Chapter 2

Race's POV

Nagising ako dahil sa mumunting patak ng ulan sa aking mukha.

I am lying under a broken roof. Tanaw na tanaw ko mula sa kinahihigaan ang mga bituin na nakapalibot sa buwan. Madilim na sa buong paligid at hindi ko alam kung nasaan ako. Mabuti na lang at may nakasinding isang maliit na kandila ro'n sa mesa 'di kalayuan sa kinalulugaran ko ngayon.

Nakaramdam ako ng kirot sa bandang kaliwang bahagi ng kilay ko. Medyo hilo pa ko't nag-aagaw ang antok at kamalayan.

Napabangon na lang ako mula sa pagkakahiga, takot na mabasa ng papalakas na ulan.

Napalibot ako nang tingin at napansin na nandito ako sa isang abandonadong bahay. Teka? Sino naman ang magdadala sa akin sa lugar na 'to?

Sa pagkakatanda ko may sumapak na lang bigla sa mukha ko kaya ako, saglit. Did I just fell asleep?

Napangiti ako bigla. Tama! Nakatulog nga ako!

Tatlong araw na kong gising at 'yong babae lang pala na 'yon ang makakatulong sa akin para makatulog! I must thank her! Kailangan ko siyang hanapin! She's my answer to my prayers!

"You're finally awake."

Napalingon ako sa pinanggalingan ng boses.

"You—" She cut me off.

"Yeah. Gusto mo ba ulitin ko 'yon nang makatulog ka ulit?" She said while walking towards me.

"You should! If that is the only way to fall asleep again, go and punch me once more!" I told her which made her eyes wide open.

"Are you okay? Baliw ka ba?" Sabi niya habang natatawa-tawa pa. She crossed her arms and sat at the old long sofa beside the candle on the table.

"I'm not insane. I'm sick and I am needing time to sleep or else I die. Pababa na nang pababa ang dugo ko." I told her. Halata namang nabigla siya.

"Only if I could share you my disease then I will do it." Tugon niya naman sa akin na ikinagulat ko rin.

"If you have an insomia and was having hard time to make some sleep, meron naman akong Kleine Levine Syndrome or Hypersomia. I can easily fall asleep. Sobra ang oras ng tulog ko kumpara sa isang ordinaryong tao. Minsan nga dalawa hangang tatlong araw pa kong tulog. And it sucks! Really!" Paliwanag pa niya.

"Why are you telling me this?" I asked.

"I don't know. Masama ba? At kung hindi ako nagkakamali, You're my blockmate in some subjects in Dimson University, right?" She said. Maayos naman pala siya kausap. Medyo maangas lang at talagang 'di bagay sa kanya dahil napaka-amo ng mukha niya. She's like an angel that acts like a ninja.

Tumango lang ako.

"Pahinain lang natin ang ulan bago tayo umalis dito. Pasensiya na pala sa pagsuntok ko bigla sa 'yo. You just creep the hell out of me. Nagself-defense lang ako." She explained.

"As if I am look like a bad guy." Bulong ko naman.

"Malay ko ba. I don't know what's going on your mind, mamaya pinagnanasahan mo na pala ako?"

"You're pretty but you're not my type, sorry." I told her then rolled my eyes.

"Akala mo rin. Psh!" She murmured. Napangiti na lang ako.

Nakaupo siya samantalang nakatayo naman ako sa gilid 'di kalayuan sa kanya.

"Wait." I heard her say.

Bigla na lang siyang nawala sa paningin ko. When she came back, she was holding something.

She walked towards me. Napaatras naman ako ng ilang hakbang. Natawa siya sa ginawa ko sabay hampas sa braso ko. Brute.

"Umayos ka nga! Hindi naman ako nangangain ng tao!" Sabi niya habang tinatanggal ang balot ng band aid.

"Stand still." She ordered and tip toed to reach my brow. Somehow, she made me smile a little.

Nang mailagay 'yon sa akin, bumalik siya sa pagkakaupo sa sofa.

"Paano mo pala ako nadala rito saka nasaan ba tayo?" Tanong ko sa kanya saka naglakad papalapit sa pinto.

