ฉินเย่พูดออกมาจริงๆ ว่าไม่อยากหย่ากับเธอเขารู้ตัวไหมว่ากำลังพูดเพ้อเจ้ออะไรอยู่?ถ้าเขาไม่หย่ากับเธอ แล้วเขาจะแต่งงานกับเจียงฉูฉู่ได้ยังไง? ก่อนหน้านี้เขาพูดมาตลอด ว่าตำแหน่งข้างกายเขา ต้องเก็บไว้ให้เจียงฉูฉู่ไม่ใช่หรอ? เสิ่นหยินอู้ถือโทรศัพท์นั่งเหม่ออยู่ในออฟฟิศของเขา จนกระทั่งได้ยินเสียงฝีเท้าและเสียงห้ามจากหน้าประตู"คุณเจียง ผมบอกแล้วว่าประธานฉินไม่อยู่ที่บริษัท ถึงคุณจะไปหาเขาที่ออฟฟิศก็ไม่มีประโยชน์ ตอนนี้ในออฟฟิศไม่มีใครอยู่เลย""ผู้ช่วยหลี่ ฉันรู้ว่าคุณไม่ชอบฉัน แต่ยังไงฉันกับเย่ก็เป็นเพื่อนกัน คุณโกหกว่าฉันเขาไม่อยู่ แบบนี้ไม่ดีเลยนะ?""ผมจะโกหกคุณทำไม? มันไม่มีประโยชน์อะไรที่จะโกหกคุณ ประธานฉินออกไปข้างนอกจริงๆ""เขาออกไปหรือไม่ได้ออกไป คุณให้ฉันไปดูสักแปปก็ไม่ได้เหรอ? ถ้าไปแล้วไม่เจอ ฉันจะไปทันที"ระหว่างการโต้เถียงกัน ทั้งคู่ก็เดินมาถึงหน้าประตูออฟฟิศแล้ว ผู้ช่วยหลี่ไม่อยากให้เจียงฉูฉู่ขึ้นมา แต่ถ้าเจียงฉูฉู่จะขึ้นมา เขาก็ไม่กล้าใช้กำลังห้ามเธอ เขารู้ว่ายังไงเจียงฉูฉู่ยังสำคัญในสายตาของฉินเย่ดังนั้น เขาทำได้แค่ห้ามเธอไว้ตลอดทาง แต่ไม่คิดว่าสุดท้ายเธอก็ยังขึ
“ถ้าฉันจำไม่ผิด ก่อนหน้านี้เราเคยตกลงกันไว้แล้วว่าถ้าคุณนายฉินผ่าตัดเสร็จ พวกเธอจะจะหย่ากันใช่ไหม?” ฉูฉู่มองไปที่เสิ่นหยินอู้ด้วยสายตาที่ดูถูก ราวกับว่ากำลังมองดูบุคคลที่น่าสะอิดสะเอียน น้ำเสียงของเธอก็เต็มไปด้วยความเย้ยหยัน “แต่คุณนายฉินผ่าตัดเสร็จไปนานแล้ว ทำไมเธอยังไม่หย่าล่ะ? เสิ่นหยินอู้ คงไม่ใช่ว่าเธอโลภกับตำแหน่งของคุณผู้หญิงฉิน ก็เลยคิดที่จะละเมิดข้อตกลงของเราและไม่คิดที่จะหย่าสินะ?" ลงกับฉินเย่ไม่ได้ ก็มาพูดจาประชดประชันเธอ ถ้าเจียงฉูฉู่ไม่เคยช่วยเธอไว้ เสิ่นหยินอู้คงจะด่าทอเธอไปแล้ว เธอกลอกตาอยู่ในใจ และพูดอย่างไม่สนใจใยดีว่า "จะว่าไป ปัญหานี้ฉันก็อยากจะถามคุณหนูเจียงด้วยว่าจะให้ฉินเย่หย่ากับฉันเมื่อไร?" เมื่อได้ยิน สีหน้าของเจียงฉูฉู่ก็เปลี่ยนไป “พูดอะไรของเธอ? ให้ฉินเย่หย่ากับเธอ?” "ไม่งั้นล่ะ?" เสิ่นหยินอู้เลิกคิ้ว "ฉันมาหาเขาก็เพื่อเรื่องนี้ แต่เขากลับหลบหน้าฉัน คุณหนูเจียง ความสัมพันธ์ของคุณกับฉินเย่นั้นดีมากไม่ใช่หรอ ช่วยฉันโน้มน้าวเขาหน่อยแล้วกัน" เมื่อได้ยินถึงตรงนี้ เจียงฉูฉู่ก็เข้าใจว่าตัวเองถูกเธอเย้ยหยันอยู่สีหน้าของเธอจึงบึ้งตึงในทันที เดิมทีเธอ
