ตอนที่ 41 รถเข็นคันเก่งของอวี้ซินอวี้ซินเดินกลับไปที่รถ เทแอปเปิลลงไปอย่างเบามือเพราะกลัวลูกบางๆ ของมันจะฟกช้ำ นางพักดื่มน้ำกับท่านแม่ครู่หนึ่งก่อนจะกลับไปเก็บแอปเปิลอีกครั้ง และอีกครั้ง จนแอปเปิลหมดทุกต้น นางถึงได้วางมือลงจากการทำงาน“โอ้โห รถเข็นคันนี้ใส่ของไปมากมาย แต่เหมือนกับว่ามันยังเหลือพื้นที่ให้ใส่ได้อีกอยู่เลย”ตงห่าวอ้าปากค้าง“แน่นอนสิ ของที่ได้มาจากท่านเทพมีหรือจะธรรมดา”อวี้ซินยิ้มกว้าง“นั่นสินะ ข้าว่าแล้วมันต้องเป็นของดี”ตงห่าวอะแฮ่มทีหนึ่งก่อนจะพูดไป“ท่านเทพ?”จงเหวินเทียนเลิกคิ้วถามอย่างตกใจ“พ่อจงยังไม่รู้สินะ อวี้ซินนะเป็นคนสนิทของท่านเทพแห่งผืนป่า ก่อนหน้านี้ของที่เราได้รับมาล้วนมาจากท่านเทพทั้งนั้น เอาเถอะอยู่ๆ ไปเดี๋ยวท่านก็รู้เอง”ตงห่าวไม่อยากพูดมากจึงบอกเกริ่นๆ พ่อจงไปเพื่อที่ว่าเขาจะได้ไม่สับสน“เรียกพ่อจงซะเต็มปากเลยนะพี่ชาย”อวี้ซินเอ่ยแซว“ทำไม? หรือเจ้าอิจฉาข้าล่ะ ในเมื่อเขาจะมาเป็นพ่อเรา ข้าฝึกเรียกไว้ก็ไม่เสียหายหนิ”ตงห่าวพูดขึ้นอย่างได้ใจ“ท่านแม่สรุปแล้วท่านมีสามีใหม่แล้วใช่ไหมเจ้าคะ ข้าจะได้เรียกให้ถูก ไม่งั้นคนแถวนี้จะหาว่าข้าอิจฉาตาร้อน”อวี้ซ
ตอนที่ 42 งานแต่งที่เรียบง่ายหลังจากกลับมาถึงบ้านแล้ว ในตอนแรกสองพี่น้องว่าจะไปตกปลาเพื่อที่จะได้นำปลามาแปรรูปแต่จงเหวินเทียนอยากทำเรื่องนี้ให้ชัดเจนเพื่อความสบายใจของตัวเขาเองเขาจึงได้กลับไปที่บ้าแล้วบอกพ่อแม่ให้มาพูดคุยกับพี่สาวเฉินอย่างเป็นทางการพี่สาวเฉินบอกว่าครอบครัวของนางอยู่ที่หมู่บ้านซุนซึ่งหากจะเดินทางไปหาอย่างน้อยก็ต้องใช้เวลานานพอสมควร ดังนั้นงานแต่งครั้งที่สองของแม่หม้ายเฉินจึงถูกจัดขึ้นภายในเย็นของวันนั้นอย่างเรียบง่ายอวี้ซินนำเนื้อหมูออกมารับแขก โดยที่มีชาวบ้านที่รู้ข่าวหลายคนมาร่วมงานนี้ รวมทั้งท่านผู้นำชุมชน แต่งานนี้ไร้ซึ่งคนในครอบครัวสามีเก่า แม้แต่เฉินเฉิงชวนและเฉินจางจางก็ไม่ได้ถูกเชิญมาเนื่องจากการแต่งงานถูกจัดขึ้นอย่างรีบร้อน ทำให้เกิดเสียงวิพากษ์วิจารณ์ซุบซิบไปทั่ว ว่าเรื่องเมื่อคราวนั้นที่จางชิงหมิงว่าไว้นั่นอาจจะเป็นจริงดังนางว่าจงเหวินเทียนได้ยินข่าวเข้าเขาจึงรีบออกมาพูดเกี่ยวกับสิ่งนี้ ว่าเป็นเขาเองที่ตามตอแยพี่สาวเฉินจนนางเห็นใจและตกลงที่จะเป็นดองกันอย่างที่ทุกคนได้เห็น“โอ้ววว เช่นนั้นหมายความว่าเป็นเหวินเทียนเองสินะที่หลังจากถูกเขี่ยทิ้งแล้วมาตามว
