“จะไปไหนคะที่รัก” น้ำเสียงหวานละมุนและสุดแสนจะอ่อนโยนตามแบบฉบับพี่หมอวายุถามแก้มใสก่อนที่หน้าสวยจะเจื่อนลงทันที รอยยิ้มเริงร่าจนหน้าบานเหมือนกระด้งค่อย ๆ หุบลงทีละนิด ๆ ก่อนที่จะเลือนหายไปในที่สุด“ไป ไป เอ่อ ไป” น้ำเสียงประหม่าด้วยความตื่นเต้นเมื่อรู้สึกว่ารอยยิ้มที่พี่หมอส่งมาให้มันแฝงไปด้วยความโมโหไม่น้อยที่สาวน้อยสายเฟียร์สแบบเธอห้าวตีนจะไปแข่งรถ“ไปไหนคะ หืม” น้ำเสียงนุ่มทุ้มยังคงหวานระรื่นหู แต่สายตาที่มองสาวน้อยแก้มใสแฝงไปด้วยประกายโทสะประดุจเปลวไฟที่กำลังลุกไหม้ลามเลียไปทั่วร่างกายของเธอ“พี่หมอขาแก้มใสอยากแข่งรถค่ะ ให้แก้มใสแข่งเถอะนะคะ นะคะที่รัก” ตัดสินใจสารภาพความจริงกับพี่หมอก่อนที่จะตรงเข้ามากอดเอวของวายุเอาไว้หลวม ๆ ส่วนวายุเมื่อเจอไม้เด็ดลูกอ้อนของเมียก็ยกมือขึ้นมากอดเอวบางของแก้มใสเอาไว้เช่นกัน“หนูยังขับรถไม่เก่งเลยนะคะ เกิดหลุดโค้งเกิดอุบัติเหตุขึ้นมาแล้วพี่หมอจะทำอย่างไรคะ”น้ำเสียงนุ่มละมุนยังคงถามและเตือนสติสาวน้อยแก้มใสด้วยความเป็นห่วงส่วนแก้มใสเมื่อได้ยินแบบนั้นก็หน้าหงอยลงทันที ใจเธอตอนนี้อยากขึ้นไปนั่งบนรถสวย ๆ รอแล้วแต่ในความเป็นจริงคือได้แต่ซบหน้าเนียนสวยลง
“เดี๋ยวซีนไปส่งไอโกะเอง”เมื่อทุกคนมาถึงหน้าออฟฟิศที่มีรถของวายุจอดอยู่ซีนก็อาสาเป็นคนไปส่งไอโกะเองพี่หมอวายุกับพี่แก้มจะได้ตรงกลับคอนโดเลยซึ่งตอนนี้ก็เป็นเวลาเกือบหนึ่งทุ่มแล้ว ส่วนรถแข่งของวายุเด็กในสนามจะจัดการขับไปจอดไว้ที่โรงจอดรถของพี่เพลิงกัลป์เอง เพราะปกติวายุก็มักจะมาแข่งรถที่นี่เป็นประจำอยู่แล้ว“เอางั้นเหรอ”แก้มใสถามไอโกะที่พยักหน้ารับอย่างเห็นด้วยให้ซีนไปส่งก็ดีจะได้ไม่ขัดจังหวะสวีตของสองหนุ่มสาวที่เพื่อนสาวแทบจะเขมือบพี่หมออยู่แล้วตอนนี้ ดูจากหน้าสวยที่มองหน้าพี่หมอตลอดเวลาถ้าสิงได้ก็คงไม่เหลืออะค่ะบอกเลยช่วงนี้ดูเพื่อนสาวจะหลงผัวเป็นพิเศษ ไอโกะกับซีนก็เลยไม่อยากเป็น ก ข ค ค่ะ อิอิ“อืม แบบนี้แหละดีที่สุดแล้ว ไอโกะไม่อยากเป็น ก ข ค ของแก้มใสกับพี่หมอหรอก บายนะ สวัสดีค่ะพี่หมอ” บอกลาเพื่อนสาวก่อนที่จะยกมือไหว้พี่หมอวายุที่พยักหน้ารับไหว้ไอโกะกับซีนก่อนที่สองหนุ่มสาวจะเดินจูงมือกันไปขึ้นรถแล้วขับออกไปทันทีเหลือเพียงแก้มใสกับพี่หมอที่ยืนมองรถแล่นจากไปจนลับสายตา“กลับบ้านของเรากันค่ะที่รัก”น้ำเสียงที่ยังคงหวานละมุนอบอุ่นชวนแก้มใสกลับบ้านทำเอาในใจของแก้มใสรู้สึกตื้นตันใจขึ้
