Sorry super late update. Busy sa buhay buhay.. Habang sinusulat ko ito. Yung pinakikinggan kong music ay 'II be okay' cover ni Shawn Mendez. I was really sad to this chapter yung nasa breaking point na ang isang marriage at malalaman mong matagal ka ng sinukuan at worse pinaglihiman ka ng lahat. Hayzz,...
Nakapikit siya at dinadama ang hangin habang nakahiga sa damuhan. Hindi niya alintana ang lamig ng paligid dahil ngayon palang niya nararanasang maging malaya at mapanatag. Kasunod niyan ay isang tinig ang kanyang narinig na pilit sa kanya ay kumakausap. Nanatili siya sa ganoong posisyon hanggang ang mga tinig ay hindi na basta tinig lamang kundi maramdaman ang malambot na kamay nitong humahaplos sa kanyang pisngi."Ma-Mama" muli nitong sambit at minulat niya ang kanyang mga mata. Napangiti siya dahil ang napakainosenteng mukha ng kanyang anak ang bumungad sa kanya. Wala itong kahit anong sugat dahil sa aksidente bagkos mala anghel na ang itsura nito sa pagliliwanag. Nakasuot ito ng isang puting damit."Masaya kana ba talaga dito? Hindi mo na ba hinahanap si Mama?""Hindi na po. Diba I'm a big boy now.. Saka sabi ng tinig na lagi kong naririnig dito raw ako nakatira kasama ang mga ibang bata na narito""Anak.." umupo siya sa tabi ng anak at hinaplos ang buhok nito."Oo nga big boy kan
Nababalikan ko nalang iyon kapag nasosobrahan ako sa naiinom ko pero mananatili nalang sa alaala ko ang lahat. Bumalik ako sa buhay ng isang Drake Achyls bago ko makilala si Lumiere. "Hi Sir" bati sa akin ng sekretarya ko. Asual ibibigay nanaman niya sa akin ang mga schedules ko. "Yes, Helen.." masungit kong sabi. Lumapit siya sa akin at binigay ang hawak na papel. "Ahhm.. eto po Sir" Hindi naman ako nagugulat dahil ikatlo na siya sa magreresign ngayong taon. Aminado naman akong mahirap akong makasama dahil masungit ako at agresibo. Sana ang ihire ng Human Resources para dito ay lalaki. Pinirmahan ko nalang para hindi narin sila mahirapan dahil ako ang dahilan ng pagalis nila. Alam kong lalo akong naging mas worst simula ng araw na iyon. Damage akong tao pero how can I able to heal? Hindi ko alam. Umalis sa harapan ko si Helen at iniwan ang schedules ko sa mga susunod na araw. Well, bukas mayroon na naman silang ipapakilalang bago. Matapos kong marundown ang mga reports ay nagtu
2years agoI was about to leave everything behind at alam kong iyon naman ang nararapat kong gawin. Pinagmasdan ko ang kanyang mukha bago ko pirmahan ang mga dokumento sa harap ko. Kahit ilang beses kong iprevent dito parin pala hahantong ang lahat. Bakit ang daming struggle ng union na ito at sa dami ng makakapareha ko ay si Lumiere pa? Hinaplos ko ang kanyang pisngi at hinalikan. Gusto kong umiyak pero pinigilan ko dahil sapat na ang kaawaan ko ang sarili ko at huwag ng maging kaawaawa sa harap niya. Hinawakan ko ang kamay niya ng sobrang higpit. Wala paring sign na nais niyang gumising. Natawa ako dahil alam kong ako ang dahilan ng mahaba niyang pagtulog."Lumiere, I'm sorry. Alam ko galit na galit ka sa akin kaya mas pinili mong ipikit ang mga mata mo para lang hindi ako makita pero I'm very sure that you're listening. Like you'd always wanted I will signed this divorce agreement para naman once na gumising kana maisasaayos na natin ang lahat at makakapagstart ka na ng bagong buha
