ร้านอาหารวายุเดินเข้ามาในร้านอาหารที่แก้มใสนัดเขาเอาไว้ก่อนที่บริกรจะนำทางเขาไปยังโต๊ะที่แก้มใสได้โทรมาจองไว้ ใบหน้าหล่อเต็มไปด้วยรอยยิ้มอย่างคนที่กำลังมีความสุข“ทำไมยังไม่มาอีกนะ”ยกนาฬิกาขึ้นมาดูเวลาก็พบว่าตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มตรงแล้ว แต่แก้มใสยังมาไม่ถึงตามเวลาที่นัดหมายกันเอาไว้เลย ตอนที่โทรมาหาเขาก็บอกอีกหนึ่งชั่วโมงเจอกัน แต่นี่เขานั่งรอมาสองชั่วโมงกว่าแล้วเมียตัวน้อยก็ยังไม่มาเลย ติดธุระอะไรหรือเปล่านะ หยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมาก่อนที่จะกดโทรออก แต่ก็ไร้ซึ่งสัญญาณตอบรับจากปลายสายที่วายุรออย่างใจจดใจจ่อ“เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งในภายหลังค่ะ” วายุกดตัดสายด้วยความรู้สึกที่เป็นกังวล ไม่ว่าจะกดโทรออกอีกกี่สิบสายก็ไม่มีทีท่าว่าปลายสายจะรับสายเขาเลยสักนิด“หายไปไหนกันนะ”พึมพำออกมาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาก่อนที่จะตัดสินใจลุกออกจากร้านอาหารเพื่อไปตามหาแก้มใส ในใจเขาตอนนี้กำลังกลัวว่าแก้มใสอาจจะเกิดอุบัติเหตุระหว่างทางหรือเปล่าหรืออาจจะกำลังเจอกับปัญหาอะไรอยู่ ในหัวคิดไปต่าง ๆ นานา ก่อนที่จะรีบวิ่งไปขึ้นรถแล้วขับออกไปด้วยความเร็วอย่างร้
โรงพยาบาล N“นายครับคุณหนูแก้มใสหายตัวไปครับ”ชินเปิดประตูห้องทำงานของกฤษฎิ์เข้ามาโดยที่ยังไม่ได้รับอนุญาตด้วยความร้อนใจพร้อมกับรีบรายงานกฤษฎิ์ถึงเรื่องที่คุณหนูแก้มใสหายตัวไปทันที ทำเอากฤษฎิ์ที่กำลังนั่งเซ็นเอกสารถึงกับหยุดชะงักไป มือใหญ่ที่จับปากกาอยู่ค่อย ๆ บีบปากกาจนมันหักคามือด้วยความโกรธใครกันที่มันบังอาจมาลูบคมเจ้าพ่อมาเฟียแบบเขา สงสัยมันคงไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วสินะ“ตามสัญญาณ GPS ที่อยู่บนรถหรือยัง” ถามลูกน้องด้วยความร้อนใจ เพราะรถของแก้มใสเขาแอบติด GPS ติดตามไว้ทุกคันเผื่อมีเหตุฉุกเฉินอะไรเกิดขึ้นจะได้ไปช่วยได้ทันเวลา“ตามแล้วครับนาย แต่พวกเราเจอรถคุณหนูจอดอยู่ที่ลานจอดรถห้าง S ประตูรถเปิดทิ้งไว้ ที่พื้นมีช่อดอกไม้ที่ถูกเหยียบจนเละไปหมดครับนาย”คำตอบของเรียวทำเอากฤษฎิ์ถึงกับหลับตาลงด้วยความปวดหนึบที่หัวใจ ลูกสาวเขาหายไปได้อย่างไร ใครมันบังอาจมาลักพาตัวลูกสาวเจ้าพ่อมาเฟียแบบเขา“แล้วพวกแกสองคนมัวแต่หายหัวไปไหน ทำไมถึงไม่ตามดูแลแก้มใสให้ดีฮะ” ตวาดชินกับเรียวที่ก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิดทันทีที่ปล่อยให้คุณหนูแก้มใสคลาดสายตาเพียงแค่ไม่กี่นาที จนคุณหนูหายตัวไปมันเป็นเพราะพวกเขาเองที