ตอนที่ 43 โดนต่อว่าจงเหวินเทียนนั่งทานมื้อเช้ากับครอบครัวใหม่ เขากับตงห่าวเข้ากันได้เร็วมากเหมือนกับว่าสนิทกันมาตั้งแต่ลืมตามาดูโลกเหวินเทียนบอกว่าหากพ่อกับแม่ที่บ้านได้ทานมื้ออาหารดีๆ แบบนี้บ้างก็คงจะดีไม่น้อยอวี้ซินจึงบอกว่านางทำเผื่อบ้านท่านปู่จงไว้แล้วหนึ่งชุด พอทานอาหารเสร็จพ่อจงค่อยเอาอาหารไปส่งบ้านนั้นจงเหวินเทียนซาบซึ้งจนน้ำตาแทบไหล เขาดีใจมากที่อวี้ซินเรียกพ่อของตนว่าท่านปู่“ข้าเอาอาหารไปฝากท่านพ่อก่อนนะเดี๋ยวข้าจะรีบกลับมา”เหวินเทียนกึ่งเดินกึ่งวิ่งกลับไปบ้านพอเดินผ่านหน้าบ้านจางเขาก็รู้สึกน้อยใจขึ้นมาที่บุตรสาวของบ้านนี้หลอกใช้งานเขาจากความรักมาหลายปี“ดีใจด้วยนะเหวินทียนที่เจ้าได้ร่วมเตียงเคียงหมอนกับแม่หม้ายเฉิน นางเป็นคนดี ไม่เหมือนกับชิงหมิงที่ดื้อรั้นเอาแต่ใจ ดังนั้นเจ้าจงรักษานางไว้ให้ดีล่ะ”ชายชราจางที่เดินออกมายืดแขนขาหน้าบ้านกล่าวขึ้น“ขอรับท่านพ่อตา”“ยังจะเรียกข้าว่าพ่อตาอีก เรียกข้าว่าท่านลุงจางสิ”เฒ่าจางเอ่ยเสียงดังทั้งที่เหวินเทียนก็แต่งงานใหม่ไปแล้ว ส่วนลูกสาวตนก็กำลังอุ้มท้องลูกคนใหม่ แต่ในใจของชายชราผู้นี้ยังห่วงหาเหวินเทียนอยู่ไม่น้อยพอรู้ข่าวการ
ตอนที่ 44 ท่านไม่ใช่ย่าของข้าแล้วอวี้ซินจ้องมองการกระทำของท่านย่าผู้นี้แล้วส่ายหน้าก่อนหน้านี้อวี้ซินเห็นว่าท่านแม่เอามือกุมใบหน้าไว้ตลอดดูเหมือนว่าในตอนที่นางกับพี่ชายไม่อยู่ ท่านย่าผู้นี้บุกเข้ามาในตัวบ้าน และตบตีท่านแม่ของนางพอท่านแม่ไม่ยอมมอบหมูให้ ท่านย่าก็ยิ่งโกรธและลงมือกับท่านแม่จนแก้มของท่านแม่บวมแดงเช่นนั้นอวี้ซินยืนฟังท่านย่าก่นด่าตนและท่านแม่อย่างมีน้ำโหพอเห็นว่านางเหนื่อยแล้ว อวี้ซินจึงได้เอ่ยถามท่านย่าไปหนึ่งประโยคมันเป็นคำถามที่เรียบง่ายมาก ทว่า คำถามนั้นกลับทำให้ผู้เป็นย่าตะคอกออกมาเสียงดังเฉินจางจางจ้องมองอวี้ซินอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ“ท่านย่า ตั้งแต่ที่ท่านแม่แต่งเข้าสกุลเฉิน ท่านเคยมอบสิ่งไหนให้ท่านแม่ของข้าหรือไม่ ท่านเคยเอาใจใส่ท่านแม่ของข้าในยามป่วยไข้หรือเปล่า ท่านเคยยื่นมือเข้ามาช่วยในยามที่นางสูญเสียสามี และต้องกัดฟันฮึดสู้ในยามไม่มีจะกินหรือไม่ ท่านเคยทำสักข้อที่ข้ากล่าวมาบ้างไหมล่ะเจ้าคะ”“ทำไมข้าจะไม่เคย เป็นเพราะความใจดีของข้า แม่ของเจ้าจึงได้แต่งเข้าบ้านข้า แถมข้ายังยกที่แปลงนี้ให้กับพวกเจ้า ไม่สิ! มันยังคงเป็นของลูกชายข้า หากไม่ใช่เพราะข้าเห็
