11. คนดีที่เธอ (ไม่) รัก“สวัสดีค่ะพี่หมอตาม ดาวนะคะ” ฉันกรอกเสียงไปตามสาย[ ครับน้องดาว ]“ดาวอยากจะรบกวนพี่หมอตาม ช่วยไลน์ตารางเข้าเวรของพี่ซายน์ให้ดาวด้วยค่ะ” ในเมื่อฉันรับปากแม่พั้นซ์กับยัยพายว่าจะดูแลและช่วยพี่ซายน์ให้รอดพ้นจากการปีนต้นงิ้ว ฉันจึงคิดแผนการคร่าวๆในใจ[ ได้ครับน้องดาว ]ฉันได้ยินจากยัยพายมาว่าพี่หมอตามเป็นสายให้แม่พั้นซ์อยู่แล้ว จึงส่งข้อมูลที่ฉันต้องการให้โดยไม่ถามอะไรมากความ ไม่ถึงสองนาทีตารางเวรพี่ซายน์ก็ถูกส่งเข้ามาในไลน์ของฉัน วันนี้พี่ซายน์ไม่มีเวรดึกเลิกงานสี่โมงเย็นโดยประมาณ ตั้งแต่ที่ย้ายมาบ้านใหม่พี่ซายน์ยังไม่ได้กลับบ้านเลย เขาเข้าเวรดึกติดกันสองวันแล้ว ฉันตื่นแต่เช้าเพื่อทำอาหารเอาไปให้พี่ซายน์ที่โรงพยาบาลโดยฝากไปกับพี่หมอตาม จากนั้นฉันก็ทำความสะอาดห้องนอน ซักผ้าและงานบ้านอื่นๆ“คุณดาวไม่ต้องทำก็ได้ค่ะ เดี๋ยวป้าทำเอง” ป้าสมใจทำหน้าลำบากใจเมื่อเห็นฉันทำงานบ้านแทบจะทุกอย่างด้วยตัวเอง“ไม่เป็นไรค่ะป้าสมใจ ดาวอยู่บ้านเฉยๆ เหงาน่ะค่ะ” อยู่ที่บ้านฉันก็ตื่นแต่เช้าทำงานบ้านเป็นประจำอยู่แล้ว พอให้อยู่บ้านเฉยๆจึงไม่ค่อยชิน อาหารทุกอย่างที่เอาไปให้พี่ซายน์ที่โรงพย
12. ทำดีให้ตายก็ไม่มีวันได้ใจฉันลืมตาขึ้นมาในความมืด มือควานหาโทรศัพท์มือถือที่วางไว้ที่โต๊ะข้างหัวเตียง พอฉันขยับตัวร่างหนาที่กอดฉันอยู่ก็ขยับตาม“จะไปไหน?” เสียงทุ้มงึมงำฉันไม่แน่ใจว่าพี่ซายน์ตื่นแล้วหรือแค่ละเมอ“ดาวจะลงไปข้างล่างค่ะ” ตอนนี้น่าจะราวๆตีห้าแล้ว ฉันต้องทำอาหารเช้าให้พี่ซายน์ทานก่อนไปทำงาน“ไม่ต้องไป” เป็นประโยคคำสั่งและฉันก็ต้องทำตาม ฉันล้มตัวลงไปบนเตียงอีกครั้ง มือหนากอดเอวฉันไว้แน่น ศีรษะทุยได้รูปเข้าซุกมาตรงซอกคอของฉัน เพียงไม่นานพี่ซายน์ก็หลับสนิทเสียงหายใจของเขาดังสม่ำเสมอ บางทีตอนนี้อาจจะเป็นช่วงเวลาที่ฉันมีความสุขที่สุด เป็นช่วงเวลาที่พี่ซายน์ไม่ได้ดูถูกเหยียดหยามฉันด้วยคำพูด สายตาหรือการกระทำ ฉันเผลอใช้สองมือโอบรอบตัวของเขาและยังลืมตัวจรดริมฝีปากที่แก้มพี่ซายน์เบาๆ“ดาวรักพี่ซายน์นะคะ” ฉันค่อยๆ ดันร่างหนาออกอย่างเบามือและออกจากห้องนอนเพื่อลงไปทำอาหารเช้าป้าสมใจกับน้องมิ้นท์กำลังเตรียมของสดและล้างผักที่ฉันได้บอกไว้เมื่อตอนเย็น“คุณดาวไม่ต้องลงมาทำกับข้าวก็ได้นะคะ คุณหมอนานๆทีได้มาค้างที่บ้าน” ป้าสมใจพูดยิ้มๆ ฉันรู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนวูบวาบเพราะเมื่อคืนที่ฉัน
