Chapter 2

CHAPTER 2

I’ve been watching her from afar simula nang mapulot ko ang notebook niya. Her letter is ridiculous but she seems so serious and angry by the way she wrote that letter.

Madiin ang pagkakasulat niya na halos tumagos na ng tinta sa kabilang pahina at sobrang sloppy na para bang nagmamadali siya kaya hindi ko masyadong maintindihan ang mga salita. I wonder what drives her to write that letter.

“Ty,” Nawala ang tingin ko kay Mosqueda nang biglang humarang si Katrina sa harapn ko. “Sama ka sa amin mag-lunch?”

I glanced her way again and I saw her putting her things inside her bag. Napadiretso ako ng upo nang tuluyan na nga siyang tumayo at tahimik na naglakad patungo sa labas ng lassroom. Sinundan ko siya ng tingin hanggang sa mawala siya sa aking paningin.

“Ty? Hello? Nandiyan ka ba?” ibinalik ko ang tingin kay Katrina saka awkward na tumawa.

“Sorry, ano nga ulit iyon?” I said while scratching my nape.

“Sabi ko, sabay ka sa amin mag---”

“Ty!” Naputol ang inasabi niya nang may biglang tumawag sa pangalan ko. Sabay kaming lumingon sa Labas kung nasaan sila Bernard at Jenny.

Katrina pouted. “Sabi ko nga, hindi.”

“Pasensiya na, Kat. Next time na lang.” I smiled apologetically. Nakita ko namang lumiwanag ang mukha niya dahil doon at lumaki ang kaniyang ngiti.

“Next time, ha! Sabi mo ‘yan,” she giggled before marching back to her friends.

Naiiling kong isnukbit ang bag ko sa aking balikat saka naglakad patungo kanila Bernard. Nakita kong nakakunot ang noo ni Jenny habang nakahalukipkip at masama ang pagkakatingin kay Kat.

“Sino ‘yon?” she asked.

I can’t see a valid reason to answer her question kaya niliko ko agad ang usapan. “Saan tayo?”

Bernard snorted then rolled his eyes. “Sa cafeteria malamang. Nandoon na silang lahat.”

“After ba nating kumain ay tatambay ulit tayo sa court?” Nagsimula na kaming maglakad patungo sa cafeteria.

“Hindi yata. May quiz daw sila Andrei ngayon, kailangan niya daw mag-review.”

I chuckled. “Himala yatang nag-review siya. Hindi ba’t naniniwala siya sa kapangyarihan ng stock knowledge?”

“He just confessed his love to a girl and got rejected because the girl only wants to date smart guys. We all know Andrei is a dumbass. Himala na nga na nakatungtong siya sa Senior High,” ani Bernard habang umiiling.

“I think he’s smart. Sadyang tamad lang talaga.” Ibinaling ko ang tingiin sa harapan at natigil ako ng ilang segundo sa paglalakad nang makita ko si Mosqueda na hirap na hirap habang buhat ang isang box na naglalaman ng kung ano.

I took a single step towards her par sana tulungan siya pero kalaunan ay natigil din dahil naunahan na ako ni Bernard.

“Ako na,” wika nito.

Tumuwid ako ng tayo saka inilagay ang kaliwang kamay ko sa loob ng aking bulsa habang ang kabila ay nakahawak sa strap ng aking bag. I watched Bernard snatched the box from her hands na mukhang ikinagulat niya.

“A-ano—”

“Bakit ba ikaw na lang lagi ang gumagawa nito?” Bernard tsk-ed. “Puwede ka naman kasing tumanggi. Kapag ayaw mo sabihin mo, ‘Ayaw’. Come on, say it. A-yaw,” dagdag niya pa na par bang nagtuturo sa isang bata.

Mosqueda looked down and played with her wristband. Malapad iyon nahalos takpan na buong pulu-pulsuhan niya.

“Saan ba ito?” aniya nang hindi nagsalita si Mosqueda. Bumaling siya sa amin. “Mauna na kayo, samahan ko lang ito,” paalam niya sa amin.

He started to walk at agad naman siyang sinundan ni Mosqueda. The sight of them together suddenly annoys me. Ni hindi man lang siya sumulayap sa akin.