ตอนที่ 45 ไปดูที่หลังจากหรูซีย้ายข้าวของไปที่บ้านจง ช่วงบ่ายอวี้ซินกับพี่ชายของนางก็นำผลไม้ไปเร่ขายตามเดิมครั้งนี้ผลไม้ของนางถูกคุณชายเหอรับซื้อไว้จนหมด“แม่นางเฉินข้าไม่ได้พบกับเจ้านานเลย เจ้าสบายดีนะ”“ข้าสบายดีเจ้าค่ะ”อวี้ซินตอบไปสายตาของอวี้ซินมองคนงานที่กำลังขนผลไม้ลงจากรถเข็นอย่างไม่รีบร้อน“ดื่มชาก่อนสิ”เหอจวิ๋นเฟิงรินชาใส่ถ้วยให้ตงห่าวกับอวี้ซินด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม“นี่เป็นชาที่ข้าได้มาจากทางเหนือเลยนะ เป็นสินค้าเข้ามาใหม่กลิ่นหอม และไม่ขม”เหอจวิ๋นเฟิงอธิบาย“อืม รสชาติใช้ได้เจ้าค่ะ”อวี้ซินยกยิ้มมุมปากทำไมพวกเขาขนของช้าเป็นเต่าขนาดนี้กันนะอวี้ซินถอนหายใจออกมาแรงๆ พร้อมขมวดคิ้วผูกกันเป็นปม นางจึงลุกขึ้นแล้วไปช่วยคนงานขนผลไม้ลงจากรถอย่างรวดเร็วเหอจวิ๋นเฟิงเห็นแบบนั้นเขาก็ตกใจ จึงเดินตามประกบอวี้ซินแล้วถามเรื่องนั้นเรื่องนี้ อวี้ซินทำงานอย่างว่องไวพร้อมกับตอบถามเหอจวิ๋นเฟิงไปด้วย“ดูเหมือนว่าเจ้าจะเร่งรีบนะ”คุณชายเหอกล่าว“ใช่ข้ารีบมาก และไม่มีเวลามานั่งเล่นแบบนี้”“เป็นข้าเองที่คิดไม่รอบคอบ ครั้งหน้าข้าจะให้คนงานสักสองสามคนมาช่วยกันยกของ อย่างน้อยเจ้าจะได้ไม่ต้องเหนื่อย
ตอนที่ 46 ไม่แพงเลยตงห่าวและพ่อจง ยกตะกร้าผลไม้สองตะกร้ามอบให้บ้านจั่ว ก่อนจะพูดคุยถามไถ่เรื่องทั่วไป“เจ้าอยากได้ที่แปลงนั้นหรือ”จั่วหานตงถามหรูซี“เจ้าค่ะท่านพ่อ ข้าอยากที่จะสร้างบ้านและทำสวน”หรูซีหันไปทางบุตรสาวที่ยืนส่งยิ้มให้เป็นช่วงๆ“ที่ตรงนั้นห่างไกลจากชุมชน หากเจ้าอยากซื้อที่ดินก็ซื้อแปลงที่ติดกับหมู่บ้านหน่อยจะไม่ดีกว่าหรือ”หานตงเลิกคิ้วเขาไม่เข้าใจว่าทำไมลูกสาวของเขาถึงอยากอยู่ห่างจากตัวหมู่บ้านขนาดนั้น“ท่านตาหลานไม่ชอบอยู่ใกล้บ้านคนอื่นเจ้าค่ะ อีกอย่างที่เราคิดจะย้ายมาอยู่ที่นี่ก็เพราะเหตุนั้นเช่นกัน”อวี้ซินเห็นว่าท่านตากำลังล่อลวงให้ท่านแม่ซื้อที่ติดกับเขตหมู่บ้านนางจึงออกปากพูดเอง“แต่ตาว่าอยู่ใกล้บ้านเรือนผู้คนจะดีกว่านะ หากมีอะไรก็ขอความช่วยเหลือได้ง่าย”“ไม่เจ้าค่ะ หลานชอบชีวิตเรียบง่ายมากกว่า”อวี้ซินอ้าปากพูดตัดช่องทางการชี้นำของจั่วหานตงไปโดยสิ้นเชิงนางมีจุดหมายที่ไม่อยากให้ใครมาก่อกวนจึงคัดค้านเสียงแข็ง“ท่านพ่อ ข้ากับลูกๆ ตกลงกันแล้วว่าจะซื้อที่ตรงนั้น ท่านพ่ออย่าได้ขัดใจพวกเราเลย อีกอย่างเมื่อข้าย้ายมาอยู่ยังที่แห่งนี้แล้ว ข้าก็ยังสามารถมาหาท่านพ่อได้บ่อ
ตอนที่ 47 ไม้แดงเช้าวันถัดมา…..อวี้ซิน กับ พ่อจง รวมทั้งพี่ชายของนาง ก็ได้ขึ้นไปบนเขาและเริ่มที่จะตัดไม้แดงต้นใหญ่หลายต้น“โอ้วววว ต้นใหญ่จริงด้วย”เฉินอวี้ซินแหงนหน้าขึ้นมองตามความสูงของต้นไม้แดงไม้แดงมีลักษณะลำต้นสูงใหญ่ มีใบอยู่ด้านบนปลายยอดสีเขียว แต่ใบไม่ได้หนาแน่นมาก ลำต้นของไม้แดงค่อนข้างใหญ่และกว้างมาก เนื้อของไม้แดงก็แดงสมกับชื่อของมันพ่อจงบอกว่าตรงแถบนี้มีไม้แดงมากที่สุดแล้ว