บทที่ 322

ในขณะเดียวกันนี้ เมื่อจาค็อบรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงที่น่าอัศจรรย์ในร่างกายของเขา เขาก็จ้องมองอย่างว่างเปล่าด้วยความงุนงงและไม่เชื่อกับสิ่งที่เกิด

เขาจำได้ราง ๆ ว่าเขาได้ประสบกับอุบัติเหตุและเขาขยับตัวไม่ได้เลย ไม่ใช่เหรอ?

แต่ตอนนี้ทำไมเขาถึงรู้สึกราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเขา? เขารู้สึกมีพลังและแข็งแรงดียิ่งกว่าก่อนเกิดอุบัติเหตุเสียอีก!

นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

จาค็อบสับสนงุนงงมาก เขาถามต่อว่า “แคลร์ เกิดอะไรขึ้นกับพ่อ?”

แคลร์ฟื้นคืนสติ เธอรีบไปหาพ่อของเธอและพูดขณะที่เธอร้องไห้ว่า “คุณพ่อประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์และเกือบจะเป็นอัมพาต แต่ต้องขอบคุณดร.ซิมมอนส์เป็นอย่างมากค่ะ เพราะตอนนี้คุณพ่อไม่เป็นอะไรแล้ว”

จากนั้นเธอก็เดินไปหาแอนโธนีและกล่าวอย่างซาบซึ้งว่า “ดร.ซิมมอนส์ ขอบคุณมากนะคะ! ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ คุณพ่อของฉันก็คงไม่ฟื้นขึ้นมา”

ก่อนที่เธอจะโค้งคำนับนั้น แอนโธนีหยุดเธออย่างรวดเร็วในขณะที่เขาคิดกับตัวเองว่า ‘ที่จริงแล้วคุณควรจะขอบคุณปรมาจารย์เวดต่างหาก หากไม่มียาของเขา ก็คงไม่สามารถรักษาอาการบาดเจ็บของพ่อคุณได้ ถ้าต้องบอกความจริงแล้วนั้น มันเป็นยาของปรมาจารย์เวดต่างหากที่ช่วยให้พ