13. สายลับจับชู้ (1)วันนี้พี่ซายน์เข้าเวรดึก ฉันจึงขนอุปกรณ์และเสื้อผ้าที่ซื้อแบบขายส่งราคาถูกมาขายที่ตลาดนัดโต้รุ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้าน ตอนออกมาฉันดูทางหนีทีไล่เป็นอย่างดี ห้องป้าสมใจกับน้องมิ้นท์ปิดไฟมืดสนิทแล้ว รับรองว่าไม่มีใครรู้ว่าฉันออกมาขายเสื้อผ้าแน่นอน ฉันทำการตั้งร้านในพื้นที่ว่างที่ได้ติดต่อเช่ากับเจ้าของตลาดที่คิดค่าเช่าเป็นรายวันเสื้อผ้าที่เลือกมาขายก็เป็นเสื้อผ้าที่สาวๆทำงานออฟฟิสน่าจะชอบ มีกระโปรงทรงเอสีต่างๆ เสื้อเชิร์ตใส่ทำงานและเสื้อแฟชั่นใส่เที่ยวก็ได้ใส่ทำงานก็ดี“พี่คะ เสื้อตัวนี้ราคาเท่าไหร่คะ” ผู้หญิงน่าจะอายุราวๆยี่สิบ สวมชุดนักศึกษาเอ่ยถามพลางจับเสื้อแฟชั่นแขนยาวด้วยความสนใจ“ตัวนี้ร้อยเก้าเก้าค่ะ มีหลายสีนะคะ” ฉันชี้ชวนให้น้องศึกษาดูสีอื่นด้วยเพื่อประกอบการตัดสินใจ“แพงอ่า ร้อยเจ็ดสิบได้มั้ยคะ” เสื้อตัวนี้ฉันรับมาก็ตัวละร้อยสามสิบแล้ว ถ้าขายราคานี้ได้กำไรสี่สิบบาทเอง“เสื้อแบบนี้พี่รับมาแพง ร้อยแปดสิบละกันค่ะ” วิญญาณแม่ค้าชักจะเข้าสิงขึ้นมา“ร้อยเจ็บห้านะคะ พี่สาวคนสวย” น้องศึกษาทำตาวิ้งๆ ติดจะอ้อน“ก็ได้ค่ะ” ฉันปลดเสื้อออกมาจากไม้แขวนเอาใส่ถุงพลาสติกส่งใ
14. สายลับจับชู้ (2)Sine talksผมตื่นขึ้นมาตอนเช้าก็ไม่เห็นร่างเล็กที่นอนข้างๆแล้ว ป้าสมใจเป็นคนมาปลุกผม“คุณดาวล่ะป้า”“คุณดาวไปทำธุระบ้านคุณพั้นซ์ค่ะ” ป้าสมใจบอกแค่นั้น ในใจก็รู้สึกผิดที่ทำรุนแรงกับน้องดาวเมื่อคืน ผมรีบอาบน้ำกินข้าวและไปทำงาน พอมาถึงวอร์ดผู้ป่วย ไอ้หมอตามก็เดินเข้ามาทัก“ไอ้ซายน์ เมื่อคืนมึงกลับบ้านเหรอ กูไปหาที่ห้องพัก พยาบาลว่ามึงกลับไปตอนตีหนึ่ง” ไอ้หมอตามพูดด้วยน้ำเสียงปกติ แต่ใจผมมันไม่ปกติผมมองมันด้วยความหงุดหงิด“โชคดีที่กูกลับไป เลยได้เห็นอะไรดีๆ”“เห็นอะไรวะ เล่ากูฟังบ้างสิ” มันทำสายตาวิบวับด้วยความอยากรู้เหมือนเคย ผมกลับไม่ชอบอยากจะต่อยหน้ามันให้คว่ำเพราะเหตุผลอะไรก็ยังไม่รู้“กูมีเรื่องปรึกษามึง” ผมจ้องหน้ามัน“เรื่องอะไรวะ”“กูจะฟ้องหย่าดาว”“ห๊ะ!!” มันทำหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ผมพูด“เมียกูมีชู้” ผมเน้นคำว่าชู้และมองลึกเข้าไปในดวงตาของมัน แต่ไอ้ตามเก็บความรู้สึกเก่งมากมันไม่แสดงพิรุธอะไรออกมาเลย“ถ้ามึงไม่มีหลักฐาน น้องดาวอาจจะฟ้องกลับมึงข้อหาหมิ่นประมาทก็ได้นะ กูว่ามึงใจเย็นๆ ไปกินยาเม็ดไม่เขย่าขวดหรือยังไง” มันตบไหล่ผมเบาๆ“กูกำลังจะรวบรวมหลั
