Chapter 30ทั้งตัวทั้งใจ “เราต้องทำให้มันอ่านเราไม่ออก ว่าเราอยู่กันแบบไหน มีจำนวนคนเท่าไหร่ ตอนนี้มันรู้เราอย่างเดียว เราไม่รู้เรื่องของพวกมันเลย” ชายหนุ่มออกความคิดตามหัวสมัยใหม่ “พรุ่งนี้ผมขอข้อมูล จำนวนผู้ชาย เด็ก ผู้หญิง และคนสูงอายุ จำนวนเรือ ของคนที่นี่ทั้งหมด คงต้องขอวางแผนก่อนครับ แล้วเรือเสบียงมาถึงหรือยังครับป้า” “พ่อเราเขาเปลี่ยนใจ แบ่งข้าวบางส่วนมากับเรือประมง นัดเจอกกันกลางทาง ส่วนพรุ่งนี้ถึงจะมาชุดใหญ่ เห็นว่าจะเอาเฟอร์นิเจอร์บังตาหลอกพวกมัน” ป้าโสอธิบาย “ข้าวที่เอามาจะพอเลี้ยงคนได้นานไหมครับ” ว่านน้ำยังไม่ค่อยรู้รายละเอียด “หลายเดือนอยู่ มีข้าวแล้วก็ไม่ห่วงอะไร กับข้าวเราเยอะแยะ ” แม่เล็กทำท่าสบายใจ “เอ้า..แล้วเมียเราล่ะไปไหน” ป้าโสมองไม่เห็นทำเสียงขมเพราะคิดว่าหลานสะใภ้กลับเข้าไปนอนต่อ “พิมพ์ช่วยแม่ครัวทำอาหารอยู่ในครัวครับ จริงๆแล้วเขาก็พอทำได้ แต่ไม่ใช่เมนูชาวเกาะอย่างบ้านเรา คงต้องให้เวลาเรียนรู้” ว่านน้ำอธิบาย “ว่าน ป้ารู้เรื่องราวความเป็นมา ของเราทั้งคู่แล้ว ถึงแม้มันจ
Chapter 31ผู้บุรุกหญิงสาวมองร่างใหญ่ ที่เปลือยเปล่า เผยให้เห็นถึงความใหญ่ไปหมดทุกส่วนของเขา เธออยากจะละสายตา แต่ทำไมดวงตาคู่น้อยยังมองจ้องร่างนั้นอย่างไม่ยอมหันไปทางอื่น จนเขาปิดประตูห้องน้ำอย่างเร่งรีบ“มีอะไรเกิดขึ้นครับป้า” ว่านน้ำส่งเสียงถามก่อนตัวจะถึงเก้าอี้“เมื่อคืนเวรยามของเรา เจอคนต้องสงสัย กำลังจะจับตัวมันได้ แต่มันดันหนีไปได้แต่ทิ้งไอ้เจ้านี่ไว้” ป้าโสส่งกล้องในมือให้หลานชาย“นี่มันกล้องอย่างดีเลย ใช้ถ่ายเวลากลางคืนได้ โดยไม่มีแสงแฟลต” ชายหนุ่มเคยเห็นเพื่อนเขาที่เมืองนอกใช้เมื่อเขาลองเปิดกล้องดู ก็เจอแต่ภาพบนเกาะ เป็นภาพที่ถ่ายเวลากลางคืน แต่ความสว่างของภาพ เหมือนกับการถ่ายตอนกลางวัน“นี่มันต้องการรู้จักเกาะเราทุกซอกทุกมุม เวลากลางคืนมันก็ไม่เว้น พวกมันต้องการอะไรกันแน่” ว่านน้ำถามผู้เป็นป้าอย่างเอาจริงเอาจัง“เมื่อสมัยคุณตา มันต้องการซื้อเกาะนี้ เพื่อทำแหล่งท่องเที่ยวแห่งใหม่ แต่ตอนนี้เท่าที่พอจะสืบได้ มันต้องการใช้ที่นี่เป็นจุดพักยาเสพติด เพราะเกาะของเรา อยุ่ระหว่างไทยกับประเทศเพื่อนบ้าน มันต้องการสร้างสถานการณ์ให้คนบนเกาะอยู่ไม่ได้ เพราะพวกมันคงคิดว่าตอนนี้มีแต่ป้าๆท
Chapter 32การปะทะหน้าต่างห้องนอนถูกเปิดกว้าง รับลมทะเลที่พัดเข้ามา หญิงสาวรู้สึกทั้งคิดถึงบ้าน ทั้งคิดถึงการไปเรียน แต่เธอก็ยอมรับในสิ่งที่เลือกแล้ว และยิ่งตอนนี้เธอเป็นเมียเขาอย่างเต็มตัว เธอคงมีหน้าที่คือการเป็นเมียที่ดี ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้เป็นเมียที่เขารักก็ตาม“สักวันคุณจะรักฉันไหม” พิมพกานต์พูดกับตัวเอง ก่อนจะเผลอหลับไป ด้วยความเพลียที่ต้องเดินไกลไปถึงโรงเรียนที่อยู่ห่างจากบ้านมากชาวบ้านเกือบห้าสิบคนมาประชุมกันที่สวนหลังบ้าน มีเพียงไม่กี่คน ที่ยังต้องคอยดูแลอยู่รอบเกาะ และหญิงสาวบางคนที่ต้องดูแลเด็กๆ“เมื่อคืนมีคนบุกรุกที่นี่ เราเจอมันทางด้านซ้ายของเกาะ ซึ่งเป็นแหล่งผลิตไฟฟ้าของที่นี่ แต่นี่ซองขนมปัง” ป้าโสชูขึ้นเพื่อให้ทุกคนได้เห็น“นายหญิงไปพบมันที่โรงเรียน ซึ่งเป็นส่วนขวาของเกาะ แปลว่ามันแทบจะสำรวจเกาะเราทุกด้านแล้ว เราคงต้องมีการปรับเปลี่ยนเวรยาม วางแผนกันใหม่ ต่อไปนี้ทุกคนต้องตั้งใจฟังแผนใหม่จากนายหัว”หญิงสูงอายุท่าทางดุดันนั่งลง และว่านน้ำ นายหัวของเกาะก็ยืนขึ้นพูดถึงแผนใหม่ ที่เขาร่วมวางแผนกับป้าๆและหัวหน้าบ้านของที่นี่ชาวบ้านทุกคนตั้งใจฟังแผนที่นายหัวของเขากำลังสั่ง
Chapter 33คดีคืนนี้พายุยังคงโหมกระหน่ำเข้าสู่เกาะอย่างไม่ปราณี เสียงคำรามของฟ้าที่ร้องดังก้องมาจากในทะเล มันช่างบีบหัวใจคนต่างถิ่นอย่างพิมพกานต์ โชคยังดีที่บนบ้านมีไฟสำรองจากแบต พอให้เธอไม่รู้สึกกลัวมากขึ้นกว่าเดิม“ฟังนะ ถ้ามีการปะทะเกิดขึ้น อยู่แต่ในห้อง ปิดไฟทุกดวง ล็อกประตูหน้าต่างทุกบาน” นายหัวของเกาะกระซิบบอกภรรยาก่อนแต่งตัวเดินถือปืนเดินออกจากห้องไปพิมพกานต์ลุกขึ้นนั่ง พร้อมเรียกสติตัวเองให้กลับมา เมื่อกี้เขายังนอนกอดเธออยู่เลย พอนาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืน เขากลับเปลี่ยนเสื้อผ้าถือปืนเดินออกไป หัวใจของเธอมันล่วงไปอยู่ที่พื้น ทั้งกลัว ทั้งห่วงเขา พอตั้งสติได้ หญิงสาวลุกขึ้นไปทำตามที่เขาบอกไว้ทุกอย่าง ก่อนจะกลับมานั่งห่มผ้าอยู่บนเตียงปั้ง ปั้งเสียงปืนดังอยู่ไกล พิมพกานต์แน่ใจว่าเสียงที่เธอได้ยินคือเสียงปืน หญิงสาวปิดไฟทุกดวงในห้อง แต่ก่อนที่เธอจะปิดไป เธอลุกไปหยิบปืนพกที่บิดา ให้เธอมาก่อนจะมาที่นี่ เธอซ่อนไว้เป็นอย่างดี แม้แต่ว่านน้ำเองก็ไม่รู้เสียงปืนจากที่ดังอยู่ไกลๆ ตอนนี้เธอรู้สึกว่ามันใกล้เข้ามาทุกที เธอได้ยินเสียงคนวิ่งขึ้นมาบนบ้าน พิมพ์กานต์แอบดูจากช่องประตู มีบรรดาเด็กๆ
