ขยี้ครั้งที่ 0 - บทนำ

ปึก!

“อื้อออ”

“อืม...”

เสียงแลกเปลี่ยนน้ำลายดังก้องห้องสวีทของโรงแรมหรู

ร่างสองร่างกอดเกี่ยวแนบแน่นแทบรวมเป็นเนื้อเดียว

พวกเขากระโจนเข้าหากันราวกับสัตว์ป่าที่หิวโหย ทันทีที่ประตูห้องปิดลง ริมฝีปากของทั้งคู่ก็ไม่ยอมแยกจากกันอีกเลย แม้กระทั่งตอนที่ท่อนแขนแกร่งยกร่างเพรียวบางขึ้นอุ้มกระเตงด้วยท่าทางอันตราย

มือใหญ่ช้อนใต้สะโพกอิ่ม พร้อมกับท่อนขาเรียวที่ยกขึ้นเกี่ยวรัดเอวสอบ เขาแข็งแรงมาก เพราะขนาดมีอีกร่างที่เกาะเกี่ยวเป็นลูกลิงไม่ห่าง ท่อนขายาว ๆ ยังก้าวเดินไปที่โซฟาตัวใหญ่ได้อย่างสบาย ๆ ก่อนจะวางร่างระหงลงด้วยแรงที่ไม่เบานัก

“อื้อ...จูบ”

กลีบปากแยกจากได้ไม่นานก็ประกบติดกันอีกครั้ง เรียวลิ้นทั้งสองผลัดกันรุกล้ำหยอกล้ออย่างไม่รู้เบื่อ เรือนร่างงดงามไร้ที่ติของดาราสาวชื่อดังขยับลุกขึ้นนั่ง เธอไม่ยอมนอนเป็นเหยื่อให้เขาจัดการอยู่ฝ่ายเดียวหรอก มือเรียวพยายามถอดเสื้อยืดสีดำที่แสนเกะกะออกอย่างร้อนรน แต่เพราะความรีบร้อนทำให้เธอไม่สามารถถอดมันได้ง่าย ๆ ดั่งใจ

แควก!

ในเมื่อถอดดี ๆ ไม่ได้...ก็ฉีกมันซะเลย หมดเรื่อง

เสื้อยืดตัวเก่งถูกฉีกกระชากจนขาดวิ่นอย่างน่าสงสาร ก่อนจะถูกทิ้งขว้างบนพื้นพรมแบบนั้น ชายหนุ่มเหลือบมองความเสียหายเล็กน้อย ก่อนจะถูกดึงดูดความสนใจด้วยเรียวลิ้นนุ่มที่ขยันส่งเข้ามาหยอกล้อกันไม่ขาดสาย

จูบเก่งจริง ๆ นั่นแหละ

แผ่นอกเปลือยถูกสัมผัสด้วยฝ่ามือนุ่มนิ่มทว่าร้อนฉ่า ก่อนจะค่อย ๆ ไต่ลงมาจนถึงหน้าท้องแกร่ง เธอวนเวียนอยู่ตรงนั้นนานสองนานราวกับถูกใจนักหนา ก็ถูกใจจริง ๆ นั่นแหละ...จับตรงไหนก็มีแต่กล้ามเนื้อแน่นเต็มมือไปหมด

นิ้วเรียวที่แสนซุกซนไต่ต่ำลงเรื่อย ๆ ไม่นานก็หยุดลงที่หัว...เข็มขัดหนังสีดำ และเป้ากางเกงแน่นตึง เพียงแค่นั้นรสจูบจากคู่นอนก็รุนแรงขึ้น ลมหายใจอุ่น ๆ เปลี่ยนเป็นร้อนผ่าวตามแรงอารมณ์ที่ถูกกระตุ้น

คนขี้แกล้งนึกสนุกที่ทำให้อีกฝ่ายปั่นป่วนได้ เธอปัดป่ายปลายนิ้วเล่นกับตรงนั้นหลายครั้ง เมื่อเห็นว่าคู่นอนสุดฮอตกำลังร้อนได้ที่ จึงรีบลงมือปลดเจ้าเข็มขัดหนังแสนเกะกะออก พอไม่ทันใจก็กระชากมันแรง ๆ ตามประสาคนใจร้อน

ซิปกางเกงยีนส์ถูกรูดลงหลังจากนั้น เสียงหอบหายใจดังถี่ขึ้นเมื่อฝ่ามือนุ่มนิ่มพยายามจะสัมผัสกับบางสิ่ง ที่ถูกห่อหุ่มด้วยชั้นในสีเข้มแบรนด์ดังขึ้นต้นด้วยตัวซี

“อืม”

.

.

