สองวันต่อมาก็ถึงเวลาไปขายของวันแรกแล้ว ทุกคนตื่นพร้อมกันลู่ชิงกับฟางซินช่วยกันหมักเนื้อหมูและน่องไก่ ส่วนลู่เวินกับบุตรชายก็ช่วยกันยกเตาและอุปกรณ์ที่ใช้ทอดทุกอย่าง ขึ้นบนรถเข็นรออยู่นอกบ้านลู่ชิงได้ตั้งกฎกับครอบครัวเอาไว้ว่า จะขายของหกวันและหยุดพักหนึ่งวัน เพราะไม่อยากให้ทุกคนเอาแต่คิดเรื่องทำงานหา
กลับมาถึงบ้านก็เกือบถึงยามซื่อแล้ว มื้อเช้าทุกคนก็อาศัยกินข้าวเหนียวกับหมูทอดกัน เพราะตื่นเต้นกับการขายของวันแรก จึงลืมเตรียมมื้อเช้าไปกินด้วย ลู่ชิงจึงคิดว่าคืนนี้จะทำกับข้าวง่าย ๆ ใส่กล่องไว้ในมิติตอนเช้าจะได้ไม่ลืมอีก เมื่อเก็บข้าวของเรียบร้อยแล้ว ลู่ชิงก็ชวนทุกคนมานั่งที่โต๊ะอาหาร เพื่อทำการนับเ
วันที่สองของการค้าขายก็ยังดีเหมือนเมื่อวาน เพราะมีลูกค้ามายืนรอบริเวณหน้าร้านหลายคนแล้ว และวันนี้ก่อนออกจากบ้านพวกเราทานข้าวผัดหมูเป็นมื้อเช้ามาเรียบร้อย ตอนนี้กำลังช่วยกันตั้งร้านใกล้จะเสร็จ หน้าที่ทอดหมูและไก่ ก็ยังคงเป็นท่านพ่อกับพี่ใหญ่พี่รองเช่นเดิม เข้าสู่ปลายยามเหม่าอาหารก็พร้อมขาย ลูกค้าหน้า
ผ่านมาได้สองอาทิตย์ การค้าของครอบครัวสวีเป็นไปด้วยดี ลูกค้าประจำมีมากขึ้น ขนาดพ่อบ้านของจวนนายอำเภอ ยังมาต่อแถวซื้อไปให้เจ้านายได้ลิ้มลอง วันนี้เป็นวันหยุดของครอบครัว ลู่ชิงอยากจะปรึกษาบิดาเกี่ยวกับผู้คนในหมู่บ้านอันผิง ว่าพวกเขาเหล่านี้มีนิสัยใจคออย่างไร คนเห็นแก่ตัวหรือขี้อิจฉา ย่อมมีอยู่ทุกที่เหม
“น้องเล็กของพี่รองคนนี้ช่างฉลาดยิ่งนัก สหายของพวกพี่พวกเขาทำงานเหล่านี้เป็น เพราะช่วยพ่อแม่สานตะกร้าไว้ไปขนฟืนจากบนภูเขา” ลู่เสียนเริ่มนึกภาพตามที่ลู่ชิงได้บอกเล่าออกมา เนื่องจากสหายของตนทำงานเหล่านี้มาตั้งแต่เด็ก“น้องเล็ก เจ้าให้ชาวบ้านทำของพวกนี้ แล้วจะเอาไปทำอะไรต่อรึ” ส่วนลู่จื้อเขายังคงมีข้อสง
เช้าวันถัดมาการตั้งร้านขายอาหารทอด ก็ยังคงมีลูกค้ามาต่อแถวอย่างคึกคักเช่นเดิม ในช่วงปลายยามเฉินท่านพ่อและพี่ชาย กำลังช่วยกันเก็บของอยู่ทางด้านหลัง เพราะของที่ขายก็เหลือน้อยแล้ว ลู่ชิงจึงบอกกับท่านแม่ว่าแถมเนื้อหมูให้ลูกค้าสักหน่อย จะได้เก็บของกลับบ้านส่วนนางกับท่านพ่อจะไปติดต่อเจ้าหน้าที่ เรื่องซื้อ
