บทที่ 699

สีหน้าของเชสเตอร์เปลี่ยนไปอย่างมากในเวลานี้ เขากลัวแทบตายทันที และในตอนนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสิ้นหวังเป็นอย่างมาก!

เขาจะมีชีวิตอยู่และนอนกับหมูได้อย่างไร? เขาจะกินสิ่งที่หมูกินได้อย่างไร?

นั่นมันแย่มากใช่ไหม?

นอกจากนั้น หมูยังเป็นสภาพแวดล้อมที่สกปรกและน่าขยะแขยงมาก ยิ่งกว่านั้นกลิ่นของหมูก็น่ารังเกียจและเหม็นมากเช่นกัน เขาคงจะรู้สึกไม่สบายมากแน่ ๆ ถ้าเขาถูกบังคับให้นอนกับหมูที่สกปรกและมีกลิ่นเหม็น!

นอกจากนี้ อาหารที่เลี้ยงหมู จะคงหลงเหลืออยู่เสมอ เนื่องจากไม่มีการไหลเวียนของอากาศและอุณหภูมิที่ร้อนในเล้าหมู อาหารที่เหลือจากการให้หมูมักจะเน่าเสียภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมง ถ้าเขาต้องกินอาหารประเภทนี้ จะเกิดอะไรขึ้นกับสุขภาพและร่างกายของเขาที่เขาดูแลอย่างดีมาหลายปีขนาดนี้?

เขายังต้องอยู่กับหมูเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ เขากลัวว่าเขาจะเรออ้วกทั้งสัปดาห์ที่นั่น!

ขณะที่เขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เชสเตอร์รีบอ้อนวอนอัลเบิร์ตว่า “ดอน อัลเบิร์ต โปรดเมตตาและยกโทษให้ผมด้วยครับ ผมไม่ต้องการที่จะนอนและอยู่กินกับหมูในเล้า สถานที่นั้นสกปรกและน่าสะอิดสะเอียนเกินไป ผมทนไม่ได้หรอก…"

อัลเบิร์ตหัวเราะเยาะ