♪ ♪ ♫ ♪ ♪

“อื้อ”

มือถือเครื่องหรูที่ส่งเสียงกรีดร้องระงมไปทั่วห้อง ปลุกให้คนที่เพิ่งได้นอนแค่ไม่กี่ชั่วโมงจำใจต้องลืมตาตื่น ดวงตาคู่สวยปรือปรอยอย่างเกียจคร้าน มือเรียวควานหามือถือส่วนตัวสักพักกว่าจะเจอว่ามันตกอยู่ข้างเตียง

“อู้ยย” แต่พอจะลุกไปหยิบมือถือเจ้าปัญหา ความปวดร้าวทั่วทั้งกายก็ทำให้ร่างระหงหยุดชะงัก “อย่างกับโดนหมาฟัดมา”

จิรัชญากัดฟันพาสังขารที่ย่ำแย่ไปหยิบโทรศัพท์ เพราะมันเอาแต่กรีดร้องซ้ำ ๆ ไม่หยุด ไม่รู้เลยว่าเจ้าของอย่างเธอมีสภาพปางตายแค่ไหน

ในที่สุดก็ได้มือถือมาครอบครอง ไม่ผิดจากที่คิดเท่าไหร่ เธอพอจะเดาได้อยู่แล้วว่าใครที่เป็นคนโทรมา

‘คุณปู่’

“ค่ะ”

(หลานอยู่ที่ไหน)

“เพนท์เฮ้าส์ค่ะ” เธอกวาดตามองห้องที่ไม่ค่อยคุ้นตาก่อนจะตอบไปแบบนั้น

(อย่าโกหก ปู่รู้ว่าหลานไม่ได้อยู่ที่เพนท์เฮ้าส์)

“ถ้าคุณปู่ส่งคนมาเฝ้าจีขนาดนี้แล้วจะถามจีอีกทำไมล่ะคะ”

(จิรัชญา) เสียงของปลายสายเข้มขึ้น (ปู่ไม่ได้ส่งคนไปเฝ้าหลาน แต่แอนนาบอกว่าหลานไม่ได้กลับเพนท์เฮ้าส์ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว)

“จีอยู่ที่โรงแรมค่ะ เบื่อ ก็เลยมาเปลี่ยนที่นอน”

(ไม่ใช่ว่าจงใจหนีนัดวันนี้หรอกนะ)

“จีหนีปู่ได้เหรอคะ?” เธอถามกลับเสียงประชดประชัน “สบายใจเถอะค่ะ ยังไงวันนี้จีก็ไม่เบี้ยวนัดให้ปู่ต้องเสียหน้าแน่ ๆ แค่นี้นะคะ จีขอนอนต่อก่อน สวัสดีค่ะ”

จิรัชญาไม่ปล่อยให้คนเป็นปู่ได้ทักท้วง เธอรีบวางสายก่อนจะเปิดโหมดห้ามรบกวน แล้วโยนมือถือไปที่อีกฟากของเตียงอย่างไม่สบอารมณ์

หญิงสาวเสยผมลวก ๆ ดวงตาฉายแววหงุดหงิดมองไปรอบ ๆ ห้องที่สภาพเหมือนเพิ่งผ่านสงครามมา ทั้งเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้า ต่างกระจัดกระจายไปคนละทิศละทาง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเธอกับผู้ชายแปลกหน้า มีค่ำคืนที่ร้อนแรงกันมากแค่ไหน

เธอแทบไม่ได้นอนเลยด้วยซ้ำ

แค่ปลายเท้าแตะลงบนพื้นพรม ความเจ็บแปลบก็แล่นไปทั่วร่างทันที โดยเฉพาะส่วนล่างที่ผ่านอะไรมาอย่างหนักหน่วง จิรัชญานั่งลงบนเตียง ถอนหายใจอย่างหงุดหงิดที่ร่างกายเป็นแบบนี้ นึกโมโหผู้ชายคนเมื่อคืนที่ไม่รู้ว่าไปอดอยากมาจากไหน ตอนทำมันก็ฟินอยู่หรอก แต่ตอนนี้เธอเหมือนเป็นอัมพาตไปแล้ว

ก่อนที่ดวงตากรุ่นโกรธจะสังเกตเห็นบางอย่างบนโต๊ะข้างหัวเตียง

น้ำ ยา และโพสอิทแผ่นเล็ก ๆ

เธอหยิบกระดาษแผ่นเล็กขึ้นมาเป็นอย่างแรก ข้อความที่เขียนด้วยลายมือเป็นระเบียบน่าจะเป็นของผู้ชายแปลกหน้าที่ชื่อกฤตคนนั้น

.

‘วันนี้ผมมีธุระเลยต้องรีบไป และคุณก็คงไม่อยากเห็นหน้าผมเท่าไหร่ แต่ผมกลัวว่าคุณจะป่วยก็เลยเตรียมยาไว้ให้ ขอบคุณสำหรับค่ำคืนที่แสนวิเศษ ผมจะไม่มีวันลืมมันเลย

กฤต’

.

จิรัชญามองน้ำและยาที่อีกฝ่ายเตรียมไว้ให้ ก่อนจะยักไหล่เล็กน้อยอย่างไม่ยี่หระ

“รู้งานดี”

มือบางขยำโพสอิททิ้งอย่างไม่ใยดี นั่งพักจนร่างกายเริ่มดีขึ้น หญิงสาวก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตร เรียวขายาวก้าวเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายบรรเทาความเมื่อยล้า เธอต้องกลับกรุงเทพฯ ไปเจอหน้าว่าที่คู่หมั้นตามที่คุณปู่ต้องการ อยากเจอกันนัก เธอก็จะไม่ขัด

แต่คอยดูเถอะ จะอาละวาดให้หนีกลับบ้านแทบไม่ทันเลย

.

.

.

.

.

TBC