ได้ยินดังนั้น เจียงฉูฉู่ก็โกรธจัด กัดฟันกล่าว “อย่าเอาเรื่องนี้มาเป็นข้ออ้างหน่อยเลย เธอรู้ทั้งรู้ว่ามันไม่เหมือนกัน”“ชีวิตคนเหมือนกัน ไม่เหมือนกันตรงไหน?”“ชีวิตคนอะไร นี่เพิ่งนานแค่ไหนเอง? ก็แค่ตัวอ่อนเท่านั้นแหละ!”“อ้อ คุณหนูเจียงไม่เคยเป็นตัวอ่อนมาก่อนเลยเหรอ?”“…”ดูเหมือนว่าจะไม่สามารถต่อบทสนทนานี้ไปได้อีกเจียงฉูฉู่ตระหนักบางอย่างขึ้นได้ แล้วหรี่ตามองเสิ่นหยินอู้“ดูเหมือนว่าตอนนี้เธอจะไม่ชอบฉันเอามากนะ? เกิดอะไรขึ้น เราไม่ใช่ศัตรูกันไม่ใช่เหรอ?”“คุณหนูเจียงเข้าใจผิดแล้วค่ะ ฉันไม่ได้มองว่าคุณเป็นศัตรูเลย”พูดถึงตรงนี้ เสิ่นหยินอู้ก็ชะงักเล็กน้อย แล้วถามว่า “แต่เราก็ไม่ใช่เพื่อนกัน ไม่ใช่เหรอคะ?”เรื่องนี้เจียงฉูฉู่ไม่ปฏิเสธเธอไม่เคยมองเสิ่นหยินอู้เป็นเพื่อนมาก่อน แม้แต่วินาทีเดียวก็ไม่เคยถึงแม้จะรู้ว่าเสิ่นหยินอู้เป็นเพื่อนของฉินเย่ แต่เธอก้ไม่สามารถมองเสิ่นหยินอู้เป็นเพื่อนได้ เพื่อนวัยเด็กของฉินเย่คนนี้รับมือยากมาก และเป็นการมีอยู่ที่เธอคิดมากๆ ที่สุดเมื่อเห็นว่าเธอไม่ตอบ เสิ่นหยินอู้จึงหัวเราะออกมา “ดูท่าแล้วคุณหนูเจียงเองก็คิดเหมือนกันสินะ”เจียงฉูฉู่ไม่ป
ออกจากบริษัทฉิน เสิ่นหยินอู้เพิ่งมาถึงข้างล่างตึก ก็ได้รับสายจากโม่ไป๋“ทำไมวันนี้ถึงแวะมาที่บริษัทล่ะ?”คำพูดนี้ทำให้เสิ่นหยินอู้ชะงัก “นายรู้ได้ยังไง…”พูดไปครึ่งประโยค เสิ่นหยินอู้ก็เหมือนนึกบางอย่างขึ้นได้ แล้วมองไปทางที่จอดรถก่อนหน้านี้เป็นไปตามคาด เธอเห็นรถคันคุ้นตาหนึ่งจอดอยู่ตรงนั้น“นายมาที่นี่ได้ยังไง?”“บังเอิญน่ะ” โม่ไป๋ที่อยู่ปลายสายหัวเราะออกมา “สัญญาที่คุยกันคราวก่อนน่ะ แวะมาจัดการให้เสร็จ”เมื่อพูดถึงคราวก่อน เสิ่นหยินอู้ไม่มีข้อสงสัยใดๆอีกอย่างแม้ว่าโม่ไป๋จะไม่พูดถึงคราวก่อน เธอก็ไม่มีอะไรต้องสงสัยเช่นกัน เพราะช่วงนี้เธอไม่ได้เข้าบริษัทเลย โม่ไป๋ไม่มีทางมารอเธอที่นี่แน่คงไม่ได้มาทุกวันหรอกมั้ง?ไหนๆ ก็พบกันแล้ว เสิ่นหยินอู้จึงก้าวเท้าเตรียมจะเดินไปหาแต่ใครจะคิดว่าเธอเพิ่งก้าวเท้าออกไป ก้ได้ยินโม่ไป๋พูดขึ้นว่า “เธออย่าขยับ เดี๋ยวฉันให้คนขับรถขับไปตรงนั้น”“ไม่ต้อง แค่ไม่กี่ก้าวเอง เดินไปก็ได้”ไม่คิดว่าโม่ไป๋จะตอบว่า “เธออยากหย่าไม่ใช่เหรอ?”ได้ยินดังนั้น เสิ่นหยินอู้พลันหยุดฝีเท้า “เกี่ยวอะไรกันด้วย?”“เกี่ยวสิ”เสิ่นหยินอู้ “…”คิดไม่ตกจริงๆ ว่าโม
