บทที่ 1

“ถ้าคนที่ตายคือฝุ่นคุณป๋า....จะพอใจใช่มั้ยคะ”

“คงใช่ ถ้าเป็นเธอแทน....”

สองปีแล้ว สองปีที่พี่ฝนจากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับคืน สองปีที่ฉันเอาแต่โทษตัวเองว่าฉันคือต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด

สองปีที่คุณป๋าเย็นชากับฉัน ไม่สิ! ฉันไม่เคยอยู่ในสายตาคุณป๋าเลยต่างหาก ในสายตาของคุณป๋าคงมีแค่พี่ฝน ถึงแม้วันนี้พี่ฝนไม่อยู่แล้ว ฉันก็ไม่อาจไปแทนที่ได้ ไม่ว่าจะฐานะอะไรก็ตาม....

———————————

แสงแดดยามเช้าสาดส่องมากระทบกับใบหน้าของฉันที่กำลังนอนหลับอยู่ ฉันค่อย ๆ ปรือตาตื่นขึ้นมาพรางมองไปที่บานหน้าต่างเฉกเช่นทุกวันพร้อมกับถอนหายใจออกมาเบา ๆ

ก๊อก ๆ ก๊อก ๆ เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงของแม่บ้าน

“คุณฝุ่นคะ ตื่นหรือยังคะ รีบ ๆ อาบน้ำแต่งตัวนะคะ เดี๋ยวคุณท่านจะพานโมโหใส่อีก”

ป้าชมจะคอยเป็นห่วงฉันและปลอบใจฉันตลอดในเวลาที่ถูกคุณป๋าดุ

วันนี้เป็นวันครบรอบสองปีที่พี่ฝนจากไป ฉันกับคุณป๋าต้องไปทำบุญที่วัดเหมือนทุกปีในวันครบรอบ พี่ฝนคือพี่สาวฝาแฝดของฉันเอง เราสองคนเหมือนกันมาก เหมือนกันทุกอย่างแม้กระทั่งนิสัยยังคล้าย ๆ กัน

จริง ๆ ฉันไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของคุณป๋าหรอกนะ แต่พ่อกับแม่ที่แท้จริงของฉันประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตในตอนที่ฉันอายุได้สิบสองปี ฉันกับพี่ฝนก็นั่งในรถไปด้วย แต่เราทั้งคู่ไม่ได้เป็นอะไรมาก เพราะพ่อกับแม่เอาตัวมาบังเราสองคนเอาไว้ ภาพนั้นยังคงติดตา ฉันยังคงคิดถึงพ่อกับแม่อยู่ตลอด หลังจากเหตุการณ์ในครั้งนั้นคุณป๋าก็เป็นคนรับฉันกับพี่ฝนมาดูแล เพราะเราไม่มีญาติที่ไหน

“คุณภาคินครับ เรื่องประชุม....”

“วันนี้ฉันไม่ว่างให้ไอ้เพทายไปประชุมแทนแล้วกัน” อาเพทายคือน้องชายแท้ ๆ ของคุณป๋า

“อะ เอ่อ ครับ ๆ”

คุณป๋าตวัดสายตามองมาทางฉันที่เผลอเหม่อมองคุณป๋าอยู่อย่างไม่ได้ตั้งใจ เมื่อเผลอไปสบตากับคุณป๋าเข้า ฉันก็รีบก้มหน้าลงทันที่พร้อมกับใจที่เต้นรัวเพราะว่ากลัวจะเจอดุ

“ชักช้า !” คุณป๋ามองฉันด้วยสายตาตำหนิ

“ขะ ขอโทษค่ะ”

ฉันก้มหน้าลงเล็กน้อยอย่างรู้สึกผิด คุณป๋าเดินนำไปที่รถโดยไม่คิดที่จะรอ ฉันจึงต้องกึ่งวิ่งกึ่งเดินเพื่อไปถึงรถให้ทันคุณป๋า

คุณป๋าเป็นผู้ชายวัยสามสิบกลาง ๆ ที่ยังดูวัยรุ่นอยู่ และดูดีมากๆ แถมยังเป็นนักธุรกิจที่กำลังมาแรงในตอนนี้ ทำให้มีผู้หญิงเข้ามาหาไม่ขาดสาย แถมคุณป๋ายังมีนิสัยเจ้าชู้เป็นที่หนึ่งอีกด้วย

หลังจากทำบุญให้พี่ฝนเสร็จแล้วฉันนั่งรถกลับมาบ้านพร้อมกับคุณป๋า

“เรื่องที่ฝุ่นขอคุณป๋าไปเรียนต่อที่กรุงเทพ...”

