ขยี้ครั้งที่ 5 - คนในอดีต

“จี เดี๋ยวก่อนสิ”

ซินดี้วิ่งตามจิรัชญาออกมาติด ๆ จนกระทั่งใกล้ถึงรถยนต์คันหรูนางร้ายสาวถึงยอมหยุด เธอหันกลับไปมองหน้าอีกฝ่ายด้วยสายตาเบื่อหน่าย

“มีอะไรอีก”

“ฉันขอโทษนะที่ชวนเธอมาวันนี้ ไม่คิดว่าหลินหลินจะเอาแต่แซะเธอไม่หยุด”

“รู้ตัวก็ดี”

อย่าคิดว่าจิรัชญาจะทำตัวเป็นแม่พระ พูดว่าไม่เป็นไรอะไรทำนองนั้น เพราะเธอคือนางร้ายที่ร้ายทั้งในจอและนอกจอ ไม่จำเป็นต้องใจดีกับคนที่สร้างปัญหาให้กับตัวเอง ถ้าไม่ใช่เพราะซินดี้โทรตาม วันนี้เธอคงได้พักผ่อน ไม่ต้องมาหงุดหงิดกับเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้

ซินดี้หน้าเสียไปเล็กน้อย แต่สุดท้ายนางแบบสาวก็เลือกยิ้มออกมาบาง ๆ เธอคว้ามือเรียวของจิรัชญาไว้ ดวงตาสวยคมเหมือนเหยี่ยวหลุบมองมือที่ถูกจับด้วยสายตาเรียบเฉย

“เธออาจจะไม่ได้มองว่าฉันเป็นเพื่อนแล้ว แต่สำหรับฉัน...เธอคือเพื่อนของฉันเสมอนะจี”

ได้ยินแบบนั้นจิรัชญาก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ พลางคิดถึงเรื่องในวันวานสมัยที่ยังเป็นนักศึกษา เธอ หลินหลิน และซินดี้เป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกัน ไม่ได้สนิทจนเรียกว่าเพื่อนรักเพื่อนตายแต่ก็ไม่ได้แตกแยกเหมือนทุกวันนี้ พวกเรามักจะไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อย ๆ ดีกันบ้าง บาดหมางกันบ้างตามประสาคนที่มาจากต่างครอบครัว ต่างการเลี้ยงดู

จิรัชญาเป็นหลานสาวคนเดียวของเจ้าสัวจรินทร์ นักธุรกิจชาวจีนที่มีธุรกิจในกำมือมากมาย ย่าของเธอเป็นคนไทย แม่ของเธอก็เป็นคนไทย จิรัชญาเลยมีใบหน้าสวยคมค่อนไปทางไทยมากกว่าสายเลือดชาวจีนของปู่ เธอถูกตามใจตั้งแต่เด็กเพราะเสียพ่อแม่จากอุบัติเหตุตอนเจ็ดขวบ นิสัยค่อนข้างเอาแต่ใจตามประสาลูกคุณหนู แต่เธอไม่เคยแบ่งแยกคนจากฐานะหรือหน้าตา ถ้าดีมาก็ไม่จำเป็นต้องร้ายใส่ แต่ถ้าร้ายมา เธอก็จะร้ายกลับไปเป็นร้อยเท่าพันเท่า

หลินหลินก็มาจากครอบครัวที่ร่ำรวย อาจจะไม่เท่ากับจิรัชญาแต่ก็ไม่น้อยหน้าใคร นิสัยของหลินหลินไม่ดีไม่ร้าย ยกเว้นตอนที่หลงแฟน เชื่อแต่แฟนจนหน้ามืดตามัว ขี้หึง แค่มีคนมองแฟนตัวเองก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ตามไปต่อว่าจนกลายเป็นเรื่องใหญ่อยู่บ่อย ๆ ตกเป็นขี้ปากคนในมหาวิทยาลัยไม่เว้นวันเพราะตามหึงหวงแฟนหนุ่ม

ซินดี้แตกต่างจากทั้งจิรัชญาและหลินหลินอย่างสิ้นเชิง ซินดี้ใจเย็น มีเหตุผล ไม่ค่อยมีปัญหากับใคร อาจเป็นเพราะเธอมาจากครอบครัวที่ไม่ได้ร่ำรวยมากนัก ต้องทำงานหาเงินเลี้ยงตัวเองตั้งแต่เด็กเลยดูเป็นผู้ใหญ่กว่าเพื่อน ๆ ทุกครั้งที่เพื่อนทะเลาะกันก็มีซินดี้นี่แหละที่คอยเป็นกาวใจ