I tsk-ed at natigilan ako nang makasalubong ko ang tingin ni Jenny. I scratches my nape na ginagawa ko sa tuwing hindi ako kumportable o kaya nama’y nahihiya. It’s just may mannerism.

“They look so close,” panimula ko ng isang topic.

“Kapit-bahay naming dalawa si Kit. We used to play together so we can say na she used to be our childhood friend na rin,” kibit-balikat na sagot niya.

“Used to be?” taas noong tanong ko.

“Yep, matagal na iyon. Siguro mga six years old na kami. She stopped playing with us when her parents separated. Lumipat na rin kasi sila ng bahay then when her mother remarried, she became aloof with people. Palagi niya na lang ina-isolate ang sarili niya,” pagku-kuwento niya.

Kumunot ang noo ko. “Bakit?”

“Ewan, no one knows why she suddenly became ‘that’ girl,” sagot niya saka tumingin sa akin. “Why do you seem so curious, anyway?”

Iniwas ko ang tingin sa kaniya. “Ngayon ko lang kasi siya nakita.”

I dismissed the topic at nagsimula ng panibago pero ang utak ko ay naroon pa rin. So she suddenly became aloof.

There is something odd about this girl that successfully piqued my interest. The strange notebook, the scribbles and the letter. I want to know it all. Every time I glance her way, para bang nakatingin ako sa isang jigsaw puzzle na may mahigit sa isang daan ang piyesa. She’s like an exciting mystery book na hindi ko mapigilan ang sarili kong buklatin ang mga pahina hanggang sa matapos ang istorya.

Tuwing lunch time ay bigla na lang siyang nawawaa na parang bula. Then sa tuwing break naman or walang klase ay nakatungo lamang siya, kung hindi natutulog ay nagsusulat o kaya naman ay nakatulala sa bintana.

Hindi ko namalayang napalalim na pala ang buntong hininga ko. They all looked at me na para bang nakakita sila ng isang bagay na kamangha-mangha.

“Shit, ‘tol. Ayos ka lang?” tanong ni Matthew. “First time iyon ah. May pinagdadaanan ka? Tao ka na ‘tol, congrats!”

Pabiro ko siyang sinapak sa braso. I appear to be lively and cheerful person in front of them so they concluded na regalo daw ako ng mga alien para sa humanity. Naiiling lang ako kapag naririnig iyon.

Ayaw ko lang kasi talagang magbabad sa isang problema. i prefer to laugh it off instead of being sad and gloomy about it. Isa pa, masyadong maraming problema ang mga taong nasa paligid ko kaya palagi akong nakangiti to lessen their burden kahit na sandali lang.

I believe that smile and happiness are contagious. You can say that I’m one with those ‘fortunate’ people. I have a complte, big and happy family. we’re not poor and not rich either, just in between. I have good grades and a lot of friends. But of course, hindi maiiwasan ang mga problema. That ‘s why I always smile because happiness is contagious, I want to share my happiness to other people.

I guess that is also the reason kung bakit gusto akong kasama ng mga tao sa paligid ko. Hindi naman kasi ako ka-guwapuhan. Sa kulay pa lang ng balat ay naghuhumiyaw na ng pagiging makabayan. I have a brown skin, round chocolate brown eyes, hindi katangusan ang ulo at maninipis na labi. Matangkad ako at medyo payat ang pangangatawan. I have a curly and thick hair na namana ko kay Papa.

Kung titignan ay mas lang si Bernard ng isang paligo kaysa akin.

Iniling ko ang ulo ko habang nangingiti dahil sa naisip. Dahil sa nakuha kong atensyon mula sa kanila ay binura ko na muna ang lahat ng patungkol sa babaeng iyon sa utak ko saka pinilit na makisabay sa kanilang usapan.

Pero sa pagtatapos ng lunch at sa muling pagtapak ko sa classroom ay hindi ko namalayang agad siyang hinanap ng mga mata ko. She’s sitting on her chair quietly, iba na ang notebook na pinagsusulatan niya. Napangiti ako, pink na ang kulay nito ngayon and it has a cute bunny design. It’s cute.