15. การเตือนครั้งที่หนึ่งเพล้ง!! เสียงจานกระเบื้องที่ฉันกำลังถือ อยู่ๆ มันก็ร่วงไปจากมือ แตกกระจายเต็มพื้น“หนูดาว ถอยมาค่ะเดี๋ยวป้าจะกวาดเศษจาน ประเดี๋ยวจะเผลอเหยียบ” ป้าสมใจเดินไปคว้าไม้กวาดกับที่ตักผงออกมาเพื่อจัดการทำความสะอาดพื้นที่เต็มไปด้วยเศษกระเบื้อง วันนี้ตั้งแต่เช้าฉันรู้สึกใจคอไม่ค่อยดีเหมือนจะเป็นลางบอกเหตุอะไรอย่างที่โบราณท่านว่าหรือเปล่านะ ฉันเตรียมอาหารกลางวันอันประกอบด้วยผัดยอดฟักแม้วหมูสับ ยำคะน้ากุ้งสด ของหวานเป็นมันเชื่อมและมีผลไม้อย่างมะละกอสุกและแอปเปิ้ลที่หั่นเป็นชิ้นพอดีคำ พอเตรียมอาหารเสร็จฉันก็เอาสัมภาระขึ้นรถ ระหว่างที่เดินผ่านห้องรับแขก รูปของพี่ซายน์ก็ตกลงมาจากตู้โชว์กรอบกระจกแตกละเอียด ฉันก้มลงไปเก็บรูปนั้น ภาพของหมอหนุ่มรับปริญญา ดวงตาสีเข้มคู่นั้นไม่มีรอยยิ้มแต่ทว่า..กลับดูหล่อเหลาในสายตาของฉันฉันมองภาพนั้นอย่างเคลิบเคลิ้ม“พี่ดาว ทำอะไรคะ” น้องมิ้นท์เดินเข้ามาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียง ด้วยความตกใจฉันเผลอจับกรอบรูปที่แตกนั้นเป็นผลให้กรอบกระจกที่แตกบาดเข้ากับนิ้วเป็นแผลลึก“อู้ยยย!!” ฉันเผลอสูดปากด้วยความเจ็บ เลือดไหลออกมาราวกับท่อประปาแตก“พี่ดาวกดแผลไว้ก่
16. ฉันจะปกป้องเธอด้วยชีวิต (1) Sine talksในห้องตรวจผู้ป่วยนอกหรือ OPD คนไข้นับสิบนับร้อยหลังจากซักประวัติ ชั่งน้ำหนัก วัดความดันแล้ว จึงนั่งรอคิวตรวจอยู่บริเวณด้านนอก ตั้งแต่กินข้าวเช้ากับน้องดาวที่บ้านตอนเช้ามื้อเที่ยงก็ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องสักนิด แต่ปกติแล้วก่อนหน้าที่จะไม่มีน้องดาวผมก็กินอาหารไม่เป็นเวลาอยู่แล้วบางครั้งอยู่ห้องผ่าตัดลากยาวหลายชั่วโมง ได้กินข้าวมื้อเดียวก็มี พอมีน้องดาวผมก็ได้กินอาหารครบทั้งสามมื้อ มันทำให้ผมเปลี่ยนนิสัยที่กินข้าวไม่ตรงเวลาและบางทีเป็นขนมปังหรืออาหารขยะง่ายๆตามที่จะมีในเวลานั้น ได้กินอาหารครบตามหลักห้าหมู่และค่อนข้างจะตรงเวลามากขึ้นหรือถ้าไม่สามารถกินให้ตรงเวลาได้ก็ยังมีเสบียงวางไว้ที่ห้องพักแพทย์เสมอ ผมนั่งมองโทรศัพท์แทบจะตลอดเวลา ในหัวมีแต่ภาพของน้องดาวที่หมดสติอยู่บนเตียงคนไข้ในห้องฉุกเฉิน“เด็กชายปิติ แรกแย้ม คิวที่สิบเอ็ดค่ะ” พยาบาลหน้าห้องตรวจเรียก เด็กชายวัยสิบขวบเดินเข้ามานั่งตรงหน้าพร้อมกับผู้เป็นแม่“หนูเป็นอะไรมาครับ”“ปวดหัว ไอ กลืนน้ำลายแล้วเจ็บคอค่ะคุณหมอ” คุณแม่ตอบแทนและหนูน้อยก็ไ
17. ฉันจะปกป้องเธอด้วยชีวิต (2)รถกู้ภัยและรถพยาบาลมาถึงในเวลาไล่เลี่ยกัน เจ้าหน้าที่กู้ภัยใช้เครื่องตัดถ่างเข้าให้การช่วยเหลือฉันกับพี่ซายน์ ร่างสูงยังนอนไม่ได้สติ แต่เจ้าหน้าที่ในรถพยาบาลบอกฉันว่าชีพจรยังเต้นเป็นปกติอยู่ น่าจะโดนแรงกระแทกจากถุงลมนิรภัยทำให้หมดสติ ฉันจับมือพี่ซายน์แน่นใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา จนกระทั่งรถพยาบาลจอดหน้าห้องฉุกเฉิน พ่อไพรซ์ แม่พั้นซ์และยัยพายยืนรออยู่ด้านหน้า