บทที่4

ดาวโลก – เทลล์เอลมูคาย์ยาร์ – อิรัก

เอลิซา ฮันเทอร์ พยายามปาดหยดเหงื่อน่าชิงชังออกจากหน้าผากอีกครั้งหนึ่ง หยดเหงื่อดูเหมือนมุ่งมั่นที่จะหยดลงบนจมูกอย่างช้าๆ และหยดลงสู่ทรายร้อนๆ ใต้ตัวเอลิซาผู้ได้คุกเข่ามาหลายชั่วโมงแล้วพร้อมด้วย เกรียงมาร์ชอลล์ทาวน์ 6

ที่แยกห่างจากตัวไม่ได้ เพื่อค่อยๆ ขูดพื้นดินแบบไม่ก่อให้เกิดความเสียหายใดๆ เพื่อพยายามขุดวัตถุที่ดูเหมือนส่วนบนของศิลาหน้าหลุมฝังศพขึ้นมา อย่างไรก็ตาม เธอยังคงไม่เชื่อทฤษฎีนี้ตั้งแต่แรก เธอได้ทำงานใกล้ ซิกกูแรตแห่งเมืองอูร์ 7

มาเกือบสองเดือนแล้ว เนื่องจากชื่อเสียงในฐานะนักโบราณคดีและความรู้เชี่ยวชาญในภาษาซูเมเรียน เธอจึงได้รับอนุญาตให้ทำงานที่นั่น มีการพบหลายหลุมฝังศพแล้วตั้งแต่การขุดค้นครั้งแรกๆ ช่วงต้นศตวรรษที่ 20 แต่สิ่งประดิษฐ์เช่นนี้ไม่เคยพบในหลุมฝังศพใด ด้วยรูปร่างสี่เหลี่ยมจัตุรัสและขนาดใหญ่พอควร มันจึงดูเหมือน “ฝา” ของภาชนะบางประเภทมากกว่าโลงหิน วัตถุที่ฝังไว้ที่นั่นเมื่อหลายพันปีก่อนเพื่อปกป้องหรือซ่อนบางสิ่งบางอย่าง  

น่าเสียดายที่เธอยังไม่สามารถบอกได้ว่าสิ่งที่คาดว่าเป็นภาชนะนี้อาจสูงเพียงใดเพราะจนถึงขณะนี้เพิ่งพบเพียงส่วนเล็กๆ ของส่วนบนเท่านั้น รอยแกะสลักอักษรรูปลิ่มที่ปกคลุมพื้นผิวที่มองเห็นได้ทั้งหมดของฝาไม่เหมือนสิ่งใดที่เธอเคยเห็น  

 

การแปลรอยแกะสลักเหล่านั้นคงจะใช้เวลาหลายวันหลายคืนไม่ได้หลับได้นอน  

 

“ ด็อกเตอร์ฮันเทอร์”  

เอลิซาเงยหน้า ใช้มือขวาป้องตาจากแสงแดด เอลิซาเห็น ฮีแชมซึ่งเป็น ผู้ช่วยของตนรีบเร่งมาหา  

“ อาจารย์ครับ” ฮีแชมเรียกอีกครั้ง “มีโทรศัพท์มาหาจากฐาน ฟังดูเป็นเรื่องด่วน”  

“ โอเค ขอบใจฮีแชม”  

เอลิซาฉวยโอกาสจากการถูกบังคับหยุดพักนี้จิบน้ำซึ่งจนถึงขณะนี้เกือบเดือดแล้วจากกระติกน้ำที่เหน็บไว้กับเข็มขัดเสมอ  

 

โทรศัพท์จากฐาน... สามารถหมายความได้เพียงว่ามีบางสิ่งบางอย่างไม่ถูกต้อง  

 

เอลิซาลุกขึ้นยืน ปัดกลุ่มฝุ่นออกจากกางเกงขายาว และเดินอย่างมีจุดหมายไปยังกระโจมที่ทำหน้าที่เป็นฐานวิจัย  

 

เอลิซาเปิดซิปที่ยึดกระโจมให้เปิดครึ่งหนึ่งและก้าวเข้าไปด้านใน ใช้เวลาชั่วครู่กว่าดวงตาจะปรับตามการเปลี่ยนแปลงแสงสว่าง แต่ทั้งนี้ไม่ได้หยุดไม่ให้เอลิซาจำได้ว่าเป็นใบหน้าของพันเอกแจ็ก

ฮัดสัน บน ตัวจอภาพ เขากำลังจ้องมองความว่างเปล่าอย่างเคร่งขรึม รอให้เอลิซาปรากฏตัว  

 

