2

“เอ...ฉันจะชอบไอ้นั่นหรือลิ้นมากกว่ากันนะ” เธอเผลอพูดออกมา แต่พอเธอลืมตาขึ้น เธอเห็นว่าจื่อหานยืนนิ่งค้างไปแล้ว เธอเลยหันไปมองทางด้านขวามือตัวเองตามสายตาของเพื่อนสนิท ปรากฏว่าเป็นชายหนุ่มแสนเย่อหยิ่งที่เธอเห็นก่อนหน้า!

...

ทุกสิ่งเหมือนหยุดนิ่งตกอยู่ในความเงียบงัน

ดวงตาของลี่เหยียนสบเข้ากับดวงตาคมเข้มที่จ้องตรงมาที่เธอ เธอเห็นแววขบขันที่ฉายชัดในดวงตาคู่นั้น ต้องยอมรับว่าชายตรงหน้าดูดีมากจริง ๆ แต่แล้วลี่เหยียก็แทบจะมุดหน้าดำดินหนี รู้สึกอับอายอย่างถึงที่สุด เมื่อนึกได้ว่าเพิ่งจะหลุดพูดอะไรออกมา ไม่รู้ว่าเขาจะได้ยินรึเปล่า

ถึงอย่างนั้นเธอก็เก็บอาการแล้วจ้องชายหนุ่มกลับพร้อมกับลอบสำรวจเขาไปด้วย ริมฝีปากของเขาเป็นสีชมพูฉ่ำ สันกรามมีไรหนวดและเคราเล็กน้อย ทำให้เขาดูคมเข้มเซ็กซี่ แต่ลี่เหยียนดันไปจินตนาการว่าเธอจะรู้สึกอย่างไรหากมันครูดไปกับผิวกายเธอ พอรู้ตัวว่าคิดเพ้อเจ้อลี่เหยียนก็หน้าร้อนแล้วอยากจะตบหน้าเตือนสติตัวเองสักฉาด

“แล้วคุณตัดสินใจได้รึยัง” ชายตรงหน้าถามอย่างเนิบช้า เสียงทุ้มลึกของเขาช่างล่อลวงให้จินตนาการระเบิดไปไกล

“ตัดสินใจอะไรคะ” ลี่เหยียนถามกลับทำเป็นไม่รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร

“ความชอบของคุณไง” เขายิ้มแล้วเลียริมฝีปากตัวเองเบา ๆ

ลี่เหยียนมาองตามลิ้นของเขา เธอรู้ว่ากำลังถูกเขาล้อเลียน ทั้งที่เขินอายแทบแย่ แต่เธอทำเป็นไม่สนใจ

คนบ้า!

“ค่ะ” เธอตอบ ใบหน้าเชิดขึ้นเล็กน้อย

“ว่า…?”

ชายหนุ่มโน้มตัวมาด้านหน้า ดวงตาเขาสบเข้ากับดวงตาของเธอ ลี่เหยียนรู้สึกใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เธอหันไปมองจื่อหานที่ซึ่งมองเธอกับชายแปลกหน้าสลับกันไปมาอย่างงงงวย แล้วสุดท้ายก็ตัดสินใจเดินถอยหลังกลับไป แต่ก่อนหมุนตัวกลับยังมิวายขยิบตาให้กับเพื่อนรัก คราวนี้เห็นจะมีอะไรดี ๆ

ลี่เหยียนอยากจะลากแม่เพื่อนตัวดีมาตีเสียให้เข็ด แต่สิ่งที่เธอทำได้ตอนนี้คือหันกลับไปเผชิญหน้ากับชายหนุ่มที่โคตรหล่อและดูดีตรงหน้า แต่สายตาที่เขาใช้มองเธอเนี่ยแหละ ราวกับจะจับเธอเปลื้องผ้า

“ฉันจะชอบแบบไหนมันก็เป็นเรื่องของฉัน” พูดจบก็ฉีกยิ้มให้เขา แสดงท่าทีของสาวมั่นแต่ใจสั่นขาสั่นแทบจะยืนไม่อยู่ อับอายจนไม่รู้จะอับอายยังไงแล้ว

