Kinaumagahan, nagising na lamang ako dahil sa tama ng sikat ng araw mula sa napalaki kong bintana. "Yaya, may nagdodoor bell" sigaw ko sa mga katulong namin nang makababa na ako. Nauuhaw ako at gusto ko nang kumain kaya napag pasyahan kong bumaba na, ngunit nang makababa ako ay wala naman sa Salas sina Yaya. Didiretso na sana ako sa kusina nang makarinig ng door bell. Wala naman rito sina Mommy at Daddy. Luminga-linga pa ako sa paligid dahil baka mapagalitan na naman ako ng parents ko. I just shrugged my own shoulder nang mapaisip na hindi naman ako mapapagalitan. Hindi naman ako tatakas e. Gusto ko lang tingnan kung sino iyong nagdodoor bell. "Ma'am Heather" ani ng lalaki nang mabuksan ko na ang pinto namin. Ngumiti lang ako rito. "Si Dulce po ba?" Tanong ng lalaki. Siguro ito ay isa sa guard na nagbabantay sa amin o sa akin sa labas. "I don't know, Kuya. Hindi ko pa nakikita e" sagot ko. "Ah, ganoon po ba" ani ng lalaki. Bahagya pa nitong kinamot ang ulo n'ya. "Sige po, Ma
"Good morning, Mom, Dad" ani ko sa aking mga magulang nang makarating na ako sa dining. "Good morning, anak" si Daddy. "Good morning, darling" si Mommy. "Yaya, ipagtulak mo ang prinsesa ko ng upuan, kakain na kami" ani ni Mommy sa mga katulong namin na mabilis naman akong ipinaghila nang upuan. "Thanks, Yaya" ani ko kay Yaya nang makaupo na ako. "Wala kayong trabaho, Mommy, Daddy?" Tanong ko sa aking mga magulang habang kumakain kami. "Wala, darling. May pupuntahan kasi kami mamayang hapon" sagot ni Mommy habang ngumunguya pa. I suddenly remember that invitation. Oo, tama! Ngayon nga ang party na iyon. "Can I come with you, Mommy, Daddy?" Tanong ko sa aking mga magulang. Nagbabakasakali. Baka magbago ang ihip ng hangin. "No, darling. Dito ka lang" sagot kaagad ni Mommy. Dismayado ko namang tinapunan ng tingin si Mommy saka ipinagpatuloy pa rin ang pagkain. "Anak, huwag nang malungkot. Ang lahat ng ginagawa namin na ito ay para sa ikabubuti mo rin, hindi sa amin" si Daddy na
"Nandito na ako, text me na lang kapag nandito ka na rin" mahinang basa ko sa mensaheng ipinadala ni Anthony. Ngayon ang araw ng pagkikita muli namin matapos ang dalawang araw. Nagtaka pa sina Mommy at Daddy kung bakit ayaw kong lumabas sa bahay noong isang araw at kahapon, sinabi ko na lang na next time na lang ulit, magtatanong tanong pa ako kina Yaya kung saan may maganda pang pasyalan. Pero syempre, palabas ko lang ang lahat ng iyon. Pagkauwi ko kasi noong isang araw galing sa Park, kinagabihan ay tumawag pa si Anthony. Inaya pa akong magkita naman daw kami sa isang private restaurant, syempre, dahil magaan naman ang loob ko sa kaniya ay pumayag ako. "Ayaw mo na ba sa niluto namin, hija?" Tanong pa ni Yaya Dulce bago ako umalis. "Hindi naman sa ganoon, Yaya, gusto ko lang po mag explore e" sagot ko rito habang nakangiti. "Oh s'ya, binibiro lang naman kita. Sige na, mag enjoy ka" ani nito sa akin. Habang nasa byahe ay hindi ko maipagkaila na para akong bata na ngayon lang nak
"Anthony, ano ba ang nangyari talaga sa akin dati?" Out of curiosity kong tanong. Kakatapos lang namin na sumayaw sa saliw ng isang mahinhing musika. "Baby, mas mabuti na maalala mo siya sa tulong ng Doctor at ng sarili mo" sagot kaagad nito. "Kahit kaunting impormasyon lang?" Patanong na sabi ko rito. Hindi ko naman hinihingi ang lahat ng impormasyon. Kaunti lang. Nang sa ganon ay magkaroon naman ako ng kaalaman. "Like what I told you before, sikat ka, baby. Isa kang successful na fashion designer. In fact, may sarili kang boutique. Lahat ng sikat na tao sa mundo, mapa-local man 'yan o international, sa iyo nagpapagawa ng outfit na masosoot nila. Hinahangaan ka ng lahat. Para ka ngang artista noon e, hindi ka makakain ng ayos sa paborito nating restaurant kapag walang takip 'yang mukha mo" sagot kaagad ni Anthony habang mahinang natatawa pa. "Talaga?" May pagka manghang tanong ko. "Ang galing ko naman pala" dagdag ko pa habang nakanguso. "Oo, magaling ka talaga ever since. At
