“พวกข้าสองคนจะพยายามทำให้เสร็จตามกำหนดเวลาขอรับ”“อืม เต๋อหลินเจ้าแบ่งคนออกไปครึ่งหนึ่ง พวกเราจะแยกเป็นสองทางเพื่อลอบเข้าไปสืบข่าวด้านในค่ายกองกำลังลับแห่งนี้ เมื่อเข้าไปอยู่ใกล้ ๆ ที่นั่นจงรอให้ถึงช่วงต้นยามจื่อเสียก่อน พวกมันคงแบ่งกำลังสลับกันไปพักผ่อนเพื่อเดินเวรยาม รอจังหวะนี้ค่อยเข้าไปด้านในค่า
“เมื่อได้ยาพิษก็อย่ารอช้าอีกเลยจะดีกว่า คืนนี้ลงมือได้ทันทีนำไปผสมกับน้ำที่พวกเขาได้ดื่มกิน พรุ่งนี้ก็แค่รอดูผลของยาพิษว่าเป็นไปในทิศทางใด หากทหารพวกนั้นอ่อนแรงไม่สามารถใช้พละกำลังของตนเองได้ เย็นวันพรุ่งนี้พวกเราก็รีบเดินทางกลับเมืองหลวงได้”“ซื่อจื่อวางใจเถิดข้าสองคนขอรับรองด้วยชีวิต หลังจากที่รับ
เซียวหนิงหลงนำกล่องไม้ที่ใส่นิ้วมือของเป้ยเฝิ่นลู่ ส่งให้ม้าเร็วรีบนำมันกลับเมืองหลวงเพราะเป็นของขวัญสำหรับจิ่งไท่เฟย เผื่อว่าพระนางจะหายจากอาการประชวร หรือจะหายไปจากโลกนี้ได้ยิ่งดีกับสตรีไม่รู้จักพอเช่นนี้ส่วนทหารจากกองกำลังลับที่รอดจากยาพิษของต่งซวิน ต่างรีบเดินทางเข้าเมืองเฉียนซานเพื่อรายงานสถาน
เมื่อได้รับของฝากจากเมืองเฉียนซาน จิ่งไท่เฟยถึงกับล้มทั้งยืนหลังจากเห็นแหวนที่คุ้นเคย เพราะนางเป็นผู้มอบให้กับเป้ยเฝิ่นลู่ด้วยตนเอง อาการตกใจอย่างหนักและการล้มทั้งตัวอย่างเต็มที่ ทำให้หลังของนางกระแทกกับพื้นแข็ง ๆ อย่างแรง ภายหลังหมอหลวงที่ถูกตามมารักษาได้บอกกับนางกำนัลคนสนิทว่า อาการเจ็บป่วยของจิ่ง
“พวกข้านอนที่ไหนก็ได้ทั้งนั้นอย่างไรเสียที่นี่ก็ไม่ได้หนาวเหน็บเหมือนแดนเหนือ ตอนกลางคืนจึงนอนกับพื้นโล่ง ๆ ได้สบายมากขอรับ ขอเพียงมีพื้นที่สำหรับทำกระโจมที่พัก พวกข้าสามารถทำที่พักชั่วคราวนอนรวมกันได้ขอรับคุณหนู”“ทุกคนต้องดูแลสุขภาพของตนให้ดี อย่าประมาทกับสภาพอากาศที่ต่างกัน หากปรับตัวไม่ได้อาจจะล
เช้าวันใหม่เวียนมาถึงผู้มาจากแดนเหนือตื่นกันตั้งแต่เช้า พวกเขานอนไม่ค่อยหลับไม่ใช่เพราะไม่ชินกับสภาพอากาศ แต่เป็นความรู้สึกตื่นเต้นดีใจด้วยวันนี้จะได้เรียนการทำอาหาร เยวี๋ยนจิ้งห้าวหัวหน้ากลุ่มจากแดนเหนือได้พูดคุยกับเจียวมิ่ง เขามองเห็นถึงความชื่นชมนับถือจากสายตาของทุกคนและยังแอบกระซิบบอกกับตนอีกด้
