เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 20
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-02-18 22:49:56
บทที่เกี่ยวข้อง
กลับใจรักมาเฟียร้าย บทที่ 21
บทที่ 21 ข้อยกเว้น พราวดาวยืนอยู่หน้ากระจกเงาบานใหญ่ในห้องแต่งตัว เธอมองเงาตัวเองในกระจก ตกอยู่ในภวังค์ความคิดจนไม่รับรู้ทุกการเคลื่อนไหวรอบตัว หัวใจเธอเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะเมื่อนึกถึงคำพูดของแฟรงค์เมื่อหลายนาทีก่อน เขากำลังจริงจังกับการจีบเธออยู่... “ทำไม...ทำไมความรู้สึกถึงไม่เหมือนเดิม มันไม่ได้รู้สึกดีใจหรือแม้แต่จะเสียใจเลย ทำไมเป็นแบบนี้” เธอเฝ้าถามตัวเองซ้ำ ๆ หากจะว่าดีใจที่แฟรงค์กำลังจริงจังกับเธอก็ไม่ขนาดนั้น และจะเสียใจที่เขาผิดสัญญาก็ไม่เชิงเสียใจ ความรู้สึกทุกอย่างมันอยู่ระหว่างตรงกลาง ก้ำกึ่งความดีใจกับความเสียใจ “เป็นอะไร” เสียงของแฟรงค์ช่วยฉุดเธอออกจากภวังค์ความคิด พราวดาวมองชายหนุ่มในกระจกเงา แฟรงค์เดินมาหยุดยืนอยู่ด้านหลัง “คิดอะไร เห็นยืนใจลอยอยู่หน้ากระจกนานแล้ว” “เปล่า นายจะไปชุดนี้เหรอ” “อืม ทำไม” “เปล่า แค่ถาม หากนายจะเปลี่ยน ที่นี่ก็มีชุดที่นายใส่มาทิ้งไว้” “เก็บไว้ให้ด้วยเหรอ นึกว่าเอาทิ้งหมดแล้ว” พราวดาวเหลือบตามองและทำหน้าดุใส่เขา “ฉันดูออกหรอกย่ะ! ว่าอันไหนควร
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-18กลับใจรักมาเฟียร้าย บทที่ 22
บทที่ 22 โดยบังเอิญ หลายนาทีที่ทั้งสองนั่งมองหน้ากันโดยไม่มีใครเอ่ยถามหรือเปิดบทสนทนาใด แฟรงค์จิบไวน์ขาวเรื่อย ๆ ส่วนพราวดาวเสมองทางอื่นบ้างหลังจากอาหารมาเสิร์ฟได้สักพักแล้ว “พราว” “ว่า” “วันนั้นฉันไม่ได้ป้องกัน เธอกินยาคุมหรือเปล่า” “แค่ก ๆ แค่ก ๆ โอ๊ย...ตาย ๆ” หญิงสาวสำลักน้ำลายตัวเองจนแก้มแดง ในขณะที่เจ้าของคำถามตรง ๆ เอียงคอมองหน้าอย่างรอคำตอบ “กินสิ! ถามมาได้” “อืม...” “แล้วถ้าพลาดมาทำยังไง” “ไม่มีคำว่าพลาด” หญิงสาวกลอกตามองบนกับความมั่นใจนี้ “แล้วถ้ามันเกิดขึ้นจริง นายจะทำยังไง” “ก็ไม่ทำไง ทำไม ถามแบบนั้นต้องการให้ฉันตอบแบบไหน” “เปล่าหนิ” มาเฟียหนุ่มกระตุกยิ้มร้าย ทำไมเขาจะดูไม่ออกว่าสิ่งที่เธอต้องการคืออยากให้เขาตอบตามที่เธอคิดเอาไว้ในใจ คงประมาณว่ารับผิดชอบและพาไปฝากท้องอะไรเทือกนั้น “อยากกินลอดช่อง” “อ้วน ไม่กลัวอ้วนหรือไง บ่นน้ำหนักขึ้นละก็...” เขาคาดโทษพราวดาวทางสายตาแล้วสั่งของหวานให้เธอ “ขอบคุณค่ะ” “ขอบคุณก
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-18กลับใจรักมาเฟียร้าย บทที่ 23