Nagpunta ako sa exhibit kung saan naroon si Lumiere. Katulad parin siya ng dati napakasimple at malungkot parin dahil sa mga nangyari. I believe she was still stuck on that Tragedy same as me. 2nd death anniversary ni Luke at pangalawang taon na niya itong ginagawa to remember our son. Bumalik siya sa pagpipinta dahil ito lang ang maaari niyang gawin para makayanan ang mga nangyari. Malaya ko siyang napagmamasdan mula sa malayo dahil ayoko narin pabigatin ang kanyang kalooban na sa tuwing makikita niya ako ay parang nanariwa ang sakit. Ang gaganda parin ng mga paintings niya lalo pa ngayon na halos pictures ni Luke ang nasa exhibit. May pinadadala akong tao para subukang bilhin ang mga obra niya pero twice na rin akong nadeny dahil may mga paintings na binebenta at yung mga paintings ni Luke ay hindi. Lahat ng kinikita niya ay napupunta sa charity lalo na sa orphanage na halos gugulin niya ang panahon sa pagaalalaga ng mga bata. Lumiere become distant lalo nasa parents ko dahil wa
Iniwas ko ulit ang paningin ko dahil hindi siya si Lumiere at kahit kailan walang makakapalit sa kanya. Pero bumalik ang sakit na kanina ko pa iniinda. Paano kung bumalik na siya kay Orphen? Mas masaya siya at puro good memories lang hindi ba? Hanggang kailan ba ako aasa? Baka akala ko malungkot siya pero ang totoo ay nalinlang lang ako ng mga mata niya. Nabalik na ako sa babaeng ito. "Sir, okay lang ka? Bigla ka nalang natulala?" "Of course! Umuwi kana at sana marealize mong mas worth kung mas mamahalin mo ang sarili mo?" nagadvice na naman ako sa taong naroon din ako sa kinalalagyan. "Hindi na ako babalik sa kanya. Saka narealize ko na iyan ng bigla niya akong iniwan sa ere. Yung ang pakiramdam ko ay walang kwenta ang mga taon na pinagsamahan namin" sabi niya. Alam kong bata palang siya pero parang mas mature pa siya sa akin. "Umuwi kana.." sabi ko sa kanya dahil hating-gabi na. "Okay kana ba? Baka kailangan mong magpacheck-up?" pagpupumilit niya. "I'm okay. Saka maaga tayo buk
Ilang beses niyang pinasadahan ng tingin ang misteyosong email ng isa niyang kliyente na never na nagpakilala. Pero halos dalawang taon na itong nagbabakasakali sa mga painting ni Luke. Nawala ang kanyang pagiisip ng makita si Orphen sa pinto ng kanyang workshop. Napabuntong-hininga na lamang siya ng makita ang dala nitong bouquet ng bulaklak. Wala itong balak na sumuko dahil halos every weekend ay dumadalaw sa syudad para makita siya. Mabait talaga ito noon pa. Dito siya umiiyak sa tuwing naalala niya si Luke. Humakbang papalapit si Orphen at ang mga batang tinuturuan ni Lumiere ay gumawa ng ingay. Ingay na parang nangaasar kaya bago paman makapasok ng tuluyan ay hinila na niya si Oprhen papalabas ng silid na iyon. Tuwing weekends ay boluntaryo si Lumiere na nagtuturo sa Eskwelahan kaniyang pinanggalingan. Hinubad ni Lumiere ang kanyang apron at tiniklop. "Sana naman po minessage nalang ako para di kana umakyat sa room ko. Nadidistract ang mga estudyante ko," sabi ni Lumiere sa p
Dalawang taon ng wala si Luke pero sariwa parin sa akin ang nangyari. Ang pagkawala niya at pagbabago ng aming buhay ni Drake. Gusto kong sisihin ang aking sarili dahil itinago ko pa kay Drake ang tungkol sa anak namin. Binawi si Luke ng bigla at para lamang akong binabangungot.----“Oh Lummy, huwag mong sabihing iniisip mo parin ang sinabi ng inbestigador about sa nabinbing kaso ni Luke. Hanggang ngayon wala parin nakukuhang ibidensya para muling buksan ang kaso,” salaysay ni Khia.Dala-dala niya ang ilang piraso ng waffle na ginawa niya para kay Lumiere. Kung dati-rati ay excited itong kainin ngayon ay taimtim niya pang tinitigan at parang walang kagana-gana sa nakahaing paboritong pagkain.“Hindi ko alam ang dapat gawin..” naiusal ko sa kanya.“Lummy, makakuha ‘din tayo ng pagkakataon para mabuksan ang kaso at managot ang dapat managot sa pagkamatay ng mahal kong pamangkin,”Nawala ang sigla niya kaya sa mga paintings niya binubuhos ang lahat. Nagkulong siya sa loob ng kanyang ga
Simula ng magkita sila ni Lumiere ay hindi na mapakali si Drake. Lagi siyang natutula at wala sa sarili kahit ang ilang mga meetings ay kanya ng nakakaligtaan kaya si Kyrie ay palaging ipinapapaalala sa kanya. Kaya isang beses ay hindi na napigilan ni Kyrie na mag-usisa sa nangyayari sa kanyang boss.“Ahem..Ahhm Sir Drake? May problema po ba kayo?” mapangahas niyang tanong.Napalingon sa kanya si Drake at nagulat pa siya ng ngumiti ito. Iba kasi ang pagkakakilala ng mga empleyado kay Drake. Iba ang laman ng kuwento tungkol sa kanya madalas ay isa siyang masungit at malupit na boss. Kaya ang iba ay agad-agad na nagreresign at ang iba naman ay bigla nalang nag-aawol. Pero simula ng dumating siya ay hindi na ito naging masungit at ngayon naman ay halatang wala ito sa sarili.‘Nagaalala ako sa kanya, kaya tatanggapin ko kung ano ang sagot niya. Kahit pa sungitan niya ako,’ bulong ni Kyrie sa sarili niya.“Ahmm.. Ms. Kyrie wala naman akong problema.. Actually, masaya lang ako at hindi ko m
Hi Milabs,A year din ang inabot ng story na ito at labis-labis akong nagpapasalamat sa pagbabasa ninyo sa aking munting akda. Medyo matagal din ang pag-update ko pasensya na po kayo. Pangalawa itong story na sinimulan ko dito sa Goodnovel. Bilang isang baguhang manunulat sana po ay nagustuhan ninyo ang story nila Lumiere at Drake na nagstart sa isang Arranged Marriage at mala-roller coaster na taguan ng totoong nararamdaman. Sana po ay suportahan din po ninyo ang iba ko pang story dito kay GN. Utang na loob ko po ito sa inyo na laging naka-antabay sa updates ko. May ilang chapters pa po tayo bago tuluyang isara ang kuwento nila Drake at Lumiere. Gusto ko lang mag-pasalamat sa inyo. Hanggang sa huli!Maraming Salamat po sa inyo!Lexie,
LUMIERE POV“Drake, mukhang manganganak na ako?” ani ko kay Drake na nasa kusina at may kung anong niluluto. Pinatay niya ang kalan at pinukol ako ng mapag-alalang tingin.Dali-dali niya akong nilapitan at bakas’ron ang pag-aalala sa kaniyang mukha. Hindi ko pa nakita ang ganitong itsura ni Drake. At sa ganitong eksena hindi ko narin magawang maipinta ang mukha ko. “May masakit ba sa iyo? Tell me where? or just tell me you’re atleast okay!” taranta niyang sabi. Hinubad niya ang kaniyang suot na apron at binalibag nalang kung saan. Saka ako hinawakan. “I’m in labor, Drake! Yes, I’m gonna be okay basta dalhin mo ako sa hospital ngayon ‘din!” mahinahon kong sabi pero mukhang lalo ko lamang siyang pinakaba at pinag-alala.Dahan-dahan kaming lumakad palabas ng bahay at hindi niya malaman kung bubuhatin na ba niya ako or hindi? Kaya bahagya kong pinisil ang kamay niya. At pinakatitigan ko ang mga mata niya.“I’m gonna be okay! Just drive!” “O-Oo.” Kahit sobrang sakit na ng tiyan ko ay n
