บทที่ 7

ฉันทำหน้างอเมื่อได้ยินคุณป๋าบอกว่าฉันดื้อ ดื้อตรงไหนกัน ไม่เคยเลยสักครั้ง ฉันเชื่อฟังคุณป๋าอยู่ตลอด

“เถียงในใจ ?”คุณป๋าพูดขึ้น เหมือนรู้ว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่ อ่านใจออกงั้นหรอ

“ฝุ่น ปะ เปล่านะคะ” ฉันรีบส่ายหน้ารัวๆ ปฏิเสธ

“หน้าเธอมันฟ้อง” คุณป๋าตักข้าวมาป้อนฉันอีกคำ

“ไม่กินแล้วค่ะ” ฉันมองหน้าคุณป๋าด้วยความรู้สึกหลากหลายในใจก่อนจะกลั้นใจถาม “ถะ ถ้าฝุ่นไปเรียนต่อที่กรุงเทพ คุณป๋าคงจะดีใจใช่มั้ยคะที่ฝุ่นไม่อยู่ให้รำคาญ”

ที่ถามไปแบบนั้นก็เพราะว่าอีกไม่กี่วันทางมหาวิทยาลัยก็จะเปิดเทอมแล้ว ฉันจะไม่ได้อยู่ที่บ้านสวนกับคุณป๋าแล้วนะ สำหรับฉันก็ใจหายเหมือนกัน ถึงมันก็แค่ไปเรียนต่อ แต่ฉันก็ไม่เคยออกไปไหนไกล ๆ ตัวคนเดียวแบบนี้

“พูดบ้าอะไรออกมา” คุณป๋าถามเสียงดุ

“ฝุ่นก็แค่อยากรู้” ฉันก้มหน้าตอบ

“ถ้ายอมกินข้าว เดี๋ยวพรุ่งนี้จะพาไปกินพายช็อคโกแล็ต”

“พะ พูดจริงๆ ใช่มั้ยคะ”

ฉันหันขวับไปมองคุณป๋าอย่างตกใจปนดีใจ จู่ๆ ทำไมถึงคิดจะพาฉันไปกินของโปรดกันล่ะ ทั้งที่ที่ผ่านมาคุณป๋าก็ไม่เคยพาไปเลยสักครั้ง เพียงเพราะอยากให้ฉันกินข้าวงั้นหรอ แบบนี้เขาเรียกว่าเป็นห่วงหรือเปล่านะ...

“อื้ม”

“งั้นฝุ่นจะกินข้าวให้หมดเลย ^_^” ฉันฉีกยิ้มกว้าง พอเห็นคุณป๋าใจดีแบบนี้ฉันก็พรางลืมเรื่องที่ทำให้รู้สึกไม่ดีไป เพราะฉันไม่เคยเห็นคุณป๋าตามใจขนาดนี้มาก่อนจริง ๆ

คุณป๋ามองฉันไม่ละสายตาก่อนจะยกมือหนาขึ้นมาลูบพวงแก้มลองฉันอย่างแผ่วเบา

“คะ คุณป๋า...”

เสียงของฉันมันทำให้คุณป๋าสะดุ้งเล็กน้อยแล้วรีบชักมือกลับก่อนจะวางถาดอาหารลงแล้วลุกขึ้นพรวด

“เป็นอะไรหรือเปล่าคะ” ฉันถามออกไปอย่างเป็นห่วงเพราะสีหน้าของคุณป๋ามันดูแปลกไปอย่างเห็นได้ชัด

“ปะ เปล่า” พูดจบคุณป๋าก็รีบเดินออกไปจากห้องของฉันในทันที

ฉันได้แต่มองตามแผ่นหลังของคุณป๋าไปแบบงง ๆ ไม่เข้าใจว่าคุณป๋าเป็นอะไร แต่ก็รู้สึกดีไม่น้อยที่คุณป๋าเอาใจใส่ฉันบ้าง

วันต่อมา....ฉันตื่นเช้า รู้สึกว่าวันนี้มันสดใสมากกว่าทุกวัน เมื่อตื่นแล้วก็รีบลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว เพราะวันนี้คุณป๋าจะพาฉันไปกินของโปรด ^_^

