไหมคะ" เธอถามเสียงสั่นแต่คนถูกถามกลับกลั้วหัวเราะเบา ๆ ในคอ"ฉันไม่ใช่แขกที่มาใช้บริการที่ทำธุระเสร็จแล้วจะต้องกลับ" ประโยคนั้นเรียกความสนใจจากเพียงเธอให้หันมามองเขา ขุนเขายกยิ้มมุมปากแล้วเดินเข้าไปล้างตัวในห้องน้ำในขณะที่อีกฝ่ายนอนทำหน้าบึ้งตึงอยู่"ลุกไปอาบน้ำดิ หรือจะนอนแบบนั้นเลย?" ขุนเขาที่ยังแต่งตัวไม่เรียบร้อยเดินเข้ามาหย่อนตัวนั่งลงขอบเตียง"นั่นมันผ้าขนหนูเพียงหนิคะ" เธอขมวดคิ้วถามและเขาก็ยอมรับตรง ๆ"ใช่ แต่ยืมแป๊บเดียว รังเกียจหรือไง""…" เด็กสาวทำหน้าบึ้งตึงไม่ยอมตอบคำถามนั้นจนกระทั่งขุนเขาเอาผ้าขนหนูไปแขวนไว้กับตู้เสื้อผ้าที่อยู่ข้างเตียงนอน "ทำแบบนี้หมายความว่ายังไงเหรอคะ""แค่ยืมผ้าขนหนูใช้เอง ต้องมีความหมายด้วยเหรอ""พี่ขุน""อ่า..เธอนี่มันขี้สงสัยจริง ๆ" ขุนเขาไม่ตอบคำถามแล้วก้าวขึ้นมาคร่อมตัวเพียงเธอไว้ "อยากรู้มากไหม.." ปลายนิ้วชี้เกลี่ยพวงแก้มแดงระเรื่อเบา ๆ ก่อนจะก้มลงไปหอมฟอดใหญ่"อื้อ!""ก็รีบไปอาบน้ำสิ ก่อนที่ฉันจะจับเธอกินอีกครั้งหนึ่ง""ก็ลุกออกไปสิคะ" เธอขึ้นเสียงใส่"เพิ่งได้กันยังไม่ถึงชั่วโมงเลยนี่กล้าขึ
บทที่ 22 อุ่นเตียงเพียงเธอทำหน้าเหลอหลาใหญ่ หลังจากที่ขุนเขาบอกจะนอนที่นี่ เธอดันตัวลุกขึ้นแต่กลับถูกท่อนแขนแกร่งกอดรัดไว้"ไม่ได้นะคะ พี่ขุนนอนที่นี่ไม่ได้" เธอรีบปฏิเสธแต่เหมือนจะไม่เป็นผลกับขุนเขาเลย เขายังยิ้มร่าอย่างอารมณ์ดีทั้งที่ก่อนหน้านี้..กะ..ก่อนหน้านี้เหมือนจะอารมณ์ไม่ดีด้วยซ้ำ"ทำไมจะนอนไม่ได้ ทีเธอยังนอนห้องฉันเลย" ขุนเขายกยิ้มมุมปากแล้วหันไปมองรอบห้องพักใหญ่ที่ข้าวของภายในถูกจัดเก็บเป็นระเบียบเรียบร้อยมองแล้วสบายตาที่สุด"ไม่ได้ค่ะ เพียงนอนดิ้น""นั่นมันปัญหาของเธอ" เขาคลายอ้อมกอดแล้วลุกขึ้นมานั่งอยู่ปลายเตียง เมื่อได้รับอิสระเพียงเธอก็รีบลุกขึ้นมานั่งพับเพียบมองขุนเขาจากด้านหลัง "ฉันว่า…ฉันควรจะทำให้มันเสร็จ ๆ ไป" ร่างหนาพุ่งเข้ามาหาอีกครั้งโดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัว เพียงเธอเบิกตากว้างด้วยความตกใจสุดขีด"ทะ..ทำอะไรเหรอคะ" เธอถามพลางหอบหายใจแรง สบตากับคนตรงหน้าด้วยความหวาดหวั่น ขุนเขาไม่ได้ตอบอะไรกลับไปแต่เลือกที่จะยกมือขึ้นมาเสยผมออกจากลำคอเพียงเธอแล้วเลื่อนใบหน้าเข้าไปซุกไซ้เธอกำมือแน่นในตอนที่ริมฝีปากหนานุ่มสัมผัสกับแอ่งชีพจรอีกครั้งก่อนที่ฝ่ามือหนาจะค่อย ๆ ดันตัวเพีย