Nagising si Lumiere dahil sa sinag ng araw na tumagos mula sa bintana. Naramdaman niya ang maiinit na hininga na dumadampi sa kaniyang mukha. Si Drake. Natulog sila ng magkatabi dahil nag-aalala ito at hindi din kasi mapigil ang kaniyang pag-iyak. Kumislot siya pero nanatili siyang nakakulong sa mga bisig nito. Pinagmasdan niya ang guwapong mukha nito at naalala niya ang unang beses na makita niya ito noon sa Campus. Magkaiba sila ng mundo noon at hindi sa hinagap ay mapapansin siya nito. Mabigat parin ang kaniyang talukap at nagsisimula na namang mangilid ang kaniyang luha. Kahit mahina ang kaniyang hikbi ay nagising si Drake. Pinunasan nito ang unang luha na umagos at kinintalan siya ng halik sa noo, sa ilong at marahang dampi sa kaniyang labi.“L-Lumiere, mag-start ulit tayo,” panunuyo ni Drake.“H-Hindi ko alam kung paano tayo magsisimula’t kung paano ko iha-handle ang sarili ko. I was still recovering,” nangangatal na sagot ni Lumiere.“Andito ako sa tabi mo. Bubuo ulit tayo ng pa
HINAWAKAN ni Drake ang mga kamay ni Lumiere at minasahe ng kaunti. Gayundin ang saya ng mga titig nila sa isat-isa.“How are you?” tanong ni Drake habang hindi binibitawan ang kaniyang mga palad.“Ahmm. I’m okay.” may pamumula sa mga pisngi ni Lumiere habang ngumingiti kay Drake.“You know what? It feels like a dream to me, Lumiere.” “Sa akin naman para akong tumutulay na naka-blindfold. Wala parin akong matandaan,” ani ni Lumiere.“Don’t worry, I’ll help you out,” sabi ni Drake at biglang naging seryoso ang mukha nito. “Thank You! Magkuwento ka about sa atin,” sabi ni Lumiere.“A-Actually, hindi naging maganda ang nangyari sa atin nitong mga nakaraang taon. But, I realize last night na kailangan mong malaman ang lahat. Promise me na hinding-hindi ka magagalit sa akin.”Bigla namang dumating si Coreen at pinukol niya ng matalim na tingin si Drake para huwag bumanggit ng kahit anong masamang memories kay Lumiere.“N-Nako halika na kayo sa dining para makapag-umagahan tayo.” muli niy
NATAGPUAN ni Coreen ang anak na sapo-sapo ang mukha habang hinihintay na lumabas ang doktor na sumusuri kay Lumiere. Masyado ng maraming dugo ang nawala kay Lumiere, halos patay na siya ng matagpuan ni Drake.Lumapit si Coreen at umupo. “Son?” tawag ni Coreen. Bahagyang inangat ni Drake ang mukha. Bakas sa mukha nito ang matinding pag-aalala at namumula ang mga mata.“Makakayanan ito ni Lumiere. Babalik siya sa atin.”“I know, Mom. Kayang-kaya niya ito,” Ngunit hindi niya napigilan ang hindi humagulgol ng iyak sa harap ng ina. Ito lamang ang nakakakita ng weak side ni Drake. Niyakap ni Coreen ang anak.“Be strong para sa kaniya anak. Magiging masaya na si Luke dahil nabigyan na ng hustisya ang pagkamatay niya.”“Mom, sa tuwing nasa poder ko si Lumiere ay lagi nalang siyang napapahamak. Maybe I need to accept this. Pinilit kong bumalik siya pero bakit ganoon lagi siyang nalalagay sa panganib.”“Hahayaan mo nalang ba siya ngayon? Susundin mo na ba ang Dad mo?” pinunasan niya ang luha ni
NAGSIMULA siyang mabalot nang takot para sa kaniyang buhay. Hindi na niya mapigil ang pagbuhos nang kaniyang luha ng oras ding iyon kasabay ang dumadagundong na kaba. Napansin siya ulit nang lalaki kaya’t muli siyang pinasadahan ng tingin at nilapitan.“Oh, Miss bakit ka umiiyak?” muling pa sanang magsasalita ang lalaki ngunit narinig nilang pareha ang pagdating nang isang kotse.Tinalikuran siya ng lalaki at tinungo kung sino ang nasa labas. Maya-maya pa ay nakarinig siya nang tunog nang nakatakong. Marahil ay ganito din ang naramdaman ng anak niya bago ito mawala.“Oooh my sweet cousin…” bungad nito. Naiangat niya ang ulo at pinagmasdan si Layla. Napaka-elegante parin nito sa pulang tight dress na suot nito.“L-Layla! Maguusap lang naman tayo hindi ba? P-Pakawalan mo ako!” pagmamakaawa niya.“Sa tingin mo ay pakakawalan kita para ano? M-Maging masaya na kayo ni Drake? Wala akong ibang balak na gawin ngayon kundi ang tapusin ang kawawa mong buhay.” Kinuha niya ang baril mula sa kaniy