Hindi rin naman nagtagal ay dumating na nga si Ma’am Guinoo. All of us immediately sat on our assigned seat as she start the class. I focused on the class kahit na paminsan-minsan ay hindi ko mapigilang magawi sa kinauupuan ni Mosqueda.

Nakatingin na siya sa bintana nayon habang nakangalumbaba. I wonder what’s on her mind right now. Is she irritated? Bored?

Nakita kong bahagya siyang gumalaw and then she turned her head. My eyes widened when our eyes met at dahil sa gulat ay nabitawan ko ang ballpen ko. Nahulog iyon sa sahig at gumulong patungo sa harapan. Napakamot ako sa ulo ko. Nakakahiya!

Simula noon ay pinigilan ko na ang sarili kong tumingin sa gawi niya na napagtagumpayan ko naman dahil nagpa-surprise quiz ang subject teacher namin sa Accounting.

If there is a thing in the world that I hated the most, it is the subject math. I hate numbers lalo na kung may katabing letters, pero sa accounting ay kailangan pa silang i-balance. Napakamot ako sa sentido ko habang tinitignan ng paulit-ulit ang columnar pad ko.

What did I do wrong? Bakit hindi ma-balance?

Lumipas ang buong klase na problemado kaming lahat dahil sa piso net shop ni Pedro. Why the hell did he open that shop, anyway? Paki ko naman kung nag-purchase siya ng computer equipment na nagkakahalagang 12,000 pesos?

Matamlay kami ng mag-uwian. Sa huli ay na-balance ko rin naman siya, hindi nga lang ako sure kung tama ang sagot ko.

“Hoy! Mga cleaners walang tatakas!” rinig kong sigaw ng kung sino man.

I sighed saka tuumungo sa desk ko. Cleaners nga pala ako ngayon. Pinanuod ko silang umalis ng classroom. Ang iba ay nagpapaalam sa akin na nginingitian ko na lang o kaya naman ay tinatanguan.

Naalala kong muli si Mosqueda. Lumingon ako sa kinauupuan niya pero wala na siya doon. I pouted, as expected. Ni hindi ko man lang siya nakitang lumabas. She really moves like a ghost. Sometimes, bigla-bigla na lang siyang nawawala sa upuan niya kahit na ilang segundo ko lang inialis ang tingin ko sa kaniya. Siguro may portal sa inuupuan niya.

I smiled at that thought. Tumayo ako sa upuan ko at umupo sa seat niya. It’s comfortable here. Sariwa ang hangin dahil nasa tabi mismo ng bintana. Ibinaba ko ang aking tingin sa labas at napangiti ako nang makita ang naglalarong mga bata. Halos katabi lang ng school namin ang isang Elementry school kay may mga bata rin kaming nakakasalamuha.

So ito pala ang nakikita niya sa tuwing tumitingin siya sa labas ng bintana.

“Ty, ikaw na lang ulit magtapon ng b****a ha?” Lumingon ako sa President namin at nag-thumbs up sa kaniya bilang pag-sangayon.

Sinara ko na ang bintana saka tinungo ang basurahan. Bumaba ako mula fourth floor hanggang groundfloor habang ala-dala iyon. Kailangan ko pang maglakad patungo sa likuran ng school dahil nandoon ang tapunan ng basurahan.

Nang matapos ako sa trabaho ay sandali kong ibinaba ang wala ng laman na basurahan saka nag-unat ng katawan. Tinatamad na akong bumalik pero kailangan ko pang ilagay itong basurahan sa classroom.

I sighed at akmang hahakbang na paalis nang makarinig ako ng kaluskos na nagmumula sa isang malaking puno na nasa gitna ng area na ito.

“Sino iyan?” sigaw ko.

Mas matanda pa daw ang punong ito sa school kaya madami-dami na rin ang nakakatakot na kuwento tungkol rito. Sinasabing may white lady daw na nagpapakita dito. Mayroon ding iba na sinasabing tinali daw ang isang mangkukulam dito noon saka sinunog at may kapre din daw na naninirahan dito.

