BAD - 13 ไม่มีอิสระ

ฉันกัดฟันค่อยๆ พยุงตัวเองลุกขึ้นด้วยเรือนร่างที่เปลือยเปล่า พี่ติณที่กำลังยืนสูบบุหรี่อยู่ด้านนอกระเบียงห้องใช้สายตามองฉันแบบไร้ความรู้สึก 

เขาเฉยชา…  

ฉันมองหากระเป๋าของตัวเองเพราะจะเอาโทรศัพท์มาโทรหาไนท์ให้มารับ แต่ก็ไม่เจอก่อนจะคิดได้ว่าลืมเอาไว้ที่รถของพี่ติณแน่ๆ 

สายตาของฉันกวาดมองไปรอบๆ ห้อง เห็นผ้าขนหนูอยู่ผืนหนึ่งจึงลุกขึ้นเดินไปหยิบมันมาพันตัว การเดินของฉันเป็นไปอย่างทุลักทุเล แต่ก็ยังฝืนตัวเองได้อยู่ 

หมับ! ยังไม่ทันที่จะได้เดินไปไหนแขนก็ถูกกระชากอย่างแรง ตามมาด้วยเสียงตวาดถามของพี่ติณ 

“จะไปไหน!”

“หนูจะไปเอาโทรศัพท์” 

“ไม่ต้อง!” 

พี่ติณผลักร่างของฉันลงบนเตียงอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า ไม่นานเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ก็ถูกพี่ติณโยนมาให้ฉัน 

“ใส่ซะ” 

“……” ไม่มีทางเลือกเพราะเสื้อผ้าที่ใส่มาก็ถูกฉีกขาดหลุดลุ่ยไปหมดแล้ว ฉันจึงยอมสวมใส่เสื้อที่พี่ติณเอาให้อย่างว่าง่าย ส่วนพี่ติณเขาก็หยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่ 

หลังจากใส่เสื้อผ้าแล้วพี่ติณก็เดินมานั่งลงตรงหน้า ก่อนที่เขาจะจับเท้าของฉันขึ้น ในขณะที่ฉันกำลังจะชักเท้าออกก็ถูกสายตาดุดันของพี่ติณจ้องเขม็ง

“…..เกลียดหนูไม่ใช่หรอคะ”

“ถ้าอยากกลับบ้านก็อย่าอวดเก่ง” 

“……” เพราะอยากกลับบ้านฉันจึงยอมนั่งนิ่งๆ 

พี่ติณจัดการนวดเท้าให้ ส่วนฉันก็นั่งเงียบๆ มองดูการกระทำของเขาอย่างไม่เข้าใจ 

 จู่ๆ สมองมันก็คิดไปถึงเรื่องราวในอดีต 

“แบร่ แน่จริงก็จับหนูให้ได้สิ” ฉันหันไปแลบลิ้นใส่พี่ติณแล้ววิ่งหนี 

“ยัยดื้อ! หยุดเดี๋ยวนี้นะ เอาโทรศัพท์คืนมา” เสียงของพี่ติณตะโกนไล่หลัง ฉันจึงรีบสับขาวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต

ตุบ! 

“โอ้ย~” ฉันที่ไม่ทันระวังสะดุดล้มจนตัวเองเจ็บเท้า จึงรีบเอามือจับเท้าไว้ พี่ติณรีบวิ่งมาหยุดมอง ดูแถมยังดุฉันอีกด้วย “ขาสั้นๆ ใคาเขาให้วิ่งเร็ว” 

“พี่ติณ! มาว่าหนูขาสั้นได้ไง เอาโทรศัพท์คืนไปเลย” ฉันเอาโทรศัพท์คืนให้พี่ติณแล้วทำหน้างอใส่เขา 

“ดื้อเอ้ย” พี่ติณส่ายหน้าไปมาก่อนที่เขาจะอุ้มฉันขึ้นแล้วพาเดินเข้าไปภายในตัวบ้าน ก่อนจะจัดการนวดเท้าให้จนฉันดีขึ้น 

มันหวั่นไหวทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ๆ ได้มองเห็นว่าพี่ติณเป็นห่วงฉันแค่ไหน ความรู้สึกแบบนี้มันเกิดขึ้นกับพี่ติณแค่คนเดียว….

ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่ฉันคิดถึงเรื่องราวในอดีต รู้ตัวอีกทีพี่ติณก็ทำแผลที่หัวเข่าและมือให้เสร็จแล้ว จึงทำให้ฉันได้สติ 

“ขอบคุณค่ะ” 

“ไม่จำเป็น” 

ฉันได้แต่เงียบไม่โต้ตอบก่อนจะลุกขึ้นยืนเพื่อทดสอบว่าตอนนี้ตัวเองเดินได้ปกติหรือยัง 

“พรุ่งนี้ฉันจะไปส่ง คืนนี้เธอนอนที่พื้นคงไม่หนักหนาอะไร ?” 

“หนะ หนูอยากกลับบ้าน….”

“แหกตาดูเวลา แล้วอย่าทำตัวงี่เง่ากับฉัน!!”

