โรงพยาบาล N“คุณหมอไม่ค่อยได้พักผ่อนหรือเปล่าคะดูอิดโรยเหมือนคนไม่ได้นอนเลย”นางพยาบาลสาวถามคุณหมอวายุที่สะบัดหน้าไปมาเล็กน้อยหน้าหล่อเหลาดูไม่ค่อยสดชื่นเท่าที่ควร เพราะหลัง ๆ มานี้แก้มใสสะกิดเขาแทบจะทุกคืน สะกิดไม่พอยังจับเขากดอีกต่างหาก เมียจับกดบ่อยขนาดนี้มีหรือที่วายุจะไม่สมยอม แต่ทั้งบ่อยทั้งถี่ขนาดนี้กลายเป็นว่าเขาพักผ่อนไม่เพียงพอผิดกับเมียตัวน้อยที่สดใสและสดชื่นทุกเช้าแถมยังอารมณ์อีกต่างหาก“พอดีมีเคสผ่าตัดเยอะน่ะครับก็เลยไม่ค่อยได้พักผ่อนสักเท่าไร”ในเมื่อความจริงคือสิ่งที่ไม่สามารถพูดออกมาได้นาทีนี้สกิลการแถหน้าตายต้องเข้าแล้วแหละวายุ“อ้อ มีเคสผ่าตัดเยอะนั่นเองอย่างไรก็ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ”พยาบาลสาวส่งยิ้มหวานให้วายุด้วยความเป็นห่วงก่อนที่วายุจะพยักหน้ารับแล้วยื่นมือไปรับข้าวต้มหมูอาหารเช้าที่เขากำลังสั่งก่อนที่จะเดินมานั่งลงที่โต๊ะแล้วนั่งทานมื้อเช้าคนเดียวเงียบ ๆ ในขณะที่กำลังทานมื้อเช้าด้วยความเอร็ดอร่อยก็มีใครบางคนนั่งลงตรงข้ามกับเขาวายุเงยหน้าขึ้นมองก่อนที่จะสะดุ้งสุดตัวด้วยความตกใจ เพราะหน้าของกฤษฎิ์ที่ยื่นมาใกล้ ๆ ห่างกันเพียงนิดเดียวเท่านั้นหลอนฉิบหายเลยครับทุกคนถึง
มหาวิทยาลัย A“อูยย พี่แก้มไอโกะปวดท้องจังเลย” หลังจากที่ส่งงานอาจารย์เสร็จเรียบร้อยแล้วสองสาวก็เดินลงมาจากอาคารเรียนเพื่อที่จะไปช็อปต่อแต่อยู่ ๆ ไอโกะก็เกิดปวดท้องกะทันหันขึ้นมาแก้มใสถึงกับถามด้วยความสงสัยเพราะสีหน้าของเพื่อนสาวช่างดูทรมานมาก“ไอโกะปวดท้องมากไหมไปหาหมอหรือเปล่า” น้ำเสียงหวานใสถามเพื่อนรักด้วยความเป็นห่วง เพราะไอโกะตอนนี้คือมือหนึ่งกุมท้องด้วยความเจ็บปวด อีกมือหนึ่งเกาะราวบันไดเอาไว้แน่นอย่างคนที่เดินต่อไปไม่ไหว“ฮือ ฮือ พี่แก้มวันผู้หญิง ๆ ของไอโกะมาแน่นอนเลย” บอกเพื่อนด้วยสีหน้าที่เริ่มซีดลงพร้อมกับมือเล็กก็กุมที่ท้องน้อยเอาไว้ไม่ยอมปล่อย ส่วนแก้มใสเมื่อได้ยินคำว่าคำ วันผู้หญิง ๆ ก็ถึงกับชะงักค้างไปก่อนที่คำ ๆ นี้จะผุดขึ้นมาในหัวซ้ำไปซ้ำมาวันผู้หญิง ๆ วันผู้หญิง ๆ วันผู้หญิง ๆดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยก่อนที่จะยกนิ้วขึ้นมานับวันเดือนที่เธอลืมไปเสียสนิท นี่สินะคือสิ่งที่เธอลืมไปเธอจำได้เลือนลางว่าเหมือนจะมีอะไรขาดหายไป แต่ความสุขที่มีก็ทำให้เธอลืมไปเสียสนิทใจว่าสิ่งที่หายไปนั้นคือ…ประจำเดือน!!! ที่หายไปถึงสองเดือนกว่า ๆ แล้ว ตายล่ะ แก้มใสเธอลืมไปได้อย่างไรเธ