Hindi ako naniniwala sa mga ganoon kaya naman nang walang sumagot ay ipinagkibit balikat ko na lang ang narinig kong tunog. Pero nang muli kong ihakbang ang mga paa ko ay may narinig ulit ako, this time mas malakas.

Ibinaba ko ang basurahan saka nakasimangot na nag-marcha patungo sa likuran ng puno kung saan ko naririnig ang tunog.

“Sino ba ‘ya—” Nagulat ako nang makita si Mosqueda nang tuluyan kong marating ang kinaroroonan ng tunog.

Mukhang nagulat din siya sa biglaan kong pagdating dahil lumaki rin ang mga mata niya. Ang kaniyang itim at unat na buhok na umaabot hanggang sa itaas ng kaniyang bewang ay marahang sumasayaw sa bawat pagdating ng hangin.

It is my first time seeing her this close and I noticed that her eyelashes are long. Her skin is pale, almost as white as a paper. Hindi katangusan ang ilong at maninipis ang mga labi. Her big round eyes looks so innocent while staring back at me.

Nang mapagtantong tumagal ang tingin ko sa kaniya ay agad kong iniwas ang aking tingin. Naramdaman ko ang pag-init ng mga tenga ko at halos mapamura ako dahill doon.

“B-bakit hindi ka pa umuuwi?” I stuttered.

“Iyong pusa,” she gently said.

Inangat ko ang tingin ko sa kaniya. “Ha?”

Iniunat niya ang kaniyang kamay at itinuro ang itaas ng puno kung nasaan siya nakatingin kanina. I followed her hands and saw a kitten on top of the tree. Nanginginig ito at para bang takot na takot.

“Gusto mo bang...” I cleared my throat bago pinagpatuloy ang sasabihin. “Gusto mo bang kunin ko?”

She looked at me using her big round eyes at muli kong iniwas ang tingin ko sa kaniya.

Walang Sali-salitang hinubad ko ang sapatos ko at medays saka inakyat ang puno para kunin iyong kuting. Takot ito noong una at naramdaman ko ang hapdi sa aking kamay dahil sa mga kalmot nito.

“It’s fine. Hindi kita sasaktan. Halika na, dali,” pang-aalo ko sa pusa. Sa huli ay nagtagumpay akong makuha ito.

I let myself fall down the tree saka nakangiting hinarap si Mosqueda.

“There, the kitten’s fine now. Paano ba siya napunta roon?” tanong ko sa kaniya. Medyo nanginginig pa rin ang pusa kaya ibinaba ko muna siya sa bermuda grass para maramdaman niyang safe na siya.

“H-hindi ko alam,” halos bulong na sagot niya. Sa pusa siya nakatingin at hindi sa akin. She pet its head and the kitten purred. Dahan-dahang gumuhit ang ngiti sa kaniyang mga labi at halos hindi na ako huminga.

Mula sa pusa ay bumaba ang tingin niya sa kamay ko. Nagulat ako nang bigla niyang hawakan iyon kaya bigla akong napaigtad at napalayo sa kaniya.

“B-bakit?” nauutal kong tanong. My heart is beating faster than usual.

“May sugat ka,” banayad niyang saad habang nakatingin sa kamay ko. Tinanggal niya ang bag niya sa kaniyang balikat saka parang may hinalungkat doon. Nang makita ang hinahanap ay muli siyang bumaling sa akin.

“Akin na kamay mo.” Inilahad niya ang palad niya sa harapan ko.

“H-ha?” usal ko. Gusto ko na lang i-untog ang sarili ko sa pader. Seriously? Natutuliro ako.

Nang hindi ako gumalaw ay siya na mismo ang kumuha ng kamay ko. Pinaupo niya ako saka tinanggal ang papel na nakadikit sa band aid. I was just staring at her while she seriously stick it unto my hands. Her hands feels so soft, almost like a cotton. It is warm and soft, I like the feeling of it against my palm.

Napangiti ako. Nang maapos siya ay inangat niya ang kaniyang tingin sa akin.

“Tapos na,” wika niya. “Sorry, iyan na lang kasi ‘yong design na natira.”

Her eyes smiled along with her lips habang tinititigan iyong band aid sa kamay ko. Peppa pig ang disenyo nito pero kahit ganoon ay hindi ako nakaramdam ng pagkadisgusto na nakadikit iyon sa kamay ko ngayon.