โรงพยาบาล N“คุณหมอไม่ค่อยได้พักผ่อนหรือเปล่าคะดูอิดโรยเหมือนคนไม่ได้นอนเลย”นางพยาบาลสาวถามคุณหมอวายุที่สะบัดหน้าไปมาเล็กน้อยหน้าหล่อเหลาดูไม่ค่อยสดชื่นเท่าที่ควร เพราะหลัง ๆ มานี้แก้มใสสะกิดเขาแทบจะทุกคืน สะกิดไม่พอยังจับเขากดอีกต่างหาก เมียจับกดบ่อยขนาดนี้มีหรือที่วายุจะไม่สมยอม แต่ทั้งบ่อยทั้งถี่ขนาดนี้กลายเป็นว่าเขาพักผ่อนไม่เพียงพอผิดกับเมียตัวน้อยที่สดใสและสดชื่นทุกเช้าแถมยังอารมณ์อีกต่างหาก“พอดีมีเคสผ่าตัดเยอะน่ะครับก็เลยไม่ค่อยได้พักผ่อนสักเท่าไร”ในเมื่อความจริงคือสิ่งที่ไม่สามารถพูดออกมาได้นาทีนี้สกิลการแถหน้าตายต้องเข้าแล้วแหละวายุ“อ้อ มีเคสผ่าตัดเยอะนั่นเองอย่างไรก็ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ”พยาบาลสาวส่งยิ้มหวานให้วายุด้วยความเป็นห่วงก่อนที่วายุจะพยักหน้ารับแล้วยื่นมือไปรับข้าวต้มหมูอาหารเช้าที่เขากำลังสั่งก่อนที่จะเดินมานั่งลงที่โต๊ะแล้วนั่งทานมื้อเช้าคนเดียวเงียบ ๆ ในขณะที่กำลังทานมื้อเช้าด้วยความเอร็ดอร่อยก็มีใครบางคนนั่งลงตรงข้ามกับเขาวายุเงยหน้าขึ้นมองก่อนที่จะสะดุ้งสุดตัวด้วยความตกใจ เพราะหน้าของกฤษฎิ์ที่ยื่นมาใกล้ ๆ ห่างกันเพียงนิดเดียวเท่านั้นหลอนฉิบหายเลยครับทุกคนถึง
มหาวิทยาลัย A“อูยย พี่แก้มไอโกะปวดท้องจังเลย” หลังจากที่ส่งงานอาจารย์เสร็จเรียบร้อยแล้วสองสาวก็เดินลงมาจากอาคารเรียนเพื่อที่จะไปช็อปต่อแต่อยู่ ๆ ไอโกะก็เกิดปวดท้องกะทันหันขึ้นมาแก้มใสถึงกับถามด้วยความสงสัยเพราะสีหน้าของเพื่อนสาวช่างดูทรมานมาก“ไอโกะปวดท้องมากไหมไปหาหมอหรือเปล่า” น้ำเสียงหวานใสถามเพื่อนรักด้วยความเป็นห่วง เพราะไอโกะตอนนี้คือมือหนึ่งกุมท้องด้วยความเจ็บปวด อีกมือหนึ่งเกาะราวบันไดเอาไว้แน่นอย่างคนที่เดินต่อไปไม่ไหว“ฮือ ฮือ พี่แก้มวันผู้หญิง ๆ ของไอโกะมาแน่นอนเลย” บอกเพื่อนด้วยสีหน้าที่เริ่มซีดลงพร้อมกับมือเล็กก็กุมที่ท้องน้อยเอาไว้ไม่ยอมปล่อย ส่วนแก้มใสเมื่อได้ยินคำว่าคำ วันผู้หญิง ๆ ก็ถึงกับชะงักค้างไปก่อนที่คำ ๆ นี้จะผุดขึ้นมาในหัวซ้ำไปซ้ำมาวันผู้หญิง ๆ วันผู้หญิง ๆ วันผู้หญิง ๆดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยก่อนที่จะยกนิ้วขึ้นมานับวันเดือนที่เธอลืมไปเสียสนิท นี่สินะคือสิ่งที่เธอลืมไปเธอจำได้เลือนลางว่าเหมือนจะมีอะไรขาดหายไป แต่ความสุขที่มีก็ทำให้เธอลืมไปเสียสนิทใจว่าสิ่งที่หายไปนั้นคือ…ประจำเดือน!!! ที่หายไปถึงสองเดือนกว่า ๆ แล้ว ตายล่ะ แก้มใสเธอลืมไปได้อย่างไรเธ
ห้าง Sแก้มใสเลี้ยวรถเข้ามาจอดยังบริเวณลานจอดรถของห้าง S โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่ามีรถหนึ่งคันขับตามมาติด ๆ ก่อนที่ร่างบอบบางจะลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในห้างอย่างมีความสุข ใบหน้าสวย Sexy ประดับไปด้วยรอยยิ้มกว้างไม่ยอมหุบ วันนี้แก้มใสมีความสุขจริง ๆ นะคะ เธอกำลังจะสร้างครอบครัวอบอุ่นที่มีพี่หมอเป็นหัวหน้าครอบครัว แก้มใส