BAD - 15 ไม่ใช่สิ่งของ

โชคดีที่แอนนาไม่ได้สงสัยอะไรเรื่องที่ฉันกลับก่อนวันไปคลับ แถมยังไม่ได้ลา แต่เธอก็ยังเพ้อถึงพี่ติณอยู่นิดหน่อย บ่นเรื่องที่พี่ติณกลับก่อนโดยไม่สนใจเธอ 

ฉันเองก็ได้แค่รู้สึกผิดในใจจะพูดอะไรก็ไม่ได้

และอีกหนึ่งความโชคดีของฉันก็คือวันนี้ประจำเดือนฉันมาพอดี มันดีใจจนต้องกรีดร้องอยู่ในใจ เพราะถ้าเป็นประจำเดือนพี่ติณก็จะทำเรื่องอย่างว่ากับฉันไม่ได้ ค่อยโล่งใจขึ้นมาหน่อย 

เลิกเรียนฉันแยกย้ายกับเพื่อนไม่ต้องรอให้หนีไปไหน เพราะมันไม่มีโอกาสจะหนีได้ เมื่อเดินออกมาด้านหน้ามหาวิทยาลัยรถของพี่ติณก็จอดรออยู่แล้ว เขาคงไม่ยอมปล่อยให้ฉันคลาดสายตาเลยจริงๆ 

ฉันรีบเดินตรงไปขึ้นรถซึ่งมีพี่ติณนั่งอยู่ด้านใน เมื่อฉันเข้ามานั่งในรถพี่ติณก็ไม่ได้พูดอะไร เขาเงียบขรึมแล้วขับรถออกไปจากด้านหน้ามหาวิทยาลัย 

รถหรูขับมาเรื่อยๆ จนถึงสถานที่แห่งหนึ่ง ซึ่งฉันเองก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไรเพราะด้านหน้าเป็นตึกเก่าๆ โทรมๆ เหมือนตึกร้าง พอเห็นว่าพี่ติณขับรถเข้ามาที่ทางเข้าตึกร้าง หัวใจดวงน้อยมันก็เต้นรัวเพราะความกลัว ที่นี่มันน่ากลัวมากจริงๆ 

แต่แปลกที่พอขับรถเข้ามาแล้วกลับเห็นว่ามีรถอีกหลายคันจอดเรียงรายอยู่ แถมยังมีผู้ชายหลายคนคอยเดินสำรวจความเรียบร้อยรอบๆ 

พี่ติณจอดรถจากนั้นเขาก็เปิดประตูรถออกไปไม่ได้ชวนให้ฉันออกไปด้วย แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็รีบเปิดประตูออกจากรถตามเขาไปติดๆ 

ผู้ชายที่คอยตรวจความเรียบร้อยหลายคนที่เห็นพี่ติณก็ต่างพากันโค้งตัวให้เล็กน้อยในเวลาที่เขาเดินผ่าน ฉันเริ่มรู้สึกตะหงิดในใจแล้วว่าที่แห่งนี้ต้องมีสิ่งผิดกฎหมายแน่ๆ 

“รีบๆ เดินตามฉันมา อยากจะหลงทางหรือไง” พี่ติณหยุดเดินก่อนจะหันมาออกคำสั่งเสียงกร้าวฉันจึงรีบวิ่งตามเขาไปให้ทัน เพราะพี่ติณเดินเร็วมาก

พอเข้ามาในตึกทุกอย่างมันแตกต่างจากด้านนอกสิ้นเชิง ภายในไม่ได้ทรุดโทรมอย่างภายนอกที่เห็น เดินเข้ามาไม่นานก็จะได่ยินเสียงดังมาแต่ไกล พอเดินไปใกล้ๆ ต้นเสียงฉันจึงได้เห็นว่ามีผู้คนมากมายกำลังเล่นการพนันอยู่ ที่เห็นก็เพราะห้องแต่ละห้องไม่มีประตูปิด 

ฉันรีบเดินขึ้นบันไดตามพี่ติณเพราะกลัวจะพัดหลงกับเขา เมื่อขึ้นบันไดมาถึงชั้นที่สามบนชั้นนี้เงียบสนิทไม่มีเสียงผู้คน พี่ติณพาฉันเปิดประตูเข้ามาในห้องๆ หนึ่ง ซึ่งมองดูแล้วก็รู้ว่านี่คือห้องทำงานของเขา ด้านหน้าห้องจะมีผู้ชายยืนเฝ้าอยู่หนึ่งคน 

“กลัว ?” พอประตูถูกปิดสนิทแล้วพี่ติณก็เอ่ยถามขึ้นมา แถมยังกดร่างของฉันดันมาแนบติดกับพนังห้องแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ “ฉันทำให้เธอหายกลัวเอาไหม หื้ม” 

ฝ่ามือใหญ่ลูบวนบนก้นของฉันก่อนจะบีบมันเบาๆ จากนั้นก็เลื่อนมือเข้ามาภายใต้กระโปรงนักศึกษา ฉันจึงรีบรั้งแขนพี่ติณไว้ 

“อย่าปฏิเสธฉัน เธอก็รู้ว่าจะโดนอะไร” 

“วะ วันนี้ไม่ได้ค่ะ” ฉันปฏิเสธออกไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ ถึงจะเคยสนิทกันมาตั้งแต่เด็กก็ตาม แต่ในตอนนี้ผู้ชายตรงหน้านั้นน่ากลัวมากที่สุด 

“ทำไมจะไม่ได้” พี่ติณถามเสียงเข้มก่อนจะเลื่อนปลายจมูกโด่งมาสูดดมกลิ่นจากซอกคอของฉัน 

“หนู หนูเป็นประจำเดือนค่ะ” 

พอฉันบอกไปแบบนั้นพี่ติณเขาก็เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ แล้วผละตัวออก 

“ไปนั่งรอตรงนั้น ธุระฉันเสร็จเมื่อไหร่เดี๋ยวจะไปส่งที่บ้าน” 

“หะ ให้หนูกลับไปตอนนี้….”

“ฉันบอกให้ไปนั่งรอ” 

พี่ติณพูดย้ำ นั่นหมายความว่าเขาไม่มีทางให้ฉันกลับก่อน ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วเดินมานั่งรอบนโซฟา ส่วนพี่ติณก็ทำงานของเขา 

ก๊อกๆ ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมงเสียงเคาะห้องก็ดังขึ้น ฉันที่สะลึมสะลือสะดุ้งเล็กน้อยเพราะความตกใจ 

“ไปเปิดประตู” พี่ติณบอกฉันด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน ทำให้ฉันรีบลุกขึ้นไปเปิดประตูห้องทันที 

พอเปิดประตูห้องออกก็เห็นว่าตรงหน้าคือผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งเป็นใครก็ไม่รู้ ฉันไม่รู้จักเขาแต่เขากลับยิ้มให้ฉันเล็กน้อยแล้วเดินแทรกตัวเข้ามาด้านในห้อง

“ของเล่นใหม่หรอครับคุณติณ” เสียงผู้ชายคนนั้นเอ่ยถามพี่ติณแล้วมองมาที่ฉัน ‘ของเล่นใหม่’ หมายถึงฉันอย่างนั้นหรอ

“ประมาณนั้น” พี่ติณตอบกลับอย่างไม่ลังเล ส่วนผู้ชายคนนั่นก็นั่งลงบนโซฟา ฉันจึงเลือกที่จะยืนตรงประตู 

“น่าสนใจดีนะครับ” 

“พูดแบบนี้แปลว่าอยากจะเช่าต่อผมอีกแล้วใช่ไหมครับคุณโจเซฟ” 

“แล้วคุณติณใช้เบื่อหรือยังล่ะครับผมจะได้เช่าต่อ ส่วนเรื่องราคาผมไม่เคยเกี่ยงอยู่แล้วคุณติณคงจะรู้ดี” 

ขะ เขาคุยเรื่องอะไรกัน เรื่องฉันหรือเปล่า หมายถึงฉันงั้นหรอ นี่เห็นฉันเป็นสินค้ากันหรือไงถึงได้พูดอะไรแบบนี้ออกมา 

“ราคาสูงหน่อยนะครับ” พี่ติณพูดคำนี้ออกมาทำให้ใบหน้าของฉันมันชาไปครึ่งซีก ก่อนที่จะเริ่มโมโห 

ฉันเดินตรงดิ่งไปหาเขาที่โต๊ะทำงานแล้วฟาดลงลงบนโต๊ะเสียงดัง ทำให้ถูกสายตาอำมหิตของพี่ติณจ้องมองแต่ตอนนี้ฉันไม่ได้สนใจว่าเขาจะน่ากลัวแค่ไหน

“หนูไท่ใช่สิ่งของ!! พี่ติณไม่มีสิทธิ์ขายหนูให้ใครทั้งนั้น”