บทที่ 892

เอเลนพยักหน้าอย่างงุนงงก่อนจะพูดว่า “พี่เจนนิเฟอร์ ขอฉันกินข้าวหน่อยเถอะนะ ไม่อย่างนั้นฉันจะต้องตายจริง ๆ…”

เจนนิเฟอร์หัวเราะเยาะก่อนจะเทข้าวต้มที่เหลือในกล่องอาหารกลางวันลงบนพื้น หลังจากนั้น เธอใช้นิ้วเท้าแตะโจ๊กบนพื้นก่อนจะเย้ยหยันและพูดว่า “แกอยากกินนักใช่ไหม? ถ้าอยากกินก็เลียบนพื้นได้เลย!”

เมื่อเจนนิเฟอร์บอกให้เอเลนเลียโจ๊กจากพื้นเมื่อวานนี้ เธอไม่เต็มใจที่จะทำแบบนั้น

นั่นเป็นเพราะเอเลนรู้สึกว่าเธอไม่สามารถคุกเข่าลง และทำเรื่องน่าอับอายขายหน้าเพื่อขอกินอาหารได้

อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้กลัวที่จะเสียหน้า และเสียชื่อของเธอได้อีกต่อไป ใครจะสนเรื่องพวกนั้นกันล่ะ ตราบเท่าที่เธอสามารถอิ่มท้องได้? แล้วถ้าเธอต้องคุกเข่าและเลียโจ๊กจากพื้นล่ะ?

ดังนั้นเอเลนจึงคุกเข่าลง และเริ่มใช้ลิ้นเลียโจ๊กเย็น ๆ จากพื้นคอนกรีตโดยไม่ลังเลเลย

คุณท่านวิลสันตกตะลึงเมื่อเห็นฉากนี้ด้วยตัวเอง

เมื่อเธอนึกถึงความเป็นไปได้ที่เอเลนจะถูกขังไว้เป็นเวลาสิบถึงยี่สิบปีข้างหน้า เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้นมาก

เอเลนเริ่มเลียโจ๊กออกจากพื้นทีละน้อย และถึงแม้เธอจะกินทรายไปพร้อมกับโจ๊ก เธอก็ไม่ได้สนใจเรื่องนี้เลย

ในเวลา