ซึ่งพอนับรวมๆ กันมันก็เพียงพอที่จะทำคานไม้ได้มากกว่าสองหลัง“งั้นข้าเริ่มตัดเลยนะเจ้าคะ”อวี้ซินลากขวานขนาดใหญ่ที่ทั้งหนักและหนาขึ้นมาปัก ปัก ปัก เสียงขวานในมือของอวี้ซินฟันเข้าที่โคลนต้นไม้ที่มีความสูงมากกว่ายี่สิบเมตรโคล่มมมม!!! ผ่านไปเพียงห้านาทีต้นไม้ขนาดใหญ่ก็ล้มลงสู่พื้นดินจนเกิดเสียงดังลั่นไปทั่วทั้งผืนป่า“ตัดได้แล้ว? ….เร็วขนาดนี้เลยเหรอ”ตงห่าวที่คิดว่าน้องสาวของตนจะใช้เวลานานในการตัดมากกว่านี้ จึงไปเดินดูรอบๆ ป่า เผื่อว่าเขาจะเจอเห็ดโคนเข้าสักกลุ่ม เมื่อได้ยินเสียงของต้นไม้ล้ม เขาก็เกิดความประหลาดใจเล็กน้อยถึงแม้จะคิดเอาไว้แล้วว่านางต้องตัดต้นไม้ลงมาได้ แต่มันก็เกินความคาดเดาของเขาไปหลา
ตอนที่ 48 สร้างบ้านหลังจากวันที่อวี้ซินขนย้ายไม้แดงออกไปกลางดึก เรื่องการรับงานตอนกลางคืนนั้นก็มีเหตุผลให้คนกล่าวถึงบ้างก็ว่าทำงานตอนกลางคืนอากาศดีบ้างก็ว่าทำงานตอนกลางคืนนั้นเงียบสงบแต่ก็มีอีกหลายเสียงกล่าวเป็นนัยๆ ว่า ถึงทำงานตอนกลางคืนจะดีแค่ไหนก็ตาม การเดินทางในช่วงมืดค่ำก็ยังคงเป็นปัญหาอยู่ อีกทั้งความปลอดภัยยังน้อยกว่าตอนที่มีแสงสว่างทั่วถึงแต่แล้วมันจะอย่างไรล่ะ? ในเมื่อไม้แดงก็ถูกขนย้ายไปอย่างปลอดภัย แถมพวกเขายังทำงานได้อย่างเงียบเชียบไม่รบกวนใครในยามค่ำคืนเลยแม้แต่นิดอวี้ซิน ตงห่าว และจงเหวินเทียนนั่งอ้าปากหาวเป็นพักๆเมื่อหรูซีเห็นดังนั้น นางก็ไล่ให้ทั้งสามไปนอนพักผ่อน“อีกหนึ่งวันเราก็ต้องไปคุยเรื่องก่อสร้าง ไม่รู้ว่าเงินที่ข้าเก็บไว้จะเพียงพอไหม”หรูซีเป็นกังวลจนไม่เป็นอันทำงานวันต่อมาหรูซีกับครอบครัวก็ได้กลับมายังหมู่บ้านซุน อวี้ซินเป็นคนบอกรายละเอียดงาน นางต้องการบ้านที่มีสามห้องนอน ถึงแม้จะทำห้องน้ำได้แค่ห้องเดียว แต่นางก็ร้องขอส่วนอื่นๆ มาเพิ่มแทน“ห้องแต่ล่ะห้องข้าต้องการความกว้างความยาวอยู่ที่แปดคูณแปด”“แปดคูณแปดคืออะไร?”ชายคนงานคนหนึ่งกล่าวขึ้นทำให้ทุกคนสง
ตอนที่ 62 ตอนพิเศษวันแห่งความสุขผ่านพ้นไปแขกเหรื่อที่ยังไม่ได้กลับก็ค้างที่บ้านเฉิน บ้านโม่ รวมทั้งบ้านจงจวบจนวันถัดมา เมื่อรับประทานอาหารเช้ากันเสร็จแขกคนที่เหลือจึงได้บอกลาและแยกย้ายกันจากไปอวี้ซินกับโม่เฟิงโบกมือลาม่านหรง ฟงตี้และคนอื่นๆ พอเห็นพวกเขาจากไปไกลแล้วทั้งสองจึงมองหน้ากันและเดินกลับเข้าบ้านพักไปโม่เฟิงเดินไปส่งเมียรักให้นอนพัก เพราะเมื่อคืนเขาเล่นแรงกับนางไปหน่อย พอส่งนางกลับบ้านที่แยกออกไปเขาก็ไปหาครอบครัวเพื่อปรึกษาหารือกัน“ท่านพ่ออวี้ซินบอกให้พวกเราปลูกผักขอรับ ผักที่ปลูกทางบ้านของเมียข้าจะรับซื้อมันทั้งหมด”โม่เฟิงบอกทางบ้านด้วยรอยยิ้ม“แม่ก็ไม่ได้ทำอะไรอยู่แล้ว ที่หลังบ้านเราก็ซื้อมาตั้งห้าหมู่ หากเราปลูกผักก็เท่ากับช่วยส่งเสริมบ้านเมียของเจ้า แบบนี้ก็ไม่เลวว่าไหมเจ้าคะท่านพี่”โม่อีอีหันไปทางสามี“ท่านพ่อท่านแม่คิดว่าอย่างไรขอรับ”โม่หนานกงเอ่ยถามพ่อกับแม่ของเขา“มีงานให้ทำก็ดีข้าจะได้ไม่เบื่อ”โม่ว่านถิงพยักหน้าเห็นด้วย“เช่นนั้นข้าจะไปบอกอวี้ซินก่อนนะขอรับ”โม่เฟิงยิ้มกว้างแล้วรีบกลับบ้านของตัวเองไป“ท่านพี่ดูสิเจ้าคะ พอโม่เฟิงแต่งเมียเสร็จก็ติดนางงอมแงมเชียว
ตอนที่ 61 งานมงคล n cมื้อเช้าของวันใหม่เป็นไปอย่างราบเรียบมีเพียงแค่อวี้ซินที่ไม่ได้ออกมาจากห้องนอนเพราะไข้ขึ้นเฉินหรูซีมองโม่เฟิงบนโต๊ะอาหารแล้วถอนหายใจออกมาเมื่อคืนเขาเผด็จศึกบุตรสาวของนางอย่างหนัก แถมตอนเช้ายังมิวายล่อลวงนางอีกครั้งหรูซีมองสามีที่อมยิ้มอย่างสบายตัวแล้วได้แต่ส่งเสียงฮึดฮัดในลำคอเบาๆ“เมื่อคืนเจ้าไปไหนมา”หลังจากมื้อเช้าจบลงเฉินตงห่าวรีบเดินเข้าหาเพื่อนสนิท คำถามของตงห่าวทำให้โม่เฟิงอ้ำอึ้งอยู่ไม่น้อยยัง เขาเพียงแค่เดินหนีพี่เขยที่ตามตอแยไม่เลิก แล้วเข้าไปดูอวี้ซินที่นอนซมจากพิษไข้“หรือว่าเจ้ามาเฝ้าไข้อวี้ซินตั้งแต่แรกแล้ว มิน่าล่ะข้าถึงหาเจ้าไม่เจอเลย”ตงห่าวเดินเข้ามาในห้องน้องสาวแล้วตีหน้าขาเหมือนกับว่าเขารู้ทันเพื่อนสนิท“เจ้าเปลี่ยนที่นอนใหม่หรือแล้วเหตุใดถึงไม่ไปเปลี่ยนชุดเครื่องนอนของพี่ด้วย”ตงห่าวนั่งลงข้างน้องสาวที่นอนกะพริบตาปริบๆ“ห้องท่านมีคนอื่นอยู่ด้วยข้าจึงไม่สะดวกที่จะเปลี่ยนให้”อวี้ซินส่งยิ้มอ่อนให้กับพี่ชายใบหน้าของคนอื่นที่อวี้ซินกล่าวถึง “….”เมื่อคืนจวบจนถึงเช้าข้ายังนอนกกกับนางอยู่เลย แต่พอตงห่าวถามขึ้นข้าก็กลายเป็นคนอื่นไปแล้วงั้นหรือ
ตอนที่ 60 อีกครั้ง n cโม่เฟิงนอนฟุบลงที่อกของอวี้ซิน เหงื่อที่ชุ่มไปทั้งตัวของทั้งสองคน ทำให้เขามั่นใจว่าเขาไม่ได้ฝันไป“ขอบคุณที่อดทนเพื่อข้านะ”โม่เฟิงหอมแก้มอวี้ซินอย่างรักใคร่“อืออออ”อวี้ซินเขินอายเล็กน้อยแต่ก็กอดรัดกับโม่เฟิงไว้แน่นเมื่อครู่ข้าคิดว่ามันต้องฉีกแล้วแน่ๆ ความคับแน่นขนาดนี้ข้าอยากเห็นมันชัดๆ ว่าตอนนี้มันจะใหญ่สักแค่ไหนกันเชียว อวี้ซินแอบคิดพิเรนทร์ในใจ“เหนื่อยไหม”โม่เฟิงถามอวี้ซินและเอาผมทัดหูให้นาง พอเห็นอวี้ซินส่ายหัวน้อยๆ จนผมยุ่งไปหมดโม่เฟิงจึงก้มลงไปจูบกับนางอีกครั้ง“ข้าอยากได้อีก”โม่เฟิงกัดริมฝีปากของอวี้ซินเบาๆ และเริ่มมอบความรู้สึกวาบหวิวให้นางอีกครั้งทั้งสองเบียดเสียดกันไปมาและเริ่มค่ำคืนที่ไม่อยากหยุดลงปึก! ปึก!!!!!