ลูกสาวและลูกชายตัวน้อยแค่คิดเธอก็มีความสุขมากแล้ว“เย็นนี้ต้องชวนพี่หมอมาดินเนอร์เพื่อคุกเข่าขอแต่งงานเสียแล้ว”พึมพำอยู่คนเดียวก่อนที่ขาเรียวสวยจะก้าวยาว ๆ เข้าไปในห้างด้วยรอยยิ้มกว้างที่ยังคงไม่เลือนหายไปจากใบหน้างดงามหมดจดเธอรู้สึกว่าอยากจะเก็บความสุขนี้ไว้ตราบนานเท่านั้น“ร้านไหนดีน้า” เมื่อมาถึงชั้นสามซึ่งเต็มไปด้วยร้านขายแหวนเพชรมากมายแก้มใสก็หมุนซ้ายหมุนขวาไปมาอย่างลังเลทางซ้ายก็แบรนด์ดัง ทางขวาก็หรูหราแก้มใสเลือกไม่ถูกแล้วค่ะ“อะ ขอโทษค่ะ”มัวแต่หันซ้ายหันขวาก็เผลอเดินไปชนเข้ากับใครบางคนเข้าเต็ม ๆ ก่อนที่อ้อมแขนแกร่งจะรับเด็กสาวเอาไว้ เพราะถ้าไม่รับก็คือลงไปนั่งแหมะอยู่บนพื้นแน่นอน“สาวน้อยของพี่ทำไมซุ่มซ่ามจัง”น้ำเสียงอ่อนโยนที่แสนจะคุ้นเคยทำเอาแก้มใสรีบเงยหน้าขึ้นมอ
ร้านอาหารวายุเดินเข้ามาในร้านอาหารที่แก้มใสนัดเขาเอาไว้ก่อนที่บริกรจะนำทางเขาไปยังโต๊ะที่แก้มใสได้โทรมาจองไว้ ใบหน้าหล่อเต็มไปด้วยรอยยิ้มอย่างคนที่กำลังมีความสุข“ทำไมยังไม่มาอีกนะ”ยกนาฬิกาขึ้นมาดูเวลาก็พบว่าตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มตรงแล้ว แต่แก้มใสยังมาไม่ถึงตามเวลาที่นัดหมายกันเอาไว้เลย ตอนที่โทรมาหาเขาก็บอกอีกหนึ่งชั่วโมงเจอกัน แต่นี่เขานั่งรอมาสองชั่วโมงกว่าแล้วเมียตัวน้อยก็ยังไม่มาเลย ติดธุระอะไรหรือเปล่านะ หยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมาก่อนที่จะกดโทรออก แต่ก็ไร้ซึ่งสัญญาณตอบรับจากปลายสายที่วายุรออย่างใจจดใจจ่อ“เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งในภายหลังค่ะ” วายุกดตัดสายด้วยความรู้สึกที่เป็นกังวล ไม่ว่าจะกดโทรออกอีกกี่สิบสายก็ไม่มีทีท่าว่าปลายสายจะรับสายเขาเลยสักนิด“หายไปไหนกันนะ”พึมพำออกมาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาก่อนที่จะตัดสินใจลุกออกจากร้านอาหารเพื่อไปตามหาแก้มใส ในใจเขาตอนนี้กำลังกลัวว่าแก้มใสอาจจะเกิดอุบัติเหตุระหว่างทางหรือเปล่าหรืออาจจะกำลังเจอกับปัญหาอะไรอยู่ ในหัวคิดไปต่าง ๆ นานา ก่อนที่จะรีบวิ่งไปขึ้นรถแล้วขับออกไปด้วยความเร็วอย่างร้
โรงพยาบาล N“นายครับคุณหนูแก้มใสหายตัวไปครับ”ชินเปิดประตูห้องทำงานของกฤษฎิ์เข้ามาโดยที่ยังไม่ได้รับอนุญาตด้วยความร้อนใจพร้อมกับรีบรายงานกฤษฎิ์ถึงเรื่องที่คุณหนูแก้มใสหายตัวไปทันที ทำเอากฤษฎิ์ที่กำลังนั่งเซ็นเอกสารถึงกับหยุดชะงักไป มือใหญ่ที่จับปากกาอยู่ค่อย ๆ บีบปากกาจนมันหักคามือด้วยความโกรธใครกันที่มันบังอาจมาลูบคมเจ้าพ่อมาเฟียแบบเขา สงสัยมันคงไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วสินะ“ตามสัญญาณ GPS ที่อยู่บนรถหรือยัง” ถามลูกน้องด้วยความร้อนใจ เพราะรถของแก้มใสเขาแอบติด GPS ติดตามไว้ทุกคันเผื่อมีเหตุฉุกเฉินอะไรเกิดขึ้นจะได้ไปช่วยได้ทันเวลา“ตามแล้วครับนาย แต่พวกเราเจอรถคุณหนูจอดอยู่ที่ลานจอดรถห้าง S ประตูรถเปิดทิ้งไว้ ที่พื้นมีช่อดอกไม้ที่ถูกเหยียบจนเละไปหมดครับนาย”คำตอบของเรียวทำเอากฤษฎิ์ถึงกับหลับตาลงด้วยความปวดหนึบที่หัวใจ ลูกสาวเขาหายไปได้อย่างไร ใครมันบังอาจมาลักพาตัวลูกสาวเจ้าพ่อมาเฟียแบบเขา“แล้วพวกแกสองคนมัวแต่หายหัวไปไหน ทำไมถึงไม่ตามดูแลแก้มใสให้ดีฮะ” ตวาดชินกับเรียวที่ก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิดทันทีที่ปล่อยให้คุณหนูแก้มใสคลาดสายตาเพียงแค่ไม่กี่นาที จนคุณหนูหายตัวไปมันเป็นเพราะพวกเขาเองที
ท่ามกลางความมืดมิดวายุในวัยหกขวบเดินตามหาทางออกอย่างไม่มีจุดมุ่งหมายก่อนที่เขาจะพบกับแสงสว่างที่มาพร้อมกับ ริโกะ มารดาของเขาที่กำลังยืนส่งยิ้มมาให้เด็กชายเร็นด้วยความอ่อนโยนยิ้มของมารดายังคงงดงามเสมอในความทรงจำของวายุ“แม่ครับ แม่ แม่กลับมาหาเร็นแล้ว” สองขารีบก้าวยาว ๆ วิ่งไปหามารดาที่อ้าแขนรับเด็กชายเร็นที่โถมตัวเข้ามากอดมารดาด้วยความคิดถึง เด็กชายร้องไห้ทันทีเมื่อได้รับอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นจากมารดาอีกครั้งอ้อมกอดที่เขาโหยมาตลอดชีวิตตั้งแต่เล็กจนโต“ร้องไห้ทำไมหืม ลูกรักของแม่” ริโกะย่อตัวลงยกมือบางยกขึ้นมาลูบหัววายุด้วยความเอ็นดูพร้อมกับยิ้มให้ลูกชายขี้แยที่น้ำตาไหลไม่หยุดด้วยความคิดถึงมารดาอย่างสุดหัวใจ“ฮึก เร็นคิดถึงแม่ครับ คิดถึงมาก แม่พาเร็นไปอยู่ด้วยนะครับ ฮือ ฮือ”เด็กชายวายุกอดผู้เป็นแม่เอาไว้แน่นอย่างกับกลัวว่ามารดาจะหนีหายจากเขาไปอีกครั้ง ส่วนริโกะกอดตอบลูกรักอย่างแนบแน่นไม่แพ้กันก่อนที่จะผละกอดออก“เร็นไปอยู่กับแม่ไม่ได้นะลูกรัก เร็นต้องอยู่ดูแลโอโต้ซังกับพี่ริวนะ”ริโกะบอกเด็กชายตัวน้อยด้วยรอยยิ้มที่ยังคงความอ่อนโยนก่อนที่วายุจะส่ายหน้าไปมาช้า ๆ“ไม่เอาเร็นคิดถึงแม่ เร็น
คฤหาสน์วายุ“กอหญ้าคะกินผักด้วยค่ะลูกสาว”แก้มใสบอกลูกสาวที่แอบเขี่ยผักมากองไว้ที่ขอบจานแถมข้าวผัดกุ้งที่แก้มใสโชว์ฝีมือทำมื้อเช้าให้สองแฝดกินยังเหลือเต็มจานของเด็กน้อย ส่วนรามสูรตักข้าวกินเงียบ ๆ โดยที่ไม่พูดไม่จาสักคำทั้ง ๆ ที่รสมือของมารดาทำเอาแฝดคนพี่แทบอยากคายข้าวที่อยู่ในปากออกมาคืน แต่พอหันมาเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวังในฝีมือการทำกับข้าวที่ไม่เคยพัฒนาเลยสักนิดของมารดาทำให้รามสูรต้องกล้ำกลืนฝืนทนกลืนข้าวลงไปทั้ง ๆ ที่อยากจะร้องไห้ออกมาเต็มแก่กับรสชาติที่แสนจืดชืดของข้าวผัดจานนี้ ส่วนเด็กหญิงกอหญ้าทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ออกมาก่อนที่จะตักผักเข้าปากด้วยท่าทางยี้ เพราะเธอไม่ชอบกินผักเลยสักนิดและด้วยความสงสารน้องสาวที่ไม่ชอบกินผักพี่ชายที่แสนดีอย่างรามสูรก็เลยแอบตักผักจากจานของแฝดน้องมาไว้ที่จานของตัวเองในยามที่มารดาเผลอ ทำเอาเด็กหญิงกอหญ้าถึงกับยิ้มออกมาด้วยความดีใจที่พี่ชายมักจะช่วยเธอกินผักเสมอเวลาที่มารดาหรือบิดาทำอาหารที่มีผักเป็นส่วนผสม“เป็นอย่างไรกันบ้างคะวันนี้ข้าวผัดฝีมือคุณแม่ขาอร่อยขึ้นหรือยัง”แก้มใสเดินกลับมาที่โต๊ะทานอาหารอีกครั้งหลังจากที่เดินออกไปหยิบโทรศัพท์
วันเวลาช่างผ่านไปไวราวกับโกหกตอนนี้เจ้าแฝดทั้งสองคนของเธออายุสี่ขวบกว่าแล้ว แต่ความซนความเฟียร์สของทั้งคู่ไม่ได้ต่างจากแก้มใสตอนที่เป็นเด็ก ๆ เลยแม้แต่น้อยและอาจจะมีมากกว่าด้วยซ้ำ ในแต่ละวันมีเรื่องราวมากมายที่ลูกเธอก่อเรื่องขึ้นมาซึ่งนิสัยที่ได้มาไม่ได้มาจากเธอผู้เป็นมารดานะ แต่กลับได้มาจากคุณปู่สายเฟียร์สกับคุณตาสายห้าวต่างหากเล่าสอนหลานอย่างไรให้ถอดนิสัยของตัวเองมาแบบที่เหมือนกันแทบจะทุกกระเบียดนิ้ว สอนเอง ปวดหัวเอง กุมขมับเอง เป็นไงล่ะ แก้มใสไม่รู้จะยินดีที่ลูก ๆ ได้นิสัยของคุณปู่คุณตามาหรือจะนั่งร้องไห้แทนดีหลาน ๆ ซนขึ้นมาเมื่อไรไม่พากันความดันขึ้นก็พากันนั่งกุมขมับชนแก้วด้วยความอ่อนอกอ่อนใจ“เด็ก ๆ คะวันนี้พากันไปโรงเรียนอย่าดื้อกับคุณครูแล้วก็พี่อากิระกับพี่ฮิโรชินะคะเข้าใจไหม”แก้มใสที่อยู่ในชุดนักศึกษาบอกลูก ๆ ทั้งสองคนที่พากันยิ้มแฉ่งพยักหน้ารับหงึกหงักมือน้อย ๆ ก็ตักข้าวต้มรสชาติอร่อยที่บิดาเป็นคนทำให้กินด้วยความเอร็ดอร่อย วันไหนที่ทั้งสองคนดื้อแก้มใสก็จะเป็นคนลงมือทำอาหารรสชาติอร่อยม้ากมากให้ลูก ๆ ทาน แต่ถ้าวันไหนทั้งคู่เป็นเด็กดีอาหารรสชาติถูกปากก็จะมารออยู่ตรงหน้าทำไมต
“แอะ แอะ แอ้ แอ้”เสียงเด็กชายตัวน้อยที่กำลังนอนดิ้นไปดิ้นมาพร้อมกับร้องขึ้นเสียงดังเรียกให้แก้มใสกับวายุที่กำลังหลับอยู่ลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความยากลำบาก เพราะเมื่อคืนกว่าที่คนทั้งคู่จะได้นอนก็ปาไปตีสามกว่า เพราะลูกสาวกับลูกชายตัวน้อยร้องไห้งอแงขึ้นมากลางดึก แก้มใสที่กำลังเคลิ้มหลับถึงกับต้องรีบตื่นขึ้นมาแล้วเอาเด็ก ๆ เข้าเต้าโดยที่มีวายุนั่งอยู่เป็นเพื่อนและกว่าที่ลูก ๆ จะยอมหลับคุณแม่กับคุณพ่อก็แทบร้องไห้ออกมาด้วยความเหน็ดเหนื่อย เพิ่งรู้ว่าการเป็นพ่อเป็นแม่คนมันเหนื่อยมากขนาดนี้ตั้งแต่ที่แก้มใสออกจากโรงพยาบาลวายุก็ขอพ่อตาลาออกจากงานเพราะอยากมาช่วยแก้มใสเลี้ยงลูก แต่คุณพ่อตากลับบอกให้วายุพักงานชั่วคราวแทนพร้อมเมื่อไรก็ค่อยกลับไปทำงาน เพราะโรงพยาบาล N ในอนาคตต่อไปเขาก็คงต้องฝากฝังให้ลูกเขยดูแลต่อ“อื้อ ลูกชายขาขอแม่นอนก่อนได้ไหมคะ แม่ไม่ไหวแล้ว” มือบางของแก้มใสยื่นไปจับมือของลูกน้อยเอาไว้ทั้ง ๆ ที่ยังไม่ลืมตาส่วนวายุที่ลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความง่วงงุนกระพริบตาปริบ ๆ สองสามครั้งก่อนที่จะเอื้อมมือมาอุ้มลูกชายที่นอนน้ำลายไหลยืดดีดเท้าไปมา ยิ่งเมื่อผู้เป็นบิดาอุ้มเด็กชายก็ยิ้มร่าด้วยความด