"Kinaladkad kita papasok. Balak pa sana kitang dalhin sa attic para ikulong kaso naawa naman ako bigla—kabayo ka!" Napatayo siya bigla at mabilis na napatakbo pabalik sa akin.

Natawa naman ako kasi napahawak pa siya sa braso ko. "So I assume you are afraid of the thunders." Natatawa kong sambit. Inirapan niya lang ako't dumistansiya kaunti sa akin.

"Nagulat lang ako." Palusot niya.

"Teka nga? Nasaan ba tayo?" I asked.

"We're in our old house. Actually, Malapit lang 'to ro'n sa cliff na pinagtatambyan mo."

Tumango-tango na lang ako.

Saglit na namayani ang katahimikan sa aming dalawa. Hindi na siya bumalik pa sa kinalulugaran niya kanina. She was just standing right next to me. Tila ba pinakikiramdaman ang kalangitan. Parehas kaming nakatanaw sa labas habang dinadama ang malamig na simoy ng hanging dala ng ulan.

"What's your name again?" I asked her.

"Kaklase mo ko sa ibang subjects mo pero hindi mo alam ang pangalan ko? Bangag ka nga." She replied. Daming sinabi. "I'm Zena, Zena Alonte."

"And I'm—" She cut me off again.

"Race Clemente." She boringly said.

"How did you know?"

"For pete's sake! Everyone knows who you are! You're everyone's crush! Hindi ko nga maintindihan kung bakit napakaraming kababaihan ang nababaliw sa 'yo gayong siraulo ka naman." Sinamaan niya pa ko nang tingin. "Roaming around at the middle of the night, looked like a drugged old man. So crazy."

Hindi na ko sumagot pa. What am I supposed to say? Wala. Alam ko matatalo't matatalo niya pa rin ako. She's fearless.

"Kahit na makapal ang eye bags mo crush na crush ka pa rin nila. Mapababae o mapabakla. Nakakapagtaka hindi ba?" Sabi niya saka natawa pero agad naman siyang napatabi sa akin nang biglang kumulog nang malakas. "shitty!" She cussed.

Natawa na lang ako. Sinamaan niya lang ako nang tingin at saka lumayo nang kaunti sa akin.

"Sana tamaan ka ng kidlat diyan! You're so mean!" She yelled at me.

"There's no meaner than a girl who punched a guy's cutie face. And now she was just saying bad things to me. Hindi na ko magtataka kung bigla na lang siya tamaan ng kidlat." Pang-aasar ko.

"Do you want me to do it again?" She threatened me as she raised her fist.

"Pabor!"

We spent the rest of our time chatting. Napagtanto kong medyo may pagka-high blood din pala 'tong si Zena. She loved to shout at me. The thunders were there to reply. Natatawa na lang ako sa kanya sa tuwing napapakapit siya sa braso ko dahil sa matinding gulat.

When the rain stopped pouring, both of us decided to go out. Do'n ko lang napansin ang iba't-ibang klase ng bulaklak na nakatanim sa harapan ng lumang bahay nila. I'm just so amused. Siguro mas maganda sila kung umaaga't pasikat ang araw.

"They are my mother's." Bigla niyang komento nang mapansing abala ako sa pagtingin sa mga bulaklak ng munti nilang hardin. "And now she's gone, I am the one taking care of all of them."

Napalingon ako sa kanya. Even though it was too dark, I've seen the sadness in her eyes.

"We have the same situation, Zena. I've lost them too. A total orphan I guess." I said and smiled, "they died when I was just fourteen. We were chasing a car but suddenly an accident happened, I am the only one who survived."

Nanatili siyang tahimik habang nakatitig sa akin. I really don't want to look so vulnerable to others. Nakakakainis 'yon! Ayoko nang kinakaawaan ako.

"Let's go. Lumalalim na ang gabi. We better get going. We need to rest." pag-iiba ko na lang ng usapan.

Naunang maglakad sa akin si Zena. Dumaan kami sa butas ng isang bakod at doon tumambad sa akin ang mga nagtataasang mga damo. Ewan ko at napangiwi na lang ako nang makita sila. Mahapdi kasi masiyado sa balat ang mga dahon nila. Makati na nakakasugat pa.

"I put some strings in here. Baka kasi mamaya sa bangin tayo pulitin." She said and then I saw the red strings she was holding. Ka-lebel lang nito ang bewang ko.