ร่างบางที่อยู่ในท่าอุ้มแตงเงยหน้าขึ้นด้วยความเสียวสุดขีด แต่ร่างใหญ่ที่จับเอวนางไว้แน่นยังคงตอกอัดจนเกิดเสียงสยิวไปทั่วทั้งห้อง“อะ อ๊ะๆ ๆ ๆ ๆ”เสียงแห่งความสุขดังแว่วขึ้นมาเป็นพักๆ“อืมมม อย่าทำสิข้าจะนอน”เฉินหรูซีที่นอนอยู่ดีๆ ก็ถูกถอดเสื้อผ้าออกจนหมด นางรู้สึกหนาวเย็นขึ้นมาจึงดึงผ้าขึ้นมาห่มจงเหวินเทียนลูบไล้ร่างบางที่อยู่ในผ้าห่ม
ตอนที่ 59 คู่ควร n cหลังจากผ่านการคัดกรองจากบ้านอวี้ซินแล้ว โม่เฟิงจึงได้รีบเดินทางกลับบ้านไป เพื่อที่จะมาขอนางเป็นคู่หมั้นอย่างถูกต้องหรูซีกับอวี้ซินจับเข่าคุยกันอยู่นานกว่านางจะยอมรับโม่เฟิง ตงห่าวเห็นท่านแม่เกิดข้อกังขาจึงเล่าเรื่องราวตั้งแต่อวี้ซินยังไม่ป่วยให้ท่านได้ฟัง ว่า สองคนนี้มีความรู้สึกดีๆ ให้กันมานานแล้ว พอท่านแม่เข้าใจจึงยอมเปิดใจให้ทั้งคู่ท่านย่าจงพอได้รู้ว่าโม่เฟิงจะมาเป็นหลานเขยก็ดีใจจนออกนอกหน้ามีแต่ท่านตาจั่วที่คัดค้านหลังชนฝาว่าไม่ยอมให้อวี้ซินแต่งออกไปโม่เฟิงรู้ว่าทุกคนรักอวี้ซินมากเขาจึงรับปากว่าจะย้ายมาอยู่ใกล้ๆ เพื่อให้ทุกคนได้ไปมาหาสู่กันง่ายขึ้น ท่านตาจั่วจึงค่อยอ่อนลงหลังจากโม่เฟิงจากไป ทั้งบ้านก็มาประชุมกันอย่างลับๆ โดยที่อวี้ซินไม่รับรู้ตงห่าวเป็นคนที่ถูกถามจนต้องตอบคำถามจนคอแห้ง พอได้ฟังจากตงห่าวอีกครั้งก็สรุปว่าพวกเขาคู่กัน ทางฐานะก็ไม่ได้แย่ เหมาะสม ลงตัว“การที่จะรักใครสักคนเหตุใดถึงได้ยุ่งยากขนาดนี้”ตงห่าวที่ถูกตั้งคำถามได้แต่นั่งบ่นให้พ่อจงฟังหลังจากถูกปล่อยตัวออกมา“หากเป็นคนอื่น ก็คงจะง่ายกว่านี้ แต่อวี้ซินนางเปรียบเสมือนแก้วตาดวงใจ แถมยัง
ตอนที่ 58 เขินอายเมื่ออาบน้ำเสร็จตงห่าวเดินเข้าห้องของตนเองไป แล้วบอกให้โม่เฟิงไปใช้ห้องของน้องสาวก่อนเพราะเห็นว่านางเปลี่ยนชุดเสร็จแล้ว“พี่โม่ใช้ห้องของข้าเถอะเจ้าค่ะ”อวี้ซินบอกโม่เฟิงที่ยืนงงๆ อยู่กลางตัวบ้านตอนแรกเขาลังเลเล็กน้อย แต่พอเห็นว่าตงห่าวไม่สนใจเขาเลย เขาจึงบากหน้าเข้าไปในห้องของสตรีที่เขาชื่นชอบโม่เฟิงปิดประตูแต่ไม่ได้ลงกลอน เขาเปลื้องผ้าออกเตรียมจะเปลี่ยนชุด แต่ลืมไปว่าเขาไม่ได้เอาเสื้อผ้าเข้ามาด้วย พอดีกับอวี้ซินเปิดประตูเข้ามาแล้วถือห่อผ้านั้นไว้ในมือดวงตาของอวี้ซินมองไปยังจุดเด่นหรากลางกายของโม่เฟิงอย่างไม่รู้ตัวโม่เฟิงตกใจจนตาค้าง เขาขาดสติไปชั่วขณะจนไม่กล้าขยับร่างกายอวี้ซินเงยหน้าขึ้นทั้งสองจึงสบตากันอวี้ซินรีบเอามือปิดหน้าแล้วโยนห่อผ้าให้โม่เฟิง ก่อนจะปิดประตูดังปึ้ง แล้ววิ่งไปที่ห้องครัวด้วยใบหน้าร้อนผ่าวใหญ่!!! มันใหญ่มากกกไม่สิ! ข้าไม่ควรพูดถึงสิ่งนั้นโถ่เอ๊ย! ข้าน่าจะเคาะประตูก่อนไม่คิดว่าเขาจะถอดเสื้อผ้าออกจนหมดแบบนั้น แถมยังไม่ล็อกห้องอีกแต่ว่าหุ่นเขาน่าจับมาทำพันธุ์มากเลยไม่นะ… ตาข้าจะเป็นกุ้งยิงไหมเนี่ยยยยยโม่เฟิงยืนตัวแข็งทื่อ เรื่องอับอา
