Naninigas ang ekspresyon ng dalawang lalaki sa loob ng sasakyan nang matitigan nila ang taong nasa harapan nila. Nagdiin ang kanilang mga ngipin."Fuck, bakit andito yang taong ‘yan? Hindi ba siya hawak ni Noah?"Sa una, ang kanilang pagkidnap ay binalak kagabi. Pero napilitan silang itigil ang lahat dahil pinigilan sila ni Liam.Hindi man sila sigurado kung malas lang sila o sinundan ni Liam si Calista, ngayon ay nahati sila sa dalawang grupo. Pagdating, kinumpirma nila na nakabuntot nga siya sa kanila.Pinangunahan ni Noah ang isang grupo para ilihis ang kanyang atensyon, habang plano nilang dukutin si Calista.Ang lalaki na nasa upo sa harap ay nagbulalas, " Paano niya ito nasundan ang babaeng ito? Hindi kaya nalaman na nila?"Malamig at mabagsik ang mga katangian ni Liam, na nagmistulang espada.Biglang hinatak ng driver ang manibela, nagtangkang dumaan sa gilid. Ilang minuto lang, pawis na pawis na siya sa noo."Tumahimik ka. Imbes na mag-alala ka dito, dapat mong isaalang
Sa totoo lang, gusto niyang mag-wala.Nang banggitin ni Calista ang plano niyang akitin ang ahas na ibunyag ang pinagtataguan nito kagabi, hindi siya sumang-ayon.Gayunpaman, tila ang babaeng ito ay hindi man lang kumunsulta sa kanya para sa payo; nakapagdesisyon na siya. Ipinaalam lamang niya sa kanya para sa karagdagang seguridad.Sinabi niya na isasaalang-alang niya ito, ngunit hindi rin siya handang maghintay ng ganoon katagal. Sa kasamaang palad, nagkaroon siya ng apurahang pagpupulong noong hapong iyon at kailangang umalis ng ilang oras.Hindi niya kailanman naisip na ito ay sapat na oras para sa mga bagay na pumunta sa katimugan sa kritikal na sandaling ito.Gayunpaman, nang makitang mahinang nakasandal si Calista doon, namumula at lumuluha ang mga mata habang nakatitig sa kanya, hindi niya napigilan ang sarili na sumbatan siya.Napaawang ang labi ni Lucian. Napalunok siya, nag-aatubili na pinipigilan ang kanyang galit.Malamig siyang nagsimula, "Ganyan ka na ba katigas a
Kung ito ay anumang bagay, maaaring si Lucian mismo ang nag-imbestiga nito. Hindi na kailangan ang opinyon ni Paul. Gayunpaman, ito ay isang bagay na wala siyang paraan upang malaman sa kanyang sarili.Ito ay tungkol sa panloob na pag-iisip ni Calista, isang bagay na siya lamang ang maaaring magbunyag. Kaya, bukod kay Yara, si Paul lang siguro ang nakakaalam.Ang una ay ang kanyang babaeng kaibigan at ang huli ay ang kanyang matalik na kaibigang lalaki, pati na rin ang kanilang tagapamagitan. Habang nag-aalangan, sinamantala ni Paul ang pagkakataon at kinaladkad si Lucian palabas ng silid.Pagkasara pa lang ng pinto ay bumaba ang kamay niya, at lumingon siya sa katabi niyang kwarto. Hindi galit si Lucian. Lahat ng iyon ay pasok sa kanyang inaasahan.Nagtaas siya ng kilay at sinabing, "Hindi ba tayo mag-iinuman?"Hindi na lumingon si Paul."Ganito na lang tayo. Ano pa ang silbi ng inumin? Baka may lakas ng loob kang tulungan ang sarili mo, pero hindi ko kayang bilhan ka ng kahit a
Agad na napapikit si David at hindi na pinansin ang pagkakaiba ng katayuan habang binibigay niya ang hawak niya kay Lucian nang hindi nagdadalawang isip."Naku, Mr. Northwood, may pumasok sa mga mata ko. Sobrang sakit. Pwede mo bang tignan ko ano ‘yan at kung kapanii-pakinabang ito sa ‘yo? Ikaw na ang humawak nito."Sa sandaling ito, hiniling niya na siya ay bulag. Bakit ang malas niya? Bakit kailangan niyang tanggapin ang padala at buksan ito sa harap ni Mr. Northwood?Sa loob ng envelope ay isang litrato. Ang background ng larawan ay malamang na isang nightclub at ang palamuti nito ay hindi bababa sa higit sa sampung taon na ang nakakaraan.Napaka-aliwalas at hindi kaakit-akit ng litrato na ang sinumang makakita nito ay mabubulag. Ito ay isang lugar kung saan nagtitipon ang nakakadiring mayayaman.Ngunit ang lahat ng ito ay hindi mahalaga, ang pinakamahalaga ay ang tao sa larawan ay si Madam Calista!Kakaunti ang suot at nasa yakap ng ibang lalaki. Kahit na ang kanyang damit ay