บทที่ 23 กังวล พราวดาวนั่งเงียบมาตลอดทาง ฝ่ามือเรียวบีบเข้าหากันแน่นอย่างกังวลใจ “เงียบทำไม” แฟรงค์เอ่ยถามทำลายความเงียบภายในรถลง แต่คนถูกถามกลับนิ่งเงียบจนแฟรงค์ละสายตามามองเธอ “เป็นอะไร เงียบทำไม” “นายพูดแบบนั้นกับว่าที่คู่หมั้นนายได้ยังไง อย่างน้อย ๆ ก็ควรจะให้เกียรติเธอ” “ฉันให้เกียรติคนเสมอ แต่สำหรับคนไร้มารยาท ไม่สมควรได้รับ” “เฮ้อ...ยังไงเธอก็เป็นว่าที่คู่หมั้นนายนะ หากเธอกับครอบครัวเอาเรื่องขึ้นมา คนที่เสียหน้าจะเป็นพ่อกับแม่นาย” “เป็นห่วงครอบครัวฉันหรือไง” “ก็ต้องเป็นห่วงอยู่แล้ว แล้วที่นายไปพูดแบบนั้นมันสมควรแล้วเหรอ ฉันกับนาย...เราไม่ควรเจอกันตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไปเลย” “ฮึ! ฉันเคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าไม่แคร์คนพวกนั้น เพราะไม่อยู่ในสายตาตั้งแต่แรก สนใจแค่คนที่อยู่ในสายตาเท่านั้น” “ยังไงวันข้างหน้านายกับเธอก็ต้องแต่งงานกัน” “ไม่แต่ง!” แฟรงค์ตะเบ็งเสียงกลับจนพราวดาวสะดุ้งตกใจ “ถ้ายังไม่หยุดพูดเรื่องนี้ เจ็บตัวแน่พราว” เธอปิดปากเงียบแล้วค่อย ๆ หันมามองหน้าแฟรงค
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-18กลับใจรักมาเฟียร้าย บทที่ 24
บทที่ 24 แค่เหงา เช้าของวันใหม่ ท่ามกลางแสงแดดอ่อน ๆ ในยามเช้า สายลมจากคลื่นทะเลพัดโกรกเข้ามากระทบใบหน้าพราวดาวเบา ๆ เสียงใบสนเสียดสีกันคลอมากับสายลม กลิ่นน้ำทะเลลอยมากระแทกจมูกเธอจนต้องปรือตาขึ้นมา แต่ความมึนงงกลับทำให้เธอเบ้หน้า ฝ่ามือเรียวยกขึ้นป้องแสงอาทิตย์ “อื้อ~” “ตื่นแล้วเหรอ หลับนานชะมัด” เสียงทุ้มของคนคนหนึ่งดังขึ้นทางด้านขวามือเธอ ทว่าเสียงนั้นมันทุ้มจนฟังไม่ได้ศัพท์ เพราะฤทธิ์ของยาสลบยังคงทำให้เธอตกอยู่ในอาการมึน ๆ ศีรษะ “ที่นี่...ที่ไหน” “ว่าแล้วต้องถามเหมือนนางเอกในละครหลังข่าว ถูกจับตัวมา ฟื้นขึ้นก็ถามว่าที่นี่ที่ไหน” “...!” พราวดาวสะบัดศีรษะเล็กน้อย เรียกสติตนเองแล้วหันมามองแฟรงค์ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ชายหาด ส่วนเธอเองก็นอนอยู่บนเก้าอี้ชายหาดเหมือนกัน ทว่าเธอมีเพียงผ้าแพรบาง ๆ คลุมมาถึงอก และร่างกายสวมใส่บิคีนีสีขาวตัวน้อยมีสายผูกที่คอ “แฟรงค์!” พอสมองเริ่มประมวลผลได้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร เธอก็รีบหันไปมองแฟรงค์ซึ่งเขากำลังดูดน้ำมะพร้าวอย่างสบายใจ มาเฟียหนุ่มขยับขาแว่นตาลง หรี่ตามองพราวดาว
