บทที่ 147 จ้องมองในห้องน้ำให้เต็มที่ไปเลย

“เธอเคาะประตูไม่เป็นรึไง?”

แซคคารีพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาผ่านริมฝีปากของเขาที่เต็มไปด้วยหยดน้ำ

ในขณะนั้น ชาร์ล็อตรู้สึกตัวอีกครั้ง ปฏิกิริยาที่ล่าช้าของความเขินอายเข้าครอบงำเธอด้วยอาการตื่นตระหนก มันทำให้เธอหน้าแดงก่ำ “อ๊ะ… ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ฉันขอโทษ. ฉัน… ไม่รู้ว่านายอยู่ที่นี่! ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่านาย…” เธอพูดตะกุกตะกักด้วยความตื่นตระหนก เธอหันหลังกลับและเตรียมจะออกไป

“กลับมานี่!”

เสียงอันน่าเกรงขามของเขาดังขึ้นเหมือนลมหนาว ชาร์ล็อตสะดุ้งเพราะตกใจ

เธอนึกถึงครั้งแรกที่แซคคารีจูบเธอและนึกถึงสายตาที่เยือกเย็นของเขาในทันที เธอยังจำได้ว่าเขาเกือบบีบคอเธอจนตาย ตอนที่เธอเดินละเมอไปที่เตียงของเขา เขายังเตือนเธออีกว่าอย่าล้ำเส้นอีก

ครั้งนี้ เธอไม่เพียงแต่เดินเข้าไปในห้องน้ำในขณะที่เขากำลังอาบน้ำ แต่เธอยังยืนจ้องไปที่เขาเป็นเวลานานด้วย…

'ฉันพลาดเอง ! แม้แต่พระเจ้าก็ช่วยอะไรไม่ได้ในตอนนี้!’ ชาร์ล็อตหลับตาอย่างสิ้นหวัง

เธอได้ยินเสียงฝีเท้าของแซคคารีเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ ร่างกายของเธอเกร็งขึ้นทุกย่างก้าว เธอตัวสั่นมาก

“คราวนี้จะอธิบายยังไงดีล่ะ?”

เสียงของแซคคารีอยู่ห่างจากเธอเพี