“พวกข้าไม่รู้จะตอบแทนบุณคุณครอบครัวของคุณหนูอย่างไร ถึงจะเหมาะสมคู่ควรกับการช่วยเหลือในครั้งนี้”“ท่านอย่าคิดมากเรื่องเป็นบุญคุณอันใดเลย คุณหนูก็บอกแล้วนี่ว่าพวกท่านคือลูกจ้างของนาง เป็นการทำงานใช้แรงแลกเงินค่าจ้างพวกท่านก็แค่ทำงานให้ดีก็พอขอรับ”“พี่ชายเยวี๋ยนคุณหนูลู่ชิงให้มาตามไปด้านหลังห้องครัวข
“พวกข้าไม่แน่ใจว่าต้นมันจะมีอยู่เยอะหรือไม่ เอาเช่นนี้ได้ไหมคุณหนูถ้าพวกข้ากลับไปแดนเหนือ จะชวนเหล่าสหายที่นั่นขึ้นไปสำรวจบนเขาหาดูต้นของมัน หากพบว่ามันมีอยู่เยอะจะรีบส่งข่าวมาแจ้งให้ท่านทราบเป็นอย่างไร หลังจากนั้นค่อยส่งคนไปจัดการก็ยังทันนะขอรับ” เยวี๋ยนจิ้งห้าวแบ่งรับแบ่งสู้เพราะเขาเองก็ยังไม่มั่น
“กระหม่อมเข้าใจชิงเอ๋อร์เป็นอย่างดี และไม่มีวันที่จะทำให้ชิงเอ๋อร์ต้องเสียใจ ไม่ว่าเรื่องใดก็ตามชิงเอ๋อร์อยากทำสิ่งใดกระหม่อมย่อมสนับสนุน คอยปกป้องนางให้พ้นภัยจากคนชั่ว รัชทายาทอย่าได้ทรงกังวลเรื่องนี้ หากเมื่อไหร่ชิงเอ๋อร์ต้องการไปเยือนตงเฉียน กระหม่อมจะเป็นคนพาไปด้วยตนเองพ่ะย่ะค่ะ” “ก็ดี เปิ่นไท่
“แล้วเสี่ยวชิงเป็นอย่างไรบ้าง ทำสัญญาการค้ากับสี่แคว้น แค่วันเดียวก็ได้รับเงินแสนตำลึงแล้ว ยังไม่นับเงินส่วนต่างที่จะได้รับหลังกิจการในแต่ละแคว้นเปิดทำการอีก ต่อไปนี้ใคร ๆ ก็คงจะคิดหนักหากคิดจะจัดการตระกูลสวี” “ตอนนี้ชิงเอ๋อร์กำลังทำคู่มือสำหรับการเปิดกิจการสาขา และพ่อครัวที่ต้องเดินทางไปสอนการทำอา
เมื่อคนกลุ่มใหญ่จากสามแคว้นออกจากท้องพระโรงแล้ว ได้เสด็จตรงไปยังประตูวังหลวง เพื่อรอให้ข้ารับใช้ไปเก็บสัมภาระ ยังตำหนักรับรองที่ได้พำนักก่อนหน้านี้ รวมถึงรัชทายาทและพระชายาที่ต้องตามเสด็จกลับแคว้น แม้ภายในใจจะรู้สึกโกรธเคือง และไม่เห็นด้วยกับพระบิดาเพียงใดก็ไม่อาจแสดงออกได้มากนัก ยามนี้ยังอยู่ต่างแ
“เฮอะ มีฮ่องเต้คนใดบ้างที่ไม่มีสนม อย่างน้อยพวกนางก็ช่วยให้เรามีความสุขชั่วครั้งชั่วคราวก็ยังดี ขุนนางจะดีจะชั่วใช่ว่า จะมองออกได้ง่าย ๆ ท่านคงคิดว่าตนเองเก่งมาก ที่สามารถมองคนออกว่าคนไหนดีคนไหนไม่ดีเชียวรึ” ฮ่องเต้จากซีหนานตรัสประชดประชันอย่างน่าหมั่นไส้ “ฮ่องเต้ซีหนานท่านไม่อยากเป็นฮ่องเต้ ที่เ
