Kabanata 5

Kabanata 5

“Sorry,” mahinang sambit ko nito at tinignan lamang itong mahimbing na natutulog.

Nandito na kami sa sala ng condo niya. Hindi ko alam kung bakit nandito pa rin ako at kung bakit hindi man lang ako nagpupumiglas sa kaniyang habang hawak niya ang aking braso at dinarag papunta dito.

Nakaharap ako sa kanya habang siya naman ay nakahiga do’n sa isang sofa. Merong table sa pagitan namin. Hindi ko alam kung natutulog ba siya o ano, nakatakip kasi ‘yong braso niya sa kaniyang mata.

Pagkarating namin kanina ay nakasalampak agad siya sa sofa dito sa condo niya at agad na tinakpan ang kaniyang mata. Habang ako naman ay hindi ko malaman kung ano ang gagawin dahil sa kahihiyan na ginawa ko kanina. Mabuti nalang at makapal ang mukha ko, umupo ako sa kaharap ng kaniyang hinihigaan.

Pinasadahan ko ng tingin ang sala ng kaniyang condo at doon ko nakita ang isang pintura ng isang babae. Agad ko itong nilapitan at tinignan ng mabuti. Isa itong babae na parang tumatakbo papalayo dahil nakatalikod ito. Habang ang kaniyang buhok naman ay hanggang braso lang. Naka lamang uniporme ito. Ngunit parang pamilyar ito sa akin kaya ay mas lumapit ako doon sa pintura. May nakalagay na sulat doon sa baba. Titignan ko sana kaso bigla kong narinig ang biglaang pag ungol ng lalaki na mahimbing na natutulog.

Tinignan kong muli ang nakasulat doon sa baba ngunit hindi ko matukoy kung ano iyon dahil espanyol ang nakasulat nito. Umalis na agad ako doon sa harap ng isang pintura dahilan ay baka makita pa ako nung lalaki at baka iba ang iisipin nun.

Pabalik na sana ako sa sofa nang bigla ay may nakita akong isang kakaibang bagay. Hahakbang na sana ako nang bigla ay may narinig akong nagsalita kaya ay bigla akong napatalon sa gulat at hindi ko alam na natabig ko pala ang kaniyang vase.

“Ay yawa!” pasigaw kong sambit at doon ko napansin na natabig ko pala ‘yong vase niya.

“Shit!” I heard him cussed. He walks towards my direction at saka ako pinaalis sa harapan ng vase. At dahil matigas ang ulo ko ay yumuko ako at mabilis na kinuha ‘yong mga bubog ng vase.

Shit, Margaux. Pagbayaran mo ‘yan! Napaka—tanga mo kasi!

“Hala, pasensya na...” mahinang sambit ko habang kinukuha ‘yong bubog na nasa paanan ko.

“Ako na,” aniya ngunit matigas ang ulo ko kaya patuloy pa rin ako sa pagkuha ng mga bubog.

“Hindi, ako na. Ako ‘yong nakabasag kaya ako dapat ang maglilinis. At saka pasensya ka na. Alam kong mamahalin ito pero babayaran kita.” sabi ko nito habang patuloy pa rin sa ginagawa.

At sa kasamaang palad, bigla nalang humiwa ‘yong bubog, dahil kung bakit bigla humapdi ‘yong gitnang daliri ko.

“Tangina...” mahinang d***g ko. Ang sakit ngunit binalewala ko lamang ito dahil ayoko makaperwisyo.

“Sabi ko naman kasi sa ‘yo na ako na, e! Napaka tigas kasi ng ulo! Tumayo ka diyan at iwan mo ‘yan. Hugasan mo ‘yang kamay mo do’n sa lababo. Pupunta lang ako sa kwarto ko para kunin ‘yong first aid kit ko.” sabi nito at nagsimula ng pumunta sa kwarto niya.

Teka... siya ba talaga ‘yon? Or maybe I just misheard those words? Nakatulog lang naman ‘yon at bigla nalang naging mabait. Bahala na nga. Wala akong magawa kundi ang pumunta sa kusina niya at saka ito hinugasan.

