เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 885
บทที่เกี่ยวข้อง
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 886
เมื่อเห็นว่าเขามีเวลาส่งข้อความมาให้เธอ เสิ่นหยินอู้ก็โทรหาเขาทันที"ผู้ช่วยหลี่" หลี่มู่ถิงไม่คาดคิดว่าเธอจะยังรออยู่จนถึงตอนนี้ เมื่อคิดถึงเวลาทางนั้นที่เธออยู่ มันก็ดึกมากแล้ว "คุณเสิ่น ผมส่งข้อความไปก็เพื่อให้คุณสบายใจขึ้นหน่อย ทำไมคุณยังไม่พักผ่อนล่ะครับ?""ฉันนอนไม่หลับค่ะ"คำพูดนี้ทำให้หลี่มู่ถิงชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วเสิ่นหยินอู้ก็พูดต่อ “คุณน่าจะเข้าใจความรู้สึกของฉันดี ตอนนี้ฉันไม่สามารถติดต่อเขาได้เลย แล้วยังไม่มีข่าวอะไรเกี่ยวกับเขาอีก แล้วฉันจะนอนหลับได้ยังไงคะ?" หลี่มู่ถิงไม่ได้ตอบคำถามของเธอ ยังคงเงียบอยู่"ผู้ช่วยหลี่ ตอนนี้คุณมีข่าวล่าสุดจากทางนั้นไหมคะ?" สุดท้าย ผู้ช่วยหลี่ก็ถอนหายใจออกมาอย่างหมดหวังใจของเสิ่นหยินอู้กระตุกขึ้นมาทันที คิ้วของเธอก็ขมวดตามไปด้วย"ว่ายังไงคะ?""คุณเสิ่น ผมเองก็กลัวว่าคุณจะผิดหวังและกังวล แต่เหมือนว่าถ้าไม่บอกคุณก็จะทำให้คุณนอนไม่หลับเหมือนกัน ในเมื่อเป็นแบบนี้ ผมก็จะบอกคุณ หลังจากที่ผมมาถึงก็ยังไม่มีข่าวอะไรของประธานฉินเลยครับ มีแค่คนสองคนที่ยังเฝ้าอยู่ที่บ้านพัก และเราก็ขาดการติดต่อกับคนที่ออกไปทั้งหมดครับ""ทุกคนที่ออกไปต
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 887
"คุณไม่พูด แสดงว่าคุณก็คิดเหมือนกับฉันใช่มั้ยล่ะคะ? ตอนนี้ติดต่อเขาไม่ได้ คุณก็เป็นห่วงเขาเหมือนกันใช่ไหม?""คุณเสิ่น"หลี่มู่ถิงพึ่งได้สติ เขากัดฟันพูดว่า “ใช่ครับ ผมเป็นห่วงประธานฉินมาก แต่ก่อนออกเดินทางประธานฉินได้กำชับผมว่า ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าความปลอดภัยของคุณกับเด็กๆ ถึงแม้จะเกิดอะไรขึ้น ประธานฉินก็จะหาทางหนีด้วยตัวเอง ผมจะไม่ยอมให้คุณเสิ่นต้องเสี่ยงเพื่อประธานฉินเด็ดขาด'" "หนีได้? ถ้าเป็นในประเทศก็ว่าไปอย่าง คุณรู้หรือเปล่าว่าที่ต่างประเทศสถานการณ์เป็นยังไง? คุณคุ้นเคยกับสถานที่มากแค่ไหนคะ?" เสิ่นหยินอู้ถามหลี่มู่ถิงอย่างรวดเร็วติดต่อกันหลายประโยคจนทำให้เขาถึงกับชะงักไป "ฉันบอกคุณตอนนี้เลย ถ้าเขาหนีไม่ได้หรือเกิดอะไรขึ้น คุณจะรู้สึกเสียใจมั้ยคะที่ยืนยันแบบวันนี้?" หลี่มู่ถิงเงียบไป"ฉันจะซื้อตั๋วเดี๋ยวนี้ค่ะ"พูดจบ เสิ่นหยินอู้ก็วางสายทันที เข้าแอปพลิเคชั่นเพื่อซื้อตั๋วเครื่องบิน เธอจัดการอย่างรวดเร็วและตั้งใจแน่วแน่ ครั้งก่อนเป็นเพราะลูกๆ อยู่กับเธอ เธอจึงทำอะไรไม่สะดวกมากนัก แต่ครั้งนี้เธอไปคนเดียว เหมิงเหมิงและเหนียนเหนียนมีคุณปู่คุณย่าคอยดูแล แถมยังมีบอดี้การ์ดมากม
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 888
