สามีใหม่

“คุณหนูเจ้าขา คุณชายตู้ชวนซา อยากดื่มนมแล้วเจ้าค่ะ”

ป้าเหยาพาร่างจ่ำม่ำเข้าในบ้านเสิ่นที่ตอนนี้ยังไม่เรียบร้อยเพราะเพิ่งจะขนของเข้ามา

เปาหลิวเปิดเสื้อขึ้นให้นมทารกน้อยที่เพิ่งจะอยู่ในวัยสี่เดือนอ้วนจ่ำม่ำน่าเอ็นดู ส่งเสียงอ้อแอ้ ตากลมจ้องมองใบหน้าของเปาหลิวเปาหลิวก้มลงจุมพิตที่แก้มเบาๆ ร่างอ้วนดื่มนมอย่างหิวกระหาย

“ลูกแม่” 

ดวงตากลมนั้นไม่อาจปฏิเสธว่าเปาหลิวหลงรักเขาตั้งแต่แรกพบ น้ำตาไหลรินเมื่อเห็นหน้าเขาในครั้งแรก ท่านตู้ร้อนรนอยู่ด้านนอก พอเห็นว่าคลอดออกมาเป็นทารกเพศชายท่านตู้ถึงกับจัดงานเลี้ยงเปิดตัวตู้ชวนซา เคยคิดว่าจะเกลียดเขาแต่เปาหลิวเมื่อเห็นดวงหน้าอ้วนป้อมก็อดที่จะหลงรักเสียไม่ได้ ใบหน้าอ้วนคิ้วดกหนาละม้ายฟ่านหงเหวินอย่างปฏิเสธไม่ได้

เปาหลิวหวนคิดถึงอดีตที่มีทั้งสุขทุกข์ปะปนยิ้มให้กับความสุขแต่ความทุกข์ก็ไม่ลืมว่าเคยเกิดขึ้น

ก่อนจะส่งร่างอ้วนให้กับ ป้าเหยา

“คุณหนูเจ้าขาท่านตู้จะแวะมาทานข้าวที่นี่วันพรุ่งนี้คุณหนูจะต้องให้เตรียมอะไรบ้าง”

ป้าเหยาเอ่ยปาก

“ท่านตู้ไม่ได้มากเรื่อง แค่แวะมาเล่นกับชวนซา คงคิดถึงเจ้าตัวอ้วนไม่น้อย ข้ามาอยู่ที่นี่สองวันแล้ว”

“ท่านตู้ตามใจคุณหนูยิ่งนัก ป้าเหยาได้ยินว่าอีกสองวันคุณชายตู้อี้ซาจะกลับมาจากต่างแคว้น คุณหนูคงไม่บอกนะว่าตั้งใจหลบหน้าเขา”

“อือ ข้าได้ยินว่าเขาไม่เห็นด้วยกับการที่ท่านตู้แต่งฮูหยินที่สี่ อายุคราวลูกเช่นข้า แต่ก็ไม่ได้ตั้งใจหลบหน้าอะไรเขา ท่านตู้ดีกับข้าไม่น้อย เรื่องไหนปล่อยวางได้จึงปล่อยวาง ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ก็ดีแค่ไหนแล้ว ฮูหยินทั้งสามก็ไม่เคยระรานด้วยท่านตู้ ปกป้องข้า จนออกนอกหน้า”

“ท่านตู้มอบกิจการบางส่วนให้คุณหนูเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ แม้จะออกมาอยู่แบบนี้ก็ไม่ลำบากท่านตู้เองก็แวะเวียนได้ไม่ยาก เพราะบ้านตู้กับบ้านเสิ่นไม่ไกลกันนัก”เปาหลิวยิ้ม อยากกราบหัวใจท่านตู้ที่ไม่เคยรังเกียจเปาหลิว รับมาไว้ในตำแหน่งฮูหยินสี่แล้วยังดูแลอย่างดี ให้สิทธิ์เท่าเทียมกับฮูหยินทั้งสาม ปกป้องคุ้มครองจนมีชีวิตสะดวกสบายดังเช่นทุกวันนี้