ห้องคลอด“อดทนหน่อยนะลูกนะเจ็บแป๊บเดียวเดี๋ยวก็หายแล้ว”กฤษฎิ์บอกลูกสาวที่กำลังร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด ข้าง ๆ กันมีวายุที่ยืนบีบมือแก้มใสอย่างให้กำลังใจเมียตัวน้อยที่เจ็บท้องใกล้คลอดด้วยความทรมานถ้าเจ็บแทนได้เขาจะยอมรับความเจ็บนั้นไว้เอง เห็นเมียร้องไห้น้ำตาไหลแล้วเขารู้สึกเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูกทั้งยินดีที่ลูกกำลังจะลืมตาขึ้นมาดูโลกทั้งเจ็บปวดที่เมียต้องทนเจ็บเพื่อให้กำเนิดลูก ๆ“พี่หมอคะแก้มใสเจ็บ ฮึก ฮืออออ” แก้มใสร้องไห้น้ำหูน้ำตาไหลด้วยความเจ็บปวดก่อนที่จะหันมาอ้อนวายุ ด้านคุณตากฤษฎิ์ที่กำลังจะลงมือทำคลอดถึงกับเงยหน้าขึ้นมามองลูกสาวอย่างงอน ๆWhat!! ไอ้เราก็เป็นห่วงแทบตาย แต่ลูกสาวคนสวยกลับอ้อนผัวต่อหน้าต่อตาเขามันน่าน้อยใจนัก“เอ่อ คุณหมอคะ” พยาบาลสาวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เรียกกฤษฎิ์ที่ยังไม่ยอมลงมือทำคลอด ก่อนคุณหมอรุ่นใหญ่จะหันกลับมาแล้วเริ่มลงมือทำคลอดแบบธรรมชาติให้ลูกสาวทันที ในตอนนี้จะผ่าก็ไม่ทันแล้ว เพราะเป็นการคลอดที่ฉุกเฉินฉุกละหุกมาก เนื่องด้วยหัวเด็กโผล่มาแล้วทำให้ต้องเปลี่ยนจากการผ่าคลอดมาเป็นการคลอดแบบธรรมชาติแทนซึ่งเขาเป็นคนทำคลอดไม่น่าจะมีอะไรน่าเป็นห่วงหมอกฤษฎิ์เสียอ
“ง่ำ ง่ำ ง่ำ อร่อยจังเลย”แก้มใสที่ตอนนี้ท้องใหญ่อุ้ยอ้ายใกล้คลอดหยิบขนมลูกชุบที่แม่ขาของเธอเอามาฝากเมื่อวานเข้าปากด้วยความเอร็ดอร่อย เธอจำได้ว่าคุณยายชอบทำขนมลูกชุบให้เธอกินบ่อย ๆ ตอนที่เธอยังเป็นเด็กและมันก็เป็นขนมไทยสุดโปรดของเธอมาจนถึงทุกวันนี้“อร่อยใช่ไหมคะตาหนูยายหนูดิ้นใหญ่เลย อร่อยแบบนี้คุณแม่ต้องกินเยอะ ๆ เสียแล้วสิ”ยิ้มร่าด้วยความชอบใจเมื่อลูกน้อยถีบเข้าที่ท้องเบา ๆ วันนี้พี่หมอของเธอเข้าเวรเช้าคืนนี้เธอไม่ต้องนอนเหงาคนเดียวอีกแล้ว ทุกครั้งที่พี่หมอเข้าเวรดึกเธอมักจะนอนไม่หลับเสมอบางวันถึงกับต้องเอาเสื้อสามีมานอนกอดทีเดียวถึงจะหลับตาลงได้ติ๊งเสียงข้อความที่เด้งเข้ามาในโทรศัพท์ทำให้แก้มใสรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูว่าใครกันที่ส่งข้อความมาหาเธอ แต่พอเปิดเข้าห้องแช็ตก็พบว่าคนที่ส่งมาก็คือพี่ใบบัวอดีตสายสืบของเธอนั่นเองใบบัว: น้องแก้มขาวันนี้พี่ใบบัวเห็นปลิงควายตัวหย่ายใหญ่N'แก้มใส: วันนี้เป็นอะไรมาอีกล่ะคะ...ใบบัว: โรคสำออยอยากอ้อนหมอค่ะN'แก้มใส: โดนตบสักทีเขาจะหายไหมคะแก้มใสจะสงเคราะห์ให้ อิอิแก้มใสยังคงพิมพ์ข้อความหยอกล้อเล่นกับใบบัวอย่างไม่คิดอะไรมาก ตั้งแต่ที่เธอตั้งท้