“จริงรึ! นี่คงเป็นลิขิตสวรรค์ ที่ได้ส่งเด็กสาวคนนี้มาเกิดบนแผ่นดินแคว้นฉู่ แม้แต่วิธีแก้ปัญหาเล็ก ๆ แต่กลับช่วยผู้คนได้มากมายนัก ไว้แนะนำให้เจิ้นได้รู้จักนางบ้าง เผื่อจะได้แลกเปลี่ยนความรู้กันสักครั้ง” “เสด็จพ่อทรงพักผ่อนสักนิดเถิด เย็นนี้จะได้ชิมอาหารสูตรของคุณหนูสวี แล้วจะทรงเข้าพระทัยว่าเหตุใด ล
เพราะเดินทางก่อนทำให้ฮ่องเต้ตงเพ่ยจวิน เสด็จมาถึงเมืองหลวงแคว้นฉู่เป็นพระองค์แรก โดยมีรัชทายาทมารอรับเสด็จพระบิดาที่หน้าประตูวังหลวง พร้อมด้วยฮ่องเต้เซียวถิงเฟิง ชินอ๋องและขุนนางอีกหลายคนที่มารอต้อนรับด้วยเช่นกัน “ถวายพระพรเสด็จพ่อพ่ะย่ะค่ะ” “รัชทายาทเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง อยู่ที่นี่มีปัญหาอันใดหรือไ
“จือเค่อเจ้าไปสังหารฮ่องเต้ส่วนข้ากับลี่จ้งจะหาของมีค่า เผื่อฝ่าบาทจะนำมาด้วยระหว่างทางหลบหนี ยังต้องใช้เงินอีกมาก”“อืม ทำเงียบ ๆ เล่าอย่าได้ส่งเสียงดังเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นพวกเราสามคนคงหนีไม่พ้นเข้าใจไหม”“เชื่อมือพวกข้าสองคนเถิดน่างานนี้ไม่มีพลาดแน่นอน เจ้ารอส่วนแบ่งก็พอแล้วรีบลงมือกันเถิด”จือเค่อ
ส่วนองครักษ์เหยียนกลับคิดถึงเรื่องยาพิษมากกว่า “อย่าว่าแต่เรื่องพลังยุทธ์เลยพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมนึกถึงยาพิษที่ฮองเฮาได้รับแล้วยังขนลุกได้ทุกครั้ง ยาพิษอันใดกันทำให้เจ็บปวดทรมานอยากตายก็ตายไม่ได้ แต่อยู่โดยมีพิษนี้อยู่ในร่างกายต้องทุกข์ทรมานยามตะวับลับขอบฟ้า น่ากลัวมากจริง ๆ นะพ่ะย่ะค่ะ”“เรื่องนี้รัชท
ตลอดระยะเวลาที่ตัวประกันที่เป็นเชื้อพระวงศ์ และต้องพำนักอยู่ที่แคว้นฉู่มาพักใหญ่ แม้จะถูกจำกัดบริเวณที่ไปได้ แต่มิได้ทำให้ทุกคนซึมเซาหรือเคร่งเครียดแต่อย่างใด เพราะกิจการของตระกูลสวีดึงดูดความสนใจของทุกคน ยิ่งร้านน้ำหอมที่ได้เข้าไปเลือกชมด้วยตนเอง จนต้องเสียตำลึงเงินไปพอสมควร จะซื้อขวดเล็ก ๆ ได้อย่า