Share

บทที่ 1092

คริสโตเฟอร์รู้สึกอายขณะที่ตอบ “ผมเคยยืมไปแล้วตั้งแต่ตอนก่อนเข้าทัณฑสถานครับ ผมยืมเงินไปมากที่สุดเท่าที่จะมากได้ หลาย ๆ คนก็บล็อกผมไปแล้วด้วยครับ”

คุณท่านวิลสันมองแฮโรลด์และเวนดี้ ก่อนจะถามอีกครั้ง “แฮโรลด์ เวนดี้ แกสองคนล่ะ? พวกแกไม่มีเพื่อนที่เต็มใจให้พวกแกยืมเงินบ้างเลยหรือ?”

“คุณย่าไม่รู้อะไรบ้างเลยนะครับ” แฮโรลด์พูดด้วยสีหน้าหม่นหมอง “ข่าวการล้มละลายของครอบครัววิลสันแพร่กระจายไปทั่วในหมู่เพื่อน ๆ ของผมแล้ว ตอนนี้ไม่ว่าผมจะส่งข้อความหาใคร อีกฝ่ายก็ไม่ตอบ พวกเขาจะแกล้งตายทันทีที่ผมขอยืมเงินจากพวกเขาด้วยซ้ำ”

เวนดี้ก็มีสีหน้าหม่นหมองด้วยเช่นกัน “คุณย่า หนูยืมเงินจากใครก็ไม่ได้เลยค่ะ ถ้าหนูหายืมได้ง่าย ๆ หนูก็คงไม่ต้องใช้ครีมทาหน้าถูก ๆ หรอกค่ะ”

คุณท่านวิลสันตอบ “ทำไมแกไม่ส่งข้อความหาเคนเน็ธ วิลสันและขอให้เขาช่วยส่งเงินมาให้แกล่ะ? อย่างไรเสีย พวกแกสองคนก็เคยอยู่ด้วยกันช่วงสั้น ๆ นี่ เขาจะต้องเต็มใจให้เงินแกใช้บ้างล่ะ ใช่ไหม?”

เวนดี้ถอนหายใจก่อนจะตอบ “เคนเน็ธบล็อกหนูไปแล้วล่ะค่ะ...”

คริสโตเฟอร์มองหน้าคุณท่านวิลสันแล้วจึงถาม “คุณแม่ไม่มีเพื่อนหรือครับ?”

“ฉันรึ?” คุณท่านหัวเราะอย่าง
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status