Chapter 3

CHAPTER 3

Mabilis na lumipas ang araw na iyon. Gumuhit ang malawak na ngiti sa aking labi nang imulat ko ang mga mata ko upang salubungin ang bagong umaga.

Umupo ako sa kama saka nag-unat habang humihikab. May katiting na antok pa akong nararamdaman pero umalis na ako sa kama para paghandaan ang panibagong araw.

“Morning,” bati ko sa kapatid kong nagkukusot pa ng kaniyang mga mata habang patungo sa CR.

“Morning,” she greeted back then yawn.

I smiled saka bumaba na sa kusina. Nadaanan ko ang kambal sa sala na muling nag-aagawan sa remote.

“Naruto!” sigaw ni Rom.

“Sofia the first nga,” ani naman ni Rem, nang tuluyan na ngang naagaw ni Rom ang remote ay tumili si Rem ng malakas kaya napangiwi ako then she cried. “Mama! Si Rom niaaway ako!”

“Hay nako!” Narinig ko ang tinig ni Mama na nanggagaling sa kusina. “Tumigil kayong dalawa ha. Dumito kayo at walang manunuod ng TV!” asik niya pa.

Napabuntong hininga ako. This is how my every day goes. Hindi man palaging masaya pero masasabi kong hindi boring. I am the eldest of four siblings. My father is a lawyer who owns a small firm while my mother is the boss of this house. Isang wasiwas niya lang sa sandok na palagi niyang hawak ay siguradong may kalalagyan ka.

Nakita kong nagsikuhan ang dalawa habang nanlilisik ang mga mata sa isa’t isa. Umiling na lang ako, mamaya magkakagatan na iyan.

Pinagpatuloy ko ang paglalakad sa kusina at doon ay nadatnan ko si Mama, suot ang kaniyang paboritong apron habang naghuhugas ng plato.

“Morning ‘ma,” I greeted her then kissed her cheek.

“Gising ka na pala. Pupunta ba sila Bernard ngayon?” tanong niya agad. Napatango at nang maalala kong weekend nga pala ngayon at tuwing weekend ay sinusundo ako nila Bernard sa bahay para mag-basketball.

“Palagi naman iyon ‘ma,” sagot ko saka umupo at tinanggal ang takip ng sinangag at itlog na siyang almusal namin.

“Ganoon? Sakto naparami ang pag-bake ko ng cupcake. Bigyan mo sila ha?” Malawak ang ngiti niya habang pinupunasan ang basang kamay. Lumapit siya sa akin pagkatapos ng ginagawa niya saka ginulo ang buhok ko bago tuluyang umalis na sa kusina. Sakto namang narinig ko ang pagtili ni Rem mula sa sala.

“Rom! Rem! Akyat!” asik ni Mama sa dalawa. “Mag-uusap tayo.”

Maya maya rin lang matapos noon ay narinig ko ang pagtunog ng doorbell. Nilunok ko ang pagkain na nasa bunganga ko saka tumungo sa pinto. Bumungad sa akin ang mukha ni Bernard pagkabukas ko ng pinto.

He shamelessly entered our house pagkatapos niyang tanggalin ang sapatos niya pagkatapos ay binato ang sarili sa sofa. He reached out for the remote control saka binuksan ang TV.

Iniling ko ang ulo ko, “I envy such thick face.”

“Ha?” usal niya na ang tingin ay nakapokus sa TV.

I just clicked my tongue in response saka muling humakbang pabalik sa kusina upang tapusin ang pagkain ko.

“Dalian mo, naghihintay na silang lahat doon.” I just snorted saka hindi siya sinagot.

Minadali ko nga ang pagkain ko para mabilis rin kaming makauwi mamaya. Ewan ko ba sa mga ito. Araw-araw na nga naming nakikita ang isa’t isa hindi pa rin nagsasawa.

Humugot ako ng isang malalim na hininga at umangat ang tingin ko nang maramdaman ko ang presensiya ni Bernard sa paligid.