หลังจากที่โม่ไป๋ได้ยินสิ่งที่เธอพูด ก็อดไม่ได้หัวเราะออกมา “เธอไม่เกรงใจจริงๆ ด้วย”“แหง่สิ ตอนนี้ฉันกินเก่งมาก กลับคำตอนนี้ยังทันนะ”โม่ไป๋คิดๆ แล้วกล่าวว่า “จ่ายไหวน่ะ”จริงๆ เขาอยากพูดว่า เลี้ยงไหวน่ะ แต่ทว่าพูดแบบนี้ในเวลานี้ดูจะไม่เหมาะสมเท่าไหร่ และอาจทำให้เธอตกใจวิ่งหนีไปก็ได้มั้ง?ต้องค่อยเป็นค่อยไประหว่างทางไปร้านอาหาร โม่ไป๋ถามเธอเรื่องฉินเย่หลังจากที่ได้ทราบว่าตอนนี้ฉินเย่กำลังหลบหน้าเธอ ไม่ยอมหย่า ดวงตาที่อยู่ข้างหลังแว่นตาของโม่ไป๋พลันตกตะลึงเล็กน้อย หลังจากนั้นไม่นาน ก็กลับมาเป็นปกติ แล้วยกมุมปากขึ้นวิธีการของฉินเย่อยู่เหนือความคาดหมายของตนจริงๆเขาหันไปมองเสิ่นหยินอู้ที่นั่งอยู่ข้างๆ แวบหนึ่ง แล้วถามเบาๆ ว่า “ถ้างั้นตอนนี้เธอคิดยังไง?”“อะไร?”“ถ้าเขายังยืนยันว่าจะไม่หย่า เธอจะเป็นคุณผู้หญิงฉินต่อไปไหม?”เป็นคุณผู้หญิงฉินต่อไป?ไม่อยู่แล้วเสิ่นหยินอู้ตอบในใจ เธอไม่ได้ชั่วขนาดนั้นสักหน่อย ไม่ว่าตอนนี้ฉินเย่จะคิดยังไงถึงได้ไม่อยากหย่ากับเธอกะทันหันแต่ตราบใดที่เจียงฉูฉู่ยังเป็นผู้มีพระคุณของเขาอยู่หนึ่งวัน เขาก็จะไม่มีทางตัดขาดกับเจียงฉูฉู่แน่นอนในเรื่อ
“เป็นไปไม่ได้หรอก”ถ้าหากเขารู้แล้วมา เสิ่นหยินอู้อาจจะเชื่อแต่ถ้าจะบอกว่าเขารีบมาล่ะก็ เสิ่นหยินอู้รู้สึกว่าโอกาสที่จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นนั้นมีน้อยมาก“ดูท่าแล้วความคิดของเราจะต่างกัน ถ้างั้นก็ตามนี้ ถ้าเขามา ฉันช่วยเธอ”พูดมาขนาดนี้แล้ว เสิ่นหยินอู้ก็ไม่อาจพูดอะไรได้อีก ทำได้เพียงถามว่า “แล้วนายจะช่วยฉันยังไง?”โม่ไป๋ยิ้ม แต่ไม่พูดเสิ่นหยินอู้ “…”ทำตัวลึกลับทำไมร้านอาหารที่พวกเขาจองไว้ไกลพอสมควร ใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมงกว่าจะมาถึง ตอนลงรถ โม่ไป๋ยังคงเปิดประตูให้เธอเหมือนเดิมเสิ่นหยินอู้กล่าว “ไม่ต้องแล้วมั้ง ฉันเปิดเองได้น่ะ”“แสดงละคร ต้องแสดงให้สมจริง”“…”เสิ่นหยินอู้ทำได้เพียงลงรถตามเขา แล้วเดินเข้าไปในร้านอาหารก่อนมา โม่ไป๋ได้จองที่นั่งไว้ก่อนแล้ว ที่นั่งอยู่ที่ชั้นสอง เป็นที่นั่งเดี่ยวที่เข้าใกล้บานหน้าต่างใสตั้งแต่นั่งลง จนกระทั่งสั่งอาหารเสร็จ ใช้เวลาไปทั้งหมดประมาณแปดนาทีเสิ่นหยินอู้ยังคงคิดถึงคำพูดของโม่ไป๋ ดังนั้นจิตใจก็เลยไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเธออยากหันกลับไปหลายครั้ง ดูว่าฉินเย่จะมาเหมือนที่โม่ไป๋พูดไหม แต่ทุกครั้งที่เธอคิดจะหันกลับไป ก็จะบังคับ