พันเอกผู้นี้รับผิดชอบทีมต่อต้านผู้ก่อการร้ายเชิงกลยุทธ์ที่ประจำอยู่ในแนสซิริย์ยา แต่หน้าที่ที่แท้จริงของเขาคือ การประสานงานโปรแกรมวิจัยทางวิทยาศาสตร์ที่ หน่วย เอลแซด 8

ที่ถือว่าไม่มีอยู่จริงเป็นผู้จัดตั้งและเฝ้าสังเกต หน่วยนี้ถูกห่อหุ้มอยู่ในความลึกลับตามปรกติที่ห่อหุ้มองค์กรทั้งหลายประเภทนี้ มีไม่กี่คนที่ทราบความมุ่งประสงค์และเป้าหมายขององค์กรนี้จริงๆ สิ่งที่แน่นอนมีเพียงว่าการบังคับบัญชาทางยุทธการจะรายงานตรงต่อประธานาธิบดีสหรัฐอเมริกา  

 

เอลิซาไม่ได้ให้ความสำคัญกับทั้งหมดทั้งปวงเหล่านี้นัก เหตุผลที่แท้จริงที่เอลิซายอมรับคำเสนอให้เข้าร่วมในหนึ่งในการสำรวจเหล่านี้คือ เพื่อที่ตัวเธอจะสามารถกลับไปยังสถานที่ที่รักที่สุดในโลกได้ในที่สุดและได้ทำงานที่รัก ทั้งที่มีอายุค่อนข้างอ่อนเยาว์ (สามสิบแปด) แต่เอลิซาเป็นหนึ่งในผู้ประสบความสำเร็จที่สุดในสาขาของเธอ  

“ อรุณสวัสดิ์ค่ะท่านผู้พัน” เอลิซากล่าวพร้อมยิ้มหวานที่สุด “ทำไมฉันถึงได้รับเกียรตินี้คะ”  

“ ด็อกเตอร์ฮันเทอร์ ไม่มีความจำเป็นต้องเสแสร้งกัน คุณทราบดีมากว่าผมโทรมาทำไม ใบอนุญาตที่คุณได้รับให้ทำงานให้เสร็จสิ้นหมดอายุเมื่อสองวันที่แล้ว คุณอยู่ที่นั่นอีกต่อไปไม่ได้”  

เสียงของเขาหนักแน่นและเด็ดขาด ครั้งนี้แม้แต่เสน่ห์ที่ปฏิเสธไม่ได้ของเอลิซาก็ไม่เพียงพอที่จะทำให้ได้ต่อเวลาใดๆ เอลิซาตัดสินใจวางไพ่ใบสุดท้าย  

 

ตั้งแต่วันที่ 23 มีนาคม 2546 เมื่อรัฐบาลผสมที่นำโดยประเทศสหรัฐอเมริกาได้ตัดสินใจบุกอิรักด้วยเจตนาชัดแจ้งในการขับไล่ผู้นำเผด็จการ ซัดดัม ฮุสเซน ผู้ถูกกล่าวหาว่าครอบครองอาวุธทำลายล้างสูง (ข้อกล่าวหาที่ต่อมาพิสูจน์แล้วว่าไม่มีมูล) และสนับสนุนอิสลามกับการก่อการร้ายในอิรัก การวิจัยทางโบราณคดีทั้งหลายซึ่งยากลำบากพออยู่แล้วในเวลาแห่งสันติก็ต้องถอยหลังเข้าคลอง มีเพียงการสิ้นสุดความเป็นปรปักษ์อย่างเป็นทางการเมื่อวันที่ 15 เมษายน 2 546 เท่านั้นที่ได้จุดความหวังของนักโบราณคดีทั่วโลกขึ้นมาอีกครั้งว่าตนจะสามารถเข้าถึงสถานที่ที่อารยธรรมโบราณที่สุดในประวัติศาสตร์ได้พัฒนาขึ้นมาก่อนกระจายวัฒนธรรมไปทั่วโลกได้อีกครั้ง การตัดสินใจของเจ้าหน้าที่อิรักในช่วงปลาย พ.ศ. 2554 ในการเปิดการขุดค้นขึ้นอีกครั้งในสถานที่บางแห่งที่มีคุณค่าทางประวัติศาสตร์อันประมาณมิได้เพื่อ "ส่งเสริมมรดกทางวัฒนธรรมต่อไป" ได้เปลี่ยนความหวังให้เป็นความแน่นอนในที่สุด คณะวิจัยหลายคณะที่เจ้าหน้าที่กรรมาธิการที่เหมาะสมคัดเลือกและควบคุมดูแลจะสามารถทำงานเป็นเวลาจำกัดในบริเวณสำคัญที่สุดที่เป็นที่สนใจทางโบราณคดีในอาณาเขตอิรักได้ภายใต้ความอุปถัมภ์ของสหประชาชาติ และการอนุญาตมากมายที่ “เจ้าหน้าที่” จำนวนนับไม่ถ้วนลงนามและยืนยันก่อนหน้านี้  