ส่วนเหตุผลที่ต่างคนต่างแยกย้าย ก็เพราะปัญหาเดิม ๆ จากคนหวงแฟน แต่ครั้งนี้หลินหลินเป็นหนักจนถึงขั้นคิดว่าจิรัชญาจะแย่งแฟนตัวเอง อธิบายเท่าไหร่ก็ไม่ฟังว่าเตชินมายุ่งกับวุ่นวายกับเธอเอง ทั้งห้ามทั้งด่าก็ไม่สะทกสะท้าน จนหลินหลินมาเห็นแล้วกลายเป็นเรื่องราวใหญ่โต หลินหลินไม่เชื่อเธอแต่กลับฟังแฟนหน้าม่อของตัวเองว่าเธอเป็นฝ่ายอ่อย ครั้งนี้จิรัชญาไม่ทน เธอปลีกตัวออกมาจากกลุ่มโดยที่หลินหลินยังมีซินดี้อยู่ด้วย

ก็พอจะรู้ว่าซินดี้อยากเป็นกาวใจให้เธอกับหลินหลินมาตลอด แต่ทุกอย่างมันสายเกินไปแล้ว เธอไม่ได้อยากมีเพื่อนอีกแล้ว อยู่คนเดียวกับโรซี่สบายใจกว่าเยอะ

“ฉันต้องกลับแล้ว”

“อื้อ เจอกันอาทิตย์หน้านะ”

“อาทิตย์หน้า?”

“งานของแบรนด์xxxไง ฉันได้เดินงานนั้นด้วยนะ ตื่นเต้นมากเลย”

จิรัชญาร้องอ๋อ งานเดินแบบของแบรนด์เครื่องประดับระดับโลกที่รอบนี้จัดขึ้นที่ประเทศไทย มีนางแบบคนไทยถูกคัดเลือกแค่ไม่กี่คน หนึ่งในนั้นคือเธอที่ได้เดินฟินนาเล่ แต่ไม่ยักรู้ว่าซินดี้ก็ได้รับเลือกด้วย เธอรู้ว่าซินดี้เองก็ทำงานในวงการเหมือนกัน แต่ถ้าให้พูดตรง ๆ คือค่อนข้างจะปลายแถว

ในวงการที่มีแต่การแข่งขันแย่งชิงกัน ซินดี้ที่สวยแต่ไม่ได้พิเศษ เก่งแต่ไม่ได้โดดเด่นกว่าคนอื่นเลยเป็นได้แค่นางแบบปลายแถว งานนี้คงเป็นงานที่สำคัญสำหรับซินดี้มากจริง ๆ

“อือ ไว้เจอกัน” จิรัชญาพยักหน้ารับ

กับซินดี้เธอไม่ได้ติดใจอะไรอยู่แล้ว ถึงไม่ได้คิดจะกลับไปคบหากันอีก แต่ก็ไม่ได้อยากเป็นศัตรู อีกอย่าง...ซินดี้ก็เป็นคนดีคนหนึ่ง ไม่เคยทำเรื่องแย่ ๆ กับเธอมาก่อน ก็ไม่เห็นจำเป็นต้องร้ายใส่

ส่วนยัยหลินหลินน่ะ อย่าได้พบเจอกันอีกดีกว่า ไม่งั้นครั้งหน้าเธอจะสวนให้หนักกว่านี้ อย่าคิดว่าตัวเองมีปากมีเสียงอยู่คนเดียว

“งั้น...ขับรถดี ๆ นะ”

ซินดี้ยอมปล่อยมือแต่โดยดี เธอโบกมือพร้อมรอยยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะเดินกลับเข้าผับไป จิรัชญามองตามแผ่นหลังบอบบางจนลับสายตา

“เฮ้อ” นางร้ายสาวถอนหายใจออกมาอีกครั้ง ถ้าถอนหายใจหนึ่งครั้งแล้วแก่ลงหนึ่งปี ตอนนี้เธอน่าจะแก่ลงไปเป็นสิบปีได้แล้วมั้ง

ร่างบางหมุนตัวกลับไปที่รถ เธออยากกลับไปฟัดแมวเต็มทน แต่ก่อนที่ประตู Porsche 911 สีแดงเพลิงจะถูกเปิดออก จิรัชญาได้ยินเสียงฝีเท้าที่ย่ำกับพื้นมาจากด้านหลัง มันใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ จนเธอชะงักกึก

ลานจอดรถที่ผับต่อให้ดูปลอดภัยแค่ไหน แต่ที่นี่ก็มีแต่คนเมา บางคนพอเหล้าเข้าปากก็แทบไม่ใช่คน เธอไม่เคยประมาทเวลาออกมาเที่ยวกลางคืน มือเรียวล้วงเข้าไปในกระเป๋าถือ กำบางอย่างไว้ในมือก่อนจะหันขวับกลับไป

“ใช่น้องจีจริง ๆ ด้วย!”