เมื่อคิดเช่นนี้ เสิ่นหยินอู้ก็ไม่ปฏิเสธอีกต่อไป เธอผ่อนคลายลงราวกับยอมจำนนโม่ไป๋เองก็สัมผัสได้ถึงความผ่อนคลายของเธอไม่สิ จะบอกว่าเธอผ่อนคลาย สู้บอกว่าเธอเหมือนท่อนไม้ที่ลอยอยู่บนคลื่นทะเลอยู่เนิ่นนานดีกว่า เธอที่ฝ่าลมฝนอันหนักหน่วงมา ไม่อยากต่อต้านใดๆ อีกแล้ว เพียงแค่อยากปล่อยตัวปล่อยใจ ปล่อยไปตามยถากรรมเมื่อเห็นเธอแบบนี้แล้ว โม่ไป๋ทั้งหมดหนทางและเจ็บปวดใจถึงแม้จะเป็นท่อนไม้ แต่ก็ต้องการให้คนตักและดูแลอย่างระมัดระวังเหมือนกันระหว่างนั้น มือของโม่ไป๋ที่กอดเธอไว้ค่อยๆ บีบแน่นขึ้นอย่างไม่รู้ตัวจากนั้น เขาเงยหน้าขึ้น ยกมุมปากมองไปที่ฉินเย่ที่อยู่ข้างนอก กำลังก้าวเท้าเดินเข้ามาด้วยสีหน้าบูดบึ้งรอยยิ้มนั้น แฝงด้วยชัยชนะอยู่เล็กน้อยรู้จักกันมาหลายปี นี่เป็นครั้งแรกที่โม่ไป๋ใช้รอยยิ้มแบบนี้กับฉินเย่ตุบ!ฉินเย่ก้าวเท้าเดินเข้ามา แล้วต่อยเข้าที่คางของโม่ไป๋ราวกับหมัดเหล็กพร้อมกระชากเสิ่นหยินอู้ให้มาอยู่ข้างหลังตนทว่าหมัดเดียวไม่เพียงพอที่จะระบายความโกรธในใจของเขาได้หลังจากที่เขากระชากเสิ่นหยินอู้มาข้างหลังแล้ว ก็กระชากคอเสื้อของโม่ไป๋พร้อมต่อยลงไปอีกหมัด เส้นเลือดบนหน้าผาก
ฉินเย่หรี่ตาลงอย่างอันตราย“เธอไม่อยากอยู่กับฉันแล้ว นายมีสิทธิ์มาพูดตั้งแต่เมื่อไหร่?”“ก็จริง” โม่ไป๋หัวเราะ ไม่โกรธ เพียงแค่มองไปที่เสิ่นหยินอู้ “ถ้างั้นก็ให้นั่วนั่วบอกนายเองดีไหม?”นั่วนั่วนี่เป็นชื่อเล่นของเสิ่นหยินอู้ฉินเย่มองเธอด้วยสายตาดุดันหรือว่าคนที่เธอเลือกคือโม่ไป๋? ดังนั้นถึงได้ยอมให้เขาเรียกชื่อเล่นของเธอ?เสิ่นหยินอู้ชะงักเธอรู้ว่าโม่ไป๋กำลังช่วยตนอยู่ อยากให้เธอหลุดพ้นจากฉินเย่ด้วยตัวเอง และจะได้หย่ากับฉินเย่อย่างราบรื่นด้วยเธอมองฉินเย่ตรงหน้า แล้วเม้มริมฝีปากแดงเธอควรคว้าโอกาสนี้เอาไว้จริงๆเมื่อคิดถึงตรงนี้ เสิ่นหยินอู้ขยับปากกำลังจะปริปากพูดแต่ทันใดนั้นเอง ฉินเย่ก็กัดฟันมองเธอ “เสิ่นหยินอู้ คิดให้ดีล่ะว่าเธอจะพูดอะไร”ถูกเขาขัดเช่นนี้ ทำให้เสิ่นหยินอู้ชะงักงันโม่ไป๋เลิกคิ้วอยู๋ข้างๆ ยังคงกล่าวอย่างสบายๆ “เย่ ฉันควรเตือนนายหน่อยไหมว่าพวกนายแค่แต่งงานกันปลอมๆ แค่นั้น นายทำแบบนี้เท่ากับขู่เธอ ทำให้เธอกลัวอยู่”กล่าวจบ โม่ไป๋ยังคงมองเสิ่นหยินอู้ยิ้มๆ “นั่วนั่ว”เสิ่นหยินอู้รู้ดีว่าที่เขาเรียกชื่อตนนั้น เพราะต้องการจะบอกให้ตนรีบตัดสินใจ ไม่อย่างน