Chapter 34มรสุมจากไปท้องฟ้าสดใส“เดี๋ยวพรุ่งนี้ พี่พาไปฝั่ง เราไปเดินเที่ยว หาซื้อของ ไปเยี่ยมคนเจ็บ และนอนบนฝั่งกันสักคืน” ว่านน้ำอยากพิมพกานต์ไปเปลี่ยนบรรยากาศจะได้ลืมเรื่องร้ายเมื่อคืน “ซื้อของเล่นมาฝากไข่มุกด้วยนะ” เด็กน้อยข้างทวงของรางวัลที่นายหญิงเคยสัญญา “ได้เลยจ้า เดี๋ยวซื้อสมุด ดินสอ รักๆ มาฝากด้วย” นายหญิงส่งนิ้วก้อยเกี่ยวแทนคำสัญญา ยิ่งชายหนุ่มเห็นพิมพกานต์กับไข่มุก เขายิ่งยากมีลูกไวๆ แต่เรื่องแบบนี้คงต้องปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ แต่เขาก็ตั้งใจ ว่าจะพยายามทุกคืน ตัวเขาเองก็ยังอยุน้อย พิมพกานต์เองก็แค่เกือบยี่สิบ ร่างกายยังหนุ่มยังสาว ไม่นานเขาต้องสมหวังแน่ๆ “เมื่อไหร่จะหายเมาเรือก็ไม่รู้” หญิงสาวบ่นตัวเอง เมื่อเธอกินยาเพื่อให้หลับจนเรือมาถึงฝั่ง “เมาแล้วไม่มีทางเลิกเมาแน่ๆ” ว่านน้ำยิ้มให้คนหน้ามุ่ยเพราะอยากจะอ้วก ทั้งสองคนมาถึงฝั่งช่วงสายของวัน พิมพกานต์มีข้าวของที่อยากซื้อมากมาย เพราะเธอตั้งใจกลับไปคราวนี้ เธอจะไปเป็นครูสอนหนังสือให้กับเด็กบนเกาะ เธอจึงให้ว่านน้ำพาไปที่ร้านหนังสือเป็นที่แรก
Chapter 35การมาของถ่านไฟเก่า“คุณโส นายหัว นายหญิง กลับมาแล้ว ” เสียงชาวบ้านที่กำลังทำงานกันอยู่ที่ท่าเรือตะโกนบอกกัน หลายคนก็กำลังรอฟังข่าวญาติของตัวเอง ที่บาดเจ็บจากการปะทะกันบนเกาะ “ทุกคนไม่ต้องเป็นห่วง คนเจ็บทุกคนปลอดภัย อีกสัปดาห์เราจะไปรับทุกคนกลับบ้าน แต่ตอนนี้ยังต้องให้นอนดูอาการไปก่อน เพราะกลับมาที่เกาะถาเกิดติดเชื้อขึ้นมาจะลำบาก” ป้าโสแจ้งข่าวกับทุกคน “ไข่มุกของฝากจ้า และนี่ของพ่อกับของแม่ ไข่มุกเอาไปให้พ่อกับแม่เร็ว” นอกจากจะซื้อของเล่นให้กับไข่มุกแล้ว นายหญิงยังซื้อเสื้อผ้าและของใช้มาฝากยี่หวาและสามี เด็กๆทุกคนในเกาะ ก็ได้เครื่องเขียนน่ารักกันถ้วนหน้า “สงสัยนายหัวที่นี่จะตกกระป๋อง ใครๆก็พากันรักนายหยิงกันหมด อีกหน่อยป้าโสกับแม่เล็กก็คงจะยิ่งรักนายหญิงมากกว่าหลานคนนี้แน่ๆ” ว่านน้ำกอดอกทำท่าน้อยใจ “อุ๊ยคนแก่ขี้งอน” ไข่มุกตะโกนล้อเลียนนายหัวอย่างไร้เดียงสา จนยี่หวาต้องดุให้สาวน้อยเลิกล้อเจ้านาย มาถึงเกาะยังไม่ทันเท่าไหร่ ท้องฟ้าก็มืดครึ้มอีกแล้ว ชาวบ้านแยกย้ายกันกลับไปดูแลบ้าน ป้าโสเองก็เพลียเต็มที่อยากจะกลับบ้านไปพัก
Chapter 36หวั่นไหว“เรื่องอาหาร หิวเมื่อไหร่ก็หากินในครัวเอา ที่นี่ต่างคนค่างกินเหมือนเมื่อครั้งที่หนูเคยมานั่นแหละ”“วรินทร์ทราบค่ะ”“ถ้าอย่างนั้นก็พักผ่อนเถอะ แม่เล็กก็เหนื่อยสอนบัญชีนายหญิงมาทั้งวัน อีกหน่อยเธอก็ต้องเป็นเจ้าของเกาะนี้ โชคดีจังที่หลานชายแม่เล็กเลือกเมียทั้งเก่งและน่ารัก”ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปที่ตัวบ้าน แม่เล็กก็ไม่วายทิ้งระเบิดก้อนโตไว้ในใจ ของหญิงสาวผู้ที่ตั้งใจจะมาทวงคนรักคืนวรินทร์เธอหอบความเจ็บช้ำและอายมาที่นี่ เพื่อมาทวงคนรักของเธอคืน หลังจากที่เธอเป็นคนยินยอมให้ว่านน้ำแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น ทั้งที่เขาขอเอแต่งงาน เพราะเธอคิดว่า ชายหนุ่มลูกเศรษฐีที่เธอแอบคบอยู่ สามารถให้ความสุข เงินทองและหน้าตาทางสังคมได้มากกว่าคนรักอย่างว่านน้ำ ที่อาจจะเหลือแค่ตัวถ้าไม่ทำตามที่บิดาต้องการแต่สิ่งที่เธอคิดมันผิดไปไหมด หลังจากที่ลูกชายเศรษฐีเชยชมเธอ จนหายอยาก เขาก็ค่อยถอยห่างจากเธอไปเรื่อยๆ ครอบครัวของเขาไม่ยอมรับเธอเป็นสะใภ้ ด้วยฐานะหน้าตาในสังคมที่ต่างกันมาวรินทร์เธอเป็นแค่เพียงลูกสาวของชาวบ้านทั่วไป ฐานะปานกลาง แต่ด้วยความขยันทะเยอทะยานของเธอ เธอจึงสอบได้เรียนต่อในมหาวิท
Chapter 37หึง“พิมพ์ พิมพ์ พี่กับรินทร์แค่นั่งคุยกันเฉยๆ ไม่มีอะไรจริงๆ” ชายหนุ่มพยายามตะโกนอธิบาย แต่พิมพกานต์ปิดประตูดังปั้ง ก่อนเดินออกจากห้อนนอนไป “รินทร์ต้องขอโทษด้วยนะคะ สงสัยภรรยาคุณจะเข้าใจผิดและคงกำลังหึงคุณจนทำกิริยาไม่น่ารักเลย” หญิงสาวออดอ้อน “ไม่ใช่ความผิดของรินทร์หรอก และพิมพ์เขาก็ไม่ได้หึงผม เขาคงแค่ดมดห ที่เจอเราในนี้ คุณลงไปรอผมที่ครัว เดี๋ยวผมอาบน้ำเสร็จจะลงไปกินข้าวด้วย” วรินทร์เดินออกมาจากห้องนอนของคนรักเก่า ด้วยสีหน้าอย่างผู้ชนะ ผู้หญิงที่เธอคิดว่าเป็นคู่แข่งกับเธอ ช่างไม่มีอะไรน่ากลัวอย่างที่เธอคิดตอนแรกเลย ถ้าลองมีใครมายุ่งกับสามีของเธอแบบนี้ เธอคงตบสั่งสอนไปสักฉาดสองฉาด แต่นี่อะไรทำได้แต่ปิดประตูใส่ ช่างเด็กน้อยเหลือเกิน วรินทร์คิดในใจ พิมพกานต์เดินมาที่โกดังเก็บของ โดยมีไข่มุกวิ่งตามมาทีหลัง เพราะได้รับคำสั่งจากมารดา ว่าให้คอยดูแลนายหญิง และไข่มุดเองก็ชอบที่จะต้องทำหน้าที่นี้ด้วย “ไข่มุกตื่นแต่ช้าเลย จะไปไหนเหรอ” พิมพกานต์ทักทายเพื่อนตัวน้อยของเธอ “ก็มาหานายหญิงนั่นแหละ แม่บอกให้ดูแลนายหญ
Chapter 39จบบริบูรณ์แม่เล็กหวังว่าหลานชายของเขาจะรู้ว่า ควรทำอย่างไร เพราะตัวแม่เล็กเองก็ไม่รู้ใจได้ ว่าอาการที่ว่านน้ำกำลังเป็น มันเกิดจากความรักหรือความเห็นแก่ตัวที่รู้สึกเป็นเจ้าของ คืนนี้เป็นคืนที่เหงาและสับสนไปหมด ว่านน้ำพยายามถามตัวเอง ว่าเขาเป็นอะไร ทำไมเขารู้สึกเหมือนอยู่ไม่ได้ ถ้าต้องไม่มีพิมพกานต์ น้ำตาลูกผู้ชายมันไหลอย่างไม่อายใคร พรุ่งนี้เขาจะไปตามเธอกลับมาให้ได้ ว่านน้ำตัดสินใจอย่างเด็ดขาด ก๊อกๆ “ว่านคะ วรินทร์เป็นห่วงคุณ เปิดประตูให้รินทร์เข้าไปนะคะ” หญิงสาวผู้ผ่านโลกมาอย่างมากมาย เธอรู้ว่าเวลานี้ คนรักเก่าของเธอกำลังเหงา เป็นโอกาสทีดี ที่เธอจะพยายามเอาหัวใจของเขากลับมาให้ได้ “รินทร์คุณกลับห้องไปเถอะ ผมมีเมียแล้ว ไว้มีอะไรพรุ่งนี้ค่อยคุยกัน เวลานี้คงไม่เหมาะ” “แต่รินทร์...” “พรุ่งนี้เช้าผมจะให้คนเรือไปส่งคุณที่ฝั่ง แต่ถ้าคุณไม่กลับ ผมก็จะเป็นคนไปอยู่ที่อื่นเอง” คำพูดที่เด็ดขาดไร้เยื่อใย ทำให้วรินทร์ต้องยอมถอยกลับ เพราะรู้ว่าดึงดันต่อไปก็เสียเวลาเปล่า เธอคงต้องกลับไปหา เป้าหมายอื่นแทน พิ
Chapter 38เมื่อไม่มีเธอ...ถึงรู้ว่ารักหลังจากกินอาหารเย็นเสร็จ ว่านน้ำก็ผละตัวออกจากคนรักเก่า เพราะวันนี้ทั้งวัน เขาอยู่กับวรินทร์จนหมดวัน ป่านนรี้ภรรยาของเขาคงงอนนอนหน้าบึ้งอยู่แน่ๆ “พิมพ์คุณเป็นอะไร” เมื่อว่านน้ำเปิดประตูเข้าไปในห้องนอน ได้ยินเสียงภรรยาของเขากำลังอ้วกอยู่ในห้องน้ำ เขาจึงรีบวิ่งไปเปิดประตูห้องน้ำด้วยความเป็นห่วง “พิมพ์เป็นอะไร ทำไมไม่บอกพี่ว่าไม่สบาย” ชายหนุ่มตะคอกเสียงใส่ภรรยาที่นั่งพิงโถส้วมอยู่ พิมพกานต์ไม่ตอบ แต่หันมามองสามีของเธอด้วยสายตา ที่เกรี้ยวกราด หมดคำพูดที่จะตอบ เขาช่างไม่รู้ตัวจริงๆ ว่าวันนี้เขาทำตัวเหมือนคนไม่มีเมีย “พิมพ์ จะมองพี่แบบนี้ไม่ได้นะ พิมพ์มีอะไรก็ต้องบอกพี่” คนตัวใหญ่ยังคงไม่รู้ตัว “คำก็บอกพี่ สองคำก็บอกพี่ แล้ววันนี้ไปอยู่ไหนเสียล่ะทั้งวัน จะประกาศอยู่แล้วว่าผัวหาย” พิมพกานต์ลุกล้างหน้าล้างปากแล้วกลับมานอนหลับตาบนที่นอน ไม่พูดอะไรอีกเลย คืนนี้เป็นคืนที่สอง ที่สองสามีภรรยาต่างนอนหันหลังให้กัน ตั้งแต่วรินทร์มาที่เกาะ พิมพกานต์รู้สึกชีวิตของเธอไม่มีความสุขเอาเสี
Chapter 37หึง“พิมพ์ พิมพ์ พี่กับรินทร์แค่นั่งคุยกันเฉยๆ ไม่มีอะไรจริงๆ” ชายหนุ่มพยายามตะโกนอธิบาย แต่พิมพกานต์ปิดประตูดังปั้ง ก่อนเดินออกจากห้อนนอนไป “รินทร์ต้องขอโทษด้วยนะคะ สงสัยภรรยาคุณจะเข้าใจผิดและคงกำลังหึงคุณจนทำกิริยาไม่น่ารักเลย” หญิงสาวออดอ้อน “ไม่ใช่ความผิดของรินทร์หรอก และพิมพ์เขาก็ไม่ได้หึงผม เขาคงแค่ดมดห ที่เจอเราในนี้ คุณลงไปรอผมที่ครัว เดี๋ยวผมอาบน้ำเสร็จจะลงไปกินข้าวด้วย” วรินทร์เดินออกมาจากห้องนอนของคนรักเก่า ด้วยสีหน้าอย่างผู้ชนะ ผู้หญิงที่เธอคิดว่าเป็นคู่แข่งกับเธอ ช่างไม่มีอะไรน่ากลัวอย่างที่เธอคิดตอนแรกเลย ถ้าลองมีใครมายุ่งกับสามีของเธอแบบนี้ เธอคงตบสั่งสอนไปสักฉาดสองฉาด แต่นี่อะไรทำได้แต่ปิดประตูใส่ ช่างเด็กน้อยเหลือเกิน วรินทร์คิดในใจ พิมพกานต์เดินมาที่โกดังเก็บของ โดยมีไข่มุกวิ่งตามมาทีหลัง เพราะได้รับคำสั่งจากมารดา ว่าให้คอยดูแลนายหญิง และไข่มุดเองก็ชอบที่จะต้องทำหน้าที่นี้ด้วย “ไข่มุกตื่นแต่ช้าเลย จะไปไหนเหรอ” พิมพกานต์ทักทายเพื่อนตัวน้อยของเธอ “ก็มาหานายหญิงนั่นแหละ แม่บอกให้ดูแลนายหญ
