Chapter 1

Race's POV

...

It was already passed twelve in the evening when I decided to go out of my apartment.

Holding the keys in my hand as I was walking towards my motorcycle, I jumped to it and pumped the engine to start up. Mabuti pa siya nakakapagpahinga. Nakakainggit naman.

"I hope aliens will come here and get me as soon as possible." I told myself as I started to roll my wheels on driving.

I go to the nearest convenience store in town. Katabi lang din kasi no'n ang gasolinahan. I need some fuel. Ilang araw pa rin siguro akong mananatiling gising. Still, no signs of me to fall asleep. Ni humikab pinagkait din sa akin. I'm wondering what power I possessed to stay wide awake and kicking.

Nang makapagpagasolina, pinarada ko sa isang tabi 'yong motor ko para bumili nang makakain sa kalapit nitong convenience store.

Nagsimula akong maglakad patungo ro'n. Ilang hakbang na lang bago ako makapasok sa loob nang mapansin ko ang isang dalagang naiyak sa harapan no'ng babae sa counter. The girl on the counter looked so pissed. She's on her early 30's I guess.

The tension grew even more as I was looking from the outside. Ramdam ko ang tensiyon sa pagitan nilang dalawa. Teka? Nagnakaw ba siya? Bakit naman siya naiyak? Weird. Para akong nanonood ng dramatic koreanobela ngayon.

I squinted my eyes and looked closely at the girl as she cries. She seemed familiar to me. Parang nakikita ko siya sa Dimson Univerty kung saan ako nag-aaral. I couldn't remember her name but I am seeing her in some of my major subjects. Sigurado ako ro'n! We're technically blockmates. I just don't like giving people a single fuck. What's my thing is to attend the school and make good grades. That's all.

Mayamaya pa ay nakita ko siyang lumabas ng convenience store. Nahinto pa siya't napatitig nang sandaling oras sa akin. Puno ng luha ang gilid ng kanyang mga mata't mababakas ang labis na lungkot sa kanyang mga paghikbi. She was like a real mess. She couldn't even control herself. Tears keeps on flowing as she sobs. Agad akong nakaramdam ng awa.

Nang makabawi ay agad din naman siyang nag-iwas nang tingin at saka dali-daling naglakad papalayo.

Napailing na lang ako. It's already midnight and there this kind of scene in here.

I just shrugged the thoughts off of my head and walked straight inside the store.

I took the chips on the aisle and one canned soda. I walked to the counter to pay for my snacks.

Her glares was fixed on me. I know. I could feel it. I'm just good at ignoring other people shits.

After paying, I strode out and then immediately went back to driving. Don't care.

Siguro do'n na lang ulit ako sa tambayan ko magpupunta. I like spending time on my own. Though I'm still hoping through this strolling that somehow, I'll get tire and finally have the time to sleep. Kaso pati 'yon mukhang bituing mahirap abutin. Nakakapagod din minsang umasa. Nakakadismaya.

The ride did not take me so long. Saglit lang at naro'n na ko sa destinasiyon ko.

Pinatay ko ang makina ng sasakyan ko't lumanghap ng sariwang hangin.

The place was quiet, though the nature's sounds still there to entertain me. I could hear the crickets who hides behind those tall grasses and trees. Pati na rin ang pagpito nang simoy ng hangin sa magkabila kong tenga.

There's no any source of light, just only the glimmer of the moon and stars. Nakapatay na rin kasi ang headlights ng motor ko. Mabuti na lang maliwanag ang buwan ngayon.

The whole place is a very breath-taking scenery. From my spot, I could clearly visualize the beauty of city lights. Ilang metro lang kasi at bangin na ang nag-aabang sa akin. This place might be risky to visit but it's one of the most memorable place for me. Marami din kasing ala-ala ang meron dito sa lugar na to para sa akin, especially those memories I had with my parents during my childhood.

I opened the canned soda and took a sip. Lumanghap ako ng sariwang hangin at pagkara'ay nilibot nang tingin ang buong paligid.

I couldn't help but to wonder when will I get some sleep again. Maybe tomorrow? Or the next other day and latter? Maybe few hours from now or it might me just now? Who knows? I don't know?

Napabuntong-hininga ako't napatingala sa kalangitan.

"Sa dinami-rami ba naman kasi nang pwede ipamana sa akin ito pang sakit mo Mom." I told the sky while having the same old lazy smile.

"What are you doing here?"

Napalingon ako bigla sa nagsalita.

She was just few meters away while standing firm from her spot and throwing death glares at me. Matatakot na sana ako sa angas niya kung hindi ko lang siya nakitang umiyak kanina.

Coincidence. It was the same girl at the convenience store I met awhile ago.