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-18กลับใจรักมาเฟียร้าย บทที่ 25
บทที่ 25 เป็นตัวของตัวเอง ช่วงบ่ายของวัน แฟรงค์นั่งเท้าคางมองพราวดาวที่กำลังแหวกว่ายอยู่ในสระว่ายน้ำหลังบ้านพัก ซึ่งมีทางเดินลงไปชายหาด เธอเล่นน้ำมาหลายชั่วโมง ไม่มีวี่แววว่าจะขึ้นจากน้ำง่าย ๆ “ขึ้นเถอะ เดี๋ยวเราต้องออกไปซื้อของสดอีกนะ” “ไปกี่โมง” “สี่โมงเย็นนี้แล้ว นี่ก็บ่ายสองจะบ่ายสามแล้วนะ ขี้เกียจรอเธอแต่งตัวอีก ไปช้าของหมดมาโทษกันไม่ได้นะ” “โอเค เดี๋ยวก็ขึ้นแล้ว” “อืม” เขากระดิกนิ้วเรียกลูกน้องแล้วสั่งให้ไปเอาเสื้อคลุมมาเตรียมไว้ให้พราวดาว พอเธอขึ้นมาจากน้ำ แฟรงค์ก็รีบเดินไปหา และเอาเสื้อคลุมสวมทับร่างกายกึ่งเปลือยเปล่าทันที ยิ่งใส่บิคีนีตัวน้อยปกปิดเฉพาะจุดสำคัญเขายิ่งหวง “อะไรของนาย ไหนบอกรีบนักหนา ทำไมไม่ไปเปลี่ยนชุด” “ก็รอเธออยู่นี่ไง” “เฮ้อ ไปดิ” เธอพยักพเยิดหน้าไปที่ประตูทางเข้าบ้านพัก แล้วเดินนำหน้าแฟรงค์มา ทั้งสองใช้เวลาอาบน้ำเปลี่ยนชุดก็เกือบหนึ่งชั่วโมง เมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย พราวดาวจึงอาสาขับรถพาแฟรงค์ไปที่ตลาดสดแถว ๆ บ้านพัก “เดินระวังด้วย เดี๋
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-18กลับใจรักมาเฟียร้าย บทที่ 26
บทที่ 26 ความผูกพัน คำถามที่ไร้ซึ่งคำตอบจากอีกฝ่าย พราวดาวเลือกที่จะเงียบแล้วก้มหน้ากินหมึงย่างที่แฟรงค์หั่นให้ เธอมีคำตอบในใจ และมีคำถามอีกมากมายที่อยากเอ่ยถามเขา ตอนนี้มันยากที่จะปิดบังความรู้สึกสับสน เธอไม่ได้ปิดใจ แต่ก็อยากให้โอกาสปกรณ์ด้วย “ใจลอยอีกแล้ว เป็นอะไรของเธอ” น้ำเสียงที่แฟรงค์เปล่งออกมาแฝงด้วยความเป็นห่วงพราวดาวมาก ๆ หากแต่แววตายังดุดันไม่อ่อนโยน หญิงสาวส่ายหน้าเล็กน้อยแล้วเงยหน้ามองเขา “อยากกินกุ้ง แกะให้หน่อยได้ไหม” “ได้ เอากี่ตัว” “สองตัว” “อืม...รอแป๊บ” ว่าจบก็แกะกุ้งให้พราวดาวอย่างตั้งใจ แถมยัง’เบิลให้อีกสามตัว พร้อมกับหอยหวานและหอยชักตีนที่เขาอยากกิน “ขอบคุณนะ...นายใจดีกับฉันตลอดเลย” “พูดแปลก ๆ อีกแล้ว เป็นอะไรก็บอกมาเถอะ ฉันเดาใจใครไม่เก่งหรอก” “แค่รู้สึกดี ไม่เคยมีใครเอาใจใส่ฉันแบบนี้มานานแล้ว มีแต่นาย...” แฟรงค์ยกยิ้ม “งั้นก็ตกลงเป็นแฟนเลยสิ ถ้าเธอเป็นแฟนฉัน รับรองว่าฉันจะใส่ใจเธอมากกว่านี้แน่นอน” “นายควรเปิดโอกาสให้ตัวเองได้เจออะไ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-18กลับใจรักมาเฟียร้าย บทที่ 27