“Sabi ni Tita nag-bake daw siya ng cupcake,” wika niya habang binubuksan ang ref namin bago bumaling sa akin. “Nasaan na?”

Tinitigan ko ang walang hiya. Umaasang mayroon pang natitirang kahihiyan sa katawan niya pero ang gunggong, tumitig lang rin sa akin. I hissed at him. Binato ko siya ng tissue na agad niya namang sinalo saka siya humalakhak.

TAGAKTAK ang pawis ko nang ibagsak ko ang sarili sa matigas na semento ng Capitol. Nasa gitna ito ng city at isa rin ito sa mga popular na pasyalan dito sa lugar namin. It's like a park. May playground para sa mga bata, soccer field at siyempre mayroon ding lugar para sa basketball, wala nga lang bubong. Dito rin madalas mag-jogging ang mga tao tuwing umaga.

I stared at the peaceful blue sky habang hinahabol ang hininga ko. Nararamdaman ko ang pagtulo ng pawis mula sa noo ko pero hindi na ako nag-abalang punasan iyon.

“Nakakagutom!” Matthew exclaimed then sat beside me. Katulad ko ay hinihingal din siya dahil kakatapos lang naming maglaro.

“May bagong bukas na lugawan diyan malapit lang sa entrance.” Lumapit si Bernard sa amin saka biglang nagbato ng isang bote ng tubig.

Mabuti na lang at mabilis ang reflexes ko kaya agad ko itong nasalo dahil kung hindi ay masasapol no’n ang mukha ko. I raised my middle finger towards him na nginisian niya lang sabay inom sa tubig na hawak niya.

“Doon na lang tayo. Grabe, pagod na pagod ako,” ani Michael habang nagpupunas ng pawis.

Binuksan ko ang bote ng tubig saka uminom doon. Saglit kaming nagpahinga bago namin napag-pasyahang tumungo na nga sa lugawang tinutukoy ni Bernard.

Pagdating namin doon ay sobrang daming tao. Mukhang masarap ang lugaw nila rito ha.

“Pops!” Nagulat kami nang biglang sumigaw si Bernard habang inilalapag ang bag niya sa isang bakanteng upuan. “Limang order ng lugaw saka padagdag ng itlog na rin.”

“Mukhang madalas ka dito ah,” sabi ko sa kaniya habang nagpupunas ng mga natirang pawis sa leeg ko.

“Hindi naman. Minsan lang,” sagot niya.

Tumango-tango ako saka nilingon ang paligid. Maingay ang lugar dahil sa pinaghalong mga boses ng tao at tunog ng mga kutsara at mangkok na nagsasalpukan. Sobrang crowded ng lugawan na ito, may mga dumadating pa na umaalis dahil wala ng mauupuan. Siguro masarap talaga ang mga sine-serve dito.

“Miss, penge ngang tubig.” Nabaling ang tingin ko sa gilid nang marinig ko iyon.

A familiar girl immediately went to assist him. She’s wearing a plain pink shirt and a long skirt na halos umabot na hanggang sa talampakan niya. Her long hair is tied in a messy bun na ngayon ko lang nakita. She looks different pero alam kong siya iyon.

“Mosqueda?” She glanced my way, ni hindi man lang nagulat ng makita ako.

“Kit, kami din. Pahinging tubig,” wika ni Bernard na mukhanh hindi na nagulat nang makita si Mosqueda. Inalis ni Mosqueda ang tingin niya sa akin saka bumaling kay Bernard at tahimik na tumango. Her eyes bore on me for the last time before she turned her back against us.

“She works?” Hindi makapaniwalang tanong ko.

“Magugulat ka kapag nalaman mo kung ilan ang part time job ng taong iyon,” nakangising saad niya.

Kumunot ang noo ko saka tinitigan si Bernard na hindi napansin ang nagtatakang expression ng mukha ko. He knows a lot about her and it somehow annoys me.