ห้าง Sแก้มใสเลี้ยวรถเข้ามาจอดยังบริเวณลานจอดรถของห้าง S โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่ามีรถหนึ่งคันขับตามมาติด ๆ ก่อนที่ร่างบอบบางจะลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในห้างอย่างมีความสุข ใบหน้าสวย Sexy ประดับไปด้วยรอยยิ้มกว้างไม่ยอมหุบ วันนี้แก้มใสมีความสุขจริง ๆ นะคะ เธอกำลังจะสร้างครอบครัวอบอุ่นที่มีพี่หมอเป็นหัวหน้าครอบครัว แก้มใส ลูกสาวและลูกชายตัวน้อยแค่คิดเธอก็มีความสุขมากแล้ว“เย็นนี้ต้องชวนพี่หมอมาดินเนอร์เพื่อคุกเข่าขอแต่งงานเสียแล้ว”พึมพำอยู่คนเดียวก่อนที่ขาเรียวสวยจะก้าวยาว ๆ เข้าไปในห้างด้วยรอยยิ้มกว้างที่ยังคงไม่เลือนหายไปจากใบหน้างดงามหมดจดเธอรู้สึกว่าอยากจะเก็บความสุขนี้ไว้ตราบนานเท่านั้น“ร้านไหนดีน้า” เมื่อมาถึงชั้นสามซึ่งเต็มไปด้วยร้านขายแหวนเพชรมากมายแก้มใสก็หมุนซ้ายหมุนขวาไปมาอย่างลังเลทางซ้ายก็แบรนด์ดัง ทางขวาก็หรูหราแก้มใสเลือกไม่ถูกแล้วค่ะ“อะ ขอโทษค่ะ”มัวแต่หันซ้ายหันขวาก็เผลอเดินไปชนเข้ากับใครบางคนเข้าเต็ม ๆ ก่อนที่อ้อมแขนแกร่งจะรับเด็กสาวเอาไว้ เพราะถ้าไม่รับก็คือลงไปนั่งแหมะอยู่บนพื้นแน่นอน“สาวน้อยของพี่ทำไมซุ่มซ่ามจัง”น้ำเสียงอ่อนโยนที่แสนจะคุ้นเคยทำเอาแก้มใสรีบเงยหน้าขึ้นมอ
ร้านอาหารวายุเดินเข้ามาในร้านอาหารที่แก้มใสนัดเขาเอาไว้ก่อนที่บริกรจะนำทางเขาไปยังโต๊ะที่แก้มใสได้โทรมาจองไว้ ใบหน้าหล่อเต็มไปด้วยรอยยิ้มอย่างคนที่กำลังมีความสุข“ทำไมยังไม่มาอีกนะ”ยกนาฬิกาขึ้นมาดูเวลาก็พบว่าตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มตรงแล้ว แต่แก้มใสยังมาไม่ถึงตามเวลาที่นัดหมายกันเอาไว้เลย ตอนที่โทรมาหาเขาก็บอกอีกหนึ่งชั่วโมงเจอกัน แต่นี่เขานั่งรอมาสองชั่วโมงกว่าแล้วเมียตัวน้อยก็ยังไม่มาเลย ติดธุระอะไรหรือเปล่านะ หยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมาก่อนที่จะกดโทรออก แต่ก็ไร้ซึ่งสัญญาณตอบรับจากปลายสายที่วายุรออย่างใจจดใจจ่อ“เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งในภายหลังค่ะ” วายุกดตัดสายด้วยความรู้สึกที่เป็นกังวล ไม่ว่าจะกดโทรออกอีกกี่สิบสายก็ไม่มีทีท่าว่าปลายสายจะรับสายเขาเลยสักนิด“หายไปไหนกันนะ”พึมพำออกมาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาก่อนที่จะตัดสินใจลุกออกจากร้านอาหารเพื่อไปตามหาแก้มใส ในใจเขาตอนนี้กำลังกลัวว่าแก้มใสอาจจะเกิดอุบัติเหตุระหว่างทางหรือเปล่าหรืออาจจะกำลังเจอกับปัญหาอะไรอยู่ ในหัวคิดไปต่าง ๆ นานา ก่อนที่จะรีบวิ่งไปขึ้นรถแล้วขับออกไปด้วยความเร็วอย่างร้