"คุณเสิ่น!" ทุกคนตะโกนเรียกเธอพร้อมกัน เสิ่นหยินอู้ยกมือขึ้นไปที่ริมฝีปากโดยไม่รู้ตัว เพื่อเป็นสัญญาณให้พวกเขาหยุดส่งเสียง ในช่วงเวลานี้ ทุกคนต่างก็กำลังพักผ่อน แต่พวกเขากลับเสียงดังมาก หัวหน้าบอดี้การ์ดแสดงสีหน้าละอายในทันทีจริงๆ แล้วเสียงของพวกเขาก็ไม่ได้ดังมาก แต่เมื่อทุกคนพูดออกมาพร้อมกัน มันเลยดูดังขึ้นมาเล็กน้อย เสิ่นหยินอู้กลัวว่าพวกเขาจะพูดขึ้นมาอีก จึงรีบลากกระเป๋าเดินทางลงมา"ไปกันเถอะ" "คุณเสิ่น ให้ผมถือกระเป๋าให้ดีกว่าครับ" ในกระเป๋าเดินทางของเสิ่นหยินอู้จริงๆ แล้วไม่ได้มีของอะไรมากมาย เธอแค่เอาเสื้อผ้าที่ใช้เปลี่ยนในแต่ละวันไป แม้แต่ผลิตภัณฑ์ดูแลผิวก็ไม่ได้เอาอะไรไปเลย ดังนั้นมันจึงเบามาก เสิ่นหยินอู้ส่ายหัว “ฉันถือเองได้ค่ะ ในกระเป๋าแทบจะไม่มีอะไรเลย”หัวหน้าบอร์ดี้การ์ดยังคงยืนกราน ในที่สุดเสิ่นหยินอู้ก็เลยต้องยอมส่งกระเป๋าให้เขาหลังจากนั้น เสิ่นหยินอู้ก็ขึ้นรถภายใต้การคุ้มกันของพวกเขา ขณะที่เธอนั่งอยู่ในรถ แม้จะเป็นเวลากลางคืน แต่เสิ่นหยินอู้ก็มองเห็นขบวนรถยาวเรียงกันบนถนนจากกระจกมองหลังแสงไฟหน้ารถทำให้สภาพแวดล้อมที่มืดมิดสว่างไสวราวกับกลางวัน เสิ่
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 889
เป็นหมายเลขที่ไม่คุ้นเคยไม่ใช่แค่เสิ่นหยินอู้ ทุกคนในรถที่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ ต่างก็ปรับท่านั่งให้ตั้งตรงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวหลี่มู่ถิงมองโทรศัพท์ด้วยความกังวลแล้วหันไปมองเสิ่นหยินอู้"คุณเสิ่น พอรับสายแล้วเปิดลำโพงได้ไหมครับ?""ค่ะ"เสิ่นหยินอู้รับสายโดยที่ไม่แสดงอารมณ์ และเปิดลำโพงทุกคนในรถต่างก็เผลอหายใจเบาลงโดยไม่รู้ตัวเสิ่นหยินอู้รับสายและพูดออกมาช้าๆ “ฮัลโหล?"มีเสียงหัวเราะต่ำๆ ที่ดูพอใจดังมาจากจากอีกฝั่ง จากนั้นโม่ไป๋ก็พูดขึ้นมาว่า “เธอมาจริงๆด้วย เร็วกว่าที่ผมคาดไว้อีก"เสิ่นหยินอู้ “......"เขาคงจับตาดูการเคลื่อนไหวของเธออยู่จริงๆก็แน่ล่ะ ด้วยความสามารถและคอนเนคชั่นของเขา อะไรที่เขาอยากรู้เขาจะไม่รู้ได้ยังไง?เขาไม่ต้องสืบหาอะไรเลย แค่ถามใครสักคนก็คงรู้แล้วว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่"ดูเหมือนว่าในใจของเธอเขาจะสำคัญมากจริงๆ......"เสิ่นหยินอู้ได้ยินความไม่พอใจจากเสียงที่ลากยาวของเขา"ไม่อย่างนั้น เธอคงไม่รีบร้อนขนาดนี้หรอก"ได้ยินแบบนั้น เสิ่นหยินอู้ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วสวยของเธอ ก่อนจะกลับเป็นปกติแล้วพูดออกมาอย่างเย็นชาว่า “คนที่ควรจะร
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 890
"ไม่ต้องดูหรอกค่ะ หมายเลขนั้นคงโทรกลับไปไม่ได้หรอก เขาคงจัดการมันไปแล้ว" ความหมายของเขาชัดเจนมาก เขาต้องการให้เธอไปหาเขา และต้องไปคนเดียว ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ยอมที่เขากล้าทำแบบนี้ก็เพราะว่าเขามีสิ่งที่เป็นจุดอ่อนพวกเธออยู่ในมือรู้การเคลื่อนไหวของเธอทั้งหมด แต่กลับไม่ให้คนไปหาเธอ ต้องการให้เธอไปหาเขาแทนเสิ่นหยินอู้หลับตาลง เห็นได้ชัดว่าฉินเย่อยู่ในกำมือของเขาจริงๆเกิดอะไรขึ้นกันแน่?ทำไมฉินเย่ถึงแพ้เขาได้? เขาวางแผนลอบทำร้ายฉินเย่เหรอ?"