บทที่ 4 ซาตานจำแลง

ภายในบ้านหลังใหญ่ระดับมหาเศรษฐีของหมู่บ้านชื่อดัง ที่รู้ๆ กันว่าบ้านแต่ละหลังในย่านนี้ราคาครึ่งร้อยล้านขึ้นทุกหลัง คนมีอันจะกินหาซื้อบ้านไว้อยู่บ้างตามอารมณ์ เพราะไม่อยากให้เงินนอนจมในธนาคารกินดอกอย่างเดียว จึงเอามาสร้างบ้านและซื้อความสุขแบบฟุ่มเฟือยตามประสาคนรวยล้นฟ้า 

ลูคัส นิรัตน์ศยางค์กูล บาร์ตัน ชายหนุ่มนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อน มาดเข้ม ลูกครึ่งไทย-ออสเตรเลีย อายุยี่สิบแปดปี ใบหน้าที่ดูหล่อเหลา แต่ยามร้ายก็เหมือนซาตานจำแลงลงมา คุณชายของบ้านนิรัตน์ศยางค์กูลกำลังก้าวลงจากเครื่องบินเล็กส่วนตัว ซึ่งเป็นของเล่นชิ้นใหม่ของชายหนุ่มที่จอดอยู่ในลานจอดกว้างของสนามหญ้าสีเขียวหลังบ้าน ที่มีพื้นที่รวมบ้านและสนามก็ขนาดเกือบยี่สิบไร่เห็นจะได้ เมื่อก้าวลงจากเครื่องบินเล็ก ชายหนุ่มก็ก้าวขึ้นรถกอล์ฟแล้วขับมุ่งตรงไปยังประตูบ้านทันที

“นายน้อยขับเครื่องบินเป็นยังไงบ้างครับ” คนที่รอรับเมื่อเห็นรถกอล์ฟแล่นเข้ามาจอดที่หน้าบ้านก็รีบวิ่งมาหาพร้อมเอ่ยถามนายน้อยของบ้านทันที 

“ก็ดี” ชายหนุ่มเอ่ยตอบเสียงเรียบ มองคนขับรถที่อายุมากกว่าเขาห้าปี แต่ทำตัวนอบน้อมเพราะมีคำว่าเจ้านายและลูกน้องเป็นเส้นแบ่งอยู่

“ลูคัส หลานย่ากลับมาแล้วเหรอจ๊ะ” มาดามมิเชลที่ได้ยินเสียงหลานชายของเธอที่หน้าบ้านก็รีบเดินมาหาทันที แต่คนเป็นหลานกลับยืนนิ่งไม่ไหวติง มองย่าผ่านแว่นกันแดดราคาแพงที่สวมกั้นสายตา ก่อนจะยกมือไหว้ตามแบบไทยใบหน้านิ่งๆ เช่นเคย แทนที่จะรับไหว้แต่มาดามมิเชลกลับยืนเฉยเมย เพราะวัฒนธรรมแบบนี้ทำให้เธอคิดถึงผู้หญิงที่เกลียดเข้ากระดูกดำคนนั้น 

“คุณย่า...มาตั้งแต่เมื่อไหร่?” ลูคัสเอ่ยถามเป็นภาษาอังกฤษที่คุ้นหู ก่อนจะขมวดคิ้วนิดหน่อย เพราะปรกติมาดามมิเชลจะอยู่ที่ออสเตรเลีย ไม่ชอบมาเมืองไทยด้วยซ้ำ แต่ครั้งนี้ทำไมถึงมาแบบไม่บอกกล่าวล่วงหน้าด้วย

“ห้านาทีก่อน ย่าคิดถึง พอว่างเราอยู่แต่เมืองไทย ไปทำงานที่บ่อน้ำมันก็ไม่แวะไปหาย่าบ้างเลย” ชายหนุ่มดูจะส่ายหน้าให้กับการเรียกร้องความสนใจของมาดามมิเชล ใช่ว่าครอบครัวนี้จะมีเขาเป็นหลานเพียงคนเดียวเสียเมื่อไหร่ 

“พักนี้ยุ่งๆ น่ะครับ” 

“จ้ะ...ย่าไม่ได้ว่าอะไร เพราะคำพูดนี้ได้ยินจากสองพ่อลูกมาเกือบตลอดชีวิตแล้ว” มาดามมิเชลเอ่ยถึงลูกชายของเธอด้วย เพราะอดัมคือลูกชายที่เธอรักมากและเสียใจมากที่สุดในบรรดาลูกทั้งห้าคนของเธอก็ว่าได้ 

“คุณย่าแวะมาเที่ยวหรือว่า...” ลูคัสไม่ได้เอ่ยขึ้น เพราะพอจะเดาอะไรออกแล้วในตอนนี้ ย่าของเขาไม่มีวันมาเที่ยวเมืองไทยแบบไม่มีแผนอย่างแน่นอน ต้องมีอะไรซ่อนไว้ภายใต้ใบหน้ายิ้มๆ ของหญิงวัยเกือบเจ็ดสิบห้าปีคนนี้แน่นอน เพราะถึงย่าเขาจะอายุมาก แต่ความเป็นอยู่ที่ดีร่างกายจึงยังแข็งแรง

“มาหาเราโดยเฉพาะ แต่...คราวนี้ย่าพาวิคตอเรียมาเที่ยวเมืองไทยด้วย” มาดามมิเชลเอ่ยบอก เพียงเอ่ยชื่อหญิงสาวหน้าตาสวยที่ชื่อวิคตอเรียก็ก้าวออกมายืนข้างๆ นัยน์ตาสีเขียวมรกตของหญิงสาวจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างพอใจ แต่ก็เอียงอายอยู่ในที 