ทุกคนมีสีหน้าไม่สู้ดีนักแต่ก็ยังส่งรอยยิ้มอบอุ่นให้ฉัน ฉันไม่กล้าสู้หน้าใครเลยเพราะฉันเป็นต้นเหตุทำให้พี่ซายน์ต้องมาเจ็บตัวแบบนี้ พอเวรเปลเข็นคนเจ็บเข้าไปในห้องฉุกเฉินเรียบร้อยแล้ว ยัยพายเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง พ่อไพรซ์กับแม่พั้นซ์ก็เดินเข้ามาใกล้ๆ “ดาวเป็นยังไงบ้าง”“ฉันไม่เป็นอะไรแต่พี่ซายน์...ฮือ..” แล้วน้ำตาฉันก็ไหลราวกับท่อประปาแตกอีกครั้ง“แกส่องกระจกดูรึยัง ไม่เป็นอะไรแน่เหรอ?” หลังจากออกจากรถยนต์ที่ชนต้นไม้คันนั้น อาจเพราะมัวแต่สนใจความปลอดภัยของพี่ซายน์ ฉันจึงไม่ได้สังเกตตัวเอง ฉันมีแผลถลอกบริเวณต้นขายาวไปถึงน่องเพราะคอนโซลหน้ารถกดทับ ใบหน้าบวมแดงจากแรงกระแทกและเศษกระจกบาดที่แก้มแต่รอย
18. ผู้ชายปากแข็ง (1)ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมา แสงแดดสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง ฉันไล่เลียงเหตุการณ์เมื่อคืนเผลอหลับที่เก้าอี้ แต่ตอนนี้ฉันขึ้นมานอนบนเตียงผู้ป่วยและไม่ได้นอนคนเดียว ลมหายใจร้อนๆเป่ารดซอกคอฉันจนรู้สึกขนลุก พอฉันขยับตัวมือหนาก็คว้าฉันเข้าไปในอ้อมกอด“ตื่นแล้วเหรอ?” เสียงทุ้มนุ่มของพี่ซายน์เอ่ยถาม“ค่ะ ขอโทษนะคะที่แย่งพี่ซายน์นอนบนเตียง อึดอัดแย่เลย” เตียงผู้ป่วยไม่ได้กว้างพอสำหรับคนสองคน เผลอๆพี่ซายน์อาจจะนอนตะแคงทั้งคืน ฉันพยายามจะลุกขึ้นแต่เขากอดฉันไว้แน่น “ดาวพูดขอโทษมากี่ครั้งแล้วตั้งแต่เมื่อคืน” หมอหนุ่มพูดเสียงเรียบ สายตาช้อนมองฉันเหมือนตั้งใจรอฟังคำตอบ“ดาวจำไม่ได้ค่ะ”“แสดงว่าดาวพูดบ่อยจนจำไม่ได้ ดาวไม่ต้องขอโทษอะไรพี่ทั้งนั้น เลิกโทษตัวเองซะที โอเคมั้ย?” ดวงตาสีเข้มมองหน้าฉัน ใบหน้าเราอยู่ในระดับเดียวกัน พี่ซายน์ค่อยๆ เลื่อนใบหน้ามาใกล้ๆ ใกล้มากจนฉันรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดใบหน้า ก่อนที่ริมฝีปากเราจะแตะกัน“พี่ซายน์ทำอะไร” เสียงแจ้วๆ ของยัยพายก็ดังขึ้น เราผละออกจากกันเหมือนคนที่กำลังทำอะไรผิด“ทำไมไม่รู้จักเคาะประตูก่อน” พี่ชายเอ็ดน้องสาวใบหน้าขาวเนียนแดงจั
31. ตอนพิเศษ เอเธนส์ & บอสตัน“พี่ซายน์ ดาวฝากซื้อของหน่อยค่ะ” ฉันหนีบโทรศัพท์ไว้ที่ซอกคอกับไหล่ สองมือกำลังใช้ครีมอาบน้ำเด็กถูไปตามลำตัวป้อมสั้นแต่ทว่าจ่ำม่ำกว่าเด็กวัยเกือบสามขวบกว่าทั่วไป“แม่ดาว อาบให้บอสมั่งฮะ” เสียงใสๆของเด็กชายตัวน้อยอีกคนดังขึ้น“ได้ครับ จัดไปทั้งคู่เลย” ฉันจัดการอาบน้ำเด็กแฝดทั้งสองหลังจากที่สองพี่น้องไปเล่นดินหลังบ้าน โดยมีคุณยายเดือนคอยดูอย่างห่างๆ เสื้อผ้าของเอเธนส์กับบอสตันเปื้อนดินโคลน ใบหน้ามอมแมมจนฉันแทบจะจำลูกตัวเองไม่ได้“คุณดาวคะ เดี๋ยวป้าช่วยนะคะ” ป้าสมใจคงเห็นว่าฉันทั้งคุยโทรศัพท์ทั้งอาบน้ำเด็กๆทั้งสองดูทุลักทุเลจนเกินไป“น้องไนท์หลับแล้วเหรอคะ?” ฉันถามถึงเด็กหญิงวัยสองขวบลูกของน้องมิ้นท์ ซึ่งพลาดพลั้งตั้งท้องตอนกำลังจะเรียนจบชั้นมัธยมปลาย เด็กสาวเกิดอาการครรภ์เป็นพิษพอคลอดลูกสาวตัวน้อยคือน้องไนท์ก็เสียชีวิตทันที ฉันรู้สึกเวทนาจึงรับลูกสาวของน้องมิ้นท์เป็นลูกบุญธรรม น้องไนท์วัยสองขวบกำลังหัดพูด ผิวขาวเนียนละเอียดจ่ำม่ำน่ารักน่าเอ็นดูแถมยังบังเอิญหน้าคล้ายฉันอีกด้วย ถ้าพาเด็กๆทั้งสามคนออกไปเที่ยว คนรู้จักยังคิดว่าเป็นลูกของฉันกับพี่ซายน์ทั้งหมด “
30. เพราะเธอคือดวงดาวของหัวใจ (2)ในความฝันที่กึ่งๆเหมือนความเป็นจริง ฉันยืนอยู่ที่มืดๆ พี่ซายน์ยืนอยู่ตรงหน้า ใบหน้าของเขาดูเศร้าเขายืนมองหน้าฉัน อยู่ๆก็หันหลังและเดินหนีฉันไป“พี่ซายน์จะไปไหนคะ” ฉันร้องตะโกนถาม ทว่าร่างสูงยังคงก้าวเท้าห่างฉันออกไปเรื่อยๆ แต่ฉันยังตามเขาไปอย่างไม่ลดละ จากเดินเร็วๆกลายเป็นวิ่งตาม เสื้อเชิร์ตสีขาวของพี่ซายน์มีสีแดงเป็นจุดเล็กๆจากนั้นสีเข้มของเลือดกระจายเป็นบริเวณกว้าง จากเสื้อเชิร์ตสีขาวกลายเป็นสีแดงช้ำเลือดจนน่ากลัว พี่ซายน์หยุดเดินและหันหน้ากลับมา“ดาวไม่ต้องตามพี่มา”“ทำไมคะ พี่ซายน์จะไปไหน”“ไปที่ๆไกลมาก ดาวดูแลลูกๆของเราด้วยนะ” จากนั้นร่างของพี่ซายน์ก็โปร่งแสงและแตกกระจายกลายเป็นผีเสื้อนับพันนับหมื่นบินขึ้นไปบนท้องฟ้า...ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น พยายามกระพริบตาถี่ๆ เพื่อปรับสายตากับแสงสว่างในห้อง รู้สึกเหมือนตัวเองฝันร้าย เลือดที่อยู่บนเสื้อของพี่ซายน์กระจายตัวเป็นวงกว้าง มันคงไม่ใช่เรื่องจริง ฉันรู้สึกเหนื่อยหอบเพราะในความฝันฉันทั้งเดินทั้งวิ่งตามเขา“ดาวฟื้นแล้วเหรอ?” เสียงของแม่เดือนดังขึ้น แม่กำลังนั่งกุมมือฉันอยู่ข้างๆเตียง“ดาวเป็นลมอีกแล้วใช่ไหมคะ
29. เพราะเธอคือดวงดาวของหัวใจ (1)ฉันตื่นขึ้นมาด้วยอาการเวียนหัวพอยืนขึ้นก็รู้สึกเหมือนบ้านหมุน คิดว่าตัวเองต้องเป็นโรคเกี่ยวกับความดันแน่ๆ แต่ก็ยังฝืนเดินลงมาทำอาหารตามปกติ ป้าสมใจกำลังย่างกะปิเพื่อตำน้ำพริก ฉันย่นจมูกทันทีที่ได้กลิ่นกะปิ“คุณดาวหน้าซีดนะคะ” ป้าสมใจทัก“เวียนหัวนิดหน่อยค่ะ น่าจะเป็นความดัน เดี๋ยวป้าสมใจย่างกะปิค่อยเรียกดาวนะคะ” ยิ่งได้กลิ่นกะปิยิ่งเวียนหัว อาการคลื่นไส้ตีรวนขึ้นมาอีก รู้สึกกลืนไม่เข้าและไม่น่าจะคายอะไรออกมาได้ ทั้งๆที่ยังไม่กินข้าวเช้าแต่เหมือนร่างกายอยากจะขับอะไรออกมา ฉันวิ่งไปห้องน้ำที่ใกล้ที่สุดและอาเจียนออกมา ซึ่งมีแต่น้ำลายเหนียวๆใสๆ ป้าสมใจรีบตามมาลูบหลัง“คุณดาวไหวมั้ยคะ ไปหาหมอไหมคะ” และในตอนนั้น..