I bit my lower lip saka umupo nang maayos noong makita kong papalapit sa amin si Mosqueda dala ang isang pitsel at tray na naglalaman ng lugaw na order namin.

“Thanks,” I said when she finished placing everything on our table. I smiled at her pero tinignan niya lang ako saka tinanguan. Niyakap niya ang tray saka tumalikod na para bumalik sa trabaho.

I am glancing at her from time to time. Nakikita kong paminsan-minsan siyang nakikipag-usap sa customer at ngumingiti but her smile never reaches her eyes.

Hindi ko nnamalayang napatagal ang titig ko sa kaniya kung hindi lang ako siniko ni Bernard.

“Lalamig na ‘yang lugaw oh,” he said then shove the spoon inside of his mouth.

“Alam mo, noong nakaraang linggo ka pa pare. Sabihin mo nga, in love ka ba?” Kung may iniinom lang ako ay baka naibuga ko na iyon sa pagmumukha ni Andrei.

“Ano ba namang klaseg tanong ‘yan, Andrei? Kumain ka na nga lang,” natatawa habang umiiling na wika ko.

“Bakit ba kasi palagi ka na lang natutulala? Hindi ka naman ganiyan noon. Nagbago ka na. May mali ba sa akin? Pangit ba ako? Kapalit-pali--”

Napangiwi kaming lahat dahil sa mga pinasasabi niya. Hindi na namin siya pinatapos at binato na lng siya ng kung anong napulot ng kamay namin.

After that scene ay nagtagumpay silang libngin ako kaya hindi na ako nagkaroon ng oras para lumingon sa gawi ni Mosqueda. Natatawa na lang ako sa tuwing naalala iyong pinagsasabi ni Andrei kanina.

In love? Nah. I’m more like fascinated and curious. It’s just that Mosqueda’s too different from the rest and now that she finally caught my attention parang mas lalo pang dumadami iyong mystery na nakapalibot sa pagkatao niya.

First question, may meaning ba ang scribbles na sinusulat niya sa notebook na iyon o sadyang trip niya lang? Second, why does she want to end the world and how woould she do it? What’s her plan? Does she meant it when she wrote it or trip niya lang rin? Third, why did she suddenly became an aloof?

Sobrang daming question at sa tuwing palapit ako sa kaniya ay nadadagdagan at nadadagdagan ang mga iyon. Just like what I’ve said, I am drawn to her because she’s like a big mysterious book to me. I’m dying to know what will happen next or what happened that made her to be ‘this’ kind of girl.

“Pops! Alis na kami!” sigaw ni Bernard. Nasa counter na kami para magbayad sa order namin. “Salamat sa masarap na lugaw!”

“Bernard?” Sumilip ang isang lalaki na sa tingin ko ay edad 50 pataas sa maliit na siwang sa counter. “Aba’t walang problema, basta ikaw. Bumalik kayo ha?”

Napangiti ako. I’ll definitely come back.

Tapos na siyang magbayad kaya lumakad na sila paalis pero nagpahuli ako. I saw Mosqueda making her way towards me. May dala siyang tray sa magkabilang kamay niya. Somehow, I feel like this sight before me is not right.

Napangiwi ako. Maliit si Mosqueda kaya it’s a little bit uncomfortable for me na panuorin siyang hirap na hirap sa pagdala ng tray na may lamang limang mangkok ng lugaw. At sa magkabilang kaay pa nga.

Our eyes met for a few seconds bago niya iiwas ang tingin sa akin. Nakita ko kung paano nawala sa balanse ang isang tray na hawak niya. Mabuti na lang at malapit na siya sa akin kaya agad ko siyang dinaluhan.

Hinawakan ko iyong ilalim ng tray para tulungan siya. the warmth of her hand that brushed to my fingertips sent a different kind of electricity.

Parehas kaming nagulat. Siya dahil sa biglaang pagtulong ko at ako dahil sa elektrisidad na naramdaman kani-kanina lang.