ลู่เวินเห็นชุดเครื่องประดับ ที่บุตรสาวนำออกมาขายก็ตะลึงไม่แพ้เถ้าแก่เช่นกัน เขาเห็นด้วยกับเถ้าแก่ที่ว่าไม่อยากขายเพราะมันสวยมาก“เถ้าแก่อย่าพูดเช่นนั้นเลยเจ้าค่ะ ของซื้อของขายถึงยังไงข้าก็จะพยายามหาเครื่องประดับสวย ๆ มาขายให้กับท่านอยู่แล้ว แต่อาจจะไม่บ่อยนะเจ้าคะถ้าเป็นชุดเช่นครั้งนี้ เถ้าแก่จะว่าอ
เมื่อออกจากร้านเครื่องประดับของเถ้าแก่หง สองคนพ่อลูกก็เดินไปยังที่ว่าการของตำบลหย่งฝู เพื่อสอบถามเรื่องร้านค้า หากวันนี้สามารถซื้อได้เลยจะเป็นการดีมาก“น้องชายไม่ทราบว่าใต้เท้าอยู่หรือไม่ พอดีข้ากับบุตรสาวจะมาสอบถามเกี่ยวกับ การซื้อร้านค้าที่ติดป้ายประกาศขายน่ะ”“ท่านมาติดต่อซื้อร้านค้าเช่นนั้นหรือ
“ท่านเทพพยัคฆ์ขาวโปรดไว้ชีวิตด้วย พวกเราแค่ทำตามคำสั่งของเจ้าซานเจียงนั่น ไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องมันเป็นเช่นนี้ไว้ชีวิตด้วย”“เสี่ยวไป๋ไป๋พอก่อนเถิด เดี๋ยวคนแก่พวกนี้จะตายเร็วเกินไป เจ้าไปพักได้แล้วพรุ่งนี้เช้ายังต้องสำแดงฤทธิ์เดชอีกครั้ง เข้าใจหรือไม่”“เข้าใจแล้วขอรับ” พรึบบตึก ตึก ตึก “เรียนคุณหนู
สามพี่น้องนั่งรออยู่กลางลานกว้าง ที่กำลังเตรียมเป็นสถานที่ชุมนุมของเหล่าลูกศิษย์ในลัทธิ พวกเขาอยากจะเห็นเสียเหลือเกิน ว่าหัวหน้าที่คิดตั้งลัทธินี้ขึ้นมาหน้าตามันเป็นเช่นไร ถึงได้ใจดำเห็นแก่ตัวได้ถึงเพียงนี้ หนึ่งเค่อต่อมาหัวหน้าลัทธิที่หน้าตามีร่องรอยบาดเจ็บ ก็พอเดาได้ว่าคงจะขัดขืนจึงถูกสั่งสอนไปเล็
“พวกมันคิดว่าตนเองเป็นใคร ถึงได้มาทำร้ายคนบริสุทธิ์มากมายเช่นนี้ เงินทองกว่าชาวบ้านจะหามาได้ ต้องทำงานเหน็ดเหนื่อยแค่ไหน แต่พวกมันกลับบังคับเอาไปเป็นของตนเสียดื้อ ๆ แม้แต่สตรีที่เพิ่งพ้นวัยปักปิ่นก็ไม่เว้น มันน่าโมโหนัก”“น้องรองใจเย็น ๆ ก่อนเถิด ถึงอย่างไรพวกเราก็ต้องช่วย หากปล่อยไว้นานกว่านี้คงมีค