“เอ๊ ทำไมวันนี้คุณหนูฝุ่นของป้าถึงดูอารมณ์ดีจังคะ” ป้าชมถามฉัน

“ป้าชมคะ คุณป๋ายังไม่ลงมาจากห้องหรอคะ ^_^”

“คุณท่านออกไปบริษัทตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ” พอได้ยินป้าชมยอกแบบนั้นรอยยิ้มบนใบหน้าของฉันมันก็หายไปทันที

คิดในอีกมุม คุณป๋าอาจจะมีธุระด่วนถึงได้รีบออกไปบริษัทแต่เช้าแบบนั้น บริษัทอยู่ในตัวเมือง เดี๋ยวฉันให้คนขับรถไปส่งก็ได้ แต่ตอนนี้ต้องโทรไปหาคุณป๋าก่อน

ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกไปหาคุณป๋า ไม่นานคุณป๋าก็รับสาย

( มีอะไรโทรมาแต่เช้า )

( คุณป๋าจะให้ฝุ่นไปหาที่บริษัทมั้ยคะ หรือจะมารับฝุ่นที่บ้าน )

( จะมาที่บริษัททำไม )

( กะ ก็คุณป๋าบอกจะพาฝุ่นไป....)

( วันนี้ฉันไม่ว่าง เดี๋ยวฉันโอนเงินให้แล้วเธอไปกับเพื่อนแล้วกัน )

( อะ อ้อ ไม่ว่างหรอคะ...)

( เสร็จแล้วก็มาหาฉันที่บริษัท ห้ามให้ใครไปส่งที่บ้านเด็ดขาด )

หลังจากวางสายฉันก็ทำได้แค่ถอนหายใจออกมาเบา ๆ คุณป๋าไม่เข้าใจหรอก สิ่งที่ฉันต้องการไม่ใช่การไม่กินของโปรด มันก็เป็นแค่ส่วนหนึ่ง แต่เมื่อวานที่คุณป๋าบอกว่าจะพาฉันไป ฉันดีใจมากเลยนะ เฮ้อ...

ณ ร้านคาเฟ่ขนมไม่ไกลจากบริษัทของคุณป๋าเท่าไหร่ ฉันกำลังนั่งเลือกเมนูขนมกับมายเพื่อนเลิฟสองคน

“ฝุ่น แกเหม่ออะไรของแก พนักงานรอออเดอร์อยู่นะ” มายเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของฉันท้วงขึ้น ทำให้ฉันหลุดออกมาจากภวังค์ความคิดฟุ้งซ่านของตัวเอง

“อ่ะ ขอโทษค่ะ” ฉันเอ่ยขอโทษพนักงานหนุ่มอย่างรู้สึกผิดที่ให้เขารอนาน

“ไม่เป็นไรครับ ^_^” พนักงานหนุ่มตอบและยิ้มอย่างสุภาพ ดูจากหน้าตาท่าทางว่าเขาจะเป็นรุ่นพี่ของฉัน

“ยัยฝุ่น นั่น!! คุณป๋าของแกนี่นา เดินไปไหนกับผู้หญิงน่ะ” มายชี้ให้ฉันมองผ่านกระจกไปด้านนอกร้าน

เห็นคุณป๋ากำลังเดินไปไหนก็ไม่รู้กับพี่กี้เลขาส่วนตัวของคุณป๋า พี่กี้ทำงานกับคุณป๋ามาได้สักพักแล้วแหละ

“ก็คงจะออกไปพบลูกค้ากันละมั้ง”

“ใช่หรอฝุ่น แต่ผู้หญิงคนนั้นกอดแขนป๋าแกด้วยนะ”

“พายมาเสริฟแล้ว รีบกินกันเถอะ” ฉันพูดตัดบท ทั้งที่ความจริงตัวเองนังคงมองคุณป๋ากับพี่กี้อยู่

บอกตามตรงว่าตอนนี้ในใจมันรู้สึกหวงคุณป๋าเอามาก ๆ แต่ฉันก็ทำอะไรไม่ได้