“พี่นนท์?”

ริมฝีปากสีสดเอ่ยชื่ออีกฝ่ายออกมาทันทีที่ได้เห็นหน้าชัด ๆ ณัฐนนท์คือพี่รหัสสมัยเรียนมหาวิทยาลัยของเธอเอง โล่งใจที่ไม่ใช่คนร้ายหรือคนไม่ดี เธอปล่อยของในมือก่อนจะส่งยิ้มบาง ๆ ให้อีกฝ่าย จิรัชญาพิงสะโพกกับรถคันโปรดด้วยท่าทางสบาย ๆ พลางลอบสำรวจอีกฝ่ายไปด้วย

เมื่อก่อนเธอสนิทกับณัฐนนท์มาก สนิทกว่าเพื่อนกลุ่มเดียวกันด้วยซ้ำ พี่นนท์เป็นพี่รหัสที่ดีมาก เรื่องเรียนถ้าเธอไม่เข้าใจตรงไหนก็จะช่วยสอน ชอบพาไปกินของอร่อย ๆ ให้คำปรึกษาได้ทุกเรื่อง แม้แต่เรื่องที่เธอทะเลาะกับคุณปู่ก็มีพี่นนท์คอยช่วยปลอบ เขาเป็นยิ่งกว่าพี่รหัส เหมือนพี่ชายแท้ ๆ คนหนึ่ง

“ดีใจจังที่น้องจียังจำพี่ได้ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”

“ก็พี่นนท์หนีจีไปฝรั่งเศสนี่คะ” เธอเอ่ยพลางทำหน้างอ

หลังจากที่ณัฐนนท์เรียนจบเขาก็ไปเรียนต่อที่ฝรั่งเศสทันที รวมถึงตอนนั้นเธอกำลังสนุกกับงานในวงการบันเทิง ทำให้หลังจากนั้นพวกเราก็ไม่ค่อยได้ติดต่อกันเท่าไหร่ จนจิรัชญาเกือบจะลืมเขาไปแล้วด้วยซ้ำ ไม่เจอกันหลายปีพี่นนท์ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก เขามีรูปร่างสูงโปร่ง แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าแบรนด์เนมตั้งแต่หัวจรดเท้า พรมน้ำหอมราคาแพงจนฟุ้ง ผิวกายขาวสะอาด ใบหน้าหล่อตี๋ ท่าทางสุขุมกว่าเมื่อก่อนเยอะ แต่ยังดูสุภาพใจดีเหมือนเมื่อก่อนไม่มีผิด

ถึงจะเรียกว่าพี่รหัส แต่ความจริงแล้วเธออายุห่างจากพี่นนท์สามปีเต็ม ๆ ตอนที่จิรัชญาเข้าปีหนึ่งพี่นนท์เรียนปีสี่แล้ว แต่เพราะในสายรหัสนอกจากพี่นนท์แล้วเธอไม่สนิทกับใครเลย ก็เลยโมเมว่าพี่นนท์เป็นพี่รหัสตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

“ว๊า โดนน้องรหัสน้อยใจใส่ซะแล้ว” เขาเอ่ยขำ ๆ จิรัชญาเองก็หลุดขำออกมาเหมือนกัน เพราะเธอไม่ได้นึกน้อยใจอะไรจริง ๆ “น้องจียังใช้เบอร์เดิมอยู่ไหมครับ ไว้พี่จะชวนไปทานข้าวด้วยกันซักมื้อ ไม่ได้เลี้ยงข้าวน้องรหัสนานแล้ว อยากเลี้ยงวันนี้แต่ไม่สะดวกเลย”

“ได้สิคะ เมื่อไหร่ก็ได้ แต่บอกไว้ก่อนนะคะว่าจีคิวแน่นมากกกกกก” เธอแสร้งลากเสียงยาว

“ไม่ต้องบอกก็รู้ครับ น้องรหัสพี่ดังขนาดนี้ ถ้าได้ไปทานข้าวด้วยซักมื้อคงจะเป็นเกียรติมาก ๆ เลย”

