“อื้ม ถ้าเธอต้องการแบบนั้นฉันก็จะไม่ห้าม ถ้าไม่เจอหน้าฉันแล้วมันทำให้เธอลืมสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้” จู่ๆ ฉันก็รู้สึกเย็นวูบที่หน้าท้อง เพราะคุณป๋าสอดแขนเข้ามาใต้ผ้าห่มและโอบเอวฉันเอาไว้ ไอร้อนจากลมหายใจของคุณป๋ามันเป่าลดอยู่ตรงต้นคอของฉัน ฉันค่อยๆ ขยับหนีโดยไม่พูดอะไร แต่กลับถูกคุณป๋ากระตุกแขนแล้วฉ
“มะ ไม่ต้อง หะ ห้ามโทรไปบอกนะ” ฉันรีบคว้ามือมายเอาไว้ก่อนที่มายจะโทรออกไปหาคุณป๋า มายมองฉันเหมือนรู้สึกแปลกใจอะไรบางอย่างอยู่ “ฉันก็แค่จะโทรไปบอก เห็นว่าแกไม่สบาย ทำไมแกถึงตกใจแบบนี้ล่ะ” มายถาม “เปล่า ฉะ ฉันแค่ไม่อยากให้คุณป๋าเป็นห่วงน่ะ” “ถ้างั้นแกก็ต้องไปห้องพยาบาลนะ” “อะ อื้อก็ได้” สุ
2 ปีผ่านไป.... เวลามักจะผ่านไปไวเสมอ ตอนนี้ฉันเรียนอยู่ปี3 แล้วนะ อีกแค่ปีเดียวก็จะจบแล้ว ถ้าเรียนจบฉันก็ต้องกลับไปช่วยงานคุณป๋า ตอบแทนพระคุณที่คุณป๋าเลี้ยงดูฉันมาตั้งแต่เด็ก เรื่องในตอนนั้นฉันพยายามจะไม่คิดถึงอีกแล้ว เวลาผ่านไปฉันเรียนรู้ที่จะปล่อยวาง แต่บอกตามตรงว่าฉันก็ยังไม่กล้าสู้หน้าของค
เมื่อได้เจอกันอีกครั้งเหตุการณ์ในครั้งนั้นมันก็ย้อนกลับเข้ามาในหัว ฉันไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้ ในตอนนี้มันเลยรู้สึกทำตัวไม่ถูกเริ่มสั่นไปทั้งตัว “คุณท่านคะ คุณหนูฝุ่นมาเยี่ยมป้าแล้ว” ป้าชมพูดพร้อมกับรอยยิ้ม “ครับ ผมเห็นแล้ว” คุณป๋าตอบเสียงเรียบก่อนจะเดินมาหยุดตรงเตียงของป้าชมตรงข้ามกับฉัน ค
คุณป๋าค่อยๆ ถอดจูบออกแล้วมองหน้าฉันที่จู่ๆ ก็นิ่งไป “ไม่เจอฉันมันดีกว่า หึ!!” คุณป๋าทวนคำพูดก่อนหน้านี้ที่ฉันพูดออกไป แล้วหัวเราะออกมาเบาๆ ในลำคอ มือหนาบีบข้อมือฉันเอาไว้แน่นกว่าเดิม “ฝ...ฝุ่นเจ็บค่ะ” ฉันนิ่วหน้าหลายต่อหลายครั้งเพราะความเจ็บ จนในที่สุดก็ต้องพูดออกมาจนได้ “ใกล้ถึงวันครบรอบที่ฝนเ
ฉันดิ้นไปมาอยู่บนตักของคุณป๋าอยู่อย่างนั้น แต่ก็ไม่มีท่าทีว่าจะหลุดพ้น “ฝุ่นบอกให้ปล่อยไงคะ คุณป๋า อุ๊ป...” เป็นครั้งที่สามในวันนี้ที่ฉันถูกคุณป๋าจูบโดยไม่ทันตั้งตัว คุณป๋าพยายามสอดลิ้นเข้ามาในช่องปากของฉัน แต่ฉันไม่ยอมเปิดปากให้ “อื้อ ~” ฉันร้องประท้วงออกมาเบาๆ ในลำคอ จากนั้นคุณป๋าก็ค่อยๆ ถอน