Chapter 36หวั่นไหว“เรื่องอาหาร หิวเมื่อไหร่ก็หากินในครัวเอา ที่นี่ต่างคนค่างกินเหมือนเมื่อครั้งที่หนูเคยมานั่นแหละ”“วรินทร์ทราบค่ะ”“ถ้าอย่างนั้นก็พักผ่อนเถอะ แม่เล็กก็เหนื่อยสอนบัญชีนายหญิงมาทั้งวัน อีกหน่อยเธอก็ต้องเป็นเจ้าของเกาะนี้ โชคดีจังที่หลานชายแม่เล็กเลือกเมียทั้งเก่งและน่ารัก”ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปที่ตัวบ้าน แม่เล็กก็ไม่วายทิ้งระเบิดก้อนโตไว้ในใจ ของหญิงสาวผู้ที่ตั้งใจจะมาทวงคนรักคืนวรินทร์เธอหอบความเจ็บช้ำและอายมาที่นี่ เพื่อมาทวงคนรักของเธอคืน หลังจากที่เธอเป็นคนยินยอมให้ว่านน้ำแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น ทั้งที่เขาขอเอแต่งงาน เพราะเธอคิดว่า ชายหนุ่มลูกเศรษฐีที่เธอแอบคบอยู่ สามารถให้ความสุข เงินทองและหน้าตาทางสังคมได้มากกว่าคนรักอย่างว่านน้ำ ที่อาจจะเหลือแค่ตัวถ้าไม่ทำตามที่บิดาต้องการแต่สิ่งที่เธอคิดมันผิดไปไหมด หลังจากที่ลูกชายเศรษฐีเชยชมเธอ จนหายอยาก เขาก็ค่อยถอยห่างจากเธอไปเรื่อยๆ ครอบครัวของเขาไม่ยอมรับเธอเป็นสะใภ้ ด้วยฐานะหน้าตาในสังคมที่ต่างกันมาวรินทร์เธอเป็นแค่เพียงลูกสาวของชาวบ้านทั่วไป ฐานะปานกลาง แต่ด้วยความขยันทะเยอทะยานของเธอ เธอจึงสอบได้เรียนต่อในมหาวิท
Chapter 35การมาของถ่านไฟเก่า“คุณโส นายหัว นายหญิง กลับมาแล้ว ” เสียงชาวบ้านที่กำลังทำงานกันอยู่ที่ท่าเรือตะโกนบอกกัน หลายคนก็กำลังรอฟังข่าวญาติของตัวเอง ที่บาดเจ็บจากการปะทะกันบนเกาะ “ทุกคนไม่ต้องเป็นห่วง คนเจ็บทุกคนปลอดภัย อีกสัปดาห์เราจะไปรับทุกคนกลับบ้าน แต่ตอนนี้ยังต้องให้นอนดูอาการไปก่อน เพราะกลับมาที่เกาะถาเกิดติดเชื้อขึ้นมาจะลำบาก” ป้าโสแจ้งข่าวกับทุกคน “ไข่มุกของฝากจ้า และนี่ของพ่อกับของแม่ ไข่มุกเอาไปให้พ่อกับแม่เร็ว” นอกจากจะซื้อของเล่นให้กับไข่มุกแล้ว นายหญิงยังซื้อเสื้อผ้าและของใช้มาฝากยี่หวาและสามี เด็กๆทุกคนในเกาะ ก็ได้เครื่องเขียนน่ารักกันถ้วนหน้า “สงสัยนายหัวที่นี่จะตกกระป๋อง ใครๆก็พากันรักนายหยิงกันหมด อีกหน่อยป้าโสกับแม่เล็กก็คงจะยิ่งรักนายหญิงมากกว่าหลานคนนี้แน่ๆ” ว่านน้ำกอดอกทำท่าน้อยใจ “อุ๊ยคนแก่ขี้งอน” ไข่มุกตะโกนล้อเลียนนายหัวอย่างไร้เดียงสา จนยี่หวาต้องดุให้สาวน้อยเลิกล้อเจ้านาย มาถึงเกาะยังไม่ทันเท่าไหร่ ท้องฟ้าก็มืดครึ้มอีกแล้ว ชาวบ้านแยกย้ายกันกลับไปดูแลบ้าน ป้าโสเองก็เพลียเต็มที่อยากจะกลับบ้านไปพัก