คฤหาสน์วายุตอนนี้แก้มใสกำลังนั่งกินขนมดูซีรีส์อยู่ด้วยความสนุกสนาน วันนี้พี่หมอของเธอเข้าเวรดึกทำให้เธอที่ติดสามีต้องหาอะไรทำเพื่อคลายเหงาซึ่งการดูซีรีส์ฟิน ๆ คือทางออกที่ดีที่สุดสำหรับแก้มใส“อูยย ลูกจ๋าเบา ๆ ค่ะคุณแม่เจ็บน้า”ในขณะที่กำลังส่งขนมเข้าปากเจ้าแฝดทั้งสองคนของเธอก็ดิ้นไปมาพร้อมกับถีบท้องของเธอเบา ๆ แก้มใสที่กำลังกินขนมอยู่ถึงกับทำขนมหลุดมือ เพราะดูเหมือนเจ้าแฝดจะพร้อมใจกันถีบเสียมากกว่า แต่พอมือบางของเธอลูบท้องที่นูนใหญ่เบา ๆ แรงถีบก็หายไปก่อนที่แก้มใสจะยิ้มออกมาบาง ๆคิดถึงคุณพ่อล่ะสิถีบใหญ่เลย ปกติก่อนนอนพี่หมอมักจะเล่านิทานให้ลูก ๆ ฟังเสมอ ซึ่งเด็ก ๆ ก็จะพากันฟังอย่างสงบเสงี่ยมเรียบร้อยกันมาก แต่พอผู้เป็นแม่อย่างเธอพาดูซีรีส์ยิงกันเลือดสาด เด็ก ๆ กลับประท้วงด้วยการดิ้นอย่างแรง“อร่อยจังเลยรสนี้ วันหลังต้องซื้อมาตุนเยอะ ๆ” หยิบขนมชิ้นสุดท้ายเข้าปากก่อนที่จะเดินเอาถุงขนมไปซ่อนในถังขยะเพื่อไม่ให้วายุเห็น ขืนพี่หมอรู้ว่าเธอกินขนมดูซีรีส์ก่อนนอนงานนี้มีดุแน่นอนก็คนมันชอบกินขนมอะ กินจนตอนนี้แก้มป่องไม่ยุบเลย เป็นคุณแม่ที่สมบูรณ์มากจริง ๆครืด ครืดเสียงโทรศัพท์ที่สั่นเพรา
หลังจากที่งานแต่งผ่านพ้นไปแก้มใสกับวายุก็ย้ายเข้ามาอยู่ที่คฤหาสน์หลังใหญ่ที่พ่อสามีซื้อให้เป็นของขวัญวันแต่งงานให้ทั้งคู่ เมื่อถึงวันที่มหาวิทยาลัยเปิดเทอมแก้มใสกลับไม่ได้ไปเรียนตามที่ตั้งใจเอาไว้ เพราะตอนนี้อายุครรภ์ของแก้มใสเกือบจะห้าเดือนแล้ว ถึงจะเป็นท้องแรกและท้องสาว แต่วายุกลับเป็นห่วงแก้มใสมากแทบจะไม่ให้เธอหยิบจับอะไรนอกจากกินและนอนเท่านั้นซึ่งตอนนี้แก้มใสรู้สึกว่าเธอแทบจะกลิ้งได้อยู่แล้ว รูปร่างที่เคยผอมบางรู้สึกจะกลมดุกดิกแลดูตะมุตะมิไปหมด แต่ถึงอย่างนั้นแก้มใสก็ไม่รู้สึกเหงาเลยสักนิดเพราะในแต่ละวันเธอมีซีรีส์มากมายหลายเรื่องที่คอยอยู่เป็นเพื่อนเธอยามที่พี่หมอวายุไปเข้าเวรแต่วันนี้แก้มใสไม่ดูซีรีส์นะคะทุกคน แก้มใสจะแอบหนีพี่หมอไปอัลตราซาวนด์แหละโรงพยาบาล N“พ่อขาคิดถึงจังเลยค่ะ” เด็กหญิงแก้มใสเปิดประตูห้องทำงานเข้ามาแล้ววิ่งดุกดิกไปหาบิดาที่กำลังนั่งทำงานรอลูกสาวอยู่ซึ่งตอนนี้ว่าที่คุณตาได้ไว้หนวดเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เพราะถ้าหลานเขาเป็นผู้หญิงจะได้ไม่มีใครมันกล้ามาจีบอย่างไรล่ะ“บอกกี่ครั้งแล้วคะลูกสาวว่าให้ค่อย ๆ เดินห้ามวิ่ง หนูท้องอยู่นะลูกไม่ได้ตัวคนเดียวแล้ว”กฤษฎิ์เอ