S***a ka, Margaux. Napaka mahal ng vase na natabig mo. Pagbayaran mo ‘yon. Hindi pwedeng hindi. Parte ‘yon sa pagiging tanga mo, kaya kailangan mong pag bayaran.

Pero ang tanong, magkano naman?

Napatigil ako sa kakaisip nang bigla akong may narinig na kalabog. Agad akong tumingin sa lugar kung saan nanggaling ‘yong tunog at nagulat ako dahil nando’n na pala siya. Kaya agad kong tinapos ‘yong paghuhugas ng daliri ko at humarap sa kanya.

Ang bilis naman niyang maglakad.

Ay ‘wag bobo, Margaux, ah? Malamang mabilis ‘yon kasi naman kabisado na niya—

“Staring is rude, you know?” Napatigil ako bigla sa kakaisip nang bigla kong siyang narinig na nagsalita.

Ang kapal naman!

“Hoy! Hindi kita tinitigan, no! Kapal naman neto.” Sabi ko nito sabay irap.

I saw him smirking at me but he immediately changed his emotions into a cold hearted person. Animo’y parang isang yelo dahil sa ginaw ng mukha.

“Akin na nga ‘yan!” sabay agaw ko sa first aid kit ngunit nagmamatigas ito kaya wala akong nagawa kundi ang ibigay ito sa kanya.

“Ibibigay din naman pala. Nagmamatigas pa.” sambit nito pero inirapan ko nalang.

Hinayaan ko nalang siyang gamutin ‘yong sugat ko. Wala naman kasing magagawa kung magmamatigas pa ako. At saka walang mangyayari kapag magmamatigas ako. Baka hindi pa ito malunasan.

“Magkano ba ‘yong halaga ng vase mo?” tanong ko nito sa kalagitnaan ng paggagamot nito sa akin.

Bigla itong tumigil ngunit hindi ito tumitingin sa akin. Ilang segundo ang lumipas ngunit hindi ito nagsalita.

Napabuntong hininga nalang ako. “Sabihan mo lang ako kung magkano. Babayaran naman ki—” he cut me off.

“Stop. I don’t need your money. And besides, it’s not important. Just... just forget it.” anito at saka ako iniwang tulala.

Mabigat na napabuntong hinga ako. Hindi ko alam kung matutuwa ba ako dahil hindi na niya ako pababayarin o magagalit dahil napaka mahal ng vase na ‘yon base sa texture nito, ngunit hindi raw iyon importante.

Hindi ko alam kung ilang beses akong napabuntong hinga dito sa kaniyang kusina. Kanina pa ako dito ngunit hindi ko kayang gumalaw. Hindi ko alam kung bakit pero biglang nanginginig ‘yong buong katawan ko. Hindi ko magalaw ‘yong katawan ko. Gusto kong tumayo ngunit hindi ako makatayo. Gusto kong sumigaw ngunit hindi ko man lang magalaw ‘yong bibig ko.

Tulong...

“Wake up, young lady!” rinig kong sigaw ng isang baritonong lalaki.

Napabalikwas ako sa sigaw nito at sasamaan ko sana ito ng tingin dahil sa biglaang pagsigaw ngunit bigla ako nakaramdam ng hiya. Lalo pa’t nadatnan ko itong takot na takot ang mukha. Ngunit agad din itong tumayo.

Third Person’s POV:

Agad na umalis si Zaire sa sala kung saan natutulog si Margaux, kung saan sa kalagitnaan ng pagtulog ng babae ay bigla na lamang itong sumigaw kaya dali-dali itong pumunta sa babae upang gisingin. Ngunit sa kalagitnaan ng kaniyang pag gigising sa babae ay bigla na naman niyang naalala ang kaniyang nakaraan na ayaw niyang balik-balikan.

Umalis siya sa kaniyang unit at iniwan doon ang babae. Bumaba ito at pumunta sa lugar kung saan siya pumupunta kapag gusto niyang mapag-isa.

Sa totoo lang, hindi niya alam kung bakit niya sinama ang babae doon sapagkat gusto lang naman niya itong iwan sa daan kaninang madaling araw.

Alas singko pa lang ng umaga ngunit iba’t-ibang emosyon na ang kaniyang nararamdaman. Supposedly, natutulog siya ngayon o hindi kaya’y nasa office, nagtatrabaho.