Chapter 34มรสุมจากไปท้องฟ้าสดใส“เดี๋ยวพรุ่งนี้ พี่พาไปฝั่ง เราไปเดินเที่ยว หาซื้อของ ไปเยี่ยมคนเจ็บ และนอนบนฝั่งกันสักคืน” ว่านน้ำอยากพิมพกานต์ไปเปลี่ยนบรรยากาศจะได้ลืมเรื่องร้ายเมื่อคืน “ซื้อของเล่นมาฝากไข่มุกด้วยนะ” เด็กน้อยข้างทวงของรางวัลที่นายหญิงเคยสัญญา “ได้เลยจ้า เดี๋ยวซื้อสมุด ดินสอ รักๆ มาฝากด้วย” นายหญิงส่งนิ้วก้อยเกี่ยวแทนคำสัญญา ยิ่งชายหนุ่มเห็นพิมพกานต์กับไข่มุก เขายิ่งยากมีลูกไวๆ แต่เรื่องแบบนี้คงต้องปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ แต่เขาก็ตั้งใจ ว่าจะพยายามทุกคืน ตัวเขาเองก็ยังอยุน้อย พิมพกานต์เองก็แค่เกือบยี่สิบ ร่างกายยังหนุ่มยังสาว ไม่นานเขาต้องสมหวังแน่ๆ “เมื่อไหร่จะหายเมาเรือก็ไม่รู้” หญิงสาวบ่นตัวเอง เมื่อเธอกินยาเพื่อให้หลับจนเรือมาถึงฝั่ง “เมาแล้วไม่มีทางเลิกเมาแน่ๆ” ว่านน้ำยิ้มให้คนหน้ามุ่ยเพราะอยากจะอ้วก ทั้งสองคนมาถึงฝั่งช่วงสายของวัน พิมพกานต์มีข้าวของที่อยากซื้อมากมาย เพราะเธอตั้งใจกลับไปคราวนี้ เธอจะไปเป็นครูสอนหนังสือให้กับเด็กบนเกาะ เธอจึงให้ว่านน้ำพาไปที่ร้านหนังสือเป็นที่แรก
Chapter 33คดีคืนนี้พายุยังคงโหมกระหน่ำเข้าสู่เกาะอย่างไม่ปราณี เสียงคำรามของฟ้าที่ร้องดังก้องมาจากในทะเล มันช่างบีบหัวใจคนต่างถิ่นอย่างพิมพกานต์ โชคยังดีที่บนบ้านมีไฟสำรองจากแบต พอให้เธอไม่รู้สึกกลัวมากขึ้นกว่าเดิม“ฟังนะ ถ้ามีการปะทะเกิดขึ้น อยู่แต่ในห้อง ปิดไฟทุกดวง ล็อกประตูหน้าต่างทุกบาน” นายหัวของเกาะกระซิบบอกภรรยาก่อนแต่งตัวเดินถือปืนเดินออกจากห้องไปพิมพกานต์ลุกขึ้นนั่ง พร้อมเรียกสติตัวเองให้กลับมา เมื่อกี้เขายังนอนกอดเธออยู่เลย พอนาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืน เขากลับเปลี่ยนเสื้อผ้าถือปืนเดินออกไป หัวใจของเธอมันล่วงไปอยู่ที่พื้น ทั้งกลัว ทั้งห่วงเขา พอตั้งสติได้ หญิงสาวลุกขึ้นไปทำตามที่เขาบอกไว้ทุกอย่าง ก่อนจะกลับมานั่งห่มผ้าอยู่บนเตียงปั้ง ปั้งเสียงปืนดังอยู่ไกล พิมพกานต์แน่ใจว่าเสียงที่เธอได้ยินคือเสียงปืน หญิงสาวปิดไฟทุกดวงในห้อง แต่ก่อนที่เธอจะปิดไป เธอลุกไปหยิบปืนพกที่บิดา ให้เธอมาก่อนจะมาที่นี่ เธอซ่อนไว้เป็นอย่างดี แม้แต่ว่านน้ำเองก็ไม่รู้เสียงปืนจากที่ดังอยู่ไกลๆ ตอนนี้เธอรู้สึกว่ามันใกล้เข้ามาทุกที เธอได้ยินเสียงคนวิ่งขึ้นมาบนบ้าน พิมพ์กานต์แอบดูจากช่องประตู มีบรรดาเด็กๆ