ฉันรู้แล้วว่าอาการที่ว่ามันคืออะไร..ฉันรีบไปที่ร้านขายยาและซื้อที่ตรวจครรภ์มาทุกแบบ ทั้งแบบหยดแบบจุ่มและแบบปากกา ครั้งแรกลองตรวจด้วยที่ตรวจแบบหยดก่อน แค่หยดปัสสาวะลงไปสี่หยดผลก็ปรากฏชัดแบบไม่ต้องสงสัย พอตรวจครบทุกแบบฉันก็จัดการเอาที่ตรวจทุกอันใส่กล่องและห่อด้วยกระดาษสีหวาน จากนั้นก็รอเวลา ราวๆหกโมงเย็นเสียงรถก็มาจอดที่โรงรถ ร่างสูงในชุดเสื้อกาวน์แขน
28. รักแท้แพ้อะไร (2)ฉันเดินตามร่างสูงเข้ามาในห้องนอน สามีของฉันปิดไฟมืดเอาผ้าห่มคลุมตัว เขานอนตะแคงข้างหันหน้าเข้าหาผนังห้อง“พี่ซายน์เป็นอะไรรึเปล่าคะ?” ฉันนั่งลงที่เตียงใช้หลังมือแตะหน้าผากเขาเบาๆ อุณหภูมิก็ปกติตัวไม่ได้ร้อน“พี่ปวดหัว” คนที่ใช้ผ้าห่มคลุมตัวพูดเสียงเรียบ“แค่ปวดหัวใช่ไหมคะ มีอะไรจะบอกดาวไหม?” ฉันถามตรงๆเพราะเห็นความผิดปกติของเขาตั้งแต่อยู่ที่โต๊ะอาหารแล้ว พี่ซายน์ไม่พอใจที่น้องต้นพูดจากับฉันอย่างสนิทสนม“......” เขายังเงียบ..“งั้นดาวลงไปหาเพื่อนๆนะคะ” ฉันทำทีจะออกจากห้องนอน“ดาว...พี่ไม่ชอบครูต้นเลย” แล้วพี่ซายน์ก็คายความในใจออกมาจนได้“พี่ว่ามันชอบดาว พี่กลัว...”“พี่ซายน์กลัวดาวจะไปชอบครูต้นเหรอคะ?” ฉันแอบกลั้นยิ้มแต่พี่ซายน์คงไม่เห็นเพราะห้องมืดมาก“ก็ดาวทำงานกับครูต้นทุกวัน ส่วนพี่อยู่กรุงเทพฯแถมยังไม่มีเวลามาหาดาวบ่อยๆ พี่กลัวว่าดาวจะชอบคนอื่น” น้ำเสียงที่พูดดูจริงจังและคนตัวสูงก็ถอนหายใจ ฉันล้มตัวลงไปนอนข้างๆ เอื้อมมือไปสวมกอดพี่ซายน์จากทางด้านหลัง“ลองคิดกลับกันนะคะ พี่ซายน์ทำงานใกล้ชิดกับหมอ พยาบาลสาวๆสวยๆ ดาวก็ต้องคิดใช่ไหมคะว่าพี่ซายน์อาจจะไปชอบคนอื่นเพ
27. รักแท้แพ้อะไร (1)พอฉันตื่นขึ้นในตอนเช้าร่างสูงที่นอนกอดตลอดคืนก็หายไปแล้ว พี่ซายน์ผู้ที่ชอบนอนขี้เซาและคอยให้ปลุกตลอดหายไปไหนกันนะ พอเดินลงมาด้านล่างก็พบว่า หมอหนุ่มกำลังทำอาหารอยู่ในห้องครัว กลิ่นของทอดลอยมาเตะจมูก เขาคงได้ยินเสียงฝีเท้าของฉันที่กำลังเดินลงจากบันได ใบหน้าขาวเนียนยิ้มอวดลักยิ้ม ผมหน้าม้าที่ยุ่งไม่เป็นทรงแต่กลับทำให้คนตรงหน้าดูหล่อเหลาไปอีกแบบ “ดาวตื่นแล้วเหรอ?” คงเป็นครั้งแรกในรอบปีที่ฉันตื่นสายตอนนี้หกโมงเช้าแล้วถือว่าสายสำหรับฉัน ปกติวันทำงานฉันจะตื่นตีห้าลุกมารดน้ำต้นไม้และพวกพืชผักสวนครัวที่ปลูกไว้รอบๆบริเวณบ้าน เมื่อคืนคนตัวสูงก่อกวนตลอดทั้งคืนจนแทบไม่ได้นอนจึงรู้สึกเพลียจนตื่นนอนตามเวลาปกติไม่ได้“พี่ซายน์ทำอะไรกินคะ” ฉันเดินเข้าไปดูใกล้ๆ พี่ซายน์กำลังทอดไส้กรอก ในจานที่ทอดเสร็จแล้วมีไข่ดาวทั้งแบบสุกและไม่สุกหลายฟอง มือหนาจูงมือฉันมานั่งที่โต๊ะอาหาร บนโต๊ะมีน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋และมีข้าวเหนียวหมูปิ้ง“ดาวนั่งเฉยๆ พี่จะบริการดาวเอง สลับกันบ้างดาวดูแลพี่มามากพอแล้ว” ฉันอมยิ้ม คุณชายแห่งบ้านจึงรุ่งเรืองสกุลเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เชียวเหรอ?“พี่ซายน์ให้ใครไปซื้ออ