โรงพยาบาล N“นายครับคุณหนูแก้มใสหายตัวไปครับ”ชินเปิดประตูห้องทำงานของกฤษฎิ์เข้ามาโดยที่ยังไม่ได้รับอนุญาตด้วยความร้อนใจพร้อมกับรีบรายงานกฤษฎิ์ถึงเรื่องที่คุณหนูแก้มใสหายตัวไปทันที ทำเอากฤษฎิ์ที่กำลังนั่งเซ็นเอกสารถึงกับหยุดชะงักไป มือใหญ่ที่จับปากกาอยู่ค่อย ๆ บีบปากกาจนมันหักคามือด้วยความโกรธใครกันที่มันบังอาจมาลูบคมเจ้าพ่อมาเฟียแบบเขา สงสัยมันคงไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วสินะ“ตามสัญญาณ GPS ที่อยู่บนรถหรือยัง” ถามลูกน้องด้วยความร้อนใจ เพราะรถของแก้มใสเขาแอบติด GPS ติดตามไว้ทุกคันเผื่อมีเหตุฉุกเฉินอะไรเกิดขึ้นจะได้ไปช่วยได้ทันเวลา“ตามแล้วครับนาย แต่พวกเราเจอรถคุณหนูจอดอยู่ที่ลานจอดรถห้าง S ประตูรถเปิดทิ้งไว้ ที่พื้นมีช่อดอกไม้ที่ถูกเหยียบจนเละไปหมดครับนาย”คำตอบของเรียวทำเอากฤษฎิ์ถึงกับหลับตาลงด้วยความปวดหนึบที่หัวใจ ลูกสาวเขาหายไปได้อย่างไร ใครมันบังอาจมาลักพาตัวลูกสาวเจ้าพ่อมาเฟียแบบเขา“แล้วพวกแกสองคนมัวแต่หายหัวไปไหน ทำไมถึงไม่ตามดูแลแก้มใสให้ดีฮะ” ตวาดชินกับเรียวที่ก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิดทันทีที่ปล่อยให้คุณหนูแก้มใสคลาดสายตาเพียงแค่ไม่กี่นาที จนคุณหนูหายตัวไปมันเป็นเพราะพวกเขาเองที
ท่ามกลางความมืดมิดวายุในวัยหกขวบเดินตามหาทางออกอย่างไม่มีจุดมุ่งหมายก่อนที่เขาจะพบกับแสงสว่างที่มาพร้อมกับ ริโกะ มารดาของเขาที่กำลังยืนส่งยิ้มมาให้เด็กชายเร็นด้วยความอ่อนโยนยิ้มของมารดายังคงงดงามเสมอในความทรงจำของวายุ“แม่ครับ แม่ แม่กลับมาหาเร็นแล้ว” สองขารีบก้าวยาว ๆ วิ่งไปหามารดาที่อ้าแขนรับเด็กชายเร็นที่โถมตัวเข้ามากอดมารดาด้วยความคิดถึง เด็กชายร้องไห้ทันทีเมื่อได้รับอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นจากมารดาอีกครั้งอ้อมกอดที่เขาโหยมาตลอดชีวิตตั้งแต่เล็กจนโต“ร้องไห้ทำไมหืม ลูกรักของแม่” ริโกะย่อตัวลงยกมือบางยกขึ้นมาลูบหัววายุด้วยความเอ็นดูพร้อมกับยิ้มให้ลูกชายขี้แยที่น้ำตาไหลไม่หยุดด้วยความคิดถึงมารดาอย่างสุดหัวใจ“ฮึก เร็นคิดถึงแม่ครับ คิดถึงมาก แม่พาเร็นไปอยู่ด้วยนะครับ ฮือ ฮือ”เด็กชายวายุกอดผู้เป็นแม่เอาไว้แน่นอย่างกับกลัวว่ามารดาจะหนีหายจากเขาไปอีกครั้ง ส่วนริโกะกอดตอบลูกรักอย่างแนบแน่นไม่แพ้กันก่อนที่จะผละกอดออก“เร็นไปอยู่กับแม่ไม่ได้นะลูกรัก เร็นต้องอยู่ดูแลโอโต้ซังกับพี่ริวนะ”ริโกะบอกเด็กชายตัวน้อยด้วยรอยยิ้มที่ยังคงความอ่อนโยนก่อนที่วายุจะส่ายหน้าไปมาช้า ๆ“ไม่เอาเร็นคิดถึงแม่ เร็น