I stared at her figure. She have a wavy short hair, rosy cheeks and cute lips. Her pointed small nose complimented to all the features she have. She's pretty but looked so upset right now.

Kahit kasi mula dito sa kinatatayuan ko mahahalatang kagagaling niya lang mula sa pag-iyak.

"Are you deaf? I'm asking you! What are you doing here!" This time, her voice pitch got a little higher.

I smirked, "I should be the one asking you that question Miss. Let me revise it," uminom muna ako nang kaunti sa soda ko bago nagpatuloy sa pagsasalita. "Anong gagawin mo rito ngayong dis-oras ng gabi?"

Natahimik siya sa tanong ko. Para bang nalunok niya bigla 'yong dila niya.

"See? So, hindi mo rin ako masagot? Bakit nagtatanong ka pa kung bakit ako nandito, 'di ba? Why don't you just let me do whatever I want to? Wala tayong pakielamanan."

"This is my home, asshole. Aalis ka o ilalaglag kita diyan sa bangin na 'yan?" She said that made me so confuse. Is this her home?

"Baliw ka ba o kulang ka lang din sa tulog?" I asked her.

Sinamaan niya ko nang tingin.

"Better get out of here if you still love your life." She threatened me once more. Akala niya yata matatakot ako sa kanya.

"Take my life and I owe you big time. I'm too tired of living. Pabor kung ikaw na mismo ang papatay sa akin. Hindi na ko mahihirapan pa."

Natawa siya sa sinabi ko. Baliw na yata?

"Pwede bang umalis ka na lang?" Pakiusap niya sa malumanay na boses. Wow! I never thought she could do it.

"Bakit ba pinapaalis mo ko? Sayo ba 'tong lugar na 'to?" I defended.

"Oo!" Sigaw niya pabalik. "kaya umalis ka na! Layas! Layas! Layas!"

Aba! Talagang pinupuno ako nitong babae na 'to ah! Sayang siya. Hindi bagay 'yong mala-anghel niyang mukha sa angas nang asta niya. Napaka-warfreak!

"Wala kang magagawa kung gusto kong manatili sa lugar na 'to. Back off! You can't do anything against me." I said then sipped on my soda 'til it got empty. Binato ko 'yon malapit sa kanya. Napatitig pa siya sa paggulong nito sa kanyang harapan.

I crossed my arms afterwards then smiled a sweet smile for her. Mukhang umepekto naman 'yong pang-aasar ko.

Mas lalo nang magkasalubong ang mga kilay niya ngayon kaya napahalakhak na lang ako sa tuwa.

"Sana makalunok ka nang mga alitaptap. Bwisit ka!" She yelled, trying hard to contain all the anger she felt towards me.

Minutes later, tila ba bumaba ang mga bituin. The fireflies were scattered everywhere. Sobrang dami nila sa paligid. Para bang hinintay lang nilang tawagin sila bago sila lumabas at ang cool no'n. It made me smile like a little kid. Ang sarap nilang pagmasdan.

Nagsimula nang maglakad 'yong babae patungo sa akin. She was still glaring at me. Kulang na lang ay sapakin niya ko sa mukha't matatawag ko na talaga siyang gangster.

"Don't you dare follow me. Kapag sumunod ka, asahan mong papasok kang lagas-lagas ang mga ngipin bukas." She said then went to the tall grasses. Nawala na siya sa paningin ko kaya mas lalo akong nagtaka.

Saan naman kaya siya pupunta?

As the time goes by, mas lalo lang akong napaisip. Curousity was killing the hell out of me. Ano kaya kung sundan ko siya? Hindi ako mapapakali kung tatanga lang ako sa lugar na 'to at maghihintay sa wala. Alam kong maganda manatili sa lugar na 'to ngayon pero nakakabaliw kung magpapatalo ako sa kuryosidad ko. I need to know where she's going. I want to know!

Kaya naman naglakad ako patungo sa matataas na damo kung saan siya dumaan kanina saka ko sinundan 'yong mga hawi ng mga damong palatandaan kung saan siya dumaan.

Para akong nasa enchanted world, napakaraming alitaptap sa paligid. Muntikan na nga akong makalunok ng isa kanina, e. Delikado kung mapapanganga ako sa pagkamangha.

Nahinto ako saglit sa paglalakad. Nangangati na ko sa totoo lang. Medyo mahapdi na rin ang braso't binti ko. Palibhasa kasi shirt at shorts lang ang suot ko.

"I'm lost. " I whispered.

"And you're dead." at saka ako napalingon sa nagsalita.

Imbis na tao ang madatnan ko, isang kamao ang sumalubong sa paningin ko.

"Don't blame me, I warned you." was the last thing I heard from her before my vision turned black.

~*~