คุณเสิ่น คุณไปคนเดียวไม่ได้หรอกครับ" หลี่มู่ถิงพูดอย่างโกรธเคือง “เขาตั้งใจจะควบคุมคุณ""ค่ะ ก็รู้แล้ว แต่จะทำยังไง? คุณมีวิธีที่จะหาฉินเย่เจอไหม?"หลี่มู่ถิง "......" หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง หลี่มู่ถิงก็พูดขึ้นว่า "คนของเราที่ส่งออกไปก็กำลังพยายามหาอย่างสุดความสามารถอยู่ครับ"เมื่อเห็นว่าเสิ่นหยินอู้ไม่ตอบ เขาพูดต่อว่า "ขอโทษครับคุณเสิ่น เป็นเพราะผมใช้ไม่ได้ ตอนนั้นผมน่าจะอยู่ช่วยเขา"ถึงตอนนี้แล้ว ใครจะใช้ได้หรือใช้ไม่ได้ก็ไม่มีความหมายอะไรแล้วเสิ่นหยินอู้ไม่อยากพูดอะไรต่อ แต่เธอก็ยังปลอบใจเขาว่า "อย่าคิดแบบนั้นเลยค่ะ เรื่องนี้จริ
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 891
ได้ยินถึงตรงนี้ หลี่มู่ถิงก็เข้าใจความหมายในคำพูดของเธอแล้ว“คุณเสิ่นครับ ประเทศนี้ คุณมาเป็นครั้งแรกหรือเปล่าครับ?” เสิ่นหยินอู้คิดอยู่สักพัก ก่อนจะส่ายหน้า“ก็ไม่ถือว่าเป็นครั้งแรกหรอกค่ะ แต่ครั้งก่อนฉันมาคนเดียว และอยู่ที่นี่แค่สองวันเท่านั้น” ตอนนั้นเธอพักที่โรงแรม ไม่ได้มีสถานที่ที่เรียกว่าเป็นที่เก่ากับโม่ไป๋หรอก? ไม่ใช่แค่ครั้งก่อน ครั้งนี้ก็เหมือนกัน เธอไม่รู้สึกว่ามีที่เก่าที่ไหนเลย นอกจากวิลล่าหลังนั้นที่พวกเขาเคยไป เพราะนั่นเป็นสถานที่ที่เธออยู่นานที่สุด หลังจากฟังเธอพูด หลี่มู่ถิงก็ตกอยู่ในห้วงความคิดเช่นกัน“หรือว่า ที่เก่าที่เขาพูดถึง ไม่ได้หมายถึงเมืองนี้ หรือประเทศนี้?” ตอนแรกเสิ่นหยินอู้ก็คิดแบบเดียวกัน แต่จากนิสัยของโม่ไป๋แล้วไม่น่าจะเป็นแบบนั้น ถ้าเธอมาผิดที่จริง โม่ไป๋ก็น่าจะบอกเธอทางโทรศัพท์ เพราะท้ายที่สุดแล้วเขาก็ต้องการเจอเธอ แล้วเขาก็ยังรู้หมายเลขเที่ยวบินของเธอด้วย“ไม่น่าจะใช่ค่ะ ถ้าไม่มีที่อื่นแล้ว ก็คงต้องไปที่นั่นแล้วล่ะ” ที่นี่ก็ไม่มีที่อื่นอีกแล้ว ถ้าเธอจะไปหาเขา ก็มีแค่สถานที่นั้นเท่านั้น หลี่มู่ถิงรู้สึกจนปัญญาไปชั่วขณะ แต่ตอนนี้ก
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 892
อาจเป็นเพราะสองวันนี้ไม่ได้กินอะไรดี ๆ ลำไส้และกระเพาะอาหารเลยรู้สึกไม่ค่อยดี ประกอบกับเส้นทางที่ขรุขระแบบนี้ ความรู้สึกคลื่นไส้เริ่มผุดขึ้นมา แต่เธอก็ทำได้แค่พยายามอดทน ทันทีที่รถหยุด สิ่งแรกที่เสิ่นหยินอู้ทำคือลงจากรถแล้วพุ่งไปอาเจียนข้างทาง“คุณเสิ่นครับ!” หลี่มู่ถิงตกใจในปฏิกิริยาของเธอ จึงรีบเปิดประตูรถตามลงไปทันที“คุณเสิ่นเป็นอะไรมั้ยครับ?” เสิ่นหยินอู้นั่งยองข้างถนน เพราะลมพัดแรง หลี่มู่ถิงจึงรีบถอดเสื้อคลุมออกแล้วคลุมให้เธอ จากนั้นก็พยุงเสิ่นหยินอู้ที่ใบหน้าซีดเซียวให้ยืนขึ้น“ไม่เป็นไรค่ะ” หลี่มู่ถิงเพิ่งสังเกตเห็นว่าใบหน้าของเสิ่นหยินอู้ซีดราวกับกระดาษ ตอนที่อยู่ในรถเขามัวแต่คิดและสั่งการเลยไม่ได้สังเกตเห็น ตอนนี้เขาสังเกตดูอาการของเสิ่นหยินอู้ คงเป็นเพราะเส้นทางขรุขระเกินไปทำให้เธอเมารถ ขณะที่เขากำลังคาดเดาในใจ เสิ่นหยินอู้ก็พูดขึ้นว่า “แค่เมารถนิดหน่อย เดี๋ยวก็ดีขึ้นค่ะ”“ขอโทษครับคุณเสิ่น ถนนเส้นนี้ขรุขระเกินไป ผมน่าจะให้พวกเขาขับช้ากว่านี้” คุณเสิ่นอดทนมาก เมารถมาตลอดทางแต่ก็ไม่พูดอะไรเลย เสิ่นหยินอู้เพียงแค่ยิ้มให้เขา เป็นสัญญาณว่าเธอไม่เป็นอะไร