26. ไตหาหัวจาม (2)เลิกเรียนฉันก็รีบกลับบ้านพักทันทีปกติจะนั่งคุยชิลๆกับครูพี่ลี่ก่อน ช่วงบ่ายฉันมัวแต่เป็นห่วงว่าพี่ซายน์จะอยู่ได้ไหมเพราะอากาศร้อนมาก แต่พอถึงบ้านฉันเห็นร่างสูงยืนอยู่หน้าบ้าน บนหลังคามีคนกำลังติดจานดาวเทียมสีส้มและตรงระเบียงห้องนอนมีช่างกำลังติดแอร์และไม่ได้ติดแค่จุดเดียว พี่ซายน์ติดแอร์ทั้งบ้าน ห้องนอนที่ฉันนอนห้องเดียวอีกห้องใช้เก็บของเขาก็ติดมันหมดทั้งสองห้อง ห้องนั่งเล่นชั้นล่างก็ติดแอร์ รวมไปถึงครัวเล็กๆนั้น ทีวีจอแบนจอใหญ่ถูกนำมาตั้งแทนทีวีจอเล็กๆอันเก่า ตู้เย็นสี่ประตูเครื่องใหญ่ตั้งอยู่ในครัว ร่างสูงยืนชื่นชมผลงานพอเห็นเจ้าของบ้านมาถึง ก็ทำแบบสอบถามความพึงพอใจ“ดาวชอบไหม สมาร์ททีวีรุ่นล่าสุดบลูทูธต่อกับมือถือได้เลย เผื่อดาวอยากดูหนังฟังเพลง” หมอหนุ่มอวดอ้างสรรพคุณของอุปกรณ์อิเลคทรอนิคซึ่งเจ้าตัวภูมิใจนำเสมอมาก“ตู้เย็น พี่ซื้อเครื่องดื่มกับผลไม้ไว้ให้แล้ว”“พี่ซายน์ เกินไปไหมคะ ดาวว่ามันฟุ่มเฟือยเกินไป” ฉันไม่เห็นด้วยกับของแต่ละอย่างที่เขาซื้อให้ฉันเลย“พี่อยากให้ดาวอยู่สบายๆ ดาวไม่ใช่คนอื่นคนไกล ดาวเป็นเมียพี่ถึงดาวจะไม่ยอมรับ แต่ถึงตอนนี้เราก็ยังเป็นสามีภร
25. ไตหาหัวจาม (1)เช้าวันจันทร์ฉันกลับมาทำงานที่โรงเรียนท่ามะแว้งวิทยา เมื่อวานพี่ซายน์มาส่งฉันที่สนามบินเขานั่งรอจนกระทั่งฉันเข้าไปในเกท หยอดมุกเสี่ยวๆ ประมาณสองร้อยมุกถ้วนและฉันก็นั่งยิ้มคนเดียวตั้งแต่บนเครื่องบินจนกระทั่งเครื่องบินลงจอด ถึงแม้เขาจะทำทีมาง้อฉันแต่ว่าฉันก็ยังไม่ได้ใจอ่อนบอกเบอร์มือถือเบอร์ใหม่กับเขาเพราะฉันยังไม่แน่ใจตัวเองอยู่หลายเรื่อง แต่ว่าอย่างน้อยในตอนนี้ฉันก็แอบแง้มหัวใจตัวเองนิดนึงให้พี่ซายน์เข้ามา วันนี้ฉันมีสอนสี่คาบรวดคือตั้งแต่แปดโมงครึ่งจนถึงตอนสิบเอ็ดโมงห้าสิบ เด็กๆชั้นมัธยมศึกษาตอนต้นเป็นวัยที่กำลังน่ารักช่างพูดและห้องจะดูวุ่นวายในบางครั้ง ขณะที่ออดเตือนหมดเวลาคาบที่สี่ นักเรียนในห้องส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าว“เย้ หมดคาบแล้ว”“นักเรียนทั้งหมดทำความเคารพ” หัวหน้าห้องสั่งให้นักเรียนทุกคนยืนขึ้น นักเรียนทำความเคารพพร้อมกัน“ขอบคุณค่ะคุณครู” เด็กๆแทบจะพุ่งตัวออกจากห้องเพราะช่วงพักเที่ยงจะมีการแย่งชิงโต๊ะที่โรงอาหาร ฉันหนีจากความวุ่นวายนั้นโดยการให้นักเรียนออกไปก่อน ทำทีถ่วงเวลาโดยการเก็บอุปกรณ์การสอนลงในกระเป๋า พายเพิ่งจะลาคลอดได้สองวันอาทิตย์หน้าถึงจะกลับมาที่บ