จิรัชญาหัวเราะชอบใจ ท่าทางของหญิงสาวมีจริตที่ไม่น่ารำคาญ ซ้ำยังเสริมให้เธอดูมีเสน่ห์จนใครหลายคนที่มองมาแทบละสายตาไม่ได้

“ขอมือถือพี่นนท์หน่อยค่ะ จีเปลี่ยนเบอร์แล้ว ปกติจีไม่ค่อยให้เบอร์ใครนะคะ แต่เพราะพี่นนท์เป็นพี่รหัสที่ใจดีที่สุดในโลกจีถึงให้”

“เป็นเกียรติอย่างยิ่งครับ”

ณัฐนนท์ยื่นมือถือให้จิรัชญาอย่างว่าง่าย เขามองน้องรหัสจิ้มเบอร์โทรของตัวเองลงมือถือเครื่องหรูด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะยิ้มกว้างกว่าเดิมเมื่อนางร้ายคนสวยเงยหน้าขึ้นมา

“นี่ค่ะ”

“ขอบคุณครับ”

“จีกลับก่อนนะคะ พอดีพรุ่งนี้จีมีงานเช้า”

จิรัชญาแสร้งทำหน้าเสียดาย เธอขยับเข้าไปโอบกอดพี่รหัสเพื่อบอกลา เขย่งปลายเท้าเล็กน้อยเพื่อใช้แก้มแตะกันเบา ๆ ก่อนจะผละออกห่างด้วยดวงตาที่เป็นประกายซุกซน

“จีจำได้ว่าที่ฝรั่งเศสเขาทักทายกันแบบนี้ใช่ไหมคะ?”

“ใช่ครับ” ณัฐนนท์หัวเราะ มือหนายีผมนุ่มสลวยเบา ๆ เหมือนที่เมื่อก่อนชอบทำกับน้องรหัสคนนี้

ทั้งคู่ไม่ได้คิดอะไรนอกจากความรู้สึกแบบพี่น้อง จิรัชญามองณัฐนนท์เป็นพี่ชายแท้ ๆ ที่คอยตามใจน้องสาว ส่วนณัฐนนท์ก็มองว่าจิรัชญาเป็นน้องสาวที่แสนดื้อรั้น เอาแต่ใจ แต่ก็น่ารักคนหนึ่ง ไม่เคยมีความคิดแบบชู้สาวเพราะต่างก็รู้ดีว่าความสัมพันธ์แบบนั้นมันไม่ยั่งยืน พวกเขาชัดเจนในสถานะนี้มาตลอด ต่อให้ถูกแซวถูกถามแค่ไหนก็ไม่เคยเปลี่ยนแปลง

พี่ชายน้องสาวโอบกอดกันอีกครั้งด้วยความคิดถึง จิรัชญาหลับตาพริ้ม เธอรู้สึกปลอดภัยเสมอในอ้อมกอดของพี่ชาย แต่คนที่มองมากลับไม่ได้คิดแบบนั้น

ภาพที่คนทั้งคู่พูดคุย โอบกอด และแตะแก้มกันถูกถ่ายไว้ด้วยมือถือราคาแพง คุณภาพวิดีโอสูงจนเห็นรายละเอียดว่าจิรัชญามีใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุขมากแค่ไหน

หนุ่มหล่อสาวสวยแอบกอดกันในลานจอดรถที่แทบไม่มีคนเดินผ่าน หนึ่งคนคือนางร้ายตัวแม่ที่มีแต่ข่าวฉาวไม่เว้นวัน ส่วนอีกคนก็เป็นถึงลูกชายนักการเมืองชื่อดัง และเป็นคู่หมั้นของนางเอกสาวสวยเบอร์หนึ่งในยุคนี้ ถ้าคลิปนี้หลุดไปถึงมือนักข่าว ไม่อยากจะคิดเลยว่ามันจะเป็นที่พูดถึงมากแค่ไหน

แต่ที่แน่ ๆ ต่อให้มีอีกสิบเจ้าสัวก็ช่วยอะไรนางร้ายที่มีดีแค่สวยอย่างจิรัชญาไม่ได้อีกแล้ว

ริมฝีปากบางเฉียบแสยะยิ้ม เก็บมือถือเข้ากระเป๋า ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในผับเมื่อรถคันหรูสีเพลิงขับออกไปแล้ว

.

.

.

.

.

TBC