ตอนที่ 57 ขออยู่ด้วย“ม้าตัวโตแถมวิ่งเร็วมากเลย มิน่าล่ะพี่ตงห่าวถึงไปกลับได้ว่องไวนัก”กวนม่านหรงมองตามหลังม้าที่ห่างออกไปเรื่อยๆ“ท่านป้าโม่ นั่นคือของฝากที่ตงห่าวนำมาให้ขอรับ”กวนฟงตี้ชี้ไปที่กล่องไม้ขนาดกลาง ก่อนจะลากลับไปโม่อีอีเปิดดูกล่องไม้นางถึงกลับแปลกใจ ด้านในมีผลไม้แห้ง ผักดองหนึ่งขวดโหล และยังมีผลไม้แดงที่ขายกันในเมืองเฉิงอันในราคาที่แสนแพงอีกด้วย“ของฝากที่ข้าจะมอบให้กลายเป็นว่าไม่คู่ควรเลยสักนิด ไม่ได้การแล้วข้าจะต้องไปบอกท่านพี่ให้เตรียมสินสอดที่เหมาะสมกับบ้านเฉินมากกว่านี้”เมื่อคิดได้ดังนั้นโม่อีอีก็นำของฝากเข้าบ้านไปเก็บอย่างดี และรอคอยสามีกลับบ้านมาหนึ่งชั่วยามผ่านไป….ตงห่าวกับโม่เฟิงก็ได้มาถึงหน้าบ้านหลังใหญ่สุด ตงห่าวกับโม่เฟิงลงจากม้าแล้วจูงสายจูงไปผูกกับรั้วบ้านฮี่ ฮี่ ฮี่ เสียงม้าร้องดังขึ้น เฉินหรูซีจึงออกมาดู“กลับมาแล้วหรือ แล้วนั่น….”หรูซีชี้ไปทางโม่เฟิงที่ร่างกายสูงกว่าตงห่าวหนึ่งช่วงศอก ทว่าบนใบหน้ามีรอยยิ้มประดับเอาไว้“ท่านป้าข้าโม่เฟิงเองขอรับ”โม่เฟิงแนะนำตนเองด้วยท่าทางนอบน้อม“โม่เฟิงเองหรือ? พระเจ้า! เหตุใดเจ้าดูดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนอีกล่ะเนี่ย”
ตอนที่ 56 โม่เฟิงมาแล้ว“บร๊ะ! คุณชายเหออะไรนั่นกล้าดีอย่างไรมาทำให้อวี้ซินของข้าเสียใจ”เมื่อโม่เฟิงได้ฟังเรื่องราวจากตงห่าว เขาก็ตบหน้าขาตนเองอย่างแรงด้วยความเกรี้ยวโกรธ“ตอนนี้อวี้ซินดูไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรเลย นางคงจะเสียใจมากเป็นแน่”ตงห่าวที่คิดถึงความรู้สึกของน้องสาวมาก่อนสิ่งใดถึงกับแสดงใบหน้าห่อเหี่ยวใจออกมา“คุณชายบ้าบอนั่น มาหลอกให้อวี้ซินรัก แล้วล่อลวงให้นางไปเป็นอนุภรรยา เขาไปกินดีหมีหัวใจเสือมาจากไหนกัน ถึงได้กล้าคิดว่าแผนกลลวงแบบนี้มันจะได้ผล”กวนม่านหรงนั่งเบ้ปากแล้วบ่นยาวเหยียดถึงจะไม่รู้ว่าอวี้ซินนางคิดอะไร แต่ม่านหลงก็ยอมรับว่าที่อวี้ซินตัดสินใจแบบนี้เป็นทางเลือกที่ถูกต้องแล้วเกิดเป็นสตรี หากได้สามีมากรัก มีหรือที่จะไม่ทำให้ตนเองทุกข์ใจในภายหลัง ถือว่าอวี้ซินทำได้ดี“ทีเจ้ายังแอบทอดสะพานให้พ่อหนุ่มร่างบึกบึนคนนั้นเลย รู้หรือเปล่าว่าเขาดีหรือร้าย”กวนฟงตี้เขกหัวน้องสาวทีเรื่องของตนเองทำเป็นเหนียมอาย เรื่องของคนอื่นกับรู้ไปเสียทุกสิ่ง“ฟงตี้เจ้าพี่บ้า! ท่านตีข้าทำไม หากหัวข้าบวมเหมือนหมูขึ้นมาชายที่ไหนจะเอาข้าทำเมีย”คำพูดของกวนม่านหรงทำให้ผู้เป็นพี่กลั้นขำแทบไม่ไห