“ญาติฝั่งไหนอีกล่ะครับ” ชายหนุ่มเอ่ยถามแบบไม่ไว้หน้าผู้เป็นย่า เพราะรู้ว่านี่คือการจับคู่ในแบบฉบับมาดามมิเชล ที่ชอบหาหญิงสาวคนนั้นคนนี้มาแนะนำหลานชายอย่างเขาเสมอ ถ้าถูกใจเขาก็ควงด้วย นอนด้วย จากนั้นก็ทางใครทางมัน 

“ทำเป็นรู้ดีนะพ่อหลานชาย หนูวิคตอเรียเป็นหลานของเพื่อนย่า การศึกษาดี ดีกรีไม่เบา แถมยังเป็นนางแบบด้วยนะจ๊ะ” ได้ทีมาดาม  มิเชลก็อวยหญิงสาวที่เลือกมาครั้งนี้ยกใหญ่ วิคตอเรียนั้นได้แต่ยืนยิ้มเขิน แต่สายตาไม่ได้ละไปจากใบหน้าชายหนุ่มแม้แต่น้อย 

“นางแบบ” ลูคัสทวนในสิ่งที่เขาสนใจเป็นพิเศษ คนนี้น่าสนใจไม่เบา ชายหนุ่มยิ้มมุมปากออกมานิดหน่อยแลดูเจ้าเล่ห์แต่ก็น่ามอง 

“สวัสดีค่ะ” คำทักทายของวิคตอเรียที่เป็นภาษาไทยทำเอามาดามมิเชลขมวดคิ้ว เพราะไม่รู้หญิงสาวไปเรียนมาจากไหน คงอยากเอาอกเอาใจหลานชายเธอ แต่หารู้ไม่ว่าเธอนั้นไม่ชอบสักนิด

“พลาด” ลูคัสส่ายหน้าให้ วิคตอเรียงงมากกับอาการของชายหนุ่ม เพราะเหมือนเธอทำอะไรไม่ถูก ทั้งๆ ที่คำทักทายนี้เธออุตส่าห์ฝึกมาเป็นนานเพื่อพูดกับเขาโดยเฉพาะ

“พลาดอะไรคะ” หญิงสาวเอ่ยถาม เพื่อความกระจ่าง

“ถ้าคุณจะเข้าทางย่าผม ไม่ควรเรียนรู้ความเป็นไทย” 

“ทำไมคะ ก็ในเมื่อคุณลูคัสอยู่เมืองไทย เรียนรู้ภาษาไทยไม่เห็นแปลก” วิคตอเรียมองไปยังมาดามมิเชล เพื่อขอคำตอบว่าเธอทำอะไรผิดตรงไหน 

“ถึงอยู่ แต่ใช่ว่าจะชอบ ใช่ไหมครับมาดามมิเชล” พูดจบลูคัสก็เดินผ่านคนทั้งคู่เข้าไปในบ้าน ชายหนุ่มเก็บความรู้สึกเก่งมาแต่ไหนแต่ไร เขาไม่ชอบผู้หญิงไทย ด้วยเพราะคำพูดของย่าที่เฝ้าพูดกรอกหูมาตลอดจนถึงตอนนี้ 

“ใช่ ฉันไม่ชอบคนไทย โดยเฉพาะผู้หญิงไทย” มาดามมิเชลเอ่ยบอก แต่ก็ไม่ได้บอกเหตุผลที่แท้จริงทั้งหมด 

“เอ๊ะ! ไม่ชอบแล้ว...” หญิงสาวผู้มาใหม่สับสน ไม่เข้าใจในหลายๆ เรื่อง 

“ถ้าเธออยากเป็นหลานสะใภ้ฉัน อย่าสนใจประเทศนี้แม้แต่น้อย เพราะฉันไม่ชอบ เข้าใจไหมจ๊ะ?” ยังไม่ทันที่สาวมั่นอย่างวิคตอเรียจะเอ่ยถามอะไรต่อ มาดามมิเชลก็เอ่ยค้านขึ้น ก่อนจะส่งยิ้มมาให้เพื่อสกัดคำถามทั้งปวง

“เอ่อ...ค่ะ” วิคตอเรียเอ่ยรับคำ หญิงสาวดูแปลกใจมาก ทำไมมาดามมิเชลถึงไม่ชอบคนไทยหรือทุกอย่างที่เป็นของคนไทย ทั้งที่มีบ้านอยู่ที่นี่ด้วยซ้ำ ไม่ชอบแล้วจะมาอยู่ทำไม เธอก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ซึ่งก็ได้ข่าวมาเหมือนกันว่ามารดาของลูคัสเป็นหญิงชาวไทย แต่ทำไมถึงไม่ชอบคนและประเทศนี้ วิคตอเรียที่ยิ่งคิดก็ยิ่งสับสน 

แต่ตอนนี้เธอนั้นสนใจแต่ตัวลูคัสคนเดียว นอกนั้นไม่ได้อยู่ในสายตา ไม่คิดว่าการตัดสินใจมากับมาดามมิเชลครั้งนี้ เธอจะได้เจอพ่อหนุ่มในฝันเข้าให้ แค่สบตาสีน้ำตาลอ่อนของเขาเมื่อครู่ มันก็ทำให้เธอร้อนไปทั้งตัวก็ว่าได้ อยากให้เขาใช้สายตาแบบนั้นเล้าโลมยามเธอเปลือยเปล่าเสียจริง 

ก๊อก! ก๊อก!