Chapter 3

Race's POV

...

So they end up being in the guidance office. It's not my problem if Zena defended herself to Gail. Nasuntok lang naman si Gail sa mukha ng tatlong beses dahil sa mga pinagsasabi niya patungkol kay Zena. I couldn't blame her. If I were Zena, baka hindi lang 'yon ang natamo niya galing sa akin.

When the class ended, it's time for me to transfer to other room. Last subject ko 'to ngayong araw at may pasok naman ako sa part time job ko mayamaya bilang isang crew.

"Race! I've heard what happened! Kakaiba ka talaga!" Lorenzo said as I approached them. They are my friends way back when we were in high school.

"You make two girls fought over you. It was awesome!" Ace said.

"Patay na patay talaga sa 'yo si Gail, Race." Singit naman ni Aaron.

I shrugged my shoulder then sat on my chair.

"And who's this mystery girl Gail had a fight with? Muntikan na raw mabungian nito si Gail ah!" Humahagikhik na sabi ni Ace.

"Zena, Zena Alonte. I met her near the cliff last night." Seryoso kong paliwanag sa kanila. They all looked amused.

"Something fishy!" Said Aaron.

"Then? 'Yon lang? You just met her? Walang balak magkwento, gano'n?" Pangongonsensiya ni Lorenzo.

Napangiwi ako. Should I tell them?

I sighed, "Okay! Okay! It's not good! The first encounter was a disaster!"

"Oh? Bakit naman?" Nakakunot-noong tanong ni Aaron.

Napabuntong-hininga na naman ako. "Long story. Basta sinuntok niya ko sa mukha at 'yon na 'yon. Tapos ang kwento. Oh, happy?"

I heard their 'ows' and made fun of me afterwards. Hindi ko na lang sila pinansin.

***

Wala na akong balita kay Zena at Gail hanggang sa matapos ang klase ko. I bid my friends goodbyes then went to parking just to get my motorcycle.

Mabilis lang ako nagmaneho patungo sa Jimmy Restaurant kung saan ako nagtatrabaho. Malapit lang din kasi 'to sa University.

"Yow!" Bati sa akin ni Seth. Isa sa mga katrabaho ko. Tinanguan ko lang siya bilang sagot.

I went to the staff room and changed my cloathes. Hanggang 6 pm lang ang trabaho ko rito. Okay na rin 'yon kesa wala akong ginagawa.

"Hijo!" Napalingon ako sa tumawag. It was one of our costumer. An old woman and she was just alone. She was three tables away from me. Parang hindi pa siya nakaka-order ng pagkain.

"Yes madam?" I asked her the moment I reached her place.

"Pasuyo naman ako ng isang baso ng tubig. Salamat." Pakiusap niya.

"Okay po." Sambit ko't nagtungo sa loob ng kitchen upang kumuha ng isang baso ng malamig na tubig. Weird.

Pabalik na sana ako sa kinaroroonan niya nang mapahinto ako. She was gone.

When I turned around to head back in the kitchen, I am so startled upon seeing her. Para siyang kabute na biglang sumulpot na lang bigla. It brought me goosebumps.

"May mga parating pero may mga aalis din. Hijo, tatagan mo ang loob mo dahil marami ka pang pagdaraanan. Kitang-kita ko sa mga mata mo ang kapalarang naghihintay sa 'yo. Ingatan mo siya pero dapat mas mag-ingat ka." She said that made my eye brows creased.

"Tubig niyo po." Sabi ko sabay lapag nito sa kalapit na lamesa.

Nagpaalam na ako sa matanda saka bumalik sa pagtatrabaho. She left me a big question mark. It was like a riddle that's needed to understand. A puzzle to solve before the time runs out. Kahit abala sa trabaho, hindi pa rin mawala-wala sa isip ko ang mga katagang binitawan niya. It was jumping in all side of my head. Parang mababaliw na ko kakaisip kung para saan ang mga 'yon.

Tapos na ako sa trabaho pero naglalaro pa rin sa isipan ko ang mga salitang iniwan niya sa akin. Hindi ko maiwasang mapaisip.

Inihinto ko ang motorsiklo ko sa harapan ng isang bilihan ng inihaw na manok. I bought a whole chicken.

Imbes na sa apartment ako magdiretso, nagtungo ako ro'n sa cliff.

I parked my motorcycle and looked for the red strings. Hindi pala madaling hanapin 'yon.

Hawak ang plastic na naglalaman ng ulam na binili ko kanina. I held the strings and began to walk 'til I got to the other side.

Nag-uumpisa nang mag-agawan ang liwanag at dilim. Sinamantala ko ang pagkakataon upang masilayan ang mga halaman sa harapan ng dati nilang bahay.

My jaw dropped when I saw the different kinds of flowers. May daisy, tulips, sunflowers at 'yong iba hindi na gaanong pamilyar pa sa akin pero sobrang ganda nila sa mga mata. They all smell so good.

Even though the house itself looked so haunted, the front yard proved that there's still beauty in the darkest places. Kitang-kita na inaalagaan pa rin ang mga halaman at patuloy na dinidiligan.

"Hey?"