ตอนที่ 55 ทำผักดองหนึ่งอาทิตย์ต่อมา…..เฉินอวี้ซินได้ปรับสูตรผักดองจนทุกอย่างลงตัว แม้ว่าจะไม่มีระบบอยู่กับนางแล้ว แต่การทำผักดองก็ไม่ได้ยาก เพียงแต่ต้องควบคุมปริมาณเครื่องปรุงให้พอเหมาะ“รอบนี้ได้แน่นะ”เฉินตงห่าวปาดเหงื่อออกจากหน้าผาก“ครั้งนี้ไม่ได้ครั้งหน้าก็ต้องได้”อวี้ซินกัดฟันตอบอย่างไรเสียในชีวิตก่อนนางก็เคยทำมันออกมาได้ดี แต่พอลองทำอีกทีเหมือนกับว่านางจะฝีมือตกลงไปมากเมื่อก่อนจะทำอะไรเพียงแค่กดหาในคลิปแล้วทำตามสูตร แต่ยุคนี้ไม่มีสูตรอาหาร ไม่มีอะไรรับประกันว่าทำออกมาแล้วจะรสชาติดีดังนั้นอวี้ซินจึงทุ่มเทสุดกำลัง เพราะนางรู้อยู่แล้วว่าผักดองจะขายดีเป็นอย่างมากน่าเสียดายที่ระบบไม่ได้ทิ้งสูตรอาหารอย่างอื่นไว้ให้ หากระบบทิ้งข้อมูลไว้ให้นางบ้างนางคงไม่ต้องมางมสูตรผักดองจนหัวหมุนเช่นนี้“ให้พี่ไปตัดผักกาดขาวมาอีกสักหัวดีไหม”ตงห่าวยิ้มแห้งๆ เพราะรู้สึกว่ามันจะต้องใช้ผักกาดอีกจำนวนหนึ่งตั้งแต่ที่น้องสาวเริ่มต้นทำผักดอง ตงห่าวก็มีหน้าที่ตัดหัวผักกาด แบ่งครึ่งเป็นสี่ส่วน เอาไปแขวนตากให้มันเฉา จากนั้นก็เอามาคั้นกับเกลือจนมันคายน้ำ เขาทำแบบนั้นซ้ำไปซ้ำมา จนชิน และพอเห็นว่าน้องสาวข
ตอนที่ 54 สำรวจป่าเฉินอวี้ซินวิ่งออกจากบ้านไม่นานก็มาถึงเชิงเขานานแล้วที่นางไม่ได้ขึ้นเขามาเพราะอากาศและเส้นทางไม่เอื้ออำนวย[ไปทางนั้นขอรับ]เจ้ามะเขือเทศตาเป็นประกายทันทีที่อวี้ซินมาถึงภูเขา มันสัมผัสได้ถึงพลังที่ล้นเหลือจนแทบจะทะลักออกมาหากวันนี้เป็นไปตามแผนที่วางไว้การสำรวจผืนป่าคงจะเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังต้องกระตุ้นให้โฮสต์ปลูกผักต่อไป เพื่อที่จะทำอีกภารกิจให้สำเร็จสมบูรณ์ในเร็ววันสำรวจภูเขาครบแล้ว ก็เหลือแต่ปลูกพืชพันธุ์ เพียงเท่านี้อีกไม่นานมันก็จะตัดขาดการเชื่อมต่อกับอวี้ซินได้ และไม่สลายหายไปแม้ว่าจะอยู่ห่างจากอวี้ซินมากแค่ไหนก็ตาม“ทางนั้นหรือ”อวี้ซินมองทางขึ้นที่สูงชัน“ไปทางอื่นไม่ได้หรือไง”[หากโฮสต์ต้องการอ้อมขึ้นไป ก็ไปทางเดิมที่ขึ้นครั้งก่อนได้ขอรับ]“ทางนี้ใกล้กว่างั้นสินะ”เมื่อคิดว่าทางเส้นนี้จะขึ้นไปได้เร็วกว่า อวี้ซินก็ตัดสินใจไปตามทางที่ระบบบอก[เป็นการตัดสินใจที่ดีขอรับ]เจ้ามะเขือยิ้มกว้างออกมาไม่นานหลังจากอวี้ซินขึ้นเขาไป นางก็เริ่มเดินไปรอบๆ ภูเขาให้เจ้ามะเขือเทศบันทึกข้อมูลเข้าระบบผ่านไปครึ่งวันข้อมูลของระบบก็เสร็จสมบูรณ์“รวบรวมข้