บทที่ 901

จาค็อบจงใจพูดถึงป่าเพราะเขาอยากเห็นมาทิลด้าหน้าแดง

แม้ว่าเธอจะเป็นคนที่สงบและสำรวมมาก แต่เธอก็ยังคงเขินอายเมื่อนึกถึงความไร้เดียงสาอันเกินควรและอดีตอันหวานชื่นของพวกเขา ที่ทั้งคู่มีร่วมกัน

จาค็อบรู้สึกว่าเขาจะต้องทำให้มาทิลด้าคิดถึงอดีตให้มากขึ้น หากเขาเตือนเธอถึงอดีตที่ทำให้ใจเธอรู้สึกว้าวุ่นใจได้ เขาก็จะสามารถจุดไฟในใจเธอได้อย่างแน่นอน ไฟที่รอเขามานานกว่ายี่สิบปี

มาทิลด้าเข้าใจเจตนาของจาค็อบอยู่แล้ว เธอจึงรีบเปลี่ยนเรื่องด้วยความเขินอาย ในเวลานี้ เธอโพล่งออกมาว่า “แล้วอาจารย์ใหญ่ของพวกเราเป็นยังไงบ้าง?”

จาค็อบตอบว่า “เขาสบายดี แต่ตอนนี้ขยับขาไม่ค่อยสะดวก ในตอนการรวมตัวเพื่อนร่วมชั้นเรียนครั้งสุดท้ายของเรา เราเชิญเขากลับมาที่โรงเรียนเพื่อให้เขาสอนบรรยายให้พวกเราฟังในห้อง!

"จริงหรือ?" มาทิลด้าถอนหายใจขณะที่เธอพูดว่า “น่าเสียดายจริง ๆ ที่ฉันไม่สามารถไปรวมตัวกับเพื่อน ๆ ได้!”

จาค็อบยิ้มก่อนจะพูดว่า “วันนั้นเป็นการรวมตัวกันเล็ก ๆ เราได้เจอแค่เพื่อนร่วมชั้นเก่าบางคนที่ยังอยู่ในโอลรัส ฮิลล์ หรืออยู่ใกล้ โอลรัส ฮิลล์ เท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้น ในวันนั้นมีแต่กลุ่มผู้ชายเท่านั้นที่เจอกัน!”