“เธอเลิกเอาบุญคุณของฉันมาพูดสักที !” ฉันเบือนหน้าหนีคุณป๋าไปอีกทางแล้วพูด “ออกไปจากห้องฝุ่นได้แล้ว ฝุ่นอยากพักผ่อน” “ฉันไม่ได้มีหน้าที่ทำตามที่เธอสั่ง !!” คุณป๋าตอบกลับเสียงแข็ง จากนั้นก็รวบมือทั้งสองข้างของฉันขึ้นไปขึงตรึงเอาไว้เหนือหัว “คุณป๋า !!” เมื่อเห็นท่าไม่ค่อยดีฉันจึงเริ่มดิ้น แต่ทว่า
“ฝุ่นใส่ชุดนี้ได้พอดีเลยว่ะ ตอนนั้นฝนใส่ยังดูชุดหลวมๆ ยาวๆ ไปหน่อย” อาเพทายพูด ฉันถึงกับต้องฉุดคิดทบทวนในคำพูดของอาเพทาย ชุดที่ฉันใส่อยู่พี่ฝนเคยใส่มันแล้วอย่างงั้นหรอ ฉันเงยหน้าขึ้นมองคุณป๋า แต่คุณป๋ากลับหลบสายตาของฉัน “พี่ฝนเคยใส่ชุดนี้ด้วยหรอคะ ?” ฉันเปลี่ยนเป้าหมายไปถามอาเพทายแทน และอาทายก็พ
คุณป๋ายืนกอดอกทำหน้ายักษ์ไม่รับมุกที่ฉันส่งไปให้ ใจคอจะตีฉันด้วยไม้เรียวนี่จริงๆ หรือไง “เลือกได้หรือยัง” คุณป๋าถามเสียงเข้ม สมองของฉันคิดอะไรไม่ได้นอกจากเรื่องอย่างว่า ฉันค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียงเดินมาหยุดตรงหน้าของคุณป๋า “เลือกได้แล้วค่ะ” “เลือกอันไหนก็หยิบขึ้นมา” ฉันวางมือลงบนแผงอกแกร่ง แล้วค
ผมค่อยๆ หันมองทางเมียตัวดีของตัวเองที่ในตอนนี้แทบจะยืนไม่อยู่ “ออกไปให้หมด” สิ้นสุดคำสั่งของผม พวกลูกน้องก็รีบพากันออกไปในทันที เหลือเพียงไอ้กล้าที่เป็นลูกน้องคนสนิท “นายอย่าดุคุณหนูเลยนะครับ คุณหนูคงอยากจะออกไปดื่มกับเพื่อนบ้าง” “มึงเลิกให้ท้ายเมียกูสักที” ผมขบกรามแน่นระงับอารมณ์โกรธของตัวเอง
3 ปีผ่านไปไวเหมือนโกหก ฉันแต่งงานกับคุณป๋าแล้ว แต่งแบบงงๆ ในตอนนั้นที่คุณป๋าคุกเข่าขอฉันแต่งงาน หลังจากนั้นสองอาทิตย์เราทั้งคู่ก็จูงมือกันเข้าหอ จดทะเบียนสมรสเป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย ที่ผ่านมสฉันไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าคุณป๋าดูแลฉันดีมาก และซื่อสัตย์กับฉันอย่างที่เคยสัญญาเอาไว้ว่าจะไม่ทำให้ฉ