ท่ามกลางความมืดมิดวายุในวัยหกขวบเดินตามหาทางออกอย่างไม่มีจุดมุ่งหมายก่อนที่เขาจะพบกับแสงสว่างที่มาพร้อมกับ ริโกะ มารดาของเขาที่กำลังยืนส่งยิ้มมาให้เด็กชายเร็นด้วยความอ่อนโยนยิ้มของมารดายังคงงดงามเสมอในความทรงจำของวายุ“แม่ครับ แม่ แม่กลับมาหาเร็นแล้ว” สองขารีบก้าวยาว ๆ วิ่งไปหามารดาที่อ้าแขนรับเด็กชายเร็นที่โถมตัวเข้ามากอดมารดาด้วยความคิดถึง เด็กชายร้องไห้ทันทีเมื่อได้รับอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นจากมารดาอีกครั้งอ้อมกอดที่เขาโหยมาตลอดชีวิตตั้งแต่เล็กจนโต“ร้องไห้ทำไมหืม ลูกรักของแม่” ริโกะย่อตัวลงยกมือบางยกขึ้นมาลูบหัววายุด้วยความเอ็นดูพร้อมกับยิ้มให้ลูกชายขี้แยที่น้ำตาไหลไม่หยุดด้วยความคิดถึงมารดาอย่างสุดหัวใจ“ฮึก เร็นคิดถึงแม่ครับ คิดถึงมาก แม่พาเร็นไปอยู่ด้วยนะครับ ฮือ ฮือ”เด็กชายวายุกอดผู้เป็นแม่เอาไว้แน่นอย่างกับกลัวว่ามารดาจะหนีหายจากเขาไปอีกครั้ง ส่วนริโกะกอดตอบลูกรักอย่างแนบแน่นไม่แพ้กันก่อนที่จะผละกอดออก“เร็นไปอยู่กับแม่ไม่ได้นะลูกรัก เร็นต้องอยู่ดูแลโอโต้ซังกับพี่ริวนะ”ริโกะบอกเด็กชายตัวน้อยด้วยรอยยิ้มที่ยังคงความอ่อนโยนก่อนที่วายุจะส่ายหน้าไปมาช้า ๆ“ไม่เอาเร็นคิดถึงแม่ เร็น
โรงพยาบาล N“ไม่เป็นไรก็ดีแล้วขวัญเอ๊ยขวัญมา แม่ตกใจแทบแย่ที่คุณพ่อบอกว่าคุณหมอถูกยิง” คุณแม่ยังสาวบอกลูกเขยที่ยิ้มให้แม่ยายอย่างต้องการให้คลายกังวลว่าตอนนี้ตนนั้นอาการดีขึ้นมากแล้ว“ตาย ๆ ไปเสียได้ก็ดี พ่อขาจะได้หาผัวให้แก้มใสใหม่” เสียงบ่นลอย มาตามลมที่เจ้าตัวคิดว่าพูดพึมพำอยู่คนเดียว แต่ทุกคนกลับได้ยินกันหมดที่รักถึงกับตีมือบางลงที่แขนแกร่งของสามีทันทีเพียะ!!!“อูยยย เมียจ๋าตีผัวทำไมคะเนี่ย เขาเจ็บนะ” น้ำเสียงสองที่ชอบใช้กับภรรยาสาวเวลาทำความผิดก็มาก่อนที่มือบางจะหยิกสามีเข้าให้อีกครั้งด้วยความโมโห“ปากเสียจริง ๆ นะคะพี่หมอแช่งว่าที่ลูกเขยได้อย่างไร วันหนึ่งถ้าพี่หมอเป็นอะไรไปที่รักก็จะหาผัวใหม่พ่อใหม่ให้แก้มใสเหมือนกัน”ที่รักขู่สามีฟ่อ ๆ เหมือนลูกแมวน้อย ในขณะที่กฤษฎิ์นิ่งอึ้งไปที่ได้ยินศรีภรรยาแม่ของลูกพูดออกมาแบบนั้นส่วนวายุได้แต่ก้มหน้าลอบยิ้มด้วยความสะใจที่พ่อตาโดนแม่ยายขู่ว่าจะหาผัวใหม่“แกยิ้มอะไรไอ้หมอ” กฤษฎิ์มองหน้าวายุอย่างหาเรื่องพร้อมกับถามวายุที่แอบยิ้มขำอยู่คนเดียวก่อนที่ลูกเขยจะเงยหน้าขึ้นมาตีหน้าซื่อตอบพ่อตาเสียงนุ่ม“เปล่านะครับ ผมยังไม่ได้ยิ้มสักนิดเลย แค่มีความ