บทที่ 27 เสียวซ่าน “ทุกครั้งที่ฉันพูด เธอก็จะเงียบแบบนี้...” ไม่ใช่แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวที่พราวดาวเงียบหลังจากที่เขาพูดจบประโยคนั้นแต่เธอจะเงียบทุกครั้งที่เขาถามเกี่ยวกับความสัมพันธ์และความรู้สึก “ปวดหัวแล้วเนี่ย!” พราวดาวดันตัวลุกขึ้นนั่งด้วยความหงุดหงิด เธอเหมือนจะไม่สบายเลย “ถ้าฉันไม่สบายนะ นายตายแน่แฟรงค์” “ก็เดี๋ยวดูแลไง ป่วยก็ป่วยด้วยกันนี่แหละ จะได้ไม่เหงา” เขาว่าออกมาอย่างยิ้ม ๆ ยิ้มที่เธอแสนจะหมั่นไส้ ป่วยก็ดูแลงั้นเหรอ เขาพูดง่ายชะมัด แต่พอป่วยจริงคงไม่พ้นเธอดูแลเหมือนเดิม เมื่อคิดได้แบบนั้นพราวดาวจึงถอนหายใจยาว ๆ จนแฟรงค์สะบัดหน้ามามอง “อะไรอะ ถอนหายใจทำไม ไม่ดีเหรอ” “ดีไปคนเดียวนายเหอะ เป็นบ้าอะไรมาให้ป่วยพร้อมกับนาย ลำพังป่วยคนเดียวก็วุ่นวายจะแย่แล้ว” ไม่ว่าเปล่า แต่พราวดาวยังดันตัวแฟรงค์ออกห่าง “ขยับไปนอนตรงโน้นไป ออกห่างกันหน่อย เดี๋ยวป่วยจริง ๆ จะไม่มีแรงดูแลกัน” “เป็นห่วง พูดแบบนี้นะคนสวย” “เป็นห่วง? เป็นห่วงตัวเองค่ะ ขอบคุณนะคะที่คิดแทน” นางแบบสาวเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้แล้วจึงเอนตัวนอนลง แฟรงค์กลอ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-18กลับใจรักมาเฟียร้าย บทที่ 28
บทที่ 28 ขอบคุณ 06:00 พราวดาวเบ้หน้าด้วยความปวดร้าวตามร่างกาย ทุกความกังวลจบสิ้นเพราะเธอได้ติดหวัดกับแฟรงค์เป็นที่เรียบร้อย และเหมือนไอ้คนข้างกายก็ไม่มีแรง เธอจึงฟาดแขนเขาไปหนึ่งที “บอกแล้ว!” “อื้อ~ ไม่สบายอยู่นะ จะใจร้ายกับฉันไปถึงไหนเนี่ย เมื่อคืนเรายังมีความสุขด้วยกันอยู่เลยหนิ เช้ามาเปลี่ยนไปซะแล้ว” “ไม่ต้องมาดรามา ลุกได้แล้ว” เธอบอกเขาด้วยน้ำเสียงเข้มขึ้น แฟรงค์เบ้หน้าเหมือนเด็กน้อยงัวเงียไม่ยอมตื่น “บอกแล้วไงว่าอย่าทำอย่าทำ เป็นไงล่ะ” เธอดึงผ้าห่มออกจากตัวเขาแล้วจึงก้าวลงจากเตียง “ตื่นมาก็โดนบ่น ทั้งที่ไม่สบายนะเนี่ย...เฮ้อ” “ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้น” “ไม่สบายอยู่นะพราว ต้องพูดกับคนป่วยดี ๆ ดิ” “คนป่วยแบบนี้มันต้องโดนทุบนะ” “ใจร้ายว่ะ แต่ให้อภัยได้เพราะเมื่อคืนนี้เธอสุดจริง” มาเฟียหนุ่มยกยิ้มพร้อมขยิบตาให้คนที่ยืนอยู่ปลายเตียงพราวดาวถลึงตาใส่พร้อมกับชี้หน้าคาดโทษแฟรงค์ “ก็ได้ ๆ ไปอาบน้ำดีกว่า จะได้ลงไปกินข้าวต้มปลาอร่อย ๆ” “เดี๋ยว ข้าวต้มปลาอะไร สั่งท
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-18
บทล่าสุด
กลับใจรักมาเฟียร้าย ตอนพิเศษ 2
