BAD - 16 ขนลุกซู่

“เธอกำลังหมายถึงเรื่องอะไร ?” พี่ติณถามอย่างกับเขาไม่รู้ว่าฉันจะรู้ทันแผนชั่วๆ ของตัวเอง 

ถึงฉันจะดูซื่อ แต่ฉันก็ไม่ได้โง่พอที่จะเดาเกมไม่ออกหรอกนะ

“แล้วคุยกันเรื่องอะไรล่ะคะ ไม่ใช่เรื่องจะขายหนูให้เขาหรือไง!!”

“……” พี่ติณเงียบเขาไม่ได้ตอบอะไร พูดไม่ออกละสิที่ฉันรู้ทันน่ะ 

“ถึงพี่ติณจะเกลียดหนูยังไงก็ไม่มีสิทธิ์ขายหนูให้ใครทั้งนั้น หนูมีพ่อมีแม่ไม่ใช่คิดอยากจะทำอะไรกับหนูก็ได้!!” ฉันสาดคำพูดรัวๆ อย่างเหลืออด ครั้งนี้มันเหลืออดแล้วจริงๆ 

อย่างน้อยๆ พี่ติณก็ควรจะเห็นแก่ที่เรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก เขาทำลงหรือไง ขายฉันได้ลงคอหรือไง 

“พูดจบหรือยัง ?” 

“ทำไมคะ พี่ติณจะ….” 

“ฉันพูดถึงเรื่องจะเช่าตึกนี้ไม่ได้หมายถึงเธอ เอาสมองที่ไหนคิด” พี่ติณตอบกลับมาเสียงดุดัน ทำให้ฉันหยุดนิ่ง จากที่ใบหน้าชาไปครึ่งซีกในตอนนี้มันชาไปหมดทั้งหน้าแล้ว ไม่สิ! ชาไปทั้งตัวเลยต่างหาก

“….ชะ เช่าตึกหรอคะ” 

“เธอดูระแวงเกินไปนะเด็กน้อย” เสียงของผู้ชายคนนั้นพูดขึ้น ฉันจึงหันไปมองเขาแล้วยิ้มแห้ง 

มันดีใจที่พี่ติณไม่ได้จะขายฉัน แต่มันก็อับอายที่ตัวเองเข้าใจผิดแล้วโวยวายออกไปแบบนั้น 

“ไร้สาระ” พี่ติณพูดจากนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วพูด “ไปคุยกันข้างนอกดีกว่าครับ คุยตรงนี้เดี๋ยวจะมีคนคิดอะไรไม่เข้าเรื่องอีก” 

พี่ติณตั้งใจจะพูดใส่ฉันแน่ๆ ก็ใครจะไปรู้ล่ะ เขาพูดกันเหมือนหมายถึงฉันนี่ ใครจะไม่คิดบ้าง! 

พอพี่ติณกับผู้ชายคนนั้นเดินออกไปแล้วฉันก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ก่อนที่สายตาจะเหลือบเห็นโทรศัพท์ของพี่ติณที่วางเอาไว้อยู่บนโต๊ะทำงานของเขา 

โอกาสของฉันมาแล้ว! ฉันต้องลบคลิปออกให้ได้ 

ฉันหันมองที่ประตูห้องฟังเสียงว่าเงียบสนิทหรือยัง จากนั้นก็ค่อยๆ เอื้อมมือมาหยิบโทรศัพท์ของพี่ติณขึ้นมา แต่โทรศัพท์ต้องใช้รหัสปลดล็อกหน้าจอ 

“พี่ติณจะใช้รหัสอะไรนะ” ฉันพูดคนเดียวก่อนจะคิดออก “หรือจะเป็นวันเดือนปีเกิด ต้องใช่แน่ๆ” 

ฉันจำวันเดือนปีเกิดของพี่ติณได้จึงกดตัวเลขลงไป แต่มันไม่ถูกต้อง ฉันก็ไม่ได้ลดละความพยายาม ลองเอาตัวเลขสลับกันดูแต่จนแล้วจนเล่ารหัสก็ยังไม่ถูกต้อง 

“หรือจะไม่ใช่วันเดือนปีเกิดนะ แล้วรหัสจะเป็นอะไรกันล่ะ” 

แกร็ก! เสียงประตูห้องถูกเปิดเข้ามา ฉันเองด้วยความตกใจเพราะประตูถูกเปิดเข้ามาแบบไม่ทันตั้งตัว ทำให้ทำโทรศัพท์ของพี่ติณหลุดมือหล่นลงพื้น 

และที่มันซวยไปกว่านั้นคือคนที่เปิดประตูเข้ามาในห้องก็คือพี่ติณ 

พี่ติณหยุดนิ่งอยู่หน้าประตูแล้วใช้สายตาที่อำมหิตจ้องมองใบหน้าของฉัน และในตอนนี้ฉันก็ยืนตัวแข็งทื่อไม่กล้าแม้แต่จะขยับ จะหายใจยังกลัวเลย ใจมันหล่นลงมาอยู่ที่ตาตุ่มแล้ว 

สายตาของพี่ติณเลื่อนต่ำลงมามองโทรศัพท์ของตัวเองที่หล่นอยู่บนพื้น แล้วเดินมาเก็บมันตรงหน้าของฉัน 

เฮือก! ฉันต้องเจอกับอะไร จะแก้ตัวยังไงดี 

“สาบานว่าเธอไม่ได้เป็นคนทำโทรศัพท์ของฉันหล่นพื้น ?” น้ำเสียงเย็นยะเยือกของพี่ติณเอ่ยถามขึ้นมา ทำให้ขนทั้งตัวของฉันมันลุกซู่