“...และแล้วเจ้าหญิงกับเจ้าชายก็ครองคู่กันอย่างมีความสุข” จบบรรทัดสุดท้ายของหน้าหนังสือนิทานวายุก็เหลือบมองสาวน้อยแก้มใสที่ตอนนี้หลับไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วโดยที่มีมือใหญ่ของเขาวางเอาไว้บนหน้าท้องที่นูนออกมาเล็กน้อยบ่งบอกว่ามีอีกหนึ่งชีวิตที่กำลังก่อกำเนิดขึ้น“ลูกรักอย่าดื้อกับแม่มากนะคะ ให้คุณแม่ได้นอนหลับพักผ่อนให้เพียงพอ ได้กินอาหารที่มีประโยนช์ หนูจะได้ออกมาลืมตาดูโลกด้วยร่างกายที่แข็งแรงพ่อรักหนูนะคะ”มองหน้าท้องที่มีลูกน้อยอยู่ในนั้นด้วยสายตาที่อ่อนโยน ความรู้สึกของการที่จะได้เป็นพ่อคนมันช่างล้ำค่าเหลือเกิน เขาได้แต่ตั้งหน้าตั้งตารอวันที่ลูกน้อยของเขาจะออกมาลืมตาดูโลก คิดดังนั้นคุณพ่อหน้าหล่อก็ก้มลงจูบที่หน้าท้องของแก้มใสแผ่วเบาด้วยความรักทันที“ฝันดีนะคะลูกของพ่อ” บอกฝันดีเด็กน้อยในครรภ์ก่อนที่จะเลื่อนตัวขึ้นมาจูบหน้าผากมนของคุณแม่แก้มใสที่นอนหลับตาพริ้มบนหน้าปรากฏแต่รอยยิ้มแห่งความสุขก่อนที่จะล้มตัวลงนอนโอบกอดแก้มใสที่ขยับตัวเข้ามาหาอกอุ่น ๆ ของวายุด้วยความเคยชินการที่มีแก้มใสเข้ามาในชีวิตคือโชคดีที่สุดของเขาแล้ว แก้มใสคือความสุข รอยยิ้มและเป็นครึ่งหนึ่งของชีวิตเขาเขาจะรักแล
“แล้วนี่สองคนรู้จักกันด้วยเหรอครับ” เพลิงกัลป์ถามตาแก่สองคนที่กำลังจิกหัวกันไม่ยอมปล่อยด้วยความสงสัย เพราะจิกหัวกันหนักขนาดนี้ต้องเคยมีเรื่องกันมาก่อนแน่นอนเพลิงกัลป์ฟันธงครับ“เปล่านี่ ฉันไม่เคยอยากรู้จักคนแบบมัน / เปล่านี่พ่อไม่เคยรู้จักหมาแถวนี้” สองตาแก่ตอบคำถามเพลิงกัลป์ขึ้นมาพร้อมกัน แต่คำตอบของเรียวอิจิทำเอากฤษฎิ์ยิ่งออกแรงกระชากผมจนถึงกับร้องโวยวายออกมาเสียงดังลั่น เพราะเจ็บหนังหัวที่ถูกกระชาก“โอ๊ย ไอ้หมอเวรฉันเจ็บนะเว้ย” เรียวอิจิร้องบอกกฤษฎิ์ที่จิกหัวตนไม่ยอมปล่อย มือก็จิกกลับคืนอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน“สมน้ำหน้าใครใช้ให้ปากดี ปล่อยผมฉันเดี๋ยวนี้นะไอ้มาเฟียอันธพาล” กฤษฎิ์ร้องบอกเรียวอิจิให้ปล่อยผมของตนก่อน เพราะตอนนี้เขาก็เจ็บไม่แพ้กัน ทรงผมหล่อ ๆ เสียทรงหมดเลยไอ้เพื่อนเลว“มันจะยากอะไรละครับก็ปล่อยพร้อม ๆ กันไปเลยสิครับแฟร์ ๆ”เพลิงกัลป์บอกตาแก่ทั้งสองคนก่อนที่ทั้งคู่จะรีบปล่อยมือออกจากหัวของกันและกันและจัดผมให้อยู่ทรงเหมือนเดิม ในขณะที่วายุลอบมองคนทั้งคู่เงียบ ๆ อย่างสงสัยพูดแซวกันขนาดนี้ต้องเคยรู้จักกันมาก่อนแน่นอน“ไปเถอะชิน เรียว อยู่นานฉันกลัวจะตีนลั่น”กฤษฎิ์พูดขึ้นพ