อะไรกันก็พี่ติณเป็นคนพูดเองว่าจะให้ฉันกลับ เขาไม่ต้องการให้ฉันนอนที่นี่ แล้วจู่ๆ ทำไมถึงมาบังคับกันแบบนี้ 

พี่ติณเอาผ้าห่มกับหมอนโยนมาให้ที่พื้น แล้วบอกเสียงกร้าว 

“รีบๆ นอนซะ ฉันต้องการพักผ่อน” พูดจบเขาก็เดินไปปิดไฟห้องไม่ได้รอคำตอบอะไรจากฉัน 

ฉันได้แต่ถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วหยิบหมอนกับผ้าห่มวางให้เข้าที่ก่อนจะล้มตัวลงนอน เพราะไม่มีสิทธิ์เลือกอะไรอยู่แล้ว 

ในใจได้แต่ภาวนาขอให้ผ่านพ้นคืนนี้ไปเร็วๆ เพราะทุกมันอึดอัด มันทุกข์ใจ อยากจะให้เวลาเดินเร็วๆ แต่กว่าจะข่มตานอนได้มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ 

เช้า 

ฉันนอนตื่นสายมากกว่าทุกวันเพราะเมื่อคืนนอนดึก ไม่รู้ว่าหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ตื่นมาก็ไม่เจอพี่ติณแล้วฉันจึงรีบเปิดประตูห้องเดินลงบันไดไปที่ชั้นล่างของบ้าน โดยที่ลืมไปว่าตัวเองไม่ได้สวมใส่ชุดชั้นใน 

“พะ พี่ติณ” 

ขาของฉันมันหยุดชะงักเมื่อเห็นพี่คิณเดินสวนมา เขานิ่งแล้วใช้สายตาสำรวจมองเรือนร่างของฉัน ก่อนจะโยนถุงในมือมาให้ฉันจึงรีบรับไว้โดยไม่รู้ว่ามันคืออะไร 

“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ” 

ฉันค่อยๆ เม้มปากแน่น แล้วรีบเดินขึ้นบันไดมาเปลี่ยนเสื้อผ้าที่พี่ติณเอาให้ 

อย่างน้อยๆ เขาก็ยังซื้อเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยน ทำให้รู้สึกใจชื้นขึ้นมาได้บ้าง 

หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็เป็นพี่ติณที่มาส่งฉันที่บ้าน แต่เขาจอดรถแค่หน้าประตูรั้วบ้านแค่นั้นไม่ได้ขับรถเข้าไปด้านใน 

#ภายในรถ

ในขณะที่ฉันกำลังจะลงจากรถ จู่ๆ พี่ติณก็รั้งแขนเอาไว้ เขาเอาแขนโอบเอวของฉันแล้วดึงให้ขยับเข้ามาใกล้ๆ ตัวเอง 

“ยะ อย่านะคะ” ฉันรีบเอามือดันอกแกร่งไว้เพื่อป้องกันตัวเอง 

“หวังว่าต่อไปนี้เธอจะทำตัวดีๆ กับฉัน เพราะถ้าเธอดื้อรั้นคลิปอาจจะถูกส่งไปให้พ่อของเธอ” เขาพูดออกมาเสียงเย็น ก่อนจะก้มลงมาใช้ริมฝีปากกดจูบลงบนต้นคอของฉัน 

“ไหนพี่ติณบอกว่า…..”

“ต่อไปนี้ถ้าฉันต้องการเธอต้องพร้อมมาหาฉัน” ยังพูดไม่ทันจบพี่ตอณก็พูดแทรกขึ้นมา แล้วฉันจะปฏิเสธอะไรได้ในเมื่อเขาเอาคลิปมาอ้าง 

“เอาไว้ฉันเบื่อเมื่อไหร่เธอจะได้อิสระคืน อย่าลืมว่าเธอเลือกมาอ้าขาให้ฉันถึงที่เอง คิดว่ามันจะจบแค่นั้นจริงๆ หรือไง หึ!” พูดจบพี่ติณก็ใช้เขี้ยวฟันงับลงมาบนผิวเนื้อบริเวณซอกคอของฉัน “ถ้าฉันจะขังเธอไว้ในกรงมันก็เป็นเพราะเธอเลือกเองทั้งนั้น” 

“….ค่ะ” 

สิ้นสุดคำตอบพี่ติณก็ผละตัวออก ฉันจึงรีบเปิดประตูลงจากรถแล้วเดินไปเปิดประตูรั้วเข้าบ้าน 

#ภายในตัวบ้าน

เดินเข้าย้านมาได้ไม่กี่ก้าวเสียงของพ่อก็ท้วงขึ้นมาเสียงดุ “ไปนอนที่ไหนมา พ่อโทรหาทำไมไม่รับสาย รู้ไหมว่าพ่อกับแม่เป็นห่วง” 

“……”

“น้ำมนต์ ทำไมไม่ตอบพ่อ!!” พอฉันเงียบไม่ตอบพ่อก็ตวาดถามอีกครั้ง

“ไปนอนกับใบข้าวมาค่ะ หนูลืมโทรศัพท์ไว้ในรถเลยไม่ได้โทรมาบอกพ่อกับแม่” 

“คราวหน้าถ้าเป็นแบบนี้พ่อจะไม่ให้ไปเที่ยวอีก” 

“พ่อคะ พ่อยังอยากให้หนูหมั้นกับคนที่พ่อหาให้อยู่หรือเปล่าคะ”

“จู่ๆ ทำไมถึงถามเรื่องนี้ขึ้นมา เปลี่ยนใจแล้วหรือไง ?” พ่อถามด้วยความสงสัย เพราะที่ผ่านมาฉันไม่เคยถามคำถามนี้เลยสักครั้ง 

“ค่ะ หนูจะยอมหมั้นกับผู้ชายคนนั้น” 

ส่วนหนึ่งของการตัดสินใจในครั้งนี้ของฉันคือพี่ติณ ถ้าเขาไม่ใจร้ายกับฉันมากๆ ฉันคงไม่ต้องเลือกแบบนี้ เพราะคิดว่าถ้าพี่ติณรู้ว่าฉันจะหมั้นเขาคงจะยอมคืนอิสระให้