Nang makalabas sa mga nagtatasang damo. Agad akong napahawak sa binti kong puno ng mga maliliit na sugat. I got them from the tall grasses. Miski yata sa mukha't leeg meron ako. May nararamdaman pa kasi akong hapdi rito lalo na sa paa.

"Where do you live. Ihahatid na kita." I told her.

"I live here." Seryoso niyang saad.

"You must be kidding—"

"Mukha ba akong nagbibiro?" Walang kagatol-gatol niyang sabi.

"but—"

"Now go and leave. Alis! Shoo!" Pagtataboy niya sa akin. Sinamaan ko siya nang tingin saka ko binuhay ang makina ng motor ko.

Ayoko sana siyang iwan mag-isa pero siya na mismo ang nagtataboy sa akin palayo. 'Di bale, siya naman 'yong tipo ng tao na walang inuurungan. I know I can trust her. Wala naman sigurong mangyayaring masama sa kan'ya diyan. Besides, She was just pushing me away! Hindi naman ako tanga para ipagsiksikan ang sarili ko sa kanya.

"Keep safe." I told her and started to drive away. I hope she's safe here.

***

Like what I've expected, I did not fall asleep. I am just looking at the ceiling, trying hard to snap even just a minute of sleep. Ending? Mukha akong sira na nakapikit lang at pagulong-gulong sa higaan.

I just prepared to go on school when clock strikes 5 in the morning. May pasok din ako mamaya sa trabaho ko. I need money to survive. For pete's sake, no one's there to give me money.

When I arrived at school, I am welcomed by those stares from the entrance 'til I got in the parking. Nang maiayos ang sasakyan ko ay may isang dalagitang bigla na lang lumapit sa akin hawak ang isang kahon na kulay pula.

"Please take my gift. I hope you'll like it." She said shyly.

"T-thanks." wika ko na lang sabay tanggap nang binibigay niya sa akin saka naman siya umalis palayo.

Sinigurado ko muna na hindi na ako nakikita no'ng babae saka ko iniabot sa isang nerd na lalaki 'yong maliit na box. "May nagpapabigay. May crush yata sa  'yo."

I saw how his brows furrowed. Napangiti na lang ako saka pinagpatuloy ang paglalakad.

Good thing, I'm not late so no more dramas to start my day. I'm tired but I just couldn't sleep. Sad life.

Nang makaupo, may bigla na lang tumabi sa gilid ko. I knew who she was so I did not bother to pay some attention. Nakakasawa na rin.

"Good morning, Race!" She greeted me. It was Gail. The one who confessed her feelings to me. She's pretty and she's every guys' dream. Ewan lang kung bakit siya naghahabol sa akin. I don't know what's on her mind to chase me the way she do?

When the professor arrived, lahat natahimik. It's two hours of our science class. Nakakatamad.

...

Time flies really fast. Namalayan ko na lang na bioligy na namin.

"Race?" Gail said from my side.

"What?" walang kabuhay-buhay kong tanong sa kanya.

"Are you free this coming sunday?" tanong niya pa.

Tumango na lang ako bilang sagot.

"I'm inviting you to my house at 7pm. It's a party and I don't take no for an answer." She said then stood up. "Bye." saka siya naglakad palayo.

Dumating na rin ang ibang estudyante galing sa ibang department. Nagsasama-sama kasi 'yong mga estudyante para pag-isahin na lang ang klase. Less hassle for those fuckyards profs.

Napansin ko ang pagpasok ni Zena ng silid. She was looking for a chair to sit so to get her attention, I raised my hand. Napatingin siya sa direksiyon ko. Tutal wala pa namang nakaupo sa tabi ko, it's free for her.

"Thanks." bungad niya at saka inilapag ang bag sa bangko.

"How are you? How was your sleep?" tanong ko nang makaayos siya nang upo.

"I should be the one asking you that. How's your sleep?"

"I need your punch to fall asleep. Do it later, okay?" Nakangisi kong sambit.

"You bitch!"

Nawala ang ngisi sa mukha ko't nabaling sa taong tumatakbo papunta sa direksiyon namin ng katabi ko.

"This is for being a slut! Race is mine!" saka niya sinabunutan si Zena.

~*~