เจียวมิ่งกับก้งเจี้ยเมื่อเห็นสัญญาณ ก็ตามไปพบก้งคุนจากนั้นจึงปลอมตัวเป็นบ่าว เข้าไปช่วยยกอาหารดูแลความเรียบร้อยในงานเลี้ยง เพื่อฟังเรื่องราวต่าง ๆ ที่คนเหล่านี้พูดคุยกัน“ฮ่า ๆ ๆ วันนี้พวกเรามาฉลองให้กับความร่ำรวยล่วงหน้ากัน พรุ่งนี้ท่านนักพรตจิ้นไถจะทำพิธีบูชาเทพอีกครั้ง ข้าได้สั่งให้ทหารไปบอกชาวบ้
ลู่จื้อกับลู่เสียนรวมถึงทุกคน ที่กำลังช่วยกันกางกระโจมยังไม่ทันเสร็จ ต่างแปลกใจเมื่อเห็นสตรีทั้งสามขี่ม้ากลับมา ดูท่าทางจะรีบร้อนมากอีกด้วย ลู่จื้อวางของทุกอย่างในมือแล้ววิ่งไปหาลู่ชิงอย่างเป็นห่วง เมื่อเจ้าไป๋เซ่อหยุดอยู่กับที่จึงรับลู่ชิงลงทันที พร้อมกับคำถามที่ตนสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น“น้องเล็กเจ้า
ขบวนเดินทางของผู้อื่นอาจจะล่าช้าค่อยเป็นค่อยไป แตกต่างกับขบวนของลู่ชิงที่ทุกคนใช้ม้าเป็นพาหนะ จึงเดินทางได้เร็วกว่าหลายเท่า ค่ำไหนนอนนั่นแม้จะเป็นเขตเมืองก็กางกระโจมนอนข้างทาง เพราะจะให้คนนับร้อยเข้าพักในโรงเตี๊ยมทั้งหมด เกรงว่าคนอื่นคงต้องนอนข้างทางแทน ตลอดการเดินทางแรก ๆ ดูจะไม่มีอะไรยุ่งยาก แต่เม
“จะมาวันพรุ่งนี้จำนวนสามร้อยคนเจ้าค่ะ มีทั้งบุรุษและสตรีปะปนกันไปห้องพักก็พร้อมแล้ว ประตูเชื่อมเขตจวนด้านแปลงผักก็ใช้งานได้ดีเช่นกัน ชุดเครื่องนอนและสิ่งของจำเป็นถูกจัดวางไว้ครบเรียบร้อย เหลือเพียงแค่คนเข้ามาอยู่เท่านั้นเจ้าค่ะ ส่วนการอธิบายเรื่องของใช้คงต้องรบกวนพวกพี่ ๆ อีกครั้งนะเจ้าคะ”“คุณหนูวา
การเปิดตัวขายซูฉีเจวี่ยนเป็นที่สนใจของลูกจ้างทั่วไปมาก เพราะราคาไม่แพงเกินไปแต่พวกเขาไม่ได้ซื้อทุกวัน เพียงแค่เก็บเงินสองสามวันค่อยมาต่อแถวซื้อไปทาน หรือสั่งจองไว้ก่อนแล้วเช้าวันที่มาทำงานก็พาคนในครอบครัวมาด้วย เพื่อรับซูฉีเจวี่ยนกลับไปที่บ้านให้คนอื่นได้ลองชิมบ้าง แม้แต่คนที่ไม่ชอบกินผักได้ลองแล้วย
“ชิงเอ๋อร์จะลืมได้อย่างไรกันมีคนเป็นห่วงอยู่ทางนี้ ถ้าไม่มีจดหมายส่งมาถึงคงจะเป็นห่วงจนอกแตกตายแน่ ๆ”“รู้ตัวก็ดีแล้ว ว่าแต่เจ้าซูฉีเจวี่ยนนี่จะทำขายในร้านอาหารหรือไม่ พี่คิดว่ามันทานง่ายและอร่อยมากด้วยนะ แต่ถ้าขายแพงเกินไปคนอาจจะไม่ซื้อ”“ย่อมต้องมีรายการอาหารนี้เพิ่มเข้าไปในร้านอยู่แล้วเจ้าค่ะ ส่ว