หลังจากที่เรียวอิจิออกไปจากห้องแล้วแก้มใสก็หันหน้ามาหาวายุทันที มือบางยกขึ้นเช็ดน้ำตาให้สามีขี้แยอย่างอ่อนโยน คุณสามีหมาด ๆ ถึงกับยิ้มออกมาอย่างขวยเขิน เขาเป็นลูกผู้ชายแท้ ๆ แต่กลับร่ำไห้กับบิดาต่อหน้าภรรยาคนสวยมันช่างน่าอายเสียจริง ๆ“คุณพ่อไม่งอแงสิคะ เดี๋ยวลูกออกมาจะขี้แยเหมือนคุณพ่อนะคะ”แก้มใสเช็ดน้ำตาไปด้วยแซววายุไปด้วยจนเมื่อเช็ดน้ำตาให้วายุเรียบร้อยแล้วร่างบางขาวอวบที่ดูมีน้ำมีนวลจากการตั้งครรภ์ก็ลุกขึ้นจากเตียงมาหยุดยืนที่กลางห้อง มือบางค่อย ๆ ถอดชุดแต่งงานออกช้า ๆ จนกระทั่งชุดสวยราคาแพงร่วงลงมากองอยุ่บนพื้น แก้มใสก็หันหน้ากลับมาเผชิญหน้ากับพ่อของลูกทั้งเนื้อทั้งตัวของเธอมีเพียงแพนตี้สีดำสุด Sexy เท่านั้น“เหนียวตัวจะแย่แก้มใสขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ”กระตุกยิ้มมุมปากบอกสามีอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนที่จะมองวายุด้วยสายตายั่วยวนชวนขึ้นเตียงแล้วหันหลังเดินสะบัดก้นเด้ง ๆ เข้าห้องน้ำไปทันที วายุที่เห็นแบบนั้นไม่รอช้ารีบวิ่งตามแก้มใสไปด้วยความรู้สึกตื่นเต้น เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาจะได้รักเมียในฐานะสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายหมับร่างสูงตรงเข้ามากอดร่างสวยอวบอิ่มยั่วยวนของแก้มใสที่ตอนนี้
“โอเคค่ะทุกคน คณะของเจ้าบ่าวผ่านด่านประตูเงินไปได้เรียบร้อยแล้ว ไปต่อกันที่ด่านสุดท้ายเลยนะคะ ด่านนี้มีชื่อว่าคำมั่นสัญญาแห่งรัก พี่อลิสขอให้น้องหมอโชคดีนะคะ”อลิสกล่าวอวยพรวายุพร้อมกับขบวนแห่ของฝ่ายเจ้าบ่าวที่หยุดลงหน้าประตูด่านที่ 3 ซึ่งด่านนี้มีพี่ชายหน้าดุกับน้องชายหน้าหล่อกายกับเก้าทัพเป็นผู้กั้นประตูนั่นเองก่อนที่ทั้งคู่จะหันมามองหน้าของวายุนิ่ง ๆ ซึ่งเจ้าบ่าวก็ส่งยิ้มให้พี่ชายกับน้องชายของว่าที่เมียด้วยความจริงใจ“ด่านนี้หินหน่อยนะ อาจจะต้องแลกหมัด หึ” กายพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบพร้อมกับกระตุกยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัยก่อนที่จะเข้าสู่โหมดจริงจังซึ่งวายุก็เตรียมรับมือเป็นอย่างดี“พี่แก้มเป็นพี่สาวคนเดียวของเก้าพี่แก้มเลี้ยงเก้ามาตั้งแต่เด็กตอนนี้พี่แก้มกำลังจะแต่งงานมีครอบครัวแล้ว พี่วายุสัญญากับเก้าได้ไหมครับว่าจะดูแลพี่สาวของเก้าให้ดีที่สุดจะไม่ทำให้พี่แก้มร้องไห้หรือเสียใจเด็ดขาด”เก้าทัพจ้องหน้าวายุด้วยความจริงจังก่อนที่ว่าที่พี่เขยจะยิ้มกว้างออกมาด้วยความจริงใจแล้วพยักหน้าตอบรับคำพูดของน้องชายว่าที่ภรรยา“พี่สัญญาครับ ว่าจะไม่มีวันทำให้พี่สาวของเก้าเสียใจแน่นอน”วายุมองต