บทที่ 3 กำนันจอมพล

บทที่ 3 กำนันจอมพล

“กำนัน กำนัน!!”

“เสียงเรียกเอะอะอะไรโว้ย!”

เสียงเหน่อหนักอย่างคนสุพรรณตะโกนตอบออกมาก่อนที่หญิงสูงวัยรูปร่างท้วมผิวสองสีหน้าเข้มมีเค้าลางความสวยในวัยสาวกว่านี้

นุ่งผ้าถุงอยู่บ้านสีน้ำเงินเข้มตัวเสื้อเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวคาดเข็มขัดนาคเส้นโต รอบคอข้อมือล้วนเต็มไปด้วยทองหยอง เดินออกมาจากเรือนไทยหลังใหญ่เก่าแก่ที่สร้างมานานกว่าสามสิบปี

“เอะอะอะไรแต่เช้า คนกำลังจะไปวัด”

“กำนันอยู่ไหมยายทองประศรี”

คนตะโกนเรียกเป็นชายหนุ่มอายุราวปลายยี่สิบสวมชุดข้าราชการนั่งคร่อมรถจักรยานยนต์คันเก่าอยู่ลานบ้าน

“เอออยู่ วันนี้นอนบ้าน มีไร”

สำเนียงเหน่อชัดเอ่ยถามขณะเดินลงบันไดบ้านไม้สองชั้นใต้ถุนโล่งอย่างคนดั้งเดิมมักปลูกอาศัย

“ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ พอดีผู้ใหญ่บ้านหมู่สิบอยากจะขอนัดหารือกำนันสักหน่อยครับ”

“เรื่องอะไรกัน อาทิตย์ก่อนก็ประชุมไปหนหนึ่งแล้ว”

ทองประศรีเดินลงมาจากบันไดสูงไม้ขัดมันเอี่ยมอย่างดีจนขึ้นเงาสวมรองเท้าง่าย ๆ เดินไปยังผู้ใหญ่บ้านหนุ่มหล่อหมู่หนึ่งซึ่งเพิ่งได้เป็นผู้ใหญ่บ้านปีแรก

“เรื่องเงินกองทุน เห็นว่าเดือนหน้าเงินจะเข้ามาอีกรอบ เปลี่ยนรัฐบาลแล้วก็แบบนี้แหล่ะครับ นโยบายเปลี่ยน เราคนตัวเล็กตัวน้อยก็ปรับตัวกันไป”

“เออ ก็เป็นโชคดีของชาวบ้านไปแล้วกัน”

“โชคดีก็ดีน่ะสิครับ เงินมาไม่ถึงล้านไม่รู้จะแบ่งสรรยังไงให้ลงตัว”

“รอประเดี๋ยวนะพ่อผู้ใหญ่สัน”

คมสันยิ้มหวานอวดฟันขาวบนใบหน้าผิวสองสีไทยแท้ ผมสั้นรองทรงสูงรับราชการ ชุดสีกากีรีบเรียบเนี้ยบจนขึ้นรอยริ้วคมกริบ

“จอมใจ จอมใจ!”

“จ๋า ย่า”

เสียงหวานใสอย่างเด็กสาวตะโกนตอบเมื่อได้ยินเสียงผู้เป็นย่าตะโกนเรียกมาจากลานบ้าน จอมใจวิ่งตึกตักบนพื้นไม้ชั้นสองของบ้านในชุดนักเรียนประถมศึกษาปีที่สามลัดจากกลางลานนั่งเล่นชั้นสองไปยังระเบียงหน้าบ้าน

ตึก ตัก แวบ โครม

ด้วยสวมถุงเท้านักเรียนทำให้ลื่นเมื่อวิ่งบนพื้นไม้ขัดเงาอย่างดีจวบจนใกล้ถึงพลันลื่นหงายหลังโครมใหญ่บนพื้นหน้าระเบียงต่อหน้าผู้เป็นย่าและผู้ใหญ่บ้านคมสัน

“นั่น แก่นกะโหลกไม่มีใครเกิน พ่อมึงตามใจจนมึงซนเป็นลิงเป็นค่าง”

จอมใจหน้าหวานผิวขาวผิดไปจากคนในบ้านนี้ ค่อยลุกคลานเข่าไปยังราวระเบียงไม้ฉลุลายสวยงามก่อนพยุงร่างขึ้นยืนชะโงกหน้าลงไปมองย่า

“ลิงอะไรย่า หนูสวยขนาดนี้”

“แหมะ ๆ จ้า แม่คนสวย ไปเรียกพ่อมึงมา บอกผู้ใหญ่สันมาหา”

เด็กหน้าหวานยิ้มกว้างก่อนผลุบหน้าไปพร้อมเสียงวิ่งตึงตังไปด้านห้องพักด้านใน

“วันนี้ไปโรงเรียนสายเหรอยายทองประศรี นี่ใกล้เคารพธงชาติแล้วนะ”

“ก็พ่อมันมาค้างที่บ้าน มันเลยหาเรื่องอยู่กับพ่อไม่ยอมไปโรงเรียน เดี๋ยวพ่อกำนันมันคงไปส่งเอง”

คมสันพยักหน้าหงึกหงักพลันนึกถึงกำนันจอมพลพ่อของจอมใจ ชายหนุ่มสูงใหญ่หน้าคมเข้มรูปหล่อตั้งแต่สมัยหนุ่ม ๆ กระทั่งอายุปาไปสามสิบห้าสามสิบหกปีแล้วแต่ยังคงรูปร่างหน้าตาไว้จนสาว ๆ ละแวกนี้ใจเต้นแรงพอได้เห็นพ่อกำนันในแต่ละครั้ง

เสียแต่ว่าเป็นพ่อม่ายเรือพ่วงเมียทิ้งนี่แล่ะ ไม่งั้นหัวกระไดบ้านคงลื่นมันยิ่งกว่านี้

ตึก ตึก ตึก!!

เสียงวิ่งดังต่อเนื่องตัดลานโถงกลางบ้านแบบบ้านแฝดโบราณพื้นไม้ขัดมันไปยังห้องด้านหลังสุดของบ้าน

ใบหน้าคมเข้มชายไทยแท้คิ้วดกหนาขมวดมุ่นหากแต่ริมฝีปากสีเข้มด้านบนบางด้านล่างหนากว่าเปิดยิ้มบนใบหน้าออกมาขณะที่กำลังกลัดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้ม

ผ่าง!!

“พ่อ พ่อ ผู้ใหญ่บ้านสันมาหาจ้า”

เสียงหวานเล็กอย่างเด็กสาววัยแปดขวบตะโกนพร้อมวิ่งเข้ามาในห้องไม่เคาะประตูด้วยความเคยชินก่อนกระโดดขึ้นไปบนเตียงใหญ่ฟูกหนา

ตึง ตึง ตึง!

“จอมใจ ลงมา เดี๋ยวย่าก็ว่าอีกหรอก”

เสียงทุ้มต่ำมีเสน่ห์ไร้เสียงเหน่อผิดไปจากคนแถบละแวกนี้เอ่ยเตือนลูกสาวเพียงคนเดียว มือยังสวมเสื้อเข้าในกางเกงยีนส์สียีนส์อ่อนคาดเข็มขัด

“ไม่ว่าหรอก เพราะย่าไม่เห็น ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

เด็กสาวหัวเราะชอบใจกระโดดตึงตังบนเตียงต่อไปมองพ่อแต่งตัวพลางยิ้มกว้างสดใส