"Mom, alam mo ba 'yung San Fermin?" Tanong ko kay Mommy kinagabihan habang kumakain kami."Yes, anak, why?" Ani ni Mommy. "Nothing. Narinig ko lang po kasi sa katabing table ko kanina sa restaurant na maganda daw sa San Fermin. I also heard na madami din daw magandang pasyalan doon" pagsisinungaling ko kahit na hindi ko naman ito narinig kung kanina. "Ah, yeah, maganda doon anak. There's a lot of beaches there, isa pa, maganda din doon. Lalo na 'yung mga lupang sakahan doon, ang tataba ng lupa. It's like country side sa ibang bansa" sabat ni Daddy sa usapan namin. "Really, Dad?" Natutuwang tanong ko. "Yeah, hayaan mo mapupuntahan mo rin iyon" ani ni Daddy. "Wait, do you want to go there?" Tanong kaagad ni Daddy. Mabilis naman akong tumango rito. "Yes, Dad, I, you know, at my age, lalo na at wala naman akong masyadong naaalala, I wanted to explore" "Pero malayo iyon dito, darling" si Mommy habang busy sa paghiwa ng steak sa pinggan niya. "Ganoon po ba" bigong pagdadrama ko haba
"saan muna tayo ngayon, Ma'am?" Tanong ng driver sa akin. Ngayon ang araw ng pagpunta ko doon sa San Fermin. Ipinuslit kong muli sa aking shoulder bag ang cellphone na ibinigay sa akin ni Anthony para just in case na tumawag s'ya o mag text ay malalaman ko kaagad. "Sa Theme Park muna tayo, Kuya" sagot ko rito. "Saang theme park ba, Ma'am? Madami kasing Theme Park doon e" ani ng driver. Oo nga pala. Mabuti na lamang at nasabi ni Anthony kung saang lugar iyon sa San Fermin. "Yung Theme Park sa bayan ng Imus, San Fermin po" sagot ko. Hindi na umimik ang driver kaya tumingin-tingin na lang ako sa paligid. Grabe, para talaga akong bata na ngayon lang nakalabas sa mundo. Amazed na amazed ako sa mga dinaraaanan namin. Ang gaganda ng view. Napaka relaxing pa. I wonder kung nakapunta na ba ako dito dati. O kung nakadaan man lang dito. Habang busy sa pagtingin sa mga dinaraanan ay bigla akong napaisip. Papaano kaya kung ang nakaraan ko pala ay madilim, puno ng problema, heartbreak o kun
"Ma'am dito po kayo" ani ng staff sa akin nang ako na ang susunod na uupo para sa vikings, saka mabilis na iginaya ako kung saan ako dapat uupo. Hmmm. Planadong-planado naman ito ni Anthony. Dito talaga ako pinaupo kung saan sa tingin ko ay mas safe kung iduduyan na kami pataas. "Woohoo!" Sigaw ng mga tao sa paligid ko habang hindi pa naman gumagalaw ang viking na sinasakyan namin. "Wala pa naman, ate at kuya. Mga oa kayo" sigaw naman ng nasa kabila namin. Napatawa na lang kami sa naging sagutan ng nasa magkabilang panig. Maya-maya pa ay nag umpisa nang gumalaw ang viking. Sa una, smooth lang ang galaw nito hanggang sa bumilis na. "Ayoko na, bababa na po ako" takot na takot na sigaw ko dahil sa lakas ng pag galaw ng viking. Napatawa naman sa akin ang babaeng katabi ko saka hinawakan ang kamay kong nanginginig na sa takot. "Kapit ka lang ng mabuti sa kamay ko para hindi ka mahulog" pasigaw na ani ng babae sa akin dahil sa ingay. Tumango naman ako. Nang matapos na ang oras para