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 893
เธอมองคนที่มาอยู่นาน ก่อนจะค่อย ๆ รู้สึกตัว จากนั้นรีบก้าวเข้าไปอย่างดีใจ“ผู้ช่วยเฉิน ดีจังเลยที่คุณไม่เป็นอะไร ฉันนึกว่าคุณ...…” แต่พอเธอเดินเข้าไปใกล้ ผู้ช่วยเฉินกลับถอยหลังไปสองสามก้าว เพื่อรักษาระยะห่างจากเธอเสิ่นหยินอู้หยุดก้าวทันที มองเขาด้วยความสงสัย“เป็นอะไรไปคะ?” แต่สายตาของผู้ช่วยเฉินกลับเย็นชา มองเธอเหมือนคนแปลกหน้า ไม่มีท่าทีเหมือนก่อนหน้านี้ไม่สิ คนแปลกหน้าก็ยังไม่เย็นชาขนาดนี้ ราวกับว่าพวกเขามีความแค้นต่อกัน “คุณเสิ่นให้ผมรออยู่นานเลยนะครับ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาเสิ่นหยินอู้ "......"รอยยิ้มที่มุมปากของเธอค่อย ๆ หายไป ก่อนจะพูดขึ้นหลังจากเงียบไปซักพัก “ผู้ช่วยเฉิน คุณเป็นอะไรไปคะ?” แต่ผู้ช่วยเฉินไม่ได้ตอบ กลับจ้องไปที่นอกประตูแทน“คุณเสิ่นมาคนเดียวใช่ไหมครับ? ได้ทำตามสัญญาหรือเปล่า?” เสิ่นหยินอู้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ทำได้แค่พยักหน้าตามคำพูดของเขา“พวกเขามาส่งฉันค่ะ แต่ยังอยู่ห่างจากที่นี่ ฉันไม่ได้ให้พวกเขาเข้ามา” เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ เสิ่นหยินอู้หยุดไปซักพัก แล้วพูดต่อว่า “นี่ไม่นับเป็นการผิดสัญญาใช่ไหม?”ผู้ช่วยเฉินไม่ได้ตอบรับ เสิ่นหยินอ
บทล่าสุด
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 910
โม่ไป๋เดินเข้ามาและพยุงเสิ่นหยินอู้ขึ้น"ตื่นก็ดีแล้ว มีตรงไหนรู้สึกไม่สบายไหม?"เสิ่นหยินอู้มองคนตรงหน้า รู้สึกว่าคนนี้ดูแปลกหน้า แต่เขากลับโอบเธอไว้ และท่าทางกับสายตาดูห่วงใยเธอมาก แต่......เธอไม่รู้จักเขาเลย"คุณคือ......?" คำถามแรกของเธอทำให้โม่ไป๋ถึงกับชะงัก"หืม?" โม่ไป๋คิดว่าตัวเองคงฟังผิด เพราะไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ถามว่าเขาเป็นใคร? แต่คำถามต่อมาของเสิ่นหยินอู้ ทำให้เขาเข้าใจอย่างชัดเจนว่าเขาไม่ได้ฟังผิด "คุณคือใคร?" เสิ่นหยินอู้ถามอีกครั้ง คราวนี้น้ำเสียงฟังดูชัดเจนขึ้น และสายตาที่มองโม่ไป๋เต็มไปด้วยความสงสัย ไม่เพียงเท่านั้น เธอยังหันไปมองคนรอบข้างแล้วถามว่า "พวกคุณคือใคร?"ทุกคน "......" เธอไม่รู้จักพวกเขาก็ไม่เป็นไร เพราะพวกเขาไม่เคยพบหน้าเธอมาก่อน และรู้แค่ว่าผู้หญิงคนนี้คือคนที่คุณโม่ไป๋ชอบก็พอแล้ว แต่ทำไมผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนจะไม่รู้จักคุณโม่ไป๋เลย?เมื่อเห็นบาดแผลบนหน้าผากของเธอ มีหนึ่งคนพูดขึ้นอย่างเผลอๆ ว่า "เธอคงไม่ได้หัวกระแทกจนจำคุณโม่ไป๋ไม่ได้หรอกนะ?"คนข้างๆ "ไม่หรอกมั้ง? แค่กระแทกทีเดียวก็ความจำเสื่อมเลย? เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้จริงเหรอ?"