Napalingon ako sa nagsalita. It was Zena and her left shoulder was leaning at the door frame. Her arms were crossed together while looking at me furiously.

"What are you doing here?" She asked. Itinaas ko naman 'yong bitbit ko saka ngumiti nang malapad.

"Bought some food." I said.

Inirapan niya lang ako saka siya nagtungo papasok sa loob ng bahay. I just followed her.

"Sana 'di ka na lang pumunta. Pinapagod mo lang ang sarili mo." She said without looking at me. Nakaupo siya ngayon sa sofa.

"Mas okay naman kumain nang may kasabay kesa solo, 'di ba?" I uttered and sat beside her. Napabuntong-hininga naman siya.

Do'n ko lang napansin ang ilang kalmot sa leeg at mukha niya. Nakaramdam tuloy ako ng dismaya. Ako kasi ang may kasalanan kung bakit siya inaway ni Gail kanina.

"Sorry 'bout what happened—"

"Wala kang dapat ihingi nang tawad. Ang mahalaga nakasapak ako kay Gail kanina." Seryoso niyang sambit. "One week suspension. It's okay. Pabor sa akin." Sabi niya pa.

Sandaling namayani ang katahimikan sa pagitan naming dalawa hanggang sa ako na mismo ang bumasag sa katahimikan na ito.

"Zena?" Pagkuha ko nang atensiyon niya. She looked at me, "Pwede ko bang malaman kung bakit dito ka nagpapalipas ng magdamag? Alam ko may mas maayos kang tinitirhan. This place is not good to stay overnight. It can bring you harm if you continue to stay here."

Umiwas siya nang tingin.  She heaved a sigh then closed her eyes.

"This is my first time to share this to someone and I hope you're trust-worthy enough to keep my secret." Sambit niya saka ako taimtim na tiningnan sa mga mata.

"Naaalala mo pa no'ng nakita mo ko ro'n sa convenience store malapit sa gasoline station?" Tanong niya kaya tumango-tango ako. "The cashier staff was my auntie." Napabuntong-hininga ulit siya. Napansin ko ang biglang pagkawala niya ng kontrol sa sarili. Her hands were trembling. Tila ba hindi siya 'yong Zena na kilala ko. All I could see in her was fear and weakness. She was like a glass. Napakadaling mabasag.

"I tried t-telling her that h-her husband was trying to—" at tuluyan nang nag-unahan ang mga luha mula sa kanyang mga mata. I don't know what to do. It was like I am paralyzed for a minute.

"R-rape me. Ilang beses lang akong nakawala mula sa kanya and I don't want to be caught by him ever again. I don't want to be—"

"Ssshhh. Tama na. Please. Don't cry." I told her as I hugged her tight. This is the only way that I know how to make her calm. I just want her to feel that everything is going to be okay. That somehow, someone's there for her. That she's not alone.

Namayani na naman ang nakakabinging katahimikan. Tanging hikbi lang ni Zena ang naririnig ng magkabila kong tenga.

Nang makabawi ay kumalas si Zena sa pagkakayakap ko. Sinamaan niya ko nang tingin sabay punas ng mga luha niya sa magkabila niyang pisngi.

"T'yansing ka." She said that made me laugh.

"Asa ka naman!"

***

Nang magdilim ang buong paligid, napagpasiyahan namin ni Zena na kumain na. Kumpleto pala sa kagamitan ang lumang bahay nila. Kuryente lang talaga ang kulang at suplay ng tubig pero meron naman kaming tubig na maiinom dahil may napagkukuhanan si Zena malapit dito sa lugar.

"Hmm? How long you've been here?" Tanong ko sa kanya nang matapos namin maligpit ang pinagkainan.

"Simula nang mawala ang mga parents ko dito na ko sa lugar na 'to tumutuloy. Unfortunately, the lot has been bought by a business tycoon and is about to demolish for the next few months." Malungkot niyang sagot sa akin.

"Pero teka? Binili 'to ng isang business tycoon? So you were the one who let them have this place since your parents had passed away, am I right?" I asked curiously.

She shook her head, "My auntie, it was her fault."

Napakuyom ako ng aking mga kamao dahil sa sobrang pagkainis. Why don't she fight for her rights?

Napansin ko ang paghikab ni Zena. Moments later, I saw her sleeping. Unbelievable. Just that fast? Parang pumikit lang ako tapos pagkadilat tulog na agad siya. Unbelievable!

I looked for a blanket. I saw one on the second floor. Medyo natagalan pero nakakuha pa rin ako. I took it and went downstairs. I tucked Zena with the blanket and stared at her face afterwards. Napakaganda niya talaga.

Napabuntong-hininga na lang ako nang maalala ko ang sitwasiyon na kinakaharap niya ngayon. Hindi madali ang pinagdaraanan niya. She tried to tell what happened to her auntie but her aunt chose to get mad at her. She did not believe her. Napakahirap no'n. Siya pa tuloy ang naging kontrabida sa sarili niyang kwento.

Umusod ako papalapit sa kanya sa sofa. I rested by back against it and closed my eyes, hoping to fall asleep.

Minutes later, I felt something wrapped around my belly.

It was Zena and she was hugging me.