บทที่ 611

หลายปีมานี้ เธอทำงานหนักมากเพื่อเลี้ยงดูลูกๆทั้งสองคนของเธอ เขาบอกว่าจะไปพามาก็ไปพามางั้นเหรอ?

เสิ่นหยินอู้อดไม่ได้ที่จะกำมือที่ห้อยอยู่ข้างตัว แล้วจึงค่อยๆเดินไป

ฉินเย่ยังคงดื่มด่ำกับความสุขที่ได้เห็นเด็กน้อยสองคนกินข้าว ดังนั้นเขาจึงไม่ได้สังเกตเห็นว่าที่ข้างๆเขามีใครเข้ามาใกล้

จนกระทั่ง……

"หม่ามี๊?"

เสิ่นเหมิงเหมิงที่ตอนแรกแทะตีนไก่อยู่ เมื่อจู่ๆเธอก็เห็นร่างหนึ่งยืนอยู่ด้านหลังฉินเย่ เธอจึงเงยหน้าขึ้นและเห็นว่าเป็นเสิ่นหยินอู้ เด็กสาวจึงตะโกนออกมาด้วยความประหลาดใจและดีใจ

ฉินเย่ที่นั่งอยู่ที่เดิม เมื่อได้ยินชื่อของเสิ่นหยินอู้ รอยยิ้มบนริมฝีปากของเขาก็หายไปทันที

ในตอนนี้ เสิ่นซือเหนียนซึ่งกินอยู่เงียบๆมาโดยตลอดหยุดก็กิน เขาเงยหน้าขึ้นแล้วมองไปที่ด้านหลังฉินเย่ สายตาของเขากำลังหลบเลี่ยงอย่างเห็นได้ชัด

อาจบอกได้ว่า...

ฉินเย่เม้มริมฝีปากบางของเขาแน่นขึ้นเล็กน้อย ขณะที่เขากำลังจะลุกขึ้น เขาก็ได้ยินเสิ่นหยินอู้เรียกเขาว่า: "คุณเย่มู่?"

เมื่อได้ยิน ฉินเย่ก็ชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นค่อยๆหรี่ตาลง

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็กัดฟัน ลุกขึ้นยืนช้าๆ และสบตากับสายตาของเสิ่นหยิน