“แล้วถ้าผมอยากรู้ล่ะ” เขากวาดสายตามองไปทั่วเรือนร่างแบบบางตรงหน้า แล้วยกมือขึ้นแตะไหล่เธอ

“คุณจะทำอะไร” ลี่เหยียนตกใจชักเท้าถอยไปข้างหลัง

“ผมก็จะหาคำตอบไง”

“หาคำตอบอะไรคะ”

หัวใจของลี่เหยียนเต้นรัวขึ้นเมื่อเผลอมองไปที่อกแกร่ง เธอบอกได้เลยว่าภายใต้ชุดสูทเขาต้องมีรูปร่างที่สมบูรณ์แบบอย่างแน่นอน

“แล้วคุณจะได้รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าหากว่าผมต้องการรู้เรื่องอะไรขึ้นมา”

“นั่นมันเรื่องของคุณ” เธอทำเป็นมั่นใจตอบกลับ แต่น้ำเสียงเธอกลับสั่น

“หึ ๆ” เขาหัวเราะล้อเลียนเบา ๆ ก่อนที่จะกระซิบข้างหูเธอ “แล้วพบกันครับ”

สุดท้ายเขาก็เดินจากไป

ลี่เหยียนจึงรีบประคองร่างที่แทบทรุดของตัวเองเดินไปสบทบกับจื่อหานที่ยืนรออยู่ไม่ไกล แต่เธอมั่นใจว่าใกล้พอได้ยินบทสนทนาทั้งหมด

“เธอรู้จักผู้ชายคนนั้นไหม” เธอกระซิบกระซาบกับเพื่อนทั้งที่หัวใจยังเต้นรัวจากการเผชิญหน้ากับชายหนุ่มเมื่อครู่

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เขาโคตรหล่อและเซ็กซี่เป็นบ้า โอกาสของแกมาถึงแล้วลี่เหยียน” จื่อหานใช้จังหวะนี้กระตุ้นเพื่อน “ถ้าเป็นเขานะ จะเป็นลิ้นหรือว่า…”

“จื่อหาน!” ลี่เหยียนรีบห้ามเพื่อนก่อนจะพูดจบ “ฉันคิดว่าเราควรเปลี่ยนเรื่องคุยดีกว่า”

“ทำไมล่ะ แกไม่คิดว่าเขาดูดีน่าขย้ำเหรอ” จื่อหานยังไม่หยุดกระเซ้า

“เอาละ ก็ได้ ๆ ฉันไม่ปฏิเสธ”

“เห็นมะ เขาเป็นผู้ชายประเภทที่แค่ผู้หญิงเห็นก็พร้อมกระโจนขึ้นเตียงด้วย แล้วแกล่ะว่าไงลี่เหยียน”

“อืม แต่ฉันจะไม่ขึ้นเตียงกับเขาหรอกนะ”

ลี่เหยียนเห็นด้วยกับเพื่อน เพราะเพียงแค่ไม่กี่นาทีที่ได้เผชิญหน้ากับเขา เธอยังรู้สึกถึงพลังแห่งบุรุษเพศอันเข้มข้นที่แผ่ออกมา และตลอดเวลาในงานเลี้ยงเธอห้ามตัวเองไม่ได้ที่จะไม่เผลอมองหาเขา

ที่เขาบอกว่าแล้วพบกัน เขาหมายความตามนั้นจริง ๆ หรือ

เธอไม่ได้ตั้งใจมองหาเขาเป็นจริงเป็นจัง พอนั่งไปสักพักจึงลุกไปเข้าห้องน้ำ ระหว่างที่กำลังเดินอยู่ ในใจเธอก็แอบหวังว่าจะได้เจอผู้ชายคนนั้น ปรากฏว่าเธอไม่เห็นแม้แต่เงาเขาจนกระทั่งเธอทำธุระเสร็จและออกมาจากห้องน้ำแล้ว เธอยอมรับว่ารู้สึกเสียดายนิดหน่อย เธอไม่ได้อยากขึ้นเตียงกับเขาซะหน่อย

ในขณะที่เธอกำลังจะเดินกลับ เธอรู้สึกว่ามีมือใครบางคนมารั้งเอวเธอไว้ แล้วดึงเธอเข้าไปยังมุมที่ลับตา