ตอนพิเศษ 2 วันต่อมา แฟรงค์นั่งขัดสมาธิพับใบตองตามที่พราวดาวสั่ง ส่วนลูกน้องคนอื่น ๆ ก็ปูเสื่อนั่งทำกระทงของตนเองอยู่ในสวน เพราะวันนี้เจ้านายจะพาออกไปเที่ยวข้างนอก “เท” หนูพิ้งค์ยื่นดอกไม้ให้แล้วขยับตัวไปนั่งบนหน้าตักของเทนต์ ทำเอาแฟรงค์หยุดชะงักเหลือบตามองลูกน้องอย่างเอาเรื่อง “คุณหนูทำกระทงไหมครับ เดี๋ยวผมสอนพับกระทงนะ” เทนต์ไม่ได้มองเจ้านายและสอนคุณหนูพับใบตองทำกระทงเล็ก ๆ เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กน้อยเรียกความสนใจจากเหล่าแม่บ้านและบอดีการ์ดคนอื่นได้เป็นอย่างดี “หนูพิ้งค์อยู่กับเทนต์ก็ดีแล้วค่ะ แกจะได้ไม่ป่วนคนอื่น” พราวดาวห้ามแฟรงค์ที่ตั้งท่าจะเดินไปหาลูกสาว แต่กลับถูกพราวดาวรั้งตัวไว้ด้วยคำพูด “หนูพิ้งค์แกเป็นเด็กเรียบร้อยนะคะ” “เฮ้อ...เรียบร้อยแล้วยังไง แฟรงค์ห่วงลูกมากอยู่ดี” “แฟรงค์ห่วงลูก หวงลูกอะได้ พราวไม่ห้ามหรอกค่ะ แต่คนในบ้านเว้นไว้ได้ไหม อย่างน้อย ๆ พวกเขาก็ช่วยเลี้ยงยายหนูมานะ” “คนในบ้านก็ไม่น่าไว้ใจเท่าไร ยิ่งหนูพิ้งค์สนิทกับเทนต์มากแค่ไหนแฟรงค์ยิ่งไม่ชอบ” มาเฟียหนุ่มขมวดคิ้วแน
กลับใจรักมาเฟียร้าย ตอนพิเศษ 1
ตอนพิเศษ 1 หนึ่งปีต่อมา กาลเวลาผ่านมาอย่างรวดเร็ว แต่ความรักของเขาและเธอยังคงสดใสเหมือนวันแรกที่คบกัน “หนูพิ้งค์อย่าวิ่งค่ะ เดี๋ยวล้มคุณแม่ไม่โอ๋นะคะ” นางแบบสาวดุลูกสาวตัวน้อยที่กำลังอยู่ในวัยซุกซน เธอวิ่งเล่นอยู่ในสวนหลังบ้าน และได้หันมามองหน้าแม่เมื่อได้ฟังสิ่งที่แม่บอก “หนูจะให้เทโอ๋” เด็กน้อยที่ยังพูดไม่ชัดเท่าไรตอบกลับแม่ ทำเอาพราวดาวอึ้งกินกับสิ่งที่ได้ฟัง “หนูไปเอาคำพูดพวกนั้นมาจากไหนคะเนี่ย หนูพูดแบบนั้นไม่ได้นะคะหนูพิ้งค์” “หนูจะไปหาเท” ว่าจบก็วิ่งหน้าตั้งจนปลายผมถักเปียสะบัดไปมาไปหาเทนต์ที่ห้องพักบอดีการ์ด เด็กน้อยมาแอบอยู่ที่ประตูห้องแล้วกวาดสายตามองหาคนที่จะมาหา เมื่อเห็นเป้าหมายแล้วจึงวิ่งไปกอดขาเทนต์ไว้แน่นจนชายหนุ่มตกใจ “คุณหนูครับ เล่นแบบนี้ไม่ได้นะครับ ถ้าผมถือของมีคมอยู่จะทำยังไง” เทนต์ย่อเข่านั่งลงตรงหน้าหนูพิ้งค์แล้วลูบผมออกจากพวงแก้มแดงปลั่งจากการวิ่งมา เด็กน้อยยังอยู่ในอาการหอบหายใจเร็ว “ไปเย็งกัง” “ไม่เล่นแล้วครับ ตอนนี้ผมทำงานอยู่” “เย็งกัน” ม
กลับใจรักมาเฟียร้าย บทที่ 69 ตอนจบ