I cleared my throat saka inagaw sa kaniya iyong tray.

“Saan ba ‘to?” I asked, avoiding her gaze. Hawak niya na ngayon ng isang tray gamit ang magkabilang kamay niya.

“Diyan lang,” she answered timidly then pointed on the table behind me.

Walang salitang inilapag ko ang mga mangkok sa lamesang nasa likuran ko saka sila nginitian pagkatapos. I faced her again but this time ay naglalagay na rin siya ng orders sa kabilang table. She flashed a smile before telling them to enjoy their meal then glanced at me.

Naglakad ako patungo sa kaniya at binigay ang tray. She smiled as she snatched it from my hand.

“Salamat,” aniya.

I was about to open my mouth to say You’re welcome nang marinig ko ang pangalan kong isinigaw ni Bernard. Lumingon ako sa kanila, nasa labas na silang lahat at mukhang naiinip na.

“Halika na!” Matthew shouted.

Iniling ko ang ulo ko pagkatapos ay ibinalik ang tingin kay Mosqueda na wala na pala sa harapan ko. Bumalik na siya sa trabaho. I just sighed then walked towards the them.

MALALIM akong nagbuntong hininga habang pinapanuod ang apat na gunggong na kasalukuyang nakatambay pa rin sa kuwarto ko kahit na alas diyes na ng gabi.

“Hindi pa ba kayo uuwi?” tanong ko sa kanila.

Akala ko kanina pagkatapos naming maglaro sa Capitol ay uuwi na silang lahat pero dumiretso sila sa bahay namin para daw maki-inom ng tubig at hanggang ngayon, kahit na naka-ilang baso ng tubig na sila ay hindi pa rin sila nakakauwi.

“Wala bang coke? Puro tubig naman ‘to.” I looked at Matthew flatly pero ang atensyon niya ay nasa kaniyang cellphone.dahil kasalukuyan kaming naglalaro ng ML.

Michael tsk-ed, “Ganito ka pala talaga sa mga bisita mmo, Guevarra. Parang hindi mo kami pinapahalagahan, ni walang ngang  chips man lang tapos tubig lang pinapainom mo sa amin?”

“Ulol!” Binato ko siya ng unan mula sa kama ko. “Kanina ko pa kayo pinapalayas, hindi niyo ba nahahalata?”

Napangiwi ako nang sabay-sabay silng magreklamo kaya tumayo na nga ako mula sa pagkaka-upoo.

“Oo, na, oo na! Bibili ako, pero kailangan niyo nang lumayas. Alas diyes na ng gabi. Hindi ba kayo mahal ng mga Mama niyo?” Nakakuunot noo kong saad.

Nagtaas ng kamay si Andrei kaya napatingin ako sa kaniya. “Wala akong Mama.”

“Napakasama talaga ng ugali nito ni Guevarra,” ani Bernard saka lumapit kay Andrei. “Ayos lang ‘yan, pre. Huwag ka na umiyak. O, blow ka na dali,” tinaas niya iyong t-shirt niya pagkatapos ay itinapat sa ilong ni Andrei.

Suminga nga si Andrei doon at mabilis siyang lumayo dito.

“Gago, may lumabas nga!”

Tumawa lang ng malakas si Andrei at napa-facepalm naman ako dahil sa senaryo. Hindi ko talaga alam kung bakit kaibigan ko ang mga gagong ito.

Iniwan ko sila sa kuwarto ko para bumili ng chips and drinks sa pinaka-malapit naconvenient store sa bahay namin. Pero kung minamalas ka nga naman ay inabutan ako ng biglaang pagbuhos ng ulan habang patungo ako sa convenient store.

I immediately ran for shelter pero mukhang wala pa itong balak na tumila kaya tinakbo ko na lang agad ang convenient store, tutal malapit na naman ako.

Pagdating ko doon ay nanginginig ako dahil sa lamig. Basang-basa na ang buhok ko at tumutulo sa damit ko ang tubig dahil sa ulan.