Simple lang gawin ang hapunan. Mainit ang panahon nitong nakaraang dalawang araw at medyo napagod si Calista sa pagkain lagi sa labas sa Aphton . Kaya naman, nagpasya siyang mag-vegetarian ngayon.Binanlawan at hiniwa niya ang mga gulay bago niluto at ihain. Pagkatapos ay naglagay siya ng sauce sa ibabaw. Wala pang labinlimang minuto ay handa na ang hapunan.Nakita siya ni Lucian na naglalakad palabas na may dalang dalawang plato ng nilagang gulay para sa hapunan. Mukhang hilaw pa ang mga gulay.Kumunot ang noo niya at sinabing, "Token of appreciation ba ito para sa akin o animal feed?"Binawi ni Calista ang plato na binibigay nito sa kanya at sinabing, "Sorry sobrang simple nito para sayo. Kaya tinanong ko kung kailan ka magiging free. Magpapareserba ako ng hapunan para sa atin sa isang ten-star restaurant bilang token of appreciation."Hininaan ni Lucian ang kanyang boses at, hindi makapaniwala, medyo nasaktan siya."Hindi ko naman sinabing ayaw ko. Tsaka five-star restaurants
Bahagyang ngumiti si Calista. Ang kanyang mga mata ay may lumiwanag ng may kapilyuhan, ngunit siya ay may mapanuksong ngiti."Sa tingin mo ba nagkataon lang ‘yon?" Binitiwan siya ni Lucian at itinaas ang kamay para isuksok ang mga hibla ng buhok sa likod ng kanyang tainga, at sinabing, "Hindi, hindi ito nagkataon. Maraming pangit na gawain sa industriyang ito, ngunit hindi ako kailanman nasangkot sa anumang bagay. Kaya't huwag mo na ako tanungin kung may alam ako sa susunod" "Isang beses lang ako nadamay, at iyon ay yung kasama ka. Kaya naman, ako ang kusang lumapit sa iyo." Si Lucian ay bihirang makipag-usap ng ganito. Ang kanyang pagtatangka sa pambobola ay nagiging prangka at madamdamin, tulad ng mga liham na isinulat ni Hector noong mga araw na sila’y nag-aaral pa. Ang mga iyon ay parang mga tula.Kaya naman, hindi siya sigurado kung ipinagtatapat ni Lucian ang kanyang pagmamahal o sinasagot ang kanyang tanong. Habang si Calista ay nagiisip-isip, si Lucian naman at nagpalit
Nakita na ni Calista ang estado ni Zachary bago pa man natakpan ni Lucian ang kanyang mga mata. Ang kanyang mga kamay ay nasa ibabaw ng kanyang ulo, at siya ay nabaluktot na parang isang bola. Naghalo ang dugo at ihi niya sa buong lupa. Ito ay isang maruming tanawin upang makita. Sa tuwing nakikita niya si Zachary, mas lalo itong miserable at naghihikahos. Hindi na maalala ni Calista ang mapagmataas na hitsura niya noon bilang pinuno ng isang pamilya. Hinila ni Calista pababa ang kamay ni Lucian na nasa mata niya at sinabing, "Tara na." Hinawakan ni Lucian ang kanyang kamay, pinag-dikit ang kanilang mga daliri. Nang humigpit ang hawak niya ay may naramdaman siyang malagkit sa kanyang mga daliri. Napagtanto niyang baka may dugo siya sa kamay ni Zachary. Itinaas niya ang kanilang mga kamay at napansin ang isang pulang guhit ng dugo sa maputing kamay.May ilang dugo din ang tumalsik sa mukha niya. Kumunot ang noo niya, at may nag-abot agad ng tuwalya sakanya."Mr. Northwood, l
Nilinis ni Calista ang sugat at sinabing, "Hmm, naiintindihan ko. Salamat.""Nagawa nilang burahin ang lahat ng bakas ng kanilang mga sarili mula sa eksena nang mabilis at kumuha ng ibang tauhan para sisihin. Wala nang higit sa sampung organisasyon sa Apthon ang kayang gawin ito. Nagpadala ako ng mga tao upang bantayan sila, ngunit maaaring tumagal ng ilang taon ito."Hindi siya lumaki sa Apthon . Hindi magiging madali ang pagtuklas ng mga pundasyong itinatag doon sa loob ng maraming taon.Kung tutuusin, magiging walang saysay ang kanilang mga pagsisikap kung ang utak sa likod ng mga eksena ay madaling matuklasan.Sa kasong ito, kumilos sila nang maingat at nagkaroon ng maraming backup na plano. Natatakot si Lucian na baka alertuhan niya ang mga ito kung hawakan niya ang mga bagay nang walang ingat.Ito ay magiging mas mahirap na hulihin sa hinaharap. Kailangan niyang tumapak nang maingat, na mangangailangan ng kaunting pagsisikap.Hinala niya kahit ang mga larawan ni Calista ay