บทที่ 69 ตอนจบ หลายเดือนต่อมา “คุณหนูไม่เล่นนะครับ เดี๋ยวคุณพ่อดุเอานะ” เทนต์ลูกน้องคนสนิทแฟรงค์กำลังดุคุณหนูตัวน้อยที่กำลังซนเดินเล่นรอบบ้าน วันนี้มีการนัดกินข้าวและประชุมใหญ่ของตระกูลโสภณ เขากับพี่เลี้ยงคุณหนูพิ้งค์อีกคนจึงต้องพาเธอออกมาเดินเล่นที่สวน เพราะบรรยากาศในห้องรับประทานอาหารไม่ค่อยดีเท่าไร “แอ๊ะ~” เด็กน้อยวัยหนึ่งขวบเดินเตาะแตะล้มบ้างไม่ล้มบ้าง เธอหัวเราะขบขันที่เห็นเทนต์วิ่งตามมาจับแล้วอุ้มขึ้นไปแนบอก “ปาปะ” “ไม่ใช่ครับ ไม่ปะป๋าครับ” เขาปัดเศษหญ้าออกจากตัวคุณหนูแล้วพาเธอเดินไปนั่งลงบนม้านั่ง หนูพิ้งค์นั่งนิ่งฉีกยิ้มกว้างอย่างดีใจพลางปรบมือแปะ ๆ เมื่อเทนต์ไกวชิงช้าไปมาเบา ๆ “ชอบเหรอครับ” “อื้อ~” เด็กน้อยยิ้มแป้นแล้วแหงนมองหน้าเขา หนูพิ้งค์ส่งสายตาหวานเยิ้มและรอยยิ้มที่ทำเอาคนทื่อ ๆ แข็งกระด้างเป็นต้องโอนอ่อนและเผยรอยยิ้มเอ็นดูออกมา “เท...” หนูพิ้งค์เอนตัวไปซบอกแกร่งอย่างออดอ้อนออเซาะ นิ้วน้อย ๆ เขี่ยแก้มเทนต์เบา ๆ พลางทำปากยื่น ๆ “คุณหนูจะเอาอะไรครับ” “หม่ำ ๆ กิงหม่ำ ๆ” “อา...นา
กลับใจรักมาเฟียร้าย บทที่ 68
บทที่ 68 ความรัก ในช่วงชีวิตนางแบบคนหนึ่งที่ไม่รู้ว่าชีวิตข้างหน้าจะดังเป็นพลุแตก หรือดับอนาถไม่ได้เฉิดฉายอยู่ในวงการ แต่วันนี้มีผู้ชายคนหนึ่งทำให้เธอรู้ว่าบนโลกใบนี้เธอไม่ได้อยู่อย่างโดดเดี่ยว ยังมีเขาที่เป็นดั่งลมหายใจและทุก ๆ อย่างในชีวิต “ขอบคุณมากนะที่รักที่ดูแลกันมา” พราวดาวที่ยืนอยู่ริมหน้าต่างเอี้ยวหน้ามายิ้มให้คนรักซึ่งแฟรงค์ยืนโอบเอวเธออยู่ด้านหลัง มาเฟียหนุ่มกดปลายจมูกลงบนไหล่มนอย่างแผ่วเบา “หากไม่ใช่เธอ ฉันเองก็ไม่รู้จะเป็นแบบไหน ชีวิตดำเนินไปในทางไหนมากกว่ากันระหว่างเป็นคนเลวกับเป็นคนดี แต่เพราะมีเธอ ชีวิตฉันถึงดีขึ้น เธอเองก็เป็นดั่งดวงใจของฉัน” “ปากหวานแบบนี้อยากให้พราวมีน้องให้หนูพิ้งค์เหรอคะ” แฟรงค์คลี่ยิ้มชอบใจกับคำถามเชิงหยอกล้อแฟนสาว แม้จะรู้ว่าเป็นเพียงการเย้าหยอก แต่เขากลับรู้สึกดีจนต้องซุกหน้าลงกับไหล่พราวดาว หลบสายตาเธอด้วยความเขินอาย “อย่ามาพูดดีกว่า ในเมื่อไม่อนุญาตให้มีอะ” แฟรงค์เบะปากใส่พราวดาว เพราะเธอเป็นคนบอกเองว่าจะยังไม่มีลูกคนที่สองถ้าหนูพิ้งค์ยังไม่สองขวบ “จริง ๆ แล้วลูกอาจจะอยากมีน้องนะ” แฟ
กลับใจรักมาเฟียร้าย บทที่ 67
บทที่ 67 ครอบครัว หลายเดือนต่อมา พราวดาวอุ้มลูกน้อยในวัยเจ็ดเดือนไปที่สวนหลังบ้าน เพราะคุณปู่คุณย่ารอเล่นกับหลานอยู่ที่นั่น วันนี้เป็นวันคริสต์มาสเลยมีการแลกของขวัญกันหน่อย “หลานปู่มาแล้ว” พอพิ้งค์ได้ยินเสียงคุ้นหู เธอก็กรีดร้องและดีดดิ้นดีใจที่เห็นหน้าปู่กับย่า “มาหาปู่มาลูก” คาร์ลลุกขึ้นมาอุ้มหลานสาวมาแนบอก พร้อมทั้งหอมแก้มหนูพิ้งค์ไปหนึ่งฟอดใหญ่ด้วยความคิดถึงมาก ๆ แม้ว่าพราวดาวจะไม่ได้ย้ายมาอยู่กับเขาตามที่พูดกันไว้ แต่ก็พาหลานสาวมาหาทุกวัน ทว่าความคิดถึงปู่กับย่าก็มีให้ทุกวันเหมือนกัน “แอ๊ะ~” หนูพิ้งค์ส่งเสียงอ้อแอ้มองหน้าปู่กับย่าด้วยรอยยิ้มสดใส เธอยกมือขึ้นมาลูบแก้มปู่แล้วซบหน้าลงกับบ่า “นี่หนูง่วงนอนเหรอเนี่ย หรือว่าอยากได้อะไรครับ” “พ่อไม่ต้องตามใจพิ้งค์เลย เดี๋ยวเอาแต่ใจ เสียนิสัยอีก” แฟรงค์รีบดักทางพ่อกับแม่ไว้ เพราะท่านทั้งสองเอาใจและตามใจหนูพิ้งค์เก่งพอ ๆ กับตามใจลูกสะใภ้ พราวดาวคลี่ยิ้มจนตาหยีเมื่อเห็นปู่ย่าทำหน้าสลดเมื่อถูกลูกชายปรามไว้ “ความสุขของท่านค่ะ ให้แกทำเถอะ” “ไม่ได้
กลับใจรักมาเฟียร้าย บทที่ 66
บทที่ 66 ความสุข “มันไม่ยากขนาดนั้นหรอกน่าเพื่อน มึงออกจะหล่อ สูงยาวขาวตี๋แบบนี้ ผู้หญิงคนไหนก็อยากเข้าหา” หมอพีทหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ ก่อนจะพ่นลมหายใจออกอย่างหนักแล้วหันมองหน้าแฟรงค์อย่างเหนื่อยหน่ายใจ “ก็ถ้าเป็นอย่างที่พูดก็ดีดิ กูเจอแต่คนไม่จริงใจ” “เออน่า ครั้งนี้ต้องเจอคนที่ดีแน่” “สองปีครั้งเนี่ยนะ” “เออ ดีกว่าไม่มีคนมาจีบแล้วกัน” “แหม...มึงมีเมียแล้วก็พูดได้ดิ กูยังไม่มี มันหายากเว้ย!” แฟรงค์หัวเราะขบขันกับสีหน้าเหมือนคนจะร้องไห้ของเพื่อนรัก “มีเมียไม่พอ ยังหลงลูกหลงเมียอีก” “ก็ธรรมดาไหมวะ” หมอพีทกลอกตามองบนกับสิ่งที่ได้ยิน “เออ...มองแค่ปราดเดียวก็รู้แล้วว่าคุณพ่อป้ายแดงขาโหดอย่างแฟรงค์หลงลูกหลงเมียมากแค่ไหนน่ะ” “ก็จริง ไม่กล้าเถียงเลย” แฟรงค์ยกยิ้มมุมปาก จากนั้นจึงเดินออกมาด้านนอก “ทำอะไรกันครับ” แฟรงค์เดินไปหาพราวดาวแล้วโน้มตัวลงไปโอบกอดเธอไว้หลวม ๆ “กำลังกินน้ำร้อนอยู่ค่ะ คุณแม่โทร. มาบอกให้พราวกินน้ำร้อนบ่อย ๆ แล้วเดี๋ยวอีกสิบห้าวันท่านจะมาหาและให้พราวอยู่ไฟ
กลับใจรักมาเฟียร้าย บทที่ 65
บทที่ 65 สุดหวง หลายวันที่พราวดาวพักฟื้นอยู่โรงพยาบาล จนกระทั่งวันนี้หมอให้ออกจากโรงพยาบาลได้ เธอก้าวเข้ามานั่งในรถซึ่งแฟรงค์อุ้มลูกขึ้นมานั่งก่อนแล้ว เธอชะโงกหน้ามองลูกน้อยที่นอนอยู่ในอ้อมแขนพ่อแล้วพ่นลมหายใจออกยาว ๆ “หลับก็ดีค่ะ กลัวจะงอแงตอนนั่งรถ” “ลูกเราไม่งอแงขนาดนั้น” “ค่า~” เธอเอนหลังพิงเบาะแล้วพักสายตาจนมาถึงคอนโด ปภัสสรและคาร์ลพูดกล่อมสองหนุ่มสาวอยู่หลายครั้งว่าให้ไปอยู่ด้วยกัน แต่แฟรงค์กับพราวดาวก็ยืนยันว่าจะเลี้ยงหนูพิ้งค์เอง “มาแล้ว...หลานสาวป้าวิกกี้” วิกกี้รีบเดินเข้ามารับพราวดาวกับลูกน้อง “หนูพิ้งค์คนสวยของป้าวิกกี้ หนูถอดแบบพ่อมาเป๊ะเลยนะลูก” “เห็นไหม มีแต่คนว่าหนูพิ้งค์เหมือนผม” “ก็เหมือนคุณแฟรงค์จริง ๆ หนิคะ” “แล้วไม่เหมือนพราวบ้างเลยเหรอพี่วิกกี้” พราวดาวเบ้ปาก ทำหน้าบูดบึ้งใส่ผู้จัดการสาวที่เอาแต่ป้องปากหัวเราะขบขันกับแฟรงค์ “เหมือนค่ะ เหมือนที่เป็นผู้หญิง” “พี่วิกกี้อ่า...” “พาลูกขึ้นห้องก่อนดีกว่า” ว่าจบแฟรงค์ก็พาลูกสาวและเมียสุดที่