Chapter 32การปะทะหน้าต่างห้องนอนถูกเปิดกว้าง รับลมทะเลที่พัดเข้ามา หญิงสาวรู้สึกทั้งคิดถึงบ้าน ทั้งคิดถึงการไปเรียน แต่เธอก็ยอมรับในสิ่งที่เลือกแล้ว และยิ่งตอนนี้เธอเป็นเมียเขาอย่างเต็มตัว เธอคงมีหน้าที่คือการเป็นเมียที่ดี ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้เป็นเมียที่เขารักก็ตาม“สักวันคุณจะรักฉันไหม” พิมพกานต์พูดกับตัวเอง ก่อนจะเผลอหลับไป ด้วยความเพลียที่ต้องเดินไกลไปถึงโรงเรียนที่อยู่ห่างจากบ้านมากชาวบ้านเกือบห้าสิบคนมาประชุมกันที่สวนหลังบ้าน มีเพียงไม่กี่คน ที่ยังต้องคอยดูแลอยู่รอบเกาะ และหญิงสาวบางคนที่ต้องดูแลเด็กๆ“เมื่อคืนมีคนบุกรุกที่นี่ เราเจอมันทางด้านซ้ายของเกาะ ซึ่งเป็นแหล่งผลิตไฟฟ้าของที่นี่ แต่นี่ซองขนมปัง” ป้าโสชูขึ้นเพื่อให้ทุกคนได้เห็น“นายหญิงไปพบมันที่โรงเรียน ซึ่งเป็นส่วนขวาของเกาะ แปลว่ามันแทบจะสำรวจเกาะเราทุกด้านแล้ว เราคงต้องมีการปรับเปลี่ยนเวรยาม วางแผนกันใหม่ ต่อไปนี้ทุกคนต้องตั้งใจฟังแผนใหม่จากนายหัว”หญิงสูงอายุท่าทางดุดันนั่งลง และว่านน้ำ นายหัวของเกาะก็ยืนขึ้นพูดถึงแผนใหม่ ที่เขาร่วมวางแผนกับป้าๆและหัวหน้าบ้านของที่นี่ชาวบ้านทุกคนตั้งใจฟังแผนที่นายหัวของเขากำลังสั่ง
Chapter 31ผู้บุรุกหญิงสาวมองร่างใหญ่ ที่เปลือยเปล่า เผยให้เห็นถึงความใหญ่ไปหมดทุกส่วนของเขา เธออยากจะละสายตา แต่ทำไมดวงตาคู่น้อยยังมองจ้องร่างนั้นอย่างไม่ยอมหันไปทางอื่น จนเขาปิดประตูห้องน้ำอย่างเร่งรีบ“มีอะไรเกิดขึ้นครับป้า” ว่านน้ำส่งเสียงถามก่อนตัวจะถึงเก้าอี้“เมื่อคืนเวรยามของเรา เจอคนต้องสงสัย กำลังจะจับตัวมันได้ แต่มันดันหนีไปได้แต่ทิ้งไอ้เจ้านี่ไว้” ป้าโสส่งกล้องในมือให้หลานชาย“นี่มันกล้องอย่างดีเลย ใช้ถ่ายเวลากลางคืนได้ โดยไม่มีแสงแฟลต” ชายหนุ่มเคยเห็นเพื่อนเขาที่เมืองนอกใช้เมื่อเขาลองเปิดกล้องดู ก็เจอแต่ภาพบนเกาะ เป็นภาพที่ถ่ายเวลากลางคืน แต่ความสว่างของภาพ เหมือนกับการถ่ายตอนกลางวัน“นี่มันต้องการรู้จักเกาะเราทุกซอกทุกมุม เวลากลางคืนมันก็ไม่เว้น พวกมันต้องการอะไรกันแน่” ว่านน้ำถามผู้เป็นป้าอย่างเอาจริงเอาจัง“เมื่อสมัยคุณตา มันต้องการซื้อเกาะนี้ เพื่อทำแหล่งท่องเที่ยวแห่งใหม่ แต่ตอนนี้เท่าที่พอจะสืบได้ มันต้องการใช้ที่นี่เป็นจุดพักยาเสพติด เพราะเกาะของเรา อยุ่ระหว่างไทยกับประเทศเพื่อนบ้าน มันต้องการสร้างสถานการณ์ให้คนบนเกาะอยู่ไม่ได้ เพราะพวกมันคงคิดว่าตอนนี้มีแต่ป้าๆท