“อาเหนือสวัสดีค่ะ ^_^” ฉันกับเพื่อนยกมือไหวอาเหนือ “มึงน่าอิจฉาจริงๆ ว่ะไอ้หิรัญที่มีเมียสวยขนาดนี้” อาเหนือรับไว้แล้วหันหน้าพูดกับคุณป๋า “แล้วผู้หญิงของมึงล่ะ ทำไมไม่พามางานด้วย ?” “ก็แค่ของเล่น กูจะพามาออกงานทำไม” อาเหนือตอบแบบไม่ใส่ใจ นี่ถ้าฉันเป็นผู้หญิงคนนั้นคงจะเสียความรู้สึกมากที่ถูกจำกัดแ
ในตอนนี้ฉันกำลังนั่งทำแผลให้กับคุณป๋าอยู่ คิดแล้วก็ขำ ใครจะไปคิดว่าคุณป๋าจะมีมุมที่อ่อนแอแบบนี้ ความรักมักทำให้คนอ่อนแอเสมอ “ห้ามโดนน้ำนะคะเดี๋ยวแผลจะอักเสบ” “เป็นหมอหรือไง” คุณป๋าทำหน้ามุ่ยใส่ฉัน “เป็นเมียคุณหิรัญค่ะ ^_^” พอฉันพูดแบบนั้นคุณป๋าก็หน้าแดงขึ้นมาเฉียบพลัน ก่อนที่จะคว้ามือมาดึงตั
ถึงจะคิดว่าคุณป๋าไม่ได้อยู่หน้าประตูแล้วแต่ฉันก็ยังโวยวาย เอาแต่ทุบประตูห้องอยู่แบบนั้นเผื่อคุณป๋าจะเห็นใจกลับมาเปิดให้ “อื้อ หนูทุบประตูจนมือแดงหมดแล้วนะคะ” ฉันแสร้งทำเป็นพูด ถ้าคุณป๋าแอบฟังอยู่คงจะเห็นใจ นี่ฉันเป็นเมียเชียวนะ จะใจดำขนาดนั้นหรือไง แต่!!! ไร้สัญญาณใดๆ จากด้านนอก เงียบกริบไม่ได้ย
“ไม่ต้อง!” คุณป๋าห้ามไว้ ทำให้ลูกน้องถึงกับหยุดชะงัก “ถ้ามันอยากจะแดกก็ให้มันไปหาแดกเอง” อื้อหือ! ดูคำพูดของคุณป๋าสิ ตีปากสักทีจะได้มั้ยเนี่ย ทำไมปากร้ายแบบนี้กัน “มาค่ะเดี๋ยวเมเบลชงให้ก็ได้” ฉันยื่นมือจะไปรับแก้วเหล้ามาจากมือของพี่ดิน แต่ พรึบ!! คุณป๋าปัดมือของฉันออก คุณป๋ากระซิบบอก “มาเสนอตัวใ
น้ำเสียงอำมหิตของคุณป๋าทำให้ขนทั้งตัวของฉันมันลุกซู่ คืนนี้คงจะเจอศึกหนักอีกแล้วสินะ ไหนๆ ก็จะเจอศึกหนักแล้วขอแกล้งหน่อยแล้วกัน อยากเห็นจังว่าเวลาคนแก่หึงมากๆ จะเป็นยังไง ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นหรอกเพราะปกติคุณป๋าก็ขี้หึง แต่ครั้งนี้อยากทำให้หึงสุดๆ ไปเลย แล้วก็ไปจบที่เตียง คืนนี้ฉันคงต้องร้องขอชีวิตก
“ว่าแล้วต้องทะเลาะกัน” เอวาพูดขึ้น “คนแก่ก็แบบนี้แหละ” ฉันพูดเสียงดัง ตั้งใจให้คุณป๋าได้ยิน “ใครแก่ ?” เสียงคุณป๋าถามกลับแล้วมองหน้าฉันอย่างหาเรื่อง “ไม่รู้สิคะ หนูแค่พูดลอยๆ ใครอยากรับก็รับไป” “เมเบลพอได้แล้วเดี๋ยวงานก็กร่อยหรอก” เอวารีบเตือนให้ฉันหยุดพูดหาเรื่อง “ชิ!!” “แล้วนี่ที่พี่ดินจะ