“ข้าก็แค่ อยากมาอยู่บ้านเสิ่นไม่ได้คิดอะไร ท่านตู้เองก็ตามใจ อีกไม่กี่วันก็จะถึงแซยิดของท่านตู้ คุณชายอี้ซาจึงรีบกลับเพื่ออวยพรวันเกิด ข้าเองก็คงต้องหาของขวัญแทนคำขอบคุณที่ท่านตู้ดีกับข้ามาตลอด”

 ป้าเหยายิ้ม ตลอดหนึ่งปีมานี้ เปาหลิวแทบจะไม่มีรอยยิ้มครั้งแรกที่เปาเหยาเห็นรอยยิ้มของเปาหลิวก็คือตอนที่คลอดชวนซาตั้งแต่วันที่โซเซกลับมาตอนเช้ามืดวันนั้นใบหน้าก็ไม่เคยมีรอยยิ้ม แล้วยังยินดีรับขอเสนอของท่านตู้แต่ย้ายออกจากบ้านเสิ่นโดยไม่กล่าวคำใดมาอาศัยบ้านตู้จนกระทั่งสองวันนี้ที่ย้ายออกมาอยู่บ้านเสิ่นตามเดิม ป้าเหยาเคยสงสัยว่าคุณหนูหนีอะไรและหนีใครสักคนเป็นแน่

ชวนซาอ้วนหลับไปแล้ว เปาหลิวเก็บของเข้าที่เข้าทาง คิดถึงมารดาที่เคยสั่งสอนเรื่องการครองเรือน หญิงงามที่ดีจะต้องภักดีต่อสามีชั่วนิรันดร์ เปาหลิวจึงเลือกที่จะแต่งเข้าบ้านตู้ แต่คนชั่วนั่นกลับกล้ามาหักหาญน้ำใจในบ้านสามี มือบางจิกเล็บลงบนฝ่ามือจนรู้สึกเจ็บ

บ้านฟ่าน

“ท่านแม่”

ซีหยินย่อกายลงตรงหน้า มารดาของฟ่านหงเหวิน ฮูหยินฟ่านหงเยว่

“สะใภ้เจ้าไม่ต้องมากพิธี หลายวันมานี้ข้าเห็นว่า คุณชายหน้าดำคร่ำเครียด เจ้ากับเขาทะเลาะกันหรือไร”ซีหยินยิ้มเศร้าๆ

“ท่านแม่ ข้ามิบังอาจจะทะเลาะกับคุณชาย”หงเยว่ถอนหายใจยาว

“ข้าหวังจะได้อุ้มหลานดีใจที่เขาพาเจ้าเข้าบ้าน แต่จนแล้วจนรอดนับวัน หงเหวินยิ่งทำตัวแปลกไปในใจคิดอะไรอยู่ เจ้าไม่รู้ใจหงเหวินบ้างหรือไร”

ซีหยินส่ายหน้า จะรู้ได้อย่างไรในเมื่อที่ผ่านมาซีหยินแค่เพียงปรนนิบัติบนแท่นนอนก็เท่านั้น รสสวาทจืดชืดลงทุกวันนับวันยิ่งห่างเหิน ที่เหลือฟ่านหงเหวินไปไหนไป ทำอะไรไม่อาจรู้ได้

“ข้าคงต้องคุยกับเขาเสียที หงเหวินทำตัวแปลกไป”ซีหยินแค่ยิ้ม ไม่ได้ต่อคำ

“เจ้าค่ะท่านแม่”

“สะใภ้เจ้าก็ไม่ต้องคิดมาก อย่างไรเสียข้าก็ยังถือว่าเจ้าเป็นสะใภ้”

“ท่านแม่ นางไม่ใช่สะใภ้ นางแค่เพียงหญิงในหอนางโลม ท่านแม่เองก็รู้ลูกไม่เคยให้นางเข้ามาในฐานะสะใภ้ นางเองก็รู้ดีแก่ใจฉวยโอกาสนี้มาอยู่บ้านฟ่าน และลูกที่ไม่กล้าไล่นาง ท่านแม่เองก็ถือหางนาง”ซีหยินก้มหน้า

“หงเหวินใจคอเจ้าทำด้วยอะไรนางน่าสงสารเพียงนี้”หงเหวินยิ้มหยัน