24. ชีวิตที่ไม่มีเธอ (2)Sine talksผมขับรถกลับมาจากสุโขทัยถึงกรุงเทพในช่วงหนึ่งทุ่ม มุ่งตรงมาที่บ้านใหญ่เพราะอย่างน้อยก็ยังมีพ่อกับแม่หรือบางทีก็มีนกแก้วอย่างยัยพายพอได้พูดได้คุยกันทำให้ไม่รู้สึกอ้างว้างจนเกินไป ผมเดินเข้ามาในบ้านทุกคนกำลังทานอาหารเย็น ที่โต๊ะกินข้าวมีอาหารหลายอย่างอาจเพราะวันนี้น้องสาวผมกลับมาบ้านแม่พั้นซ์เลยจัดเต็มอาหารการกินบำรุงหลานชายในท้องยัยพาย“ซายน์มากินข้าว” แม่พั้นซ์กวักมือเรียกผมให้เข้าไปนั่ง ผมเดินเข้าไปนั่งทำหน้าหมดอาลัยตายอยากในชีวิต อุตส่าห์ไปตามเมีย โดนเมียตบแถมไล่อีกตะหาก“กลับมาเป็นพี่ซายน์หน้าเดียวอีกแล้ว” ยัยพายแซว ผมมองพุงป่องของน้องสาวคงใกล้จะคลอดแล้วเพราะตามนิ้วมือนิ้วเท้าเริ่มจะบวมขึ้นมานิดหน่อย“คลอดตอนไหนอ่ะพาย”“น่าจะอาทิตย์หน้า ตอนนี้พายลาคลอด เดินขึ้นตึกไปสอนไม่ไหวแล้ว” น้องสาวนั่งพิงกับเก้าอี้มือลูบที่ท้องเบาๆ“ดิ้นแรงอีกแล้ว สงสัยอาหารฝีมือคุณยายพั้นซ์คงอร่อยมาก” ผมอดที่จะเอามือไปลูบท้องน้องสาวไม่ได้ ถ้าผมไม่ให้ดาวกินยาคุมกำเนิดป่านนี้ดาวคงจะท้องก่อนยัยพายอีกเพราะผมขยันซะขนาดนั้น ถ้าดาวท้องเธออาจจะไม่ทิ้งผมไป“อยากมีลูกเหรอพี่ซายน์” ยั
23. ชีวิตที่ไม่มีเธอ (1)Tam talks“ตาม กูรักน้องดาวว่ะ” ตั้งแต่น้องดาวออกจากชีวิตของไอ้ซายน์ พอมีเวลาว่างเพื่อนรักของผมก็เอาแต่นั่งกอดขวดแอลกอฮอล์ทุกชนิด แล้วมันก็กลับมาเป็นหมอซายน์หน้าเดียวคนเดิม ไม่ยิ้มไม่หัวเราะ“รอบที่สามสิบ” ผมมองไอ้ซายน์แล้วอดสงสารไม่ได้ แค่อาทิตย์เดียวหมอซายน์ก็ซูบลงอย่างเห็นได้ชัดเพราะกินข้าวยิ่งกว่าแมวดม บ่นแต่ว่ากินไม่ลง คงเป็นเพราะมันติดรสชาติอาหารของน้องดาว ถ้ามันยังเป็นแบบนี้ต่อไปอาทิตย์หน้าแม่พั้นซ์อาจจะได้จองศาลาและเตรียมบวชชีพราหมณ์จริงๆ ก็เป็นได้ “กูคิดถึงน้องดาว น้องดาวจะคิดถึงกูไหมวะ” คนเมายังเพ้อไปเรื่อย ผมเองก็ช่วยอะไรมันไม่ได้มากได้แต่นั่งฟังมันพูดระบายอารมณ์ไปเรื่อยๆ“ก็คงจะคิดอยู่มั้ง อยู่ด้วยกันตั้งนาน” ผมดูออกว่าน้องดาวก็รักไอ้ซายน์ เธออาจมีเหตุผลอะไรบางอย่างที่ต้องทำแบบนี้ ซึ่งมันก็ไม่ใช่หน้าที่ของผมที่จะต้องเข้าไปยุ่งเรื่องในครอบครัวของคนอื่น ช่วยเท่าที่ทำได้ก็พอ “กูอยากไปหาน้องดาว”“ไปสิ พรุ่งนี้กูราวน์เช้าให้” ผมตบไหล่มันเบาๆ ดวงตาของมันทอประกายด้วยความดีใจ“ขอบใจมากตาม กูรักมึงว่ะ” มันทำท่าจะเข้ามากอดผม“อย่าเข้ามานะเว้ย กูมีพระ” ผม