"We're here" ani ni Anthony makalipas ang ilang sandali nang tumigil na ang sasakyan n'ya sa tapat ng isang napaka laking gate. "Wait here" dagdag pa nito saka dali-daling lumabas sa sasakyan para buksan ang higanteng gate. Nang mabuksan na nito ang gate ay mabilis naman itong pumasok muli sasakyan saka ipinasok roon ang sasakyan. Kung kanina ay namamangha ako sa gate pa lamang, ngayon ay mas lalo pa akong namangha. "Seriously, pinagawa talaga natin 'to before?" Hindi makapaniwalang tanong ko kay Anthony habang hindi mapigilan ang sobrang pagkamangha. Isa itong napakalaking mansion. Wow. "Yup, pera natin ang ipinag-pagawa nito. Alam mo ba na ikaw lang ang bumibisita rito before?" Patanong na ani nito sa akin."Busy kasi ako dati sa t-trabaho" mahinang dagdag pa nito. "Parang ang yaman naman natin?" Hindi makapaniwalang tanong kong muli habang naroroon pa kami sa loob ng sasakyan."yeah, mayaman talaga. I told you, CEO ako tapos ikaw naman, CEO at designer sa sarili mong boutique"
One week later..... As we arrived back in the Philippines, the warm embrace of our homeland welcomed us with open arms. Sinundo pa kami nina Mommy and Daddy, Mama and Papa namin ni Anthony. Present din doon si Patricia at ang kaniyang anak, maging si Angelo. The familiar sights and sounds of our surroundings filled their hearts with a sense of nostalgia and belonging, a reminder of the roots that anchored them to the land they called home. As they settled back into the rhythm of their lives, a sense of peace and contentment settled over their family, a testament to the enduring bonds of love and connection that held them together. Amidst the hustle and bustle of daily life, a joyous surprise awaited Marisse and Martin, a gift that would fill their hearts with anticipation and excitement. The news of Marisse's pregnancy for their second child spread like wildfire, a beacon of light and hope in the midst of their everyday routines. The echoes of laughter and celebration filled
In the peaceful embrace of the garden, Marisse, Martin, and their son Matthew found solace and joy in the simple moments of life. As the days turned into weeks and the weeks into months, their bond deepened, their love growing stronger with each passing day."Happy birthday, anak" bati ko sa aking anak na ngayon ay ipinagdiriwang namin ng ika pito niyang kaarawan. Matthew grown into a big and gentle man. One day, nang makauwi na siya sa bahay galing sa school, nagkwento ang anak ko na mayroon daw siyang inaway sa school. At first, napagalitan ko siya, I just don't want my child na lumaking basagulero, pero noong nag explain na siya, namangha ako. Hindi ko lubos akalain na sa murang edad ng aking anak, marunong na siyang mag tanggol sa iba. Ani ni Matthew, inaway n'ya raw ang isang kaklase niyang lalaki dahil inaway raw ang kaklase nilang babae. "Bakit ba inaway yung girl, anak?" Tanong ni Martin sa tabi ko habang nandito kami ngayon sa Salas. "E kasi naman Dad, may ipinapagawa
Two years later.....As I stood in the bustling kitchen of my successful restaurant, the aroma of culinary delights wafting through the air, I felt a sense of contentment wash over me. Sa wakas, Nanay, Tatay, natupad ko na po ang pangarap ko noong bata pa ako. May sarili na akong restaurant. The echoes of my dark past, now relegated to the shadows of memory, resonated in the background, a reminder of the trials I had overcome and the strength I had found within myself. The news of Glenn Acosta's confinement in a psychiatric ward and Adrian's incarceration brought a sense of closure and relief to me, a chapter of pain and suffering finally coming to an end. Dahil sa kahihiyan ng pamilya, ang ginang ni Glenn Acosta ay nawala na na parang bula at walang tao ang nakaka alam kung nasaaan iyon. The people who had once cast shadows over my life were now held accountable for their actions, their presence fading into the background as I embraced a future filled with hope and redemption.