กลับใจรักมาเฟียร้าย บทที่ 64
บทที่ 64 ฝึกสมาธิกับหนูพิ้งค์ หลายนาทีต่อมา พราวดาวถูกพาเข้ามาในห้องพักฟื้นพร้อมกับลูกน้อยที่ถูกพยาบาลสาวเข็นตามเข้ามาทีหลัง แฟรงค์กับปภัสสรรีบเดินไปรับตัวเธอ “เป็นไงบ้างลูก” “เจ็บค่ะ” ตอนนี้ไม่มีความรู้สึกไหนเท่าความเจ็บปวดแล้ว หลังจากงัวเงียอยู่นาน แฟรงค์ก็อุ้มลูกน้อยเดินมาหา “ดูซิ...คุณแม่อยากเห็นหน้าหนูไหมคะ” ไม่ว่าเปล่า แต่เขายังย่อตัวลงพอให้พราวดาวได้เห็นหน้าลูกน้อย เธอคลี่ยิ้มกว้างแล้วยกมือขึ้นมาจับแขนแฟรงค์เบา ๆ “หนูพิ้งค์หน้าได้พ่อหมดเลยค่ะคุณแม่” “จริงลูก หน้าตาเหมือนไอ้ลูกตัวแสบของแม่หมดเลย” ปภัสสรเดินเข้ามาหาลูกชายแล้วรับตัวหลานสาวมาอุ้ม เปลี่ยนกันเพื่อให้แฟรงค์ดูแลพราวดาว “แล้วคุณพ่อล่ะคะ” เธอเอ่ยถามเสียงเรียบ “เดี๋ยวคงตามมาน่ะลูก ติดประชุมใหญ่” “อ๋อค่ะ” “พักผ่อนเถอะลูก” หญิงสาวพยักหน้าหงึก ๆ แล้วหลับไปเลย ส่วนแฟรงค์กับแม่ก็นำตัวหนูพิ้งค์ไปให้พี่พยาบาลนำไปที่ห้องทารกแรกเกิด ไว้พราวดาวตื่นจะนำตัวลูกน้อยมาให้กินนมอีกทีหนึ่ง “ยินดีด้
กลับใจรักมาเฟียร้าย บทที่ 63
บทที่ 63 คุณพ่อป้ายแดง เข้าเดือนที่เก้า สัปดาห์สุดท้ายของการนับถอยหลังรอวันผ่าคลอด พราวดาวที่ตอนนี้ท้องใหญ่จนเดินเหินลำบากกว่าเดิมเดินมานั่งลงบนโซฟา ซึ่งแฟรงค์กำลังพับผ้าอ้อมเด็กใส่ตะกร้าเตรียมสำหรับไปโรงพยาบาล เธอมองเขาแล้วอดที่จะยิ้มตามไม่ได้ ก็แฟรงค์ยืนกรานว่าจะทำเองทุกอย่าง ตั้งแต่ซื้อของให้ลูกสาวและซักเสื้อผ้ารวมถึงตอนนี้ที่เขากำลังเตรียมของไปโรงพบาบาล “สนุกไหมคะ เห็นหยิบเสื้อลูกตัวไหนขึ้นมาก็อมยิ้ม” “สนุกและมีความสุขมากเลยละ ไม่น่าเชื่อว่าคนเราจะรู้จักหน้าที่ตนเองมากขนาดนี้ สมองสั่งการอัตโนมัติเลยละพราว” เขาหันมาพูดกับคนรักด้วยใบหน้ายิ้มแย้มมีความสุข แววตาเปล่งประกายบ่งบอกถึงความสุขที่เขาได้รับจากสิ่งที่กำลังทำอยู่ “พรุ่งนี้ป้าหมอก็ให้หนูไปแอดมิตแล้วนะคะคนสวย เราจะได้เจอกันเร็ว ๆ นี้แล้วนะ” “อยากเจอใจจะขาดแล้วครับคนสวย อยากเห็นว่าหนูจะหน้าเหมือนใครมากกว่ากัน ระหว่างพ่อกับแม่” “ก็ต้องเหมือนนายอยู่แล้ว ตั้งแต่อัลตราซาวนด์แล้ว” “ก็ไม่รู้แหละ เผื่อออกมาหนูแกล้งพ่อทำให้พ่อดีใจ” “ไม่แกล้งหร