“อยากไปก็ไป ฉันไม่ห้าม” มันเหมือนเป็นคำตอบที่ตอบเพื่อปัดรำคาญไปก็เท่านั้น หรือความจริงคุณป๋าก็ไม่อยากให้ฉันอยู่ที่บ้านสวนด้วยอยู่แล้ว

“ขะ ขอบคุณนะคะ ^_^” ถึงคุณป๋าจะทำหน้าบึ้งใส่ฉันตลอดเวลา แต่ฉันก็พยายามจะปั้นหน้ายิ้มให้คุณป๋าเห็นว่าฉันโอเค ถึงแม้จะไม่เคยถูกคุณป๋าสนใจเลยก็ตาม

ฉันอาศัยอยู่ที่บ้านสวนกับคุณป๋ามาตั้งแต่เด็ก บ้านสวนคือบ้านที่อยู่ท่วมกลางไร่องุ่นพื้นที่หลายพันไร่ ฉันได้เรียนโรงเรียนหญิงล้วนในเมือง เป็นโรงเรียนประจำ เสาร์อาทิตย์จะได้กลับมาที่บ้านสวนครั้งหนึ่ง ส่วนคุณป๋างานยุ่งบินไปต่างประเทศบ่อย

ช่วงหกโมงเย็น ฉันมานั่งเล่นที่ริมสระ หลังบ้านจะมีสระว่ายน้ำอยู่ ซึ่งปกติฉันจะไม่ชอบมานั่งแบบนี้ เพราะเป็นคนที่กลัวน้ำ แต่ไม่ใช่ว่าไม่กล้าอาบน้ำนะ เรื่องมันมีอยู่ว่าตอนเด็ก ๆ ฉันเกือบจะจมน้ำ พูดง่าย ๆ ก็คือเกือบตายเพราะน้ำ มันเลยทำให้เข็ดและไม่กล้าจะอยู่ใกล้ครองน้ำ สระว่ายน้ำ ทะเล มาตั้งแต่นั้นจนโต

แต่ที่วันนี้ฉันใจกล้ามานั่งห้อยขาอยู่ริมสระว่ายน้ำแบบนี้ ก็เพราะมันเป็นวันครบรอบสองปีที่พี่สาวสุดที่รักของฉันจากไป ภาพเหตุการณ์ในวันนั้นค่อย ๆ หวนกลับคืนมาในหัวของฉัน

ภาพที่พี่ฝนกำลังร้องขอความช่วยเหลืออยู่กลางทะเล โดยมีฉันที่กำลังยืนมองอยู่ ขามันแข็งทื่อ ไม่กล้าแม้แต่จะขยับ เพราะก้าวเท้าไปน้ำมันก็ลึกลงไปเรื่อย ๆ จำได้ว่าตอนนั้นฉันยื่นสั่นไปทั้งตัวพร้อมกับร้องไห้ มันเป็นความขี้ขลาดของฉันเอง ความรู้สึกผิดมันยิ่งตอกย้ำ คุณป๋ามาเห็นเหตุการณ์จึงรีบว่ายน้ำไปช่วยพี่ฝน แต่ทุกอย่างมันก็สายเกินไปแล้ว

ไม่รู้ว่าฉันคิดอะไรอยู่เหมือนกัน ฉันค่อย ๆ หย่อนตัวลงไปในน้ำ แล้วเดินไปกลางสระด้วยใจที่เต้นรัว ตรงกลางสระว่ายน้ำจะเป็นจุดที่ลึกที่สุด ฉันเป็นผู้หญิงตัวเล็กที่สูงเพียง160เซ็นติเมตร เท่านั้น ทำให้พอมาถึงกลางสระ ร่างของฉันเลยจมดิ่งและค่อย ๆ จมลงไปที่ก้นสระ

ภาพสุดท้ายที่จำได้คือเมื่อสติกลับมาแล้ว ฉันพยายามตะเกียกตะกายถีบตัวเองให้ขึ้นไปเหนือน้ำ แต่ก็ไม่เป็นผล เพราะฉันว่ายน้ำไม่เป็น สุดท้ายฉันก็ค่อย ๆ หมดแรงไปในที่สุด

“พี่ฝน ฝุ่นจะได้ไปอยู่กับพี่แล้วนะ”

ความรู้สึกตอนนี้มันทรมานเหลือเกิน หายใจไม่ออก ร่างกายเริ่มไม่ไหวแล้ว จากนั้นทุกอย่างก็ค่อย ๆ ดับวูบไป

จู่ ๆ หูก็ได้ยินเสียงคนร้องไห้ จำได้แม่นว่าเสียงนี้คือเสียงของป้าชมกำลังร้องไห้เรียกชื่อฉันอยู่ และรู้สึกเหมือนมีมือตบมาที่หน้าเบา ๆ ก่อนจะรู้สึกเหมือนมีริมฝีปากของใครบางคนแตะลงมาบนริมฝีปากของฉัน

ฉันค่อย ๆ ลืมตาขึ้น สายตามันพร่ามัวมองเห็นอะไรไม่ค่อยชัด เห็นภาพตรงหน้าเป็นภาพลาง ๆ ก่อนที่ริมฝีปากของฉันจะถูกริมฝีปากหนาปิดอีกครั้ง

คุณป๋า...

เมื่อสายตาปรับโฟกัสกับภาพตรงหน้าได้แล้วฉันก็เห็นคุณป๋า ที่ตอนนี้เนื้อตัวเปียกชุ่มไปด้วยน้ำ เส้นผมสีดำขลับมีน้ำหยดลงมากระทบใบหน้าของฉัน สีหน้าของคุณป๋าดูเป็นกังวล แต่เมื่อเห็นฉันลืมตาขึ้นคุณป๋ากลับมีสีหน้าหงุดหงิดทันที

“ทีหลังอย่าทำอะไรโง่ ๆ อีก”