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 909
แต่หลังจากที่เขาพูดว่าตัวเองทำผิดแล้ว ดูเหมือนโม่ไป๋จะไม่ได้ฟังคำสารภาพของเขาเลย เขายืนอยู่ตรงนั้น สายตาจับจ้องอยู่ที่เสิ่นหยินอู้ที่นอนอยู่บนเตียง หมอกำลังตรวจอาการของเสิ่นหยินอู้ หลังจากตรวจสอบเรียบร้อยแล้ว หมอก็ถอดแว่นออก แล้วพูดกับโม่ไป๋ว่า “คุณโม่ ดูเหมือนคุณผู้หญิงท่านนี้จะมีแค่แผลที่ผิวเผินเท่านั้น ส่วนอื่นๆ ไม่น่ามีปัญหาอะไรครับ” เมื่อเกาอวี่ที่ยืนอยู่ข้างๆ ได้ยินหมอบอกว่าเสิ่นหยินอู้มีแค่บาดแผลที่ผิวเผิน ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันที ยังดีที่เป็นแผลแค่ที่ผิวเผิน ถ้าเธอได้รับบาดเจ็บรุนแรงกว่านี้ เกรงว่าเขาคงไม่รอดชีวิตจากความโกรธของโม่ไป๋ ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าผลักแค่นั้นไม่น่าเป็นอะไร แต่กลับกลายเป็นว่าผู้หญิงคนนี้บอบบางมาก แค่ผลักนิดเดียวก็น็อกหมดสติไปได้"แต่ว่า......" ไม่คิดเลยว่าหมอจะเปลี่ยนคำพูดขึ้นมาทันทีโม่ไป๋ที่ยังคงกังวล ได้ฟังก็ขมวดคิ้วขึ้นทันที "แต่ว่าอะไร?""แต่ว่าสิ่งที่ผมตรวจได้ตอนนี้มีแค่แผลภายนอกเท่านั้น เนื่องจากคุณผู้หญิงได้รับบาดเจ็บที่ศีรษะ ควรพาไปโรงพยาบาลเพื่อทำการตรวจสอบเพิ่มเติมเมื่อเธอตื่นแล้วครับ"เมื่อได้ยิน โม่ไป๋ก็เข้าใจสิ่งที่หมอหมา
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 908
"พี่โม่ไป๋ ฉัน......""ออกไปให้พ้น!" เขามักจะอบอุ่นอ่อนโยนเสมอ ไม่ว่าเมื่อไหร่ ในสายตาของหรงเค่ออิน โม่ไป๋ก็เป็นตัวแทนของสุภาพบุรุษมาโดยตลอด ดังนั้นวันนี้ที่เขาเปลี่ยนสีหน้าและพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน ทำให้หรงเค่ออินตกใจกลัว เธอยืนตะลึงมองโม่ไป๋อยู่สักพักกว่าจะได้สติ แล้วจึงหันหลังวิ่งออกไป พอหันมาก็เจอเกาอวี่ที่พาหมอกลับมา เกาอวี่เห็นหรงเค่ออินมีสีหน้าลำบากใจเดินออกไป คาดว่าเธอคงไม่ได้รับการต้อนรับที่ดีจากโม่ไป๋ ทำให้เขาเองก็พลอยกังวลไปด้วยเมื่อเข้าไปข้างใน เขาไม่กล้าพูดอะไรที่มากเกินความจำเป็น ได้แต่พูดประเด็นหลักว่า "คุณโม่ หมอมาถึงแล้วครับ""เข้ามาดูหน่อย ว่าเธอบาดเจ็บตรงไหนบ้าง?"หมอเข้ามาตรวจดูอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นบาดแผลที่หน้าผากก็รีบทำแผลให้เธอ แล้วพูดว่า "ดูจากแผลนี้ น่าจะเป็นมาสักพักแล้วครับ" เมื่อโม่ไป๋ได้ยินก็หรี่ตาลงท่าทางอันตราย รังสีรอบตัวก็เย็นเยือกขึ้นอีกหลายเท่า เกาอวี่ถึงกับหดตัวด้วยความหวาดกลัว เขาคิดว่าโม่ไป๋จะตำหนิเขา แต่เปล่าเลย โม่ไป๋แค่เตือนหมอให้ตรวจเสิ่นหยินอู้อย่างละเอียด แล้วค่อยหันมามองเขา"มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?"เมื่อได้ยิน เกาอ