As I stood at a distance, hidden from view, my heart heavy with the weight of regret and longing, I watched Marisse, the high school crush who had once captured his heart, walk down the aisle towards a future that no longer included mine. The echoes of our shared dreams and successes, now overshadowed by the darkness of our past mistakes, resonated in the space between us, a haunting reminder of what once was and what could have been.I was crying. Imbitado ang buong angkan namin, pero ako lamang itong hindi pumunta. Napatawad na din ni Marisse sina Mama at Papa. Everyone was in peace now.In the quiet of my soul, I grappled with the memories of a love that had bloomed and withered, a bond that had weathered the storms of life only to crumble under the weight of betrayal and loss. The image of Marisse, radiant and resplendent in her joy, stirred a mix of emotions within him, a tumultuous blend of regret, longing, and acceptance.Ang g*g* ko. Nagawa ko pa na saktan siya. Akala ko, hang
Vanessa's POVAs I stood at the threshold of a new chapter in my life, my heart brimming with gratitude and humility, for the past few years, noong mahigit apat na taon na nasa kamay ng mga Acosta si Marisse, doon, I reflected on the journey that had led me to this moment of redemption and reconciliation. The echoes of my past mistakes, the shadows of betrayal and regret that had once clouded my existence, now seemed like distant memories as I embraced the forgiveness and acceptance that Marisse had extended to me. Minsan, pakiramdam ko, sa dami ng pagkukulang at kasalanan ko sa kaniya, hindi ko deserve na mapatawad niya, o mapatawad ng pamilya niya. I still clearly remembered back when we were young, si Marisse palagi ang apple of the eye nina Nanay at Tatay. Inggit na inggit ako sa kaniya dahil pakiramdam ko, hindi pantay ang pagtingin nila sa amin. So, nag rebelde ako. 'yung pang tuition ko, ginagastos ko lamang sa kung ano-anong bagay, 'yung mga kaibigan ko, iniwan ko dahil kun
As I stood inside the hallowed halls of the church, my heart beat with a rhythm that echoed the memories of a love long lost and found once more. The soft strains of music filled the air, a melody that wove a tapestry of emotions and longing around him as I watched Marisse, radiant and resplendent, walking down the aisle towards me. She's so perfect in her fitted wedding gown made out of diamonds. She's so gorgeous, everything about her is so pretty. Idagdag pa ang napaka ganda at perpektong kanta na sumasabay sa lakad niya, sa saliw ng musika at isang violin na tinutugtog ng kaibigan kong seaman. One step closerI have di*d everyday, waiting for you Darling don't be afraid, I have love you for a thousand yearsI'll love for a thousand more~Time stands still Beauty and all she isI will be brave I will not let anything take awayWhat's standing in front of meEvery breath, every hour has come to thisOne step closer~In that fleeting moment, time seemed to stand still, the year
Author's Note: Hello, thank youuuu so much po sa lahat ng nakarating hanggang dulo, sa lahat ng nagbabasa hehe. I love y'all po🥹 nasa dulo na po tayo, oo. Hindi ko pa siya matawag na epilogue kasi mayroon pang POV ang ilang characters. Happy reading po.___________In the aftermath of the tumultuous events at the café, after a month, Marisse and Anthony finally found themselves face to face once more, the wounds of betrayal and heartache still fresh in their minds. The air between them crackled with unspoken words and shattered dreams, the weight of their shared past bearing down on their fragile connection.As they stood in the quiet solitude of the park, their conversation turned bitter and painful, each word a dagger that pierced the fragile bond that once held them together. Marisse's voice trembled with resolve as she declared that she no longer needed Anthony in her life, that she could bear the weight of her child's future alone."Kamusta ka?" Panimula ni Anthony habang pare
"Ano bakit parang nakakita ka ng multo?" Tanong ni ate Vanessa sa tatlong babae na nasa harap namin. "T-this is not true. Hindi i-ikaw si Marisse" nauutal na ani ng babae sa amin habang maluha-luhang nakatingin. "Ano! Ilabas mo ngayon ang tapang n'yo. Mga duwag" sigaw muli ni ate Vanessa sa kanila. "Sharmaine, tara na" bulong ng babaeng naka short hair sa babaeng sinampal ni ate Vanessa kanina. So, her name is Sharmaine..."P-patay ka na" naiiyak na ani nito. "Ano, kaya ka ba nawala dahil pagkaraan ng ilang taon, guguluhin mo ang pamilya namin? Kukuhanin mo sa amin ng anak ko si Anthony? Naghihiganti ka ba sa ginawa ko, sa ginawa namin?" Sunod-sunod na tanong nito habang umiiyak. "Shocks" bulong ng isang babae malapit sa amin. "Ano, takot ka girl? Kasi nagpabuntis ka sa lalaking hindi ka naman mahal, napilitan pang magpakasal sa'yo si Anthony dahil diyan sa k*landi*n mo" ani ni ate Vanessa habang nakataas pa ang kanan na kilay. "Alam mo, bakit ka ba sabat ng sabat. E si Marisse
As I woke up the next day, a wave of dizziness washed over me, sending a rushing to the bathroom in a panic. The sensation of something strange pressing against my stomach made my heart race, and before she knew it, she was doubled over, vomiting in a whirlwind of confusion and fear."What the. Wala naman akong masyadong kinain kagabi" ani ko habang nakaupo na sa loob ng bathroom ko. Amidst the chaos of my bathroom, a soft knock on the door interrupted her turmoil. "Nak, breakfast is ready. Halikana, sabayan mo na ang Mommy at Daddy mo bago sa pagkain bago sila umalis para magtrabaho" Yaya Dulce, the family maid, stood outside, her voice gentle yet concerned as she announced that breakfast was ready. My mind spun with a mix of emotions as I tried to compose herself and face the day ahead."Ayos ka lang ba diyan? Gusto mo ba pumasok ako?" Tanong ni Yaya Dulce nang hindi agad ako nakasagot. "A-ayos lang ako, Yaya. Medyo masakit lang ang tiyan ko kasi hindi ako nakakain ng ayos kagab