 

“ ท่านผู้พันที่รักคะ” เอลิซาเริ่ม โดยเอนเข้าหาเว็บแคมให้ใกล้ที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้เพื่อว่าตาสีเขียวมรกตดวงโตของเธอจะได้ผลที่หวัง “ท่านพูดถูกต้องทุกประการ”  

เอลิซาทราบว่าการให้หน้าแก่ผู้ที่โทรมาจะทำให้อารมณ์ของเขาเป็นบวกขึ้น  

“ แต่เราใกล้มากแล้วตอนนี้”  

“ ใกล้อะไร” พันเอกคำราม ยืดตัวตรงบนเก้าอี้และวางกำปั้นบนโต๊ะทำงาน “คุณพูดเรื่องเดิมมาหลายสัปดาห์แล้ว ผมสนับสนุนคุณไม่ได้อีกต่อไปถ้าคุณไม่มีอะไรเป็นรูปธรรม”  

“ ถ้าท่านจะให้เกียรติร่วมรับประทานอาหารเย็นกับฉันคืนนี้ ฉันยินดีจะให้ท่านดูอะไรบางอย่างที่จะทำให้ท่านคิดใหม่ ท่านจะว่ายังไงคะ”  

เอลิซายิ้มสวยอวดฟันขาวและใช้มือสางผมยาวสีทอง เอลิซาแน่ใจว่าสามารถโน้มน้าวเขาได้  

 

พันเอกขมวดคิ้ว พยายามคงหน้าตาโกรธไว้ แต่แม้แต่ตัวเขาก็ทราบว่าเขาจะไม่สามารถต้านทานข้อเสนอนี้ได้ เขาชอบเอลิซามาตลอด และความคิดเรื่องอาหารเย็นสองคนก็น่าสนใจ  

 

ทั้งที่อายุสี่สิบแปดปี แต่เขายังคงเป็นชายที่น่าดึงดูดใจ ด้วยหุ่นนักกีฬา กรามเป็นสัน ผมสั้นเกรียนสีดอกเลา สายตาเด็ดขาดในดวงตาสีฟ้าจัด ความรู้กว้างทั่วไปที่ทำให้สนทนาในหัวข้อต่างๆ ได้อย่างกว้างขวาง และเสน่ห์อันไม่อาจปฏิเสธได้ของเจ้าหน้าที่ในเครื่องแบบ เขายังคงเป็นชายที่ “น่าสนใจ”  

“ ตกลง” พันเอกเป่าลมออกทางจมูกอย่างแรง “แต่เย็นนี้คุณจะต้องนำอะไรที่น่าตื่นเต้นมาให้ผมหน่อย ไม่อย่างนั้นคุณก็เริ่มเก็บข้าวของขยะและจัดกระเป๋าดีกว่า” เขาพยายามใช้น้ำเสียงแสดงอำนาจที่สุดที่มี แต่ก็ทำได้ไม่ดีนัก  

“ เตรียมตัวให้พร้อมภายใน สองทุ่มนะครับ ผมจะส่งรถมารับคุณที่โรงแรม ” เขาตัดการสนทนาโดยไม่กล่าวลา  

 

แย่สุดๆ ฉันต้องรีบแล้ว ฉันมีเวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมงก่อนมืด  

 

“ ฮีแชม” เอลิซาเรียกพร้อมกับมองออกมาจากกระโจม “เรียกทั้งทีมมารวมกันนะ ฉันกำลังจะต้องการความช่วยเหลือทุกอย่างที่เป็นไปได้เลย”  

เอลิซารีบเดินผ่านระยะทางสองสามเมตรที่แยกตัวเธอห่างจากบริเวณขุดค้น ทิ้งกลุ่มฝุ่นไว้ตามหลัง ภายในไม่กี่นาทีทุกคนก็มาพร้อมรอบตัวเธอ รอคอยคำสั่ง  

“ คุณช่วยเอาทรายออกจากมุมนั้นหน่อยค่ะ” เอลิซาสั่งโดยชี้ไปยังหินด้านที่อยู่ไกลที่สุด “ส่วนคุณช่วยเขา ฉันขอแนะนำให้ระวังๆ ด้วย ถ้ามันเป็นสิ่งที่ฉันคิดไว้ก็อาจช่วยเราได้”