Hinablot ko ang anumang chips na napulot ko at kumuha ng limag lata ng coke sa ref ng convenient store at tumungo na sa counter. Inilapag ko ang mga dala ko doon saka kinuha ang wallet sa bulsa ko.

The cashier immediately scan them saka nilagay sa plastic bag. Napabahing pa ako habang ginagawa niya iyon.

“345 pesos po lahat,” aniya.

Hinalungkat ko ang wallet ko saka humugot ng 500 pesos. I looked to her at nagulat ako nang muli kong makita si Mosqueda sa harapan ko.

“Nagta-trabaho ka rin dito?” Hindi makapaniwalang tanog ko.

Kinuha niya ang 500 na nasa kamay ko. Typed something to the cash registrar saka kumuha ng sapat na pera bilang panukli sa akin. Inabot niya sa akin iyon nang hindi sinasagot ang tanong ko.

I was about to take it nang makaramdam na naman ako ng pagbahing kaya mabilis ko siyang tinalikuran.

“Sorry,” wika ko habang kinakamot ang ilong ko.

Halos murahin ko na sina Bernard sa isip ko. Kapg nagkasakit ako, sila talaga ang may kasalanan. Mga pa-VIP ang mga putang ina.

Kinuha ko ang sukli at ang mga pinamili ko saka akmang maglalakad na palabas pero natigilan ako nang maramdaman kong hinila niya ang laylayan ng damit ko.

Muli kong binalik ang tingin ko sa kaniya saka nagtaas ng kilay.

Inangat niya ang tingin niya sa akin pagkatapos ay inalis ang pagkakahawak sa laylayan ng damit ko. Yumuko siya, animo’y may kinukuha at sa muling pag-angat ng tingin niya ay may itim na payong na siyang hawak.

Napaawang ang labi ko pagkatapos ay marahas na iniling ang ulo ko.

“Hindi na, ayos lang ako. Malapit lang naman ang bahay namin di—”

“Kunin mo na,” she said at nang hindi ako gumalaw ay siya na mismo ang naglgay noon sa mga palad ko. “May extra pa naman ako,” dagdag niya pa.

Kinuha ko nga ang payong then I smiled at her. I noticed how her eyes widened pagkatapos ay iniwas ang tingin sa akin.

“Thank you,” I sincerely said.

She just cleared her throat saka ibinalik ang atensyon sa librong binabasa.

“Hanggang anong oras ka dito?” kuryusong tanong ko.

“Mga 12 siguro,” sagot niya na ang mga mata ay nakatuon sa librong binabasa.

“You go home alone?” Nakakunot ang noo ko. “Hindi ba nakakatakot?”

Nagkibit-balikat siya. “Sanay na ako.”

Muli akong bumahing dahilan upang muling bumalik ang tingin niya sa akin.

“Umuwi ka na. Baka magkasaakit ka pa.”

“Jose Mari Chan misses you,” I blurted. Nagtataka niya akong tinignan  and I almost hit myself when I realized that I look ridiculous when I aid that.

“Iyong singer?” Naniningkit ang mat niyang tanong.

“No, it’s a cat. Iyong itim na pusa sa itaas ng puno.” It took a couple of seconds bago niya na-gets iyong sinabi ko.

“Inampon mo?” Now I got her attention. “At pinangalanan mong Jose Mari Chan?” nakangiti niyang saad.

 “We found it on the first day of September... so,” nag-aalangang ani ko abang kinakamot ang batok ko. “Hindi mo ba gusto?”

She chuckled na ikinagulat ko. “Hindi naman. Ang cute nga e.”

Napaawang ang labi ko dahil sa gulat.

Tumuwid ako ng tayo nang makabawi ako dahil sa pagkamangha I just made her chuckle. I don’t know why but I felt proud because of that.

Gumuhit ang ngiti sa labi ko at gumaang ang pakiramdam ko when she smiled genuinely back at me.