คนอะไรนอนละเมอได้น่ารัก

“เขาไม่เกี่ยว...อย่าบอกนะ อย่า...” มือบางยกขึ้นปัดป่าย สีหน้าอึดอัดจนชายหนุ่มอดสงสารไม่ได้ จึงรวบมือทั้งสองนั่นมากุมไว้

“ไม่ต้องห่วงนะ ถ้าคุณไม่อยากบอกใครก็ไม่ต้องบอก” ผมจะเป็นฝ่ายบอกทุกคนเรื่องของเราเอง ว่าแล้วเขาก็ดึงมือเธอมาจูบเบาๆ จนอีกฝ่ายอาการสงบลง และหลับต่อโดยไม่รู้ว่ามีใครบางคนนั่งเฝ้ามองเธออยู่ข้างเตียงไม่ห่าง

รุจารินมารู้สึกตัวอีกทีก็ค่ำแล้ว พอจะขยับลุก หญิงสาวรู้สึกถึงบางอย่างที่กุมมือเธอไว้ พอลืมตาก็ได้พบใบหน้าใครบางคนที่ลืมตาจับจ้องเธออยู่

“อุ๊ย! ท่านรอง!” พยายามจะดึงมือกลับ แต่ติดที่อีกฝ่ายไม่ยอมปล่อย “มาจับมือฉันไว้ทำไมคะ”

“ก็ถ้าไม่จับคุณคงตบผมไปแล้วสิ คนอะไรนอนละเมอได้น่ารัก เอ๊ย! น่ากลัวชะมัด” เขาเอ่ยหน้าตาย ทำคนป่วยค้อนใส่อย่างหมั่นไส้

“น้อยๆ หน่อยค่ะ ฉันไม่ได้ละเมอซักหน่อย ตอนนี้ตื่นแล้วด้วย ปล่อยได้แล้วค่ะ”

“อืม...” ภูเบศยอมปล่อยมือนุ่มๆ นั้นอย่างเสียไม่ได้ ตามองร่างบางขยับลุกนั่งอย่างทุลักทุเล อดใจไม่ไหวจึงยื่นมือไปช่วยประคองเธอขึ้น

“ค่อยๆ ลุกไวๆ เดี๋ยวก็เวียนหัวอ้วกใส่ผมอีกหรอก”

“อ้วก!” หญิงสาวทำตาโต ภาพที่เธออาเจียนใส่เขาก่อนหมดสติไปผุดวาบก็หน้าเสีย “ฉะ...ฉันขอ