มหาวิทยาลัย A“ค่อย ๆ เดินนะพี่แก้ม”ไอโกะบอกเพื่อนสาวให้เดินลงบันได้ช้า ๆ อย่างระมัดระวัง เพราะปกติแล้วแก้มใสจะชอบกระโดดข้ามขั้นลงบันไดเหมือนม้าดีดกะโหลกมากกว่าที่จะเดินอย่างที่คนปกติเขาเดินกัน นี่ก็กำลังตั้งท้องอยู่ด้วยเธอกลัวว่าหลานเธอจะหลุดน่ะสิ“รู้แล้วหน่าไอโกะ ย้ำรอบที่ร้อยแล้วมั้ง” แก้มใสแซวเพื่อนสาวยิ้ม ๆ ก่อนที่ไอโกะจะยิ้มกว้างแล้วเดินมาคล้องแขนเพื่อนสาวเอาไว้อย่างออดอ้อน“ก็ไอโกะเป็นห่วงหลานน้อยในท้องพี่แก้มนี่ เฟียร์สแบบพี่แก้มไอโกะกลัวหลานจะหลุด” ไอโกะบอกสิ่งที่เธอคิดให้แก้มใสได้ฟัง ฝ่ายคุณแม่ถึงกับหลุดหัวเราะออกมาด้วยความขำขัน เธอก็รักลูกของเธอนะใครจะห้าวจนลูกหลุดล่ะจริงไหม“ไอโกะอะแก้มใสก็รักลูกนะใครจะปล่อยให้ลูกเป็นอันตรายล่ะจริงไหม” แก้มใสบอกไอโกะยิ้ม ๆ ก่อนที่สองสาวจะควงแขนกันเดินไปที่โรงอาหารเพื่อพักทานมื้อเที่ยงวันนี้เป็นวันสุดท้ายของการสอบปลายภาคเรียนแล้ว เหลือสอบช่วงบ่ายอีกสองวิชาก็เสร็จเรียบร้อยซึ่งแก้มใสแพลนไว้ว่าหลังสอบเสร็จเธอจะขอพี่หมอแต่งงานอีกครั้งส่วนวันแต่งไม่ต้องรอนานหรอก เพราะเธอน่ะปรึกษาแม่หมอมาเรียบร้อยแล้วแหละแม่หมอแก้มใสอย่างไรล่ะ อิอิ ขอผู้ชายแต
“ออกไปเลยนะไอ้หมอเวร” เรียวอิจิตะโกนไล่กฤษฎิ์ที่ยืนกอดอกมองอดีตเพื่อนรักอย่างกวน ๆ ส่วนวายุก้มลงเก็บหมอนที่หล่นอยู่บนพื้นขึ้นมาแล้วเดินเข้าไปหาบิดาที่ทำหน้างอคอหักมองมาที่พ่อตาของเขาด้วยความขุ่นเคืองใจ“ก็แค่จะแวะมาดูเฉย ๆ ว่าตายหรือยังเห็นว่าความดันขึ้นจนต้องแอดมิตที่ไหนได้ ยังมีชีวิตอยู่นี่หว่าอุตส่าห์ต่อโลงรอ”กฤษฎิ์ยังคงกวนเรียวอิจิไม่เลิกก่อนที่แก้มใสจะเดินไปยืนข้าง ๆ บิดาอย่าง-งง ๆ นี่พี่หมอพาเธอมาดูพ่อขาทะเลาะกับคุณลุงหน้าหล่อบนเตียงหรอกเหรอคะแก้มใสเป็นงงไปหมดแล้วค่ะ“ต่อโลงให้แกเองน่ะสิพูดมากน่ารำคาญ” ตะโกนตอกกลับกฤษฎิ์เสียงดังก่อนที่วายุจะถอนหายใจออกมาอีกครั้งด้วยความเหนื่อยหน่ายใจขิงก็ราข่าก็แรง ไฟจะลุกห้องอยู่แล้วแค้นสิบปียังไม่ได้ชำระกันหรืออย่างไร เจอกันวันเดียวถึงจัดหนักจัดเต็มกันแบบนี้“พ่อครับนี่แก้มใสว่าที่ลูกสะใภ้ครับ” วายุชิงแนะนำตัวแก้มใสที่ยกมือไหว้เรียวอิจิด้วยความนอบน้อมพร้อม ๆ กับแอบตกใจไปด้วย คนที่พี่หมอบอกว่าจะพาเธอมาหาคือพ่อสามีนี่เองแหม หล่อไม่เบาเลยนะคะคุณปู่ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมลูกชายถึงหล่อก็พ่อหล่อแบบนี้อย่างไรล่ะ“สวัสดีค่ะคุณพ่อ” แก้มใสพนมมือเตรียมจะ