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 907
หรงเค่ออินกับเกาอวี่ที่เดินตามหลังโม่ไป๋เข้ามา พอเห็นภาพนี้ก็หน้าถอดสี ทั้งสองคนสบตากัน "ทำไมถึงเป็นแบบนี้?"ทางด้านโม่ไป๋ที่อุ้มเสิ่นหยินอู้ขึ้นมา แสดงสีหน้าเย็นชาแล้วพูดว่า "ติดต่อให้หมอมาที่นี่ด่วน" แม้จะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พอเห็นเธอนอนอยู่บนพื้น ทุกความรู้สึกในใจเขาก็ถูกแทนที่ด้วยความกังวลทันที เขาไม่มีอารมณ์อื่นใด นอกจากความเป็นห่วงและกลัวว่าเธอจะเป็นอะไร ปฏิกิริยาแรกของเขาคืออุ้มเธอขึ้นแล้วให้เกาอวี่ไปตามหมอ จากนั้นอุ้มเสิ่นหยินอู้วางลงบนเตียงนุ่มอย่างระมัดระวัง เกาอวี่ไปตามหมอ ส่วนหรงเค่ออินยังอยู่ที่นี่จากนั้นเธอก็ได้เห็นกับตาตัวเองว่าโม่ไป๋อุ้มเสิ่นหยินอู้ขึ้นเตียงด้วยท่าทางเอาใจใส่และระมัดระวังแค่ไหน ในใจเธอเต็มไปด้วยความอิจฉาและริษยา เธอรู้จักโม่ไป๋มานานขนาดนี้ แต่ไม่เคยเห็นพี่โม่ไป๋ดีกับผู้หญิงคนไหนแบบนี้มาก่อน แต่ผู้หญิงคนนี้ มีสิทธิ์อะไรถึงได้รับการปฏิบัติเป็นพิเศษจากพี่โม่ไป๋? พี่โม่ไป๋ชอบผู้หญิงคนนี้จริงๆ เหรอ? คิดได้แบบนั้น หรงเค่ออินอดไม่ได้ที่จะเงยหน้ามองโม่ไป๋ กัดริมฝีปากตัวเองแล้วถาม "พี่โม่ไป๋ พี่ชอบเธอเหรอคะ?" โม่ไป๋เหมือนจะไม่ได้ยิน
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 906
พูดจบ เธอก็ปล่อยมือเกาอวี่ทันที จากนั้นวิ่งไปทางประตู "พี่โม่ไป๋! กลับมาแล้วเหรอคะ?"พอโม่ไป๋เดินเข้าประตูมาถอดเสื้อคลุมส่งให้คนใช้เสร็จ เขาก็เห็นหรงเค่ออินที่วิ่งเข้ามาหา ดวงตาเรียวยาวของเขาหรี่ลงทันที "หรงเค่ออิน? เธอมาที่นี่ได้ยังไง?" ท่าทีเย็นชาของเขาทำให้หรงเค่ออินหยุดชะงักอยู่ตรงหน้าเขา น้ำเสียงที่เขาพูดกับเธอเย็นชาสุดๆ ทำให้ใจของหรงเค่ออินชาไปครึ่งหนึ่ง เธอตัวเกร็งเล็กน้อยแล้วพูดเบาๆ ว่า "ฉัน ฉันคิดถึงพี่ ก็เลยมาหาค่ะ" แต่น่าเสียดายที่สายตาที่โม่ไป๋มองเธอเหมือนมองคนแปลกหน้า พอฟังเธอพูดจบ เขาก็พูดด้วยเสียงเย็นชา "ใครก็ได้ พาหรงเค่ออินกลับไปที" เกาอวี่ที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็พยักหน้ารับ"ได้ครับ คุณโม่""ไม่!" หรงเค่ออินรีบขัดขึ้น "พี่โม่ไป๋ เราไม่ได้เจอกันตั้งนาน ฉันอุตส่าห์ลางานมาเจอพี่ นี่พี่รังเกียจฉันขนาดนั้นเลยเหรอ?"เห็นได้ชัดว่าตอนนี้โม่ไป๋ไม่ได้สนใจเธอเลย แม้จะฟังที่เธอพูดไปแล้ว ในใจของเขาก็ไม่มีความรู้สึกใดๆ กลับตอบอย่างเย็นชาว่า "ฉันไม่มีเวลาต้อนรับเธอตอนนี้ เธอกลับไปก่อน ไว้โอกาสหน้าค่อยมาใหม่" พูดจบ โม่ไป๋ก็เดินตรงไปที่ชั้นบนทันที เขามีเรื่องสำคัญกว่าที่ต้อง