โรงพยาบาล N“ไม่เป็นไรก็ดีแล้วขวัญเอ๊ยขวัญมา แม่ตกใจแทบแย่ที่คุณพ่อบอกว่าคุณหมอถูกยิง” คุณแม่ยังสาวบอกลูกเขยที่ยิ้มให้แม่ยายอย่างต้องการให้คลายกังวลว่าตอนนี้ตนนั้นอาการดีขึ้นมากแล้ว“ตาย ๆ ไปเสียได้ก็ดี พ่อขาจะได้หาผัวให้แก้มใสใหม่” เสียงบ่นลอย มาตามลมที่เจ้าตัวคิดว่าพูดพึมพำอยู่คนเดียว แต่ทุกคนกลับได้ยินกันหมดที่รักถึงกับตีมือบางลงที่แขนแกร่งของสามีทันทีเพียะ!!!“อูยยย เมียจ๋าตีผัวทำไมคะเนี่ย เขาเจ็บนะ” น้ำเสียงสองที่ชอบใช้กับภรรยาสาวเวลาทำความผิดก็มาก่อนที่มือบางจะหยิกสามีเข้าให้อีกครั้งด้วยความโมโห“ปากเสียจริง ๆ นะคะพี่หมอแช่งว่าที่ลูกเขยได้อย่างไร วันหนึ่งถ้าพี่หมอเป็นอะไรไปที่รักก็จะหาผัวใหม่พ่อใหม่ให้แก้มใสเหมือนกัน”ที่รักขู่สามีฟ่อ ๆ เหมือนลูกแมวน้อย ในขณะที่กฤษฎิ์นิ่งอึ้งไปที่ได้ยินศรีภรรยาแม่ของลูกพูดออกมาแบบนั้นส่วนวายุได้แต่ก้มหน้าลอบยิ้มด้วยความสะใจที่พ่อตาโดนแม่ยายขู่ว่าจะหาผัวใหม่“แกยิ้มอะไรไอ้หมอ” กฤษฎิ์มองหน้าวายุอย่างหาเรื่องพร้อมกับถามวายุที่แอบยิ้มขำอยู่คนเดียวก่อนที่ลูกเขยจะเงยหน้าขึ้นมาตีหน้าซื่อตอบพ่อตาเสียงนุ่ม“เปล่านะครับ ผมยังไม่ได้ยิ้มสักนิดเลย แค่มีความ
“...และแล้วเจ้าหญิงกับเจ้าชายก็ครองคู่กันอย่างมีความสุข” จบบรรทัดสุดท้ายของหน้าหนังสือนิทานวายุก็เหลือบมองสาวน้อยแก้มใสที่ตอนนี้หลับไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วโดยที่มีมือใหญ่ของเขาวางเอาไว้บนหน้าท้องที่นูนออกมาเล็กน้อยบ่งบอกว่ามีอีกหนึ่งชีวิตที่กำลังก่อกำเนิดขึ้น“ลูกรักอย่าดื้อกับแม่มากนะคะ ให้คุณแม่ได้นอนหลับพักผ่อนให้เพียงพอ ได้กินอาหารที่มีประโยนช์ หนูจะได้ออกมาลืมตาดูโลกด้วยร่างกายที่แข็งแรงพ่อรักหนูนะคะ”มองหน้าท้องที่มีลูกน้อยอยู่ในนั้นด้วยสายตาที่อ่อนโยน ความรู้สึกของการที่จะได้เป็นพ่อคนมันช่างล้ำค่าเหลือเกิน เขาได้แต่ตั้งหน้าตั้งตารอวันที่ลูกน้อยของเขาจะออกมาลืมตาดูโลก คิดดังนั้นคุณพ่อหน้าหล่อก็ก้มลงจูบที่หน้าท้องของแก้มใสแผ่วเบาด้วยความรักทันที“ฝันดีนะคะลูกของพ่อ” บอกฝันดีเด็กน้อยในครรภ์ก่อนที่จะเลื่อนตัวขึ้นมาจูบหน้าผากมนของคุณแม่แก้มใสที่นอนหลับตาพริ้มบนหน้าปรากฏแต่รอยยิ้มแห่งความสุขก่อนที่จะล้มตัวลงนอนโอบกอดแก้มใสที่ขยับตัวเข้ามาหาอกอุ่น ๆ ของวายุด้วยความเคยชินการที่มีแก้มใสเข้ามาในชีวิตคือโชคดีที่สุดของเขาแล้ว แก้มใสคือความสุข รอยยิ้มและเป็นครึ่งหนึ่งของชีวิตเขาเขาจะรักแล