Gano’n palagi ang nangyayari sa oras na iyon. Pero ngayon, nandito siya sa condo niya ngunit iba naman ngayon dahil may kasama ito. At the same time ‘yong kasama niya ay hindi niya kilala. He knows the name of the girl especially when he’s friend introduces to him, few months before he saw it to the bar where he and his friends are happily celebrate their success.

They even had a little chitchat on the day. Until he always visit the bar just to see her. Nang una niya itong makita, inaamin nito na nagagandahan siya lalo na’t unang kita pa lang niya ay napansin na agad siya ng babae. Ngunit ayaw niya ipakita na nagagandahan siya nito. Hindi niya alam kung ano totoong motibo nito. Lalo na’t ang babae mismo ang unang lumapit.

Sa kabilang dako naman ay nakaupo ang babae sa terrace ng condo ng lalaki. Nakasuot ito ng oversized shirt which is galling kay Zaire. Imbes na sundan ang lalaki kanina, bumungad nito ang isang oversized shirt with a note on it.

Good morning, sorry for dragging you here. Here’s my shirt, you can wear it and I hope you’re comfortable in my condo. After our breakfast, I’m gonna sent you home. Gym muna ako. :>

Eto ang nakalagay sa note. Kaya rin hindi siya mapakali ngayon dahil akala niya magagalit ang lalaki dahil nakatulog ito sa sofa at akala niya ay magagalit ito dahil sumama ito sa kanya.

Tinignan nito ang wall clock at laking gulat nito dahil alas singko y media na pala ng umaga at hindi pa rin bumabalik ang lalaki. Kaya ay naisipan niyang magbihis ng damit at aalis nalang dahil panigurado hahanapin ako ng kapatid ko.

Hindi na ito hinintay pa ang lalaki at nagbilin na lamang ito ng sulat sa lamesa at nagmamadaling umalis.

Hindi niya alam kung saan siya kukuha ng pamasahe lalo na’t walang laman ang kaniyang puch kundi puro make up lang. Kanina kasi dapat ‘yong sweldo nila kaso wala naman siya kanina. Kaya napagpasiyahan niya nalang na maglakad hanggang sa makarating sa kanila.

“Exercise lang pala kailangan ko para bumalik sa katotohanan.” Bulong nito sa sarili.

Habang pababa kasi siya ay nag-iisip ito ng kung ano-ano. Katulad nalang ng, baka raw makita siya ng lalaki at ihahatid siya pauwi lalo na’t wala siyang pamasahe. O hindi kaya’y baka biglang may hihinto sa harapan nito na BMW na kotse at titignan nito kung sino ang nagmamaneho, kapag ‘yong lalaki ay sasakay siya. Kapag naman hindi ay bubutasan nito ang gulong at saka tatakbo.

Napailing nalang si Margaux dahil kung ano-ano na naman ang kaniyang iniisip. Pagkarating niya ay tama nga ang kaniyang hinala na baka hanapin siya ng kapatid dahil pagkarating pa lang nito ay bumungad na agad sa kaniya ang isang anghel na halata sa mukha na may mga tanong ito.

“I know what you’re thinking, Carmila. Spill it.” Mahinanong saad nito sa kapatid at dahan-dahang umupo.

Umiling ang kaniyang kapatid. “Ayoko po magtanong, ate. Lalo na’t alam ko naman ang sagot.”

Ngumiti si Margaux. “Alam mo Carmila, balak sana ni ate na magkuwento sa’yo kaso may pasok ka pa, e. Hindi bale nalang, pagkauwi mo, ku-kwentuhan ka ni ate.”

Walang magawa si Carmila kundi ang tumango. Napatitig na lamang si Margaux sa kaniyang kapatid at napangiti out of nowhere.

Ang matured mon a mag-isip, Carmila. Parang kalian lang ay andami mo pang mga sa mga bagay-bagay, kahit hindi mo naman talaga alam ang isang bagay ay inuusisa mo talaga ako para lang kwentuhan ka o para lang may malalaman ka na ibang salita. Ngayon ikaw na mismo ang nag-aadjust. Mahal na mahal kita, Carmila. Bulong ni Margaux sa kaniyang isip.