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 905
หรงเค่ออินที่ตัดสินใจได้แล้วก็ดีใจเหมือนลิงโลดในใจ ก่อนจะหันมาถามว่า "พี่เกาอวี่ ตอนนี้พี่โม่ไป๋อยู่ที่ไหน เขาจะกลับมาเมื่อไหร่?""คุณโม่ไป๋กำลังทำธุระสำคัญอยู่ครับ คงจะกลับมาช่วงค่ำ คุณหรงจะอยู่ทานข้าวเย็นที่นี่เลยไหมครับ?" หรงเค่ออินพยักหน้า "ได้ค่ะ งั้นฉันจะอยู่ทานข้าวที่นี่ด้วยเลย" พูดจบ เธอก็เหมือนนึกอะไรได้ หันไปมองห้องที่ล็อกอยู่พร้อมกับแค่นเสียง"ที่นี่......พี่โม่ไป๋คงไม่ได้มานานแล้วสินะ? ตอนนี้ดันกลับมาได้เพราะผู้หญิงคนนั้นเหรอ?" ยิ่งคิด หรงเค่ออินก็ยิ่งโกรธ อยากให้แรงที่ใช้ผลักเธอตอนนั้นมากกว่านี้ เธอน่าจะสั่งสอนอีกฝ่ายให้มากกว่านี้ ช่างเถอะ ถ้าหากเธอพักอยู่ที่นี่บ่อยๆ โอกาสที่จะจัดการผู้หญิงคนนั้นยังมีอีกเยอะหรงเค่ออินที่จะอยู่ต่อ ก็ให้เกาอวี่สั่งคนในบ้านมาจัดห้องให้ แล้วให้ส่งกระเป๋าของเธอมาที่นี่ จากนั้นเธอก็พักอยู่ที่นี่เลย โดยที่ห้องของเธอเป็นห้องที่ใกล้กับโม่ไป๋ เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จ ก็ผ่านไปแล้วสามชั่วโมง หรงเค่ออินนอนอยู่บนเตียงใหญ่สักพัก ก่อนจะเดินออกไปถามเกาอวี่"ว่าแต่ ผู้หญิงที่พี่โม่ไป๋พากลับมา ได้สร้างความวุ่นวายอีกหรือเปล่า?"เกาอวี่ที่มัว
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 904
ถึงแม้ว่าเกาอวี่จะไม่ชอบผู้หญิงคนนี้ที่มีผลกระทบต่อโม่ไป๋ แต่เขาก็ไม่กล้าลงมือกับเธอ เขาไม่คิดว่าหรงเค่ออินจะยื่นมือผลักเธอเข้าไปแล้วปิดประตู “คุณหรง......”หรงเค่ออินเงยหน้าขึ้นมองเขา “อะไรล่ะ? คุณไม่ได้บอกเหรอว่าเธอไม่อยากเข้าไป? งั้นฉันก็เลยใช้วิธีที่ง่ายที่สุดให้เธอเข้าไปไง พี่โม่ไป๋บอกไว้ไม่ใช่เหรอว่าไม่ให้เธอหนีไปไหน? ทำไมยังไม่รีบล็อกประตูอีก?” เกาอวี่นิ่งไปสักพักก่อนจะยิ้มออกมา“คุณหรงพูดถูก ผมจะล็อกประตูเดี๋ยวนี้” ทั้งสองคนเข้ากันได้ดี ล็อกประตูอย่างรวดเร็วแล้วจากไปตอนที่จากไป ทั้งคู่ก้าวเท้าออกไปอย่างสบายใจ ไม่ได้สังเกตเลยว่าคนที่อยู่ในห้องล้มลงกับพื้นหลังจากถูกผลัก เสิ่นหยินอู้ไม่คิดว่าผู้หญิงคนนั้นจะวางอำนาจขนาดนี้ และยังลงมือผลักเธอเข้าไปในทันที หัวของเสิ่นหยินอู้กระแทกอย่างแรงทำให้เธอรู้สึกเจ็บ เธอพยายามพยุงตัวขึ้นด้วยมือ แต่ก็เกิดอาการวิงเวียนจนไม่สามารถทรงตัวได้ เธอยื่นมือไปแตะที่ท้ายทอย และพบกับความเปียกชื้น เธอยังไม่ทันได้มองความเปียกชื้นในฝ่ามือก็หมดสติไปอีกครั้ง – เกาอวี่เดินตามหรงเค่ออินลงบันได “คุณหรง ทำแบบนี้อาจทำให้คุณโม่ไม่พอใจนะครับ”“