“Ayos lang,” I said habang pinagmamasdan ang band-aid.

Muli niyang sinukbit ang bag niya dahilan upang mapatingin ako sa kaniya.

“Alis na ako,” aniya nang mapansin ang nagtatanong kong mukha.

“Paano ‘tong pusa?” tanong ko.

“Ahh, hindi akin ‘yan. Nakita ko lang siya kanina doon sa itaas ng puno,” sagot niya saka tuluyan na ngang naglakad paalis.

Tumayo ako para sana pigilan siya pero natanaw ko na si President na patungo sa kinaroroonan ko.

“Ang tagal mong bumalik. Umuwi na sila, hindi ko masarado iyong pinto kasi wala pa iyong basurahan,” nakasimngot niyang wika.

“Sorry,” sabi ko na lang saka muling sinulyapan si Mosqueda na unti-unti ng lumiliit sa paningin ko.

Napabuntong hininga na lang ako saka bumalik na nga sa classroom kasabay ni president.

Pag-uwi sa bahay ay agad kong ibinato ang sarili ko a kama at nakipagtitigan sa kisame. Itinaas ko ang kamay ko kung nasaan ang band aid. Napangiti ako nang maalala ko kung gaano kainit ang palad niya.

Tinanggal ko ang band aid sa kamay ko. Hindi ko kayang magusot ito o madumihan man kaya itatabi ko na lang. Naisip kong i-laminate kaya lang nasobrahan naman yata iyon. Napailing ako sa sarili kong iniisip at muli kong namataan ang itim na notebook na pag-aari ni Mosqueda.

I smiled. Hindi na yata kita maibabalik sa amo mo.

KINABUKASAN ay maganda ang gising ko kaya lalong dumoble ang laki ng ngiti ko. Sabi nga ni Mama ay nakakabulag daw ang liwanag ko ngayong araw na tinawanan ko lang.

“Saya mo ha.” Inakbayan ako ni Bernard nang muli kaming magkasabay sa pagpasok sa school.

“Palagi naman akong masaya,” ani ko.

He tilted his head while squinting his eyes na para bang pinagaaralan ako. “Hindi e, may kakaiba talaga. Mas lalo kang maliwanag ngayon. What happened?”

Nagkibit balikat lang ako sa tanong niya saka walang imik na naglakad.

I greeted almost every student na nadadaanan namin. At nang marating namin ang third floor ay noon namin nakasalubong si Mosqueda. Our eyes met and I smiled at her, akmang iaangat ko na ang aking kamay para kawayan at batiin siya nang bigla niyang iniyuko ang ulo niya para umiwas ng tingin.

I froze. What happened? Kahapon lang ay ayos kami ah?

Teka lang, ngayon ko lang napansin. She seemed so confident when we talked yesterday bakit umaakto siyang nahihiya ngayon? Kumunot ang noo ko. Is it because of Bernard?

“Ano? Diyan ka na lang?” Napakurap ako saka binalingan si Bernard na naka-apak na ang paa sa unang baitang ng hagdan at sinisilip ako.

Kumunot ang noo ko saka sumunod sa kaniya. Sa buong oras ng klase ay nakatitig lang ako kay Mosqueda. She’s writing something on her notebook again. What’s with her? She’s so unpredictable.

I sighed saka ibinaling na ang tingin sa teacher namin na katatapos lang magsulat sa board.

“Alright, we’ll have an activity and I want you to work by pair, okay? Bilis, maghanap na kayo ng partner niyo,” wika niya saka umupo sa teacher’s table at pinanuod kaming magkagulo.

Maraming lumapit sa akin para alukin ako but I turned them down politely. I walked towards Mosqueda na hanggang ngayon ay nakayuko pa rin habang nagsusulat. I cleared my throat para makilala niya ang presensya ko.

She stopped writing saka iniangat ang tingin sa akin.

“Sabi ni Sir by pair daw,” wika ko saka hinila ang bakanteng upuan sa tabi niya at umupo doon. “So, anong gagawin natin?” I asked as I flashed my brightest smile in front of her.