บทที่ 149

ขณะที่คิด เสียงของเถ้าแก่ก็ทำลายความคิดของเธอลง

“แม่หนู โจ๊กแปดทรัพย์กับซาลาเปาไส้ครีมได้แล้ว”

หลังจากได้ยิน เสิ่นหยินอู้ก็เรียกสติกลับคืนมาและเห็นว่าเถ้าแก่เอาของที่เธอสั่งใส่ถุงเรียบร้อยแล้ว เธอจึงเอื้อมมือไปรับมันมา

“ขอบคุณค่ะ หนูจ่ายเงินเรียบร้อยแล้วนะคะ”

“โอเคครับ ค่อยๆเดินนะครับ โอกาสหน้ามาใหม่นะครับ”

เสิ่นหยินอู้ถือถุงขึ้นมาแล้วหันหลังเพื่อเดินออกไป

ในระหว่างทาง เธอยังคงรู้สึกเหมือนมีคนกำลังเฝ้ามองเธออยู่ จนกระทั่งเธอเข้าไปในบริษัท สายตาคู่นั้นก็หายไป

เมื่อครู่นี้มีใครอยู่ในรถสีดำคันนั้นหรือไม่?

ที่จริงแล้วตอนที่เธอเดินกลับมา เธอก็มีความคิดที่จะเดินเข้าไปดูผุดขึ้นมา ไม่ว่าจะมีหรือไม่มีคนอยู่ แค่เดินเข้าไปดูก็คงจะรู้แล้วสินะ?

แต่เมื่อเธอคิดถึงเรื่องนี้ เธอก็รู้สึกกลัวขึ้นมาจากก้นบึ้งของจิตใจ เธอจึงไม่ได้เดินเข้าไปดู

ยิ่งไปกว่านั้น รถที่จอดอยู่ในลานจอดรถจอดอยู่ที่นั่นในตอนกลางวันแสกๆ มันจึงไม่ควรมีใครอยู่ในรถ

เสิ่นหยินอู้ขยี้ตของตัวเอง เธอคิดว่าบางทีเธออาจจะคิดมากไป

ติ๊ง--

ลิฟต์มาพอดี

เสิ่นหยินอู้เดินเข้าไปในลิฟต์

ตอนที่เธอยุ่งในช่วงบ่าย เธอก็ลืมเหตุก