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 903
ตอนขึ้นรถ เสิ่นหยินอู้เห็นที่นั่งข้างคนขับว่างอยู่ จึงนั่งลงตรงนั้นทันที ที่นั่งนี้เดิมทีเป็นของผู้ช่วยเฉิน ดังนั้นเมื่อคนขับเห็นเสิ่นหยินอู้นั่งอยู่ตรงนั้น จึงมองไปทางผู้ช่วยเฉิน“คุณเสิ่น ที่นั่งข้างคนขับไม่ปลอดภัยนะครับ ให้……”“ฉันไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะเลือกที่นั่งเลยเหรอคะ?”“ให้เธอนั่งเถอะ ขอแค่เธอสบายใจก็พอ” เสียงของโม่ไป๋ดังออกมาจากหูฟังก่อนที่ผู้ช่วยเฉินจะทันได้พูดอะไร ผู้ช่วยเฉินจึงไม่ได้พูดอะไรอีก ทุกคนขึ้นรถทีละคน เพราะก่อนหน้านี้คิดว่าเธอจะใส่แว่นตา รถจึงไม่ได้มีมาตรการป้องกันใดๆ เสิ่นหยินอู้สามารถมองเห็นทิวทัศน์ของถนนได้อย่างเต็มตา เธอมองเห็นทะเบียนรถ ไม่กี่นาทีต่อมาเธอก็รู้ได้อย่างชัดเจนแล้วว่านี่คือที่ไหน เสิ่นหยินอู้จึงนั่งสบายๆ ชมทิวทัศน์นอกหน้าต่าง รวมถึงสิ่งก่อสร้างต่างๆ เส้นทางไม่ไกลนัก ประมาณหนึ่งชั่วโมง พวกเธอก็มาถึงที่หมาย เสิ่นหยินอู้ลงจากรถตามหลังผู้ช่วยเฉินคำแรกหลังลงจากรถของเธอคือ “ฉินเย่ อยู่ไหน?” ผู้ช่วยเฉินไม่ตอบ มีคนจากฝั่งประตูเดินเข้ามารับหน้าที่แทนเขาเขาพูดอะไรกับผู้ช่วยเฉินอยู่สองสามคำ ก่อนที่ผู้ช่วยเฉินจะจากไป และก่อนที่เขาจะไปเ
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 902
เกิดอะไรขึ้น?โม่ไป๋ไม่ได้ใช้ฉินเย่มาควบคุมเธอหรอกหรอ? ทำไมถึงกลัวว่าเธอจะบอกคนอื่นล่ะ? ถึงเธอจะบอกคนอื่น แต่เธอก็ไปไหนไม่ได้ไม่ใช่หรอ? เมื่อคิดถึงตรงนี้ เสิ่นหยินอู้ก็รู้สึกไม่พอใจเห็นเธอยืนนิ่ง ๆ ผู้ช่วยเฉินก็พูดขึ้นว่า “คุณเสิ่น ถ้าคุณต้องการไปเจอคุณฉิน ก็กรุณาอย่าทำให้ทุกคนลำบากเลยครับ และอย่าทำให้เสียเวลา ถ้าคุณยอมเอาโทรศัพท์ให้เร็วขึ้น เราก็จะเดินทางกันเร็วขึ้น แต่ถ้าคุณไม่อยากให้ก็ได้ครับ เรามีเวลาอยู่ที่นี่กับคุณ” ผู้ช่วยเฉินตอนนี้เหมือนคนละคนกับตอนที่อยู่บนเครื่องบิน การสื่อสารที่ถูกตัดไปบนเครื่องบินตอนนี้น่าจะกลับมาแล้ว พวกเขาน่าจะเข้าสู่สถานะที่ถูกดักฟังอีกครั้ง ดูเหมือนว่าเธอจะต้องยอมให้โทรศัพท์ไปแล้ว เมื่อคิดแบบนี้ เสิ่นหยินอู้ถึงยอมส่งโทรศัพท์ของเธอให้ผู้ช่วยเฉิน เขารับโทรศัพท์ไปกดปิดเครื่องและดึงซิมออกเสิ่นหยินอู้"......" ทำแบบนี้อีกแล้ว สุดท้ายจะไม่ได้เอาโทรศัพท์ที่ไม่มีซิมคืนให้เธอหรอกใช่ไหม? แต่ครั้งนี้เธอเดาผิด ผู้ช่วยเฉินไม่ได้คืนโทรศัพท์ให้เธอ แต่เก็บมันไว้ทั้งหมด "เราไปกันเถอะครับ" หลังจากนั้นตามการนำของผู้ช่วยเฉิน พวกเขาก็ไปที่ลานจอดรถใ