NANG imulat niya ang kaniyang mga mata ay ilang segundo pang napako sa kisame ang mga ito kasabay ang pagbuga ng hangin dahil parang isang magandang panaginip ang nangyari sa kaniya ng nakaraang gabi. Ilang beses siyang napapikit at napatingin sa kaniyang katabi. Mahimbing paring natutulog si Lumiere. Tulad parin ng dati, para parin itong isang anghel sa kaniyang paningin. Pinagmasdan niya ito at bahagyang kinapa ang pisngi nito. Ilang beses itong kumislot ngunit hindi parin ito nagising. Napangiti siya sa kaniyang sarili sa naiisip siguradong pagod na pagod ito sa nagdaang gabi. Nang magising kasi ito ng madaling araw ay muli niya pa itong inangkin. Hindi niya kasi ito hinayaang makabuwelo. Napuno ng ungol nito ang kaniyang kuwarto at dahil na lamang sa pagod kaya parehas silang nakatulog.Hinalikan niya ang pisngi nito patungo sa ilong at sa labi nito. Bahagyang napaungol ito dahil sa sensasyong nararamdaman nang madampian ng haplos niya ang hita nito. Naimulat ni Lumiere ang kaniya
TRIGGER WARNING! Some scenes are not suitable for young and sensitive readers. READ at YOUR risk!Ang mga sumusunod na pangyayari ay may karupukan.LUMIERE POVNanlaki ang mga mata ko ng maramdaman ko ang kaniyang labi kaya agad akong lumayo. Ayokong magkaroon ng kaugnayan ulit sa kaniya. Ngunit hinigit niya ako kaya muling dumampi ang aking labi sa kaniya. Tinulak ko siya dahil hindi ito tama.“I need to go, D-Drake! This isn’t right!” tumayo ako.Alam kong mas magiging kumplikado ang lahat kapag pinagpatuloy ko pa ang pananatili ko sa lugar na ito. Kalmado na siya. Mukha namang maayos na siya. Pero muli niyang hinawakan ang kamay ko at hinila para makaupo ulit.“Look, I’m sorry,” he lowered his head.Ilang minuto kaming nabalot ng katahimikan. Ayokong magsalita at ganon din siguro siya. Hindi naging maganda ang pagsasama namin at parang ang kasal namin ay naging tanikala para sa amin.“I assumed you had already left. I was in Brimways drinking and thinking how my life could be if ou
Lumiere POV Sa halos 10 taon ngayon lang ako magkakalakas ng loob na pumasok sa lugar na ito. ‘Drake’ siya na naman ang naaalala ko. Gusto kong maging masaya at kalimutan na siya para sa ikatatahimik ng mga sarili namin. We need to move on. Kinuha ko ang cocktail na inorder namin ni Khia at sumabay sa nakakabinging ingay ng Bar. Sumayaw kami at nag-enjoy kami. Kinulong ko ang sarili ko sa mga alaala ni Luke. And I let the time slip away. Kinuha ni Khia ang aking kamay at hinila sa dance floor. Hindi ba masyado na kaming matanda para makipagsayaw sa mga tao ‘ron? Nah for Khia I can do anything. Nagsayaw kami hanggang lumabas ang lahat ng pawis ko. Gusto kong ayusin ang buhay ko at kahit papaano ay mag-enjoy. Ayoko ng umiyak at magkulong sa Gallery. Bukas na bukas ay aalis na ako at hahanapin ko ang sarili ko para maging masaya. Ngunit nagulat nalang ako ng may humapit sa aking baywang. Parehas kaming naliligo sa pawis